Zastanawiam się już od dłuższego czasu, dlaczego jestem samotny? czy musi tak być? Przecież świat jest taki wielki, i chyba niczego w nim nie brakuje? A może się mylę? Może jednak czegoś w nim brakuje, a przynajmniej mnie? Tak wiem, czego mi brak w tym świecie. Odpowiedź na to pytanie jest, taka prosta. To myśl o drugiej połowie, mojego serca, które do nikogo nie należny. Serce moje serce, czy ono może dla kogoś bić?
Hmmm... Ono jest za mgłą, leży na dnie ciernistej przepaści. Co dziennie myślę o zżerającej mnie samotności. Jeśli ktoś, tego nie przeżył, nie może wiedzieć jakie męki przeżywam. Cały czas to samo, gdzie nie spojrzysz szaleje miłość. A u mnie, w mej duszy zadomowiła się samotność. To zły doradca. Myślę sobie, przecież miłość jest od niej potężniejsza, jest tyle kwiatów na ziemi i nie chodzi mi tu o bławatki, a jednak nie może wypędzić ze mnie tego potwora. Samotność jest przekleństwem, zmorą która dotknęła właśnie mnie. Czy pora odejść, poszukać nowego życia? Pożegnać się ze wszystkim. Ale czy owo życie istnieje? Po co zakończyć to, które już trwa? Można by zadawać setki takich pytań.
Czy Ty na nie odpowiesz, Ty która omijasz mnie z daleka, nie zwracając uwagi na samotnego nieszczęśnika.
Chyba nie wiesz, jakie to uczucie być samotnym? Patrzeć na ciebie i prosić w duchy byś skierowała na mnie wzrok. Ale Ty jak zawsze odwracasz się plecami. Chyba tracę wszelkie nadzieje?
Życie upływa, a ja wciąż borykam się ze swoimi myślami... Myślami samotnika.