- Mamo!!!
Usłyszała szybkie kroki na korytarzu. Pokój zalało światło. Kobieta podbiegła do łóżka.
- Co się stało? Boli cię coś? Niedobrze ci?
- Opiór był tutaj! Widziałam go!
Matka spojrzała na dziewczynkę ze zdziwieniem. Uśmiechnęła się. Pogłaskała córkę po włosach. W blasku nocnej lampki brązowe kosmyki wyglądały jak rude nitki.
- Skarbie, nie było mu żadnego upiora, ducha ani potwora. Przyśniło ci się, na pewno.
- Nie, siedział tu- wskazała palcem stolik.- Zrzucił Tomcia.
Matka podeszła do niskiego mebla i podniosła z podłogi pluszowego lwa.
- Tomcio musiał sam spaść. Widzisz, nie boi się. Nawet futerko nie zjeżyło mu się ze strachu jak kotu babci.
Dziewczyna uważnie przyjrzała się maskotce szukając potwierdzenia w jej paciorkowatych oczach. Nie znalazła w nich przerażenia, kiwnęła głową.
- Poza tym, lampka odstrasza potwory, pamiętasz?
- Opióry też?
- Upiory też. Dobranoc, skarbie.

Zegar w salonie wybił pierwszą w nocy. Julia ziewnęła i zamknęła książkę. Gdy chciała zgasić światło chochlik stanął przed przyciskiem z bojową miną. Stukanie odwróciło jej uwagę od złośliwego stworzonka. Półprzeźroczysty kształt uderzał w oparcie krzesła. Julia przytknęła palec do ust.
- Ciii. On zaraz tu będzie.
Chochlik pisnął głośno i machnął ręką o długich palcach. Ze łzami w oczach popatrzył na żarówkę w lampce.
Julia zgasiła światło. Rozzłoszczony chochlik zatupał głośno.
Czekała. Zawsze przychodził kilka minut po pierwszej. Wtedy znikali wszyscy inni nocni goście.
Mgiełka przy krześle zawirowała niespokojnie, po czym umknęła szybko przez szparę pod drzwiami. Chochlik przestał stukać palcem w żarówkę i zapiszczał niespokojnie. Zeskoczył cicho z szafki, uderzył w szafę i wczołgał się pod nią.

Spojrzała w stronę okna. Siedział na parapecie z plecami opartymi o szybę i na coś patrzył. Jak co noc. Niezmiennie od ośmiu lat.
Gdy pojawił się po raz pierwszy, Julia poszła do pokoju rodziców. Powiedziała, że jakiś pan odstraszył potwory i siedzi przy oknie i czy może zostać. Nie wiedziała, dlaczego się przestraszyli, a ojciec wstał, wyciągnął coś z górnej półki szafy i wyszedł z sypialni. Wrócił chwilę później mówiąc, że to dziecko wpędzi go do grobu. Mama powiedziała, że ten pan widocznie spisuje się lepiej niż nocna lampka i kiedy potwory na dobre znikną, to on również. Tak się nie stało, ale tego rodzicom już nie mówiła.
Próbowała z nim rozmawiać. Czasem ciągnęła go za bluzę w biało zielone pasy. Kilka razy złapał ją za kołnierz nocnej koszuli i postawił trochę dalej. Ale nigdy nie spuszczał wzroku z jakiegoś punktu za oknem. Zdarzało mu się marszczyć brwi. Nad prawą miał krótką ale szeroką bliznę. Czasami drapał się po karku. Miał cienki, czarny warkocz sięgający łopatek.
Rzadko wydawał z siebie jakiś odgłos, jeśli już, to krótki warkot. Pokazywał przy tym zęby. Julia nie widziała nigdy długich kłów. Miał też cień.

Potrafiła nazwać wszystkie istoty odwiedzające jej pokój, widywała ich wizerunki lub wzmianki o nich w książkach. On był inny. Każda jej teoria była obalana. Nie miał rogów, futra, ostrych pazurów. W czasie pełni także siedział niewzruszenie na swoim miejscu. Wyglądał jak zwykły człowiek. Ale nim nie był. W końcu nadała mu imię. Wyjątkowe.
Zegar wybił drugą w nocy.
- Dobranoc, panie Opiórze.