Dowódcy dokonali ostatniego przeglądu wojsk, przed bitwą, która, rozpocznie się, gdy padną, rozkazy do ataku. Wojska polskie, nie wyglądały najlepiej, w porównaniu z armią szwedzką liczącą ponad czternaście tysięcy żołnierzy.Wszyscy czekali w napięciu, by stoczyć boj, ze śmiercią. w oddali, wyłoniły się pierwsze oddziały szwedzkie, gotowe do walki.
- Chłopcze!- odezwał się, stary żołnierz.
Młody chłopak, siedzący obok na koniu, przekręcił głowę w jego stronę.
- Jakie nosisz imię, młodzieńcze?- ponownie odezwał się, stary, trzymając mocno w ręku kopię.
- Jan.- drżącym głosem odparł młodzieniec.
- Mnie zwiją Zygfryd.- żołnierz, lekko się uśmiechnął.- Widzę ból i strach w twych oczach.

Młody Jan, z przerażeniem patrzył, na husarza i jego kamienną twarz. Teraz myślami był, w domu, przy swojej ukochanej żonie i dwójce dzieci. Co będzie jeśli zginie? Zostawi Jagnę samą z dziećmi? Ma dopiero dwadzieścia dwa lata, i przyszło mu wojować. Jednak gdy, patrzył na starego husarza, który na pewno już ponad czterdzieści wiosen ma za sobą,i dalej staje do walki, ból i strach, które w nim tkwią, gdzieś, chowały się, ustępując miejsca nadziei i dumie.
- Janie.- rzucił Zygfryd.- Jeśli obaj przeżujemy dzisiejszy dzień, wtedy to postawię ci duży, kubek piwa, za Victorię.
- A ja, tobie Zygfrydzie.- odparł Jan, a na jego twarzy pojawił się uśmiech.
Uśmiech, zniknął z twarz młodzieńca, gdy głos rogów i trąbek, oznajmij atak.
Husaria ruszyła, na szwedzkie zastępy, pozostawiając po sobie tumany kurzu. Na polu walki rozległ się dźwięk stali, trawa zabarwiła się czerwonym kolorem krwi, trup sypał się gęsto, okrzyków bólu nie było końca. Krwawa bitwa trwała długo, a gdy się skończyła, słońce zachodziło czerwienią.

Jan wracał szczęśliwy do domu. Bolały go mięśnie, trzy dni temu skończyła się bitwa, dużo żołnierzy straciło życie, dużo też zostało rannych. On był szczęśliwy, po za paroma draśnięciami i siniakami, był cały. Mógł teraz, nacieszyć się żoną dziećmi.Za udział w kampanii, został dobrze wynagrodzony. Zatrzymał konia, przy karczmie. Postanowił się posilić, przed dalszą drogą. Wszedł do środka, nie panował tu duży ruch, paru żołnierzy i pobliskich chłopów.
- Jan, czy to ty?- krzyknął, ktos z końca knajpy.

Jan rozejrzał się i dostrzegł, na końcu przy okiennicach, siedzącego Zygfryda, który zajadał się mięsem i popijał piwo.
- Zygfryd.- Jan ucieszył się na widok starego woja.

Podszedł do niego natychmiast. Obaj jednocześnie zamówili po dużym kubku piwa. Bo obaj, trzy dni temu odnieśli Victorię.
- Jesteś cały Zygfrydzie?- spytał młodzieniec.
- Poza jedną raną, nic mi nie dolega.- odparł stary husarz.

Pili piwo, szczęśliwi ze spotkania.
- Ten dzień, chłopcze przejdzie do historii.- mówił Zygfryd.- O to pod Kircholmem, liczące ponad trzy tysiące ludzi polskie wojsko, zgniotło na miazgę ponad czternasto tysięczną szwedzką armię.Zaiste wielka to Victoria.

Zygfryd za jednym razem wypił prawie pól dużego kupka piwa.
- Ja również odniosłem Victorię.- rzekł Jan.- Pozbyłem się bólu i strachu.