Podobno była ładna –tak mówili- i głupsza od innych nie była. Szesnaście lat, to nie tak wiele jak jej się zdawało. Głowa pełna dziwnych pomysłów i ciągłe poszukiwanie czegoś, co przed nią. Koleżanki ze szkolnej ławki wydawały się mało dojrzałe – banda niedopieszczonych dzieci – myślała. Ona była inna. Samodzielność- pragnienie możliwe do spełnienia, jeszcze tylko kilka lat. Nikt nie wyganiał jej z domu. Nie krzyczał, nie stosował przemocy. Do szczęścia - czego jej brakowało? Nie o to chodziło. Cała normalność rodziny uwierała niczym zbyt ciasna sukienka. Czego chciała? Gdyby tylko potrafiła odpowiedzieć sobie. Więcej emocji, wrażeń – wszystko jedno, byle więcej.
Wolność. Nie dla każdego oznacza to samo. Postanowiła wyfrunąć przy pierwszej okazji. Cel? Nie był tak bardzo istotny. Poczuć odpowiedzialność za własny los, a może po prostu ciekawość? Przestrzeń zmuszała do zmiany zachowań. Przetrwać mogą tylko najsilniejsi. Odejdzie, przekona się i wróci. Co mogło ją czekać tam gdzieś w świecie, z dala od hermetycznego rodzicielskiego skrzydła? „Ludzie bywają źli, nie znasz życia.” – mawiała matka, gdy córka pytała o świat dorosłych. Zastanawiała się ile prawdy jest w słowach mamy, a ile zwykłej troski. Sama musiała się przekonać.
To nie prawda, że nie myślała o rodzicach. „Pewnie sprawię im ból, zadam cios być może ostateczny”- ryzyko wkalkulowała w plan. Kochała matkę i ojca, ale nie potrafiła ich słuchać. Chciała spróbować, chciała tylko złapać wiatr we włosy i pędzić, byle dalej, byle przed siebie. Nie mogła nauczyć się życia na cudzych błędach, jej filozofia nakazała popełnić własne. Nieświadomość, naiwność, całkowity brak przewidywalności i wiara w człowieka pchały ją do przodu.
Wyszła niby do koleżanki. Nim się zorientowali była daleko. Pierwszy peron i pociąg do pobliskiego miasta. Bez pieniędzy, jedzenia, bez szans. Tabliczka na jednym z wagonów "Kołobrzeg" – pierwszy etap samowolnej podróży. Miała tu koleżankę, wstąpi i poprosi o trochę jedzenia na dalszą drogę.- Co jej powie? – obmyślała idąc w stronę portu. Dobre kłamstwo nie tak łatwo wymyślić, może prawdę? Koleżanka ze szkolnej ławki, dobrze znana i lubiana, a jeśli zdradzi jej zamiary? Kolejny raz postanowiła zaryzykować. Głupio tak prosić -fakt- gorzej będzie żebrać o jedzenie. Zdobędzie pożywienie uczciwie. Nigdy niczego nie ukradnie, to była jedyna rzecz, co do której miała pewność, nie było się nad czym zastanawiać.
Dotarła do mieszkania znajomej dziewczyny. Wszystko jak dotąd szło zgodnie z planem. Rodzice w pracy, zupełnie jak u niej. Teraz tylko wystarczy poprosić, tak zwyczajnie powie jej, że potrzebuje trochę chleba na drogę? Powód – przecież musiała jakiś podać – wywołać współczucie, w ten sposób wywoła chęć pomocy. Zbyt łatwo przyszło jej kłamstwo, sama siebie zaskoczyła nowo poznaną umiejętnością. Zaczęła opowieść, wymyślona kłótnia w domu i wykrzyczane przez ojca pod jej adresem bolesne słowa, zrobiły wrażenie na koleżance. Krótki wykład, że urażona duma, zranione serce i utrata czegoś ważnego dla duszy – gra na emocjach opłaciła się. „Proszę, pomóż mi”- Tak trudno wypowiedzieć te słowa. Była butna? Nie to nie był jej problem. Ambicja skutecznie blokowała wylewność, jednak instynkt podpowiadał, brak wyjścia awaryjnego. „Uff, udało się. Lżej, mam to za sobą” - odetchnęła. Koleżanka namawiała na powrót, mimo wszystko, nieudolnie próbując tłumaczyć fikcyjne zdarzenie, pocieszała jak każdej przyjaciółce przystało. Nie dawała za wygraną, musiała w ten sposób ukarać rodziców – pouczyła dziewczynę. Biedaczka tak się starała, a to tylko zmyślona historia, gdyby o tym wiedziała, że jest częścią rozpoczętego eksperymentu. Fantazja – o tak, tego nigdy mi nie brakowało – pomyślała zadowolona. Nie ważne, że nie miała nic poza ubraniem na sobie i kilkoma kanapkami zawiniętymi w folię. Ruszyła dalej. "Poradzę sobie" - , jeszcze nie działa jak – nie wolno kraść – powtarzała, chcąc nie uczynić odstępstwa od żelaznej reguły. Stworzyła sobie swój własny dekalog, nie tak obszerny, jak ten wyuczony na pamięć przed laty ale równie restrykcyjny.
Kolejny wagon w dość długim składzie. Kierunek Szczecin. Szukała wolnych miejsc, zaglądając do kolejnych przedziałów, wybrała jeden z nich wypełniony ludźmi. Swego rodzaju przezorność. Choć biorąc pod uwagę zajmujących go pasażerów, raczej wizyta w paszczy lwa. Kilku młodych mężczyzn niezupełnie trzeźwych, głupie miny i niewinna rozmowa. Dowiedziała się, że pracują w stoczni. Z rozmowy wywnioskowała iż wracają z urlopów. Miłe słowa ośmielają i powodują, że powieliła opowieść wymyśloną u koleżanki. Umiała już nawet zapłakać na zawołanie. Dramatyzm sytuacji tylko pozornie wywołał oburzenie i litość. Dobrze wiedzieli jak wzbudzić zaufanie, zachęcili do zwierzeń. Płakała, że nie ma co z sobą zrobić .- Podobno nie była głupia - tak mówili. Zaproponowali schronienie i zapewnili o swojej uczciwości. Nie zgodziła się. Nie z nią takie numery, co innego gdyby jeden z nich to zrobił, wyczułaby jego zamiary. Wyszła na korytarz. Jeden z chłopaków dotrzymał jej towarzystwa. Rozmawiali Nawet nie widziała jak tamten ukradkiem mrugał do kolegów, nowy znajomy doskonale udawał troskliwego przyjaciela. Niby rozumiał dlaczego uciekła, jednocześnie przestrzegał przed innymi facetami, którzy niewątpliwie zechcieliby wykorzystać jej położenie. „Dam sobie radę”-. Iluzja, pewnie musiała w nią wierzyć. Wciąż myślała o noclegu, o bezpiecznym miejscu . Rozmówca zaproponował schronienie w hotelu robotniczym. Wyglądał na nieszkodliwego i mówił całkiem do rzeczy. Nie pytała o ilość alkoholu jaką wypił, uwierzyła w szczere intencje, bo niby czego mógłby w zamian chcieć. Powiedziała, że nie ma nic, żadnych pieniędzy ani wartościowych rzeczy, gdyby chciał coś w zamian na pewno by powiedział. Nabrała pewności chciał pomóc. Zaryzykowała, w końcu wiedziała na co się decyduje.
Stacja docelowa. Dotarli do przystanku tramwajowego, skąd niewiele ponad dziesięć minut dzieliło ją od odpoczynku. Tak, potrzebowała snu, wrażenia zmęczyły ją nadzwyczaj silnie.
Duży pokój z wnęką zasłoniętą kotarą, tam miała przenocować, zauważyła jednak tylko jedno, wąskie łóżko. Pierwszy raz żałowała. Dom, nie powinna go opuszczać. Teraz już nie miała odwrotu. A podobno nie była głupia.
Kazał położyć się obok siebie. Za zasłoną spali jego kumple. Nie mogła dopuścić aby coś jej zrobił. Nie przewidziała takiej sytuacji. Ostrożnie usiadła na jednoosobówce, nie miała zamiaru rozbierać się.. Tylko jej się zdawało, że nic złego nigdy jej się nie zdarzy.. Nie pytał o zgodę, nie słuchał jej prośby, nawet płacz nie wzruszył go ani odrobinę. Bez chwili zwłoki dorwał się jak do kawałka mięsa. Chciała krzyczeć, szarpała, odpychała silne ręce. Zagroził, że obudzi kumpli. Jej wyobrażenie o wolności nie wzięło pod uwagę takiego scenariusza, gwałt była przekonana, że zdarza się tylko wypielęgnowanym, roznegliżowanym panienkom. Nie była pewna czy przeżyje. Chwycił mocno za ramię i położył na łóżku, coś szeptał, łzy toczyły się po policzkach i kapały do uszu, nie pozwalając nic usłyszeć. Jęczała, gdy szarpał nią na wszystkie strony i zmuszał do coraz wymyślniejszych pozycji. Ból, o wiele bardziej bolało w głowie niż w wiadomych częściach ciała, wreszcie skończył i zostawił ją w spokoju, wtedy pojawiła się nadzieja, że ten zaśnie i będzie mogła wyjść. Kolejny raz się rozczarowała, sen nie przyszedł do oprawcy, nadeszła za to ponownie chęć do brutalnej zabawy w doktora. Znów się szarpała, a im więcej siły wkładała w obronę tym większe męki zadawał. Obojętność przeplatała się ze strachem, że za karę mógł obudzić kolegów. Dlaczego tak bolało? Wbijał się w nią coraz mocniej, bez opamiętania, ciągle nie kończył. Ile czasu potrzebuje facet- myślała. Do domu, tak bardzo chciała do domu. Nie miała już łez, nie było nadziei ani siły do walki, w tamtej chwili nie zależało jej na niczym, groźby, które wciąż powtarzał też już nie robiły wrażenia. Wszystko jedno. Wyschnięte oczy i odwrócona twarz. Nie było nic przed nią. Wreszcie dał jej spokój. Poprawiła ubranie. Nie miała bluzki. Strzępy leżały wszędzie. Byle się czymś przykryć, oby nie sprowokowała go do następnych czynów. Dał jej coś, w nieskończonej łaskawości rzucił lichą koszulkę. Wstała. Kazał wrócić do łóżka. Nie posłuchała. Uderzył z całej siły w twarz, ciepło spłynęło do ust, nie poddała się, Obiecał zbudzić kolegów. Podniósł się i powoli ruszył w stronę zasłoniętej kotary, podeszła i chwyciła za rękę, błagała o szansę – posłuchał - wróciła na leżankę, zwymiotowała. Podał miskę i zapewnił, ostatni raz i będzie wolna. Żadnej alternatywy. Przestała myśleć. Manekin. Poddała się, przecież wreszcie musi mu się znudzić. Kolejna godzina urosła do wieczności, już wiedziała, że jeśli tym razem zostanie zatrzymana, umrze. Rodzice umrą z nią. Jednak była bardzo głupia. Zaczęła się modlić, nie pora żegnać się z życiem. Kilka „zdrowasiek” i bezgłośna prośba o litość, nie wiedziała czy to był zbieg okoliczności, czy rzeczywiście pomoc nadeszła z góry, ważne że pomogło.
Zadowolony podniósł się i wcisnął w dłoń pieniądze na powrót. Pouczył, że jego dobroć nakazuje jej zupełne posłuszeństwo. Wymusił obietnicę, iż przyjedzie za miesiąc. Mówiła wszystko byle wyjść. Dom, dom, dom – powtarzała w myślach. Pierwszy napotkany policjant i wyznanie uciekinierki. Izba dziecka i ohydne badanie ginekologiczne. - Nie ma sprawy, zagoi się - przekonywał stary lekarz. Znowu Izba, jakaś kobieta powiedziała, że jutro przyjadą rodzice. Dyżurujący opiekun, nakazał zdjęcie ubrania, nie chciała, nie pytał o zdanie. Krzyknęła, przecież nie mogła się pokazać nago. Nie przejął się płaczem ani trochę, jakaś siksa nie mogła mu mówić jak miał wykonywać obowiązki, musiał sprawdzić czy nic nie ukrywa. Tylko do jutra. Kazał podejść bliżej i pochylić się, odmówiła. Głuchy trzask i piekący policzek. Nie pozwoliła się dotknąć, kolejny raz otarła strużkę spływającą do ust, przestraszył się ,rzucił przekleństwo, popatrzył pogardliwie. Zrezygnował.
„Mamo, nie wiedziałam, że tak boli samotność. Nigdy więcej, przysięgam.”

Po miesiącu uciekła ponownie. Nie kontrolowała chęci wyjścia z domu, któregoś dnia wyszła… za mąż. Nikt więcej nie przyprowadził jej do domu.