Wyglądał przez okno. Padał deszcz. W szybie odbijała się twarz smutnego chłopca, po której spływały łzy. Ale Antonio nie płakał - to krople deszczu ściekały po szkle... W gęstniejącym mroku majaczyły kształty jadących wozów. Cyrk odjeżdżał...

Uwielbiał cyrk. Kiedy do miasteczka przyjeżdżał tabor, to właśnie Antonio witał go jako pierwszy. Przejęty, kręcił się między wozami i z otwartą buzią śledził cud rozbijania namiotu - wielkiego, jak świat.
Cały rok zbierał pieniądze, aby wykupić bilety na wszystkie przedstawienia. I trwał tam, na widowni, wpatrując się wielkimi z wrażenia oczami.

Nie umiałby powiedzieć, co najbardziej go zachwycało: sprawność i odwaga artystów, ich kolorowe stroje, śmieszne i straszne tresowane zwierzęta, czy może podniosły tusz wygrywany przez orkiestrę. Wiedział tylko, że chciałby chociaż raz stanąć na środku jasno oświetlonej areny i zrobić coś... coś... właściwie nie wiedział, co to mogłoby być, ale na pewno byłoby to coś niezwykłego. Wiedział też, że jego marzenie nigdy się nie spełni - był tylko małym, przeraźliwie zwyczajnym chłopcem.

Cyrk odjechał... Antonio westchnął cichutko, podrapał za uchem swojego lwa, który w odpowiedzi odwrócił się na grzbiet i przymilnie zamruczał; a później obaj po cieniutkim promyku światła poszli do łóżka, by tam żonglować najbardziej kolorowymi snami.