msh,
bardzo lubię Pana Nikt i łapię się na tym, że bezkrytycznie "biorę go takim, jaki jest"...ale dzisiaj,
przeszkodził mi w płynności czytania nawias po " po rozwiązywaniu krzyżówek".
Krzyżówki i brydż, a potem szybkie przejście do kwestii ojca, bardziej by mi odpowiadało.
Następna kwestia, to /mój/ niepokój związany z zakończeniem w korelacji ze zdaniem użytym na początku.
Mianowicie:
"... ale dzisiaj już wie, że była to mizerna obrona przed przyjęciem do siebie ostateczności."
Z jednej strony obrona mizerna, więc nieskuteczna. Z drugiej strony jednak, "już wie" czyli uświadamia sobie...
"... nigdy nie przyjmie do wiadomości..."
on już ją przyjął /"już wie"/, ale dyskretnie przemieścił w podświadomość...
Rozumiem przewrotność natury PN, jednak tutaj chyba autor trochę namotał, czy nie?
/Niuans, czy czepianie się, sama nie wiem... dla mnie - dyskomfort. /
Podoba mi się subtelność ujęcia tematu, ale to przecież nic nowego

N, możliwe, że pan N. opisuje swoje przeżycia i uczucia dość chaotycznie, przechodzi z tematu na temat, bywa, że urywa wątki i miesza czasy. taki już jest. nie będę go bronił, ani przekonywał, że postępuje słusznie. ten wątek jest bardzo istotny dla niego, więc zmian nie będzie. co do "namotania" zostało wprowadzone z pełną świadomością, ale rozumiem, że ma prawo się nie podobać ) dziękuję za przeczytanie, komentarz i ocenę. pozdrawiam serdecznie. msh

kurwa przejmujące to jest! masz świetne jak nic!

bardzo wzruszajacy tekst, uczy pokory wobec swiata, pokory, ktorej czesto nam brak, ...bo ojca ma sie tylko jednego. ja tez unikam pozegan, drogi Panie Nikt....

Bywają takie teksty, w których nie zwraca się uwagi na nic poza skupianiem się na własnych emocjach. Im lepiej napisane, tym mocniej mają szansę się w czytelniku emocje rozhulać. To jest właśnie taki tekst!

dobrze napisane, ale mnie to nie przekonuje. Od samego początku wiadomo, że skończy się źle. To tak, jakbyś chciał, aby wszyscy po lekturze tekstu mieli Ci współczuć. Czy to nie pamiętnikarstwo? Db.



Pozdrawiam.

Przepraszam, naturalnie: Autorowi

N, czytam komentarze od A do Z. czego się spodziewałaś? polemiki? a po co? nie mam zamiaru polemizować z tym czy Ci się tekst podoba czy też nie. nie odpisuję na komentarze "sztampowo", a przynajmniej tak mi się wydaje - jeśli masz inne zdnaie lub poczułaś, że tak jest - przepraszam! uważasz, że jeśli Czytelnik napisze komentarz, to ja za każdym razem mam się poddać zmianom lub sugestiom? przykro mi, ale w moim przypadku tak nie jest. doceniam wszystkie komentarze (Twój również!), ale nie onacza to, że zaraz usiądę i przerobię tekst pod czyjeś dyktando. odpisałem Ci krótko, ale równocześnie dodałem, że zagmatwanie jest celowe, a czy się podoba czy nie, to już ocena Czytelnika. Autor czyta komentarze! , ale to nie znaczy, że padnie na kolana przed Czytelnikami i zmieni wszystko, bo taka jest wola komentujących. nie zdążę się się zawstydzić, bo nie zrobiłem nic takiego za co wstydzić się muszę. czy Autorka chciała wywołać jakąś dyskusję ze mną, bo inaczej nie rozumiem tego "świętego" oburzenia. powtórzam: WSZYSTKIE KOMENTARTZE CZYTAM DOGŁĘBNIE I ZA KAŻDYM RAZEM WYCIĄGAM WNIOSKI, CO NIE ZNACZY, ŻE MUSZĘ COKOLWIEK W TEKŚCIE ZMIENIAĆ! trochę mnie "znerwowały" te określenia: administracyjna sztampa, gotowiec na niewygodne sytuacje. nie czuję bym zachował się niewłaściwie, ale oczywiście Twoja ocena może być inna. w każdym razie przepraszam jeśli poczułaś się urażona moim krótkim komentarzem. nadal jednak zdania nie zmienię i tekst, pomimo braków i niedociągnieć, pozostanie w takim stanie jw. dodam jeszcze, że piszę z pełną świadomością tego co piszę. błędy oczywiście zdarzają się, jak chyba każdemu, ale poza tym mam pełną świadomość tego, co chcę wyrazić i jakie zastosuję środki w tym celu. P, dziękuję za wzruszenie. N31, bo i te relacje są w tym tekście najważniejsze, więc dziękuję za dostrzeżenie ) I, cieszy mnie, że odnalazłaś emocje w tekście ) J, trudno jest się całkowicie odsłonić, pokazać swoją , nie do końca najlepszą, twarz. pan N. dojrzewa do rozliczeń z samym sobą. może nie robi tego najlepiej, ale za to z pełnym zaangażowaniem ) S-M, nie oczekuję żadnego współczucia i nie po to ten tekst powstał!!!!! jest fragmentem cyklu o panu N. i dla całości był niezbędny. pamiętniczków nie piszę, bo już duży jestem, co nie znaczy, że wszystkie problemy mnie omijają. czasami trzeba się zmierzyć z samym sobą, żeby móc patrzeć potem w lustro. to jest taka próba. inna sprawa czy lustro nadal nie będzie się odwracać. dziękuję za przeczytanie, komentarze i oceny. pozdrawiam serdecznie. msh

Msh,
mnie te słowniki, encyklopedie i atlasy osobiście ujęły, bo przypomniały mi moje wieczory z ojcem, mnie one potrzebne w tekście. W brydża też grywałam. Dlatego dla mnie ten tekst bliski jak koszula ciału. Pozdrawiam.

EF, powtórzenie zlikwidowane ) S, dziękuję. pan N. na pewno się zarumienił dziękuję za przeczytanie, komentarz i ocenę. pozdrawiam serdecznie. msh

Msh ostatnio napisałem,że trzymasz poziom. Tym razem skoczyłeś wysoko, bardzo wysoko. Świetne

Piękna miniatura, skłaniająca do zadumy. Jedno z najmądrzejszych o PN.

Tekst poruszający najdelikatniejsze struny, myśli pobiegły w stronę mojego taty... bardzo mi go brak.
świetny

Pan Nikt jest jednak bardzo podobny do ludzi, najpierw działa, później myśli.
Nie, nie wyciskach łez z oczu, opisujesz codzienność, szarośc, brutalność pewnych zachowań, ale to wszystko mieści się w kanonach tego, co każdego dnia możemy oglądać obok. To, że tego nie widzimy, o nas świadczy. To, że dostrzegamy dopiero, jak mamy czarno na białym o nas mówi, to, że sami się tak zachowujemy i nie widzimy, o nas znaczy. My nie jesteśmy bezkrytyczni tylko dlatego, że stawiamy siebie na pozycji krytyków.
Pozdrawiam.

!
6 + + +

Ta skala jest za mała nio! Kurcze pieczone i Kurde Wacek... To po prostu jest coś niesamowitego, kiedy siadam i czytam zahipnotyzowany treścią, formą, ujęciem tematu i stylem pisania... dosłownie wszystkim! Ten tekst podoba mi się na tyle, że nie wiem co powiedzieć! Idealny! Doskonale trafia w moje serce, wprost, najkrótszą drogą, jak nic i nikt... <he he "Pan Nikt">
Doskonale!

Starym obyczajem pozostawiam na pamiątkę polecanki:

Istnieją takie pożegnania, których nie wolno przegapić. Cóż, jeśli zrozumiemy to wówczas, gdy jest już za późno? Przejmująca miniatura, prezentuje codzienność, zwykłość, czasem bardzo trudnych, ale jakże ludzkich spraw. Bohater staje się nam bliski, bo nie jest idealny, popełnia błędy, jak każdy z nas. Przedstawiam wam Pana Nikt, który nie lubi pożegnań. Polecam również cały cykl.

Pozdrowienia.

Wzruszyłam się. Każdy z nas ma takie chwile, które chciałby przeżyć inaczej. Wierzę w kontakt ze zmarłymi, więc Twoje "wybacz" zostało usłyszane.

Pozdrawiam ciepło,
Jaga