gdzie sobą roztaczasz tęczę
gdzie właśnie gaśniesz boleśnie
przechodząc nie patrząc w oczy
bo jeszcze może za wcześnie
i jak poraża bezwiednie
czyjeś ulotne spojrzenie
tak nagle ciebie dotyka
w lustrze odbite zmęczenie

a myśli masz jak witraż różnobarwnych marzeń
uczucia szklany pryzmat wibrujących skojarzeń
wszystko we wszystkim wymiar sobą jeszcze odmierza
gdzie nie ma ciebie ty jesteś ku temu nie wiedząc zmierzasz

i nie chcąc wszystko rozumiesz
tak nie starając się czujesz
jak bardzo podobnym drugi
jak ty go dziś potrzebujesz
jak myśli i za czym biega
jak przepłakuje w cichości
by za dnia unieść się życiu
w dumie i swojej mądrości

a myśli masz jak witraż różnobarwnych marzeń
uczucia szklany pryzmat wibrujących skojarzeń
wszystko we wszystkim wymiar sobą jeszcze odmierza
gdzie nie ma ciebie ty jesteś ku temu nie wiedząc zmierzasz

krótkie wyraźne przeźrocza
na wskroś czytelnie przenika
ta myśl że człowiek tuż obok
nas sobą bardzo dotyka
i siebie się zapomina
już siebie się nie utula
ta spontaniczna jałmużna
tak od żebraka dla króla

a myśli masz jak witraż różnobarwnych marzeń
uczucia szklany pryzmat wibrujących skojarzeń
wszystko we wszystkim wymiar sobą jeszcze odmierza
gdzie nie ma ciebie ty jesteś ku temu nie wiedząc zmierzasz

kimże ty jesteś przechodniu
kim napotkany dziś w tłumie
że ciebie tak mocno czuję
bardziej niż siebie rozumiem
i wiem że ty mi przydajesz
siebie do mego istnienia
nie byłoby się człowiekiem
bez tej głębi rozumienia