1.
Biegła po schodach, przeskakując po kilka stopni na raz. Drogę na trzecie piętro, które czasem zdawało się być tak wysoko, dziś mogłaby pokonać wiele razy i pewnie w ogóle nie poczułaby zmęczenia. Złapała za klamkę lekko uchylonych drzwi. Otwarła je z takim impetem, że omal nie uderzyła stojącej tuż za nimi kobiety. Tamta jednak nawet nie drgnęła, jedynie podmuch powietrza sprawił, że kosmyki niedbale spiętych włosów, zasłoniły na moment pełne wyczekiwania spojrzenie. Odgarnęła je błyskawicznie. Nic nie mogło przeszkodzić w odczytaniu emocji z twarzy dziecka. Zaciśnięte na pomiętej ścierce kuchennej dłonie zaczęły się rozluźniać. Po wspólnych dziewiętnastu latach, słowa nie były konieczne.
- Zdałaś? – Choć odrobina niepewności tliła się jeszcze w przyciszonym głosie, napięcie powoli przeradzało się w radość.
- Zdałam. – Ida uśmiechnęła się lekko. – No jasne, że zdałam!
- Wiedziałam! – kobieta krzyknęła i dając w końcu upust wielogodzinnemu napięciu, chwyciła córkę w ramiona. – Czyli matura już w kieszeni. Zaraz musisz mi wszystko opowiedzieć. Jakie były pytania? Wszyscy zdali? Agacie jak poszło? - potok słów zdawał się nie mieć końca.- Tak się cieszę, tak się cieszę – wołała raz po raz, nie dostrzegając rosnącego zniecierpliwienia rysującego się na zaczerwienionej jeszcze pośpiechem twarzy córki.
- Jak na razie zdałam jedynie ustne. – Ida delikatnie wyswobodziła się z objęć mamy. - Wyniki z pisemnych dopiero za miesiąc. Zapomniałaś?
Rozświetlone radością oczy Heleny Kwiatkowskiej nieco przygasły. Wyglądało na to, że w porywie emocji faktycznie zapomniała o zmianach, jakie w ostatnich latach wprowadzono w przebiegu egzaminów maturalnych.
- No, przecież wiem – żachnęła się, próbując ukryć gafę, którą popełniła. - Ale sama mówiłaś, że ten angielski jest dla ciebie najgorszy. Zresztą kto to widział tyle czekać na wyniki. W nerwicę wszyscy przez to powpadacie.
Ida posłała mamie kpiące spojrzenie, oczywiście w żadną nerwicę wpadać zamiaru nie miała. Nauka właśnie się skończyła i to było teraz najważniejsze. Zrobiła wszystko co mogła, no może prawie wszystko – z uśmiechem przypomniała sobie kilka niby-sesji naukowych z Agatą – reszta nie zależała już od niej. Poza tym była dziwnie pewna, że pełne optymizmu przeczucia jak zwykle jej nie zawiodą.
- Tak właściwe to wpadłam tylko na chwilę. – Przewidując reakcję mamy, postarała się aby jej głos zabrzmiał obojętnie.
- Na chwilę? Jak to na chwilę? – Kwiatkowska spoważniała. Jej zielone oczy zwęziły się. Ida doskonale znała to pełne czujności spojrzenie. Na szczęście wiedziała też, w jaki sposób przepędzić chmury zbierające się nad głową matki .
- Zaraz przyjedzie po mnie Rafał. - Omal nie parsknęła śmiechem, widząc natychmiastową ulgę łagodzącą ostre rysy. – Jedziemy na ognisko, musimy przecież jakoś pożegnać naszą budę.
- A nie za wcześnie na oblewanie? – Mama oponowała już bardziej dla zasady, niżeli z autentycznej troski.
Ida roześmiała się.
- Przecież dosłownie przed chwilą sama gratulowałaś mi zdanej matury.
Uznając rozmowę za zakończoną, oparła się plecami o drzwi i popychając je lekko prawie niezauważalnie zniknęła w pokoju. Rozejrzała się, jak gdyby nie wchodziła tu już od dłuższego czasu. Należąca do niej przestrzeń, ograniczona pokrytymi blado-żółtą tapetą ścianami, składała się z łóżka nakrytego patchworkową kapą, biurka, szafy i kilku półek, na których honorowe miejsce zajmowały ramki ze zdjęciami bliskich. Lubiła spędzać tu czas, lubiła zamknięte drzwi, odgradzające ją od świata w chwilach, kiedy właśnie tego potrzebowała najbardziej. Teraz jednak wygląd pokoju nie zachęcał do dłuższego przebywania w nim. Wszędzie rozłożone były książki i zeszyty, podniszczone od intensywnego używania. Samoprzylepne, żółte karteczki dekorowały właściwie każdy stojący w pokoju mebel. Na wolnym kawałku biurka stała niedopita herbata i ledwie nadgryziony kawałek bułki. Dziś rano nie była w stanie przełknąć nic więcej. Z niesmakiem przypomniała sobie poranne zawirowania w żołądku.
"Jutro posprzątam".Obiecała sobie w duchu, wyciągając z szafy dżinsy i czerwony podkoszulek z logo musicalu „Fame”.
Zanim jednak zdążyła ściągnąć z siebie maturalną kreację, zza drzwi dobiegł ją piskliwy dźwięk dzwonka. Spojrzała na zegarek.
"To tata wraca".Pomyślała
Kto jak kto, ale on na pewno nie wątpił, że Ida poradzi sobie z jakimś tam angielskim. Taki właśnie był, zawsze pewny jej sukcesów. Pełen wiary, że w każdej sytuacji „jego mała córeczka” zrobi to co zrobić należy. Mimo, że czasem postawa ojca ciążyła jej niesłychanie, to właśnie on mobilizował ją do wysiłku, a niejednokrotnie chronił przed postawieniem fałszywego kroku. Teraz przez matowe szyby widziała rozmyty zarys jego sylwetki, nie pomyliła się, czerwona plama majacząca gdzieś na wysokości jego ramion, mogła być jedynie kwiatem róży, kupionym specjalnie dla niej. Była pewna, że w urzędniczej teczce chowa się również butelka szampana i jej ulubiony sernik z pomarańczą.
"A może jednak zostać". Rozmyślała, stając przed zawieszonym na ścianie lusterkiem. "Odpoczynek, na pewno by nie zaszkodził i rodzicom byłoby miło, mama też specjalnie na dzisiejszy dzień wzięła urlop".
Przesunęła palcami po policzkach, na których majowe słońce zdążyło już namalować kilka piegów.
- Odwaliłaś kawał dobrej roboty, dziewczyno. – Ida uśmiechnęła się do swojego odbicia. – Należy ci się ta impreza, wypocząć jeszcze zdążysz.


*
Niespełna godzinę później, z przymkniętymi oczami i wyciągniętą przez uchyloną szybę ręką, siedziała we wnętrzu czarnego Mitsubishi, czekając aż Agata w końcu skończy poprawiać swoją urodę i zachce dołączyć do przyjaciół. Przed samochodem stał Rafał Nowak. Oparty o drzwi palił papierosa.
- Mieliśmy tam być już piętnaście minut temu, czy ona zawsze musi się tak grzebać, piwo w bagażniku się grzeje.
Marudzenie chłopaka nie było w stanie zakłócić błogości, jaka właśnie wypełniła Idę. Czuła się lekka i wolna i niczego, ale to zupełnie niczego nie brakowało jej teraz do pełni szczęścia.
- No w końcu!
Zniechęcony głos Rafała bardzo powoli przedzierał się przez obłoki różowych myśli. Leniwie otworzyła oczy, spoglądając w stronę, z której miała nadejść Agata. Dziewczyna właśnie wyłoniła się zza rogu. Szła do nich sprężystym krokiem, lekko kołysząc się w biodrach. Spodnie i T-shirt, które miała na sobie, doskonale podkreślały jej kobiece kształty. Ida wiedziała, że przyjaciółka co najmniej dwadzieścia minut spędziła przed lustrem, wybierając odpowiedni strój. Zresztą pewnie równie długo zajęło jej ułożenie fryzury i zrobienie makijażu, którego widać właściwe nie było, a jednak twarz dziewczyny jak zwykle wyglądała idealnie. To właśnie była Agata. Zawsze odpowiednio ubrana, zawsze wypoczęta i promienna. Przyciągała spojrzenia gdziekolwiek się pojawiła. Idzie czasem zdawało się, że każdy gest przyjaciółki, każda mina, jest przez nią dokładnie wyreżyserowana. Doskonale wiedziała jakie robi wrażenie i umiała odpowiednio to wykorzystać.
- Oj nie przesadzaj! – Agata skwitowała niezadowolone spojrzenia Rafała. – Nie mów, że tak ci się dłużyło czekanie w jej towarzystwie.
Siadając na tylnej kanapie, odnalazła w lusterku spojrzenie Idy. Mrugnęła porozumiewawczo, zupełnie lekceważąc jej gniewnie zmarszczone brwi.
- Na co czekasz, ruszaj. – Pogoniła chłopaka, który niedbale rzucił na chodnik niedopałek papierosa. – Tomek dzwonił, wszyscy już są.