24 grudnia.

Rodzina czekała na wigilijną kolację. Suto zastawiony stół zapraszał domowników. Karp spoglądał niewinnym wzrokiem na twarze obecnych, barszcz łagodnie się dogotowywał a uszka niemal wysypywały się z miski. Ci jednak musieli uzbroić się w cierpliwość. Najmłodsza latorośl nie dostrzegła jeszcze pierwszej gwiazdki, a, że ojciec domu był człowiekiem raczej konserwatywnym, siedzieli cierpliwie. Nikt nie ośmielił się powiedzieć ani słowa. W końcu dziecko zaczęło krzyczeć, że gwiazdka, że prezenty wreszcie. Ojciec tylko spojrzał na niewinną istotkę groźnym wzrokiem. Już mieli siadać, gdy…
Po całym domu rozległ się melodyjny dźwięk dzwonka. Grał „The End” Dorsów. Matka, z wyraźną furią w oczach, podeszła do drzwi, odkluczyła zamek i otworzyła je gwałtownie. Na zewnątrz stał człowiek w obdartym stroju. Długa broda była przyozdobiona śniegiem. Ogólny wygląd nędzy psuły tylko ciemne okulary i papieros leżący wygodnie w ustach. Matka najpierw nie mogła wydobyć z siebie dźwięku, później wariactwo powróciło na jej twarz i z krótkim „spieprzaj dziadu”, trzasnęła mężczyźnie drzwiami przed nosem. Jeszcze nie wiedziała jaki błąd popełniła. Przez jej pamięć przemknęła myśl, że wczoraj była u spowiedzi i szybko się uspokoiła. Byle nie nawarzyć sobie piwa w samą wigilię. Wróciła do salonu i podniosła opłatek z talerzyka leżącego na stole. Cała rodzina zaczęła sobie życzyć szczęścia, powodzenia i innych pierdółek. A i tak chodziło o pieniądze.

25 grudnia.

Jezus z Piotrem obserwowali z chmury dzieło zniszczenia. Ziemia pogrążała się w ogniu, widać było ludzi zjadanych przez szarańczę. Koniec nadszedł szybciej niż zdawało się ludziom. Piotr spytał Jezusa czemu jednak zdecydował się niszczyć rodzaj ludzki i jego dorobek. Jezu odpowiedział: „Ludzie to straszne mendy. No i te gnoje wczoraj nie dały mi jeść.”