wczoraj szedłem przez las
drzewa miały gałęzie i liście

Hmm, tak sie zastanawiam, a co innego moga mieć drzewa? No jeszcze igły i szyszki, ale gałęzie to maja wszystkie... Fajna ta ostatnia. Podoba sie deszcze na głowę i obok.

te same dwa wersy, które zauważyła julia, mi dały się odczuć jako jednak zbędne dopowiedzenie. Pierwszy wers nie zapowiadał tak dobrego wiersza. Ciekawie wyszła tak jakby urwana pointa, "pocieszający deszcz", "znaki stojące na twarzach" ładne to, całkiem oryginalne, aż chciałoby się krzyknąć "więcej!"
Pozdrawiam

Miło się czyta takie komentarze…
Serdecznie dziękuję za poczytanie i tak ciekawą dyskusję. Intrygujące, bo w ogromnej większości linia odbioru biegnie niemal po mojej ścieżce…

Dal – idealnie trafiasz, miotamy się w różne strony, zawsze stają na drodze jakieś „za i przeciw”, masz rację – chociaż wolę odwrotnie „dwa kroki do przodu”, wtedy łatwiej zgodzić się na „jeden do tyłu”.

Julio jaz – tak, drzewa mogą mieć gałęzie i liście, ale też wbrew naturalnym oczekiwaniom – mogą z jakichś powodów ich po prostu „nie mieć”! Przyjmujemy coś za jakiś pewnik, a los nam robi „psikusa” i wszystko przestawia.

Dokładnie tak, jak to ujęła Dal.

Dal – pełna precyzja (ten związek przyczynowo-skutkowy) – robimy coś w określony, prawidłowy i naturalny sposób, mamy prawo oczekiwać zakładanych efektów, a życie (lub ktoś) może te zamierzenia zniweczyć.

tycenak – chyba nie jako zbędne dopowiedzenie, tylko jako dostrzeżony wynik pewnych weryfikacji, właśnie tego sprawdzenia, czy to, co było kiedyś w założeniach – było zrobione dobrze, właśnie „korzeniami do ziemi”. Dzięki za podobanie.

zygfryd2007 – doskonała analiza. Tylko świadomy, dogłębny przegląd tego „wczoraj” może dać właściwą odpowiedź, właśnie jako klucz do całego problemu. Po zanalizowaniu i sprawdzeniu tego „wczoraj” – możemy w pełni określić stan „na dziś”, podjąć odpowiednie kroki, odrzucić „krzywe znaki”, złe twarze i „lewe wskazówki”.

Utwierdzeni w słuszności, że jesteśmy na dobrej drodze i uspokojeni w sumieniu – z radością przyjmujemy to, co piękne i naturalne – np. ulewny, oczyszczający deszcz (na nas i nie tylko).

Dziękuję i serdecznie pozdrawiam!

Gabi - bardzo dziękuję za miły komentarz!
Serdecznie pozdrawiam!

Głęboki, zmusza do przemyślenia... Wczorajsze drzewa miały liście, dzisiaj liscie opadły i drzewa rosną odwrotnie... To można zrozumieć też: świat stanął do góry nogami... albo moje myślenie jest właśnie takie... Pozdrawiam

Czytałam go wcześniej, Marcusie i przegryzał się we mnie powoli... Wróciłam, bo zrozumiałam. Może nie tak jak Ty go napisałeś, może tylko na swoją modłę, ale coś we mnie drgnęło...
Pomyślałam o upływie czasu, o tym jak często czegoś nie widzimy mimo otwartych oczu i wyobraziłam sobie las... Ile razy możemy po nim chodzić nie patrząc na drzewa - zamyśleni lub chociaż nawet szukając grzybów zapatrzeni w ziemię... I pewnego dnia nagle widzimy drzewa, jakbyśmy się obudzili ze snu - są wysokie, mają gałęzie i liście... Całe życie można sadzić i hodować w sobie taki las, wreszcie pewnego dnia zadajemy pytanie, czy zrobiliśmy to dobrze i wtedy rodzi się mnóstwo wątpliwości...
Takim lasem jest nasze życie... I jeżeli jeszcze widzimy liście i gałęzie i potrafimy zadawać sobie pytania o ich sens - to dobrze. Dlatego uważam, że te liście i gałęzie w wierszu to symbol postrzegania...
A deszcz nas pocieszy - orzeźwi, oczyści, złagodzi czy usunie nadmiar natarczywych pytań, skieruje ponownie gdzieś indziej...
Zastanawiam się, bo nie liczyłam, na ilu twarzach w tłumie można zobaczyć znak "stopu" chociażby...
Przepraszam za tak dowolną interpretację Twojego wiersza.
Lecz w taki sposób świetnie trafił do mnie...

usta zbliżone do lustra
oddech zostawił ślad
tylko oczy zamknięte, puste
bergenia, liliowce splecione kłączem
żyją nawet sto lat
wybitnie niewymagające
od Himalajów po Syberię
życie trwa, kwitnie
miłość ma korzenie
głęboko w ziemi
kwiat kocha mocniej
mój ogród, mój świat
korzeniami do ziemi, bardzo dobrze

sto procent pewności