Kościste palce wybijały z mrówczą precyzją melodię przepełnioną dogłębnym i wszechobecnym smutkiem. Metaliczny dźwięk roznosił się smagany wspomnieniami. Potępieńcy. On był jednym z nich. Niegdyś sławny pianista. Miał wszystko, ale człowiek nie może mieć wszystkiego. Zawsze czegoś mu brakuje. Jemu brakowało towarzystwa. Ale kiedyś odnalazł swoją towarzyszkę. Stare zakurzone pianino - było takie dostojne...i tajemnicze zarazem - , znalazł je na strychu. Odtąd zostali przyjaciółmi. Lecz któregoś dnia, gdy popijał ostatnią butelkę Brandy zjawił się komornik... I zabrał przyjaciółkę. Teraz znowu grał na pianinie, tylko w nieco innym wymiarze. Nikt go nie słuchał. Nie słyszał dźwięku swojej melodii. A tak bardzo chciał...Nie mógł oderwać rąk od klawiatury. Nieustępliwa męka. Gorsza niż piekło. Świat potępieńców jest smutny. Nie ma w nim zieleni, żartobliwych rozmów, życzliwości. Jest tylko pustka i cisza. Ale on grał.