Zmierzch zupełnie niespodziewanie zakradł się na małą polankę, oddzieloną kwitnącymi krzewami od otaczających ją ze wszystkich stron zarysów miejskich osiedli. Maleńki lasek, którego była częścią, miał dać okolicznym mieszkańcom namiastkę tego, za czym tęsknili w rzadkich chwilach odpoczynku od codziennego natłoku zajęć. W rzeczywistości, z tej miejskiej oazy zieleni korzystali głównie właściciele psów, a późnym wieczorem, pary szukające odrobiny samotności. Drewniane ławeczki i ułożony z kamieni krąg wyznaczający miejsce do rozpalania ogniska, był prezentem ofiarowanym przez prezydenta miasta, w przeddzień wyborów. Oczywiście dar spodobał się też okolicznym pijaczkom i aż dziw brało, że ławki stały jeszcze w nienaruszonej postaci, a większość pozostałości po organizowanych tu imprezach lądowała w ustawionych co kilka metrów kubłach na śmieci.
Grupka młodych ludzi, zgromadzonych wokół płonącego ogniska, głośno obwieszczała światu zakończenie egzaminów maturalnych. Zupełnie nie przypominali już mocno zestresowanych uczniów, którzy jeszcze kilka godzin temu siedzieli w galowych strojach pod salą egzaminacyjną.
- Za Fredrę! - Rafał obejmując jedną ręką Idę, drugą uniósł tak gwałtownie, że z butelki piwa, którą w niej trzymał wystrzeliło sporo bursztynowego napoju, cudem jedynie nikogo nie oblewając.
- Za Fredrę! – wykrzyknął po raz drugi. – Sporo nerwów straciliśmy w tej budzie, ale w sumie nieźle było, no nie!?
Kilka rąk powędrowało w górę, gromki śmiech przeplatał się za słowami podobnych toastów.
- A co będzie z nami? – Rafał pochylił się nagle do ucha Idy. – Nie wyobrażam sobie, żebyśmy nadal codziennie się nie widywali.
Musnął ustami szyję dziewczyny, przylegając do niej tak mocno, że ta z niemałym wysiłkiem łapała kolejne oddechy.
- Oj! Widzę, że piwko już szumi – spróbowała zażartować, choć tak właściwie zaloty Rafała bardziej ją dziś denerwowały niż śmieszyły. – Lepiej przynieś mi jedno, bo pewnie niedługo zostanie do picia jedynie woda.
Odsunął się gwałtownie. Chciał coś powiedzieć, ale jego uwagę przyciągnął nagle duży krzew tarniny rosnący tuż obok. Ida z wyraźną ulgą podążyła za jego wzrokiem. Zastygła w bezruchu, gdy wśród kolczastych gałęzi dostrzegła najpierw parę błyszczących oczu, a chwilę później ogromny łeb psa. Przerażona ścisnęła ramię Rafała, instynktownie chowając się za niego. Gdy miała zaledwie kilka lat, rzucił się na nią pies sąsiadów i choć nie zrobił jej żadnej krzywdy, zaczęła z dużą nieufnością podchodzić do tych czworonożnych stworzeń, szczególnie takich bez smyczy, kagańca i właściciela.
Pies nie spojrzał jednak ani na nią, ani na resztę lekko zdziwionego towarzystwa. Wydawało się, że doskonale wiedział, w jakim celu przeczołgał się przez zarośla. Wyraźnie zadowolony, podbiegł do leżącej na jednej z ławek torby, która jeszcze niedawno pełna była przyniesionych na ognisko smakołyków.
- Biedny psiak – Agata szepnęła z autentycznym żalem w głosie. – Pewnie głodny – dodała, przesuwając stopą papierowy talerzyk z kawałkiem kiełbasy.
Pies natychmiast ruszył w stronę podarowanego prezentu. Jednym chłapnięciem pożarł kiełbaskę, oblizując się po niej starannie.
- No, teraz to masz jak w banku, że się od nas nie odczepi – Rafał skrytykował gest Agaty. – Może go weźmiesz do…
Przerwał, bo gdzieś z oddali dobiegł ich donośny głos. Ida wzdrygnęła się, czując jak zimny dreszcz przebiega jej wzdłuż kręgosłupa. Gdy nawoływanie powtórzyło się, żołądek zrobił nieprzyjemnego fikołka. Coś ewidentnie wytrąciło ją z równowagi i bynajmniej nie był to pies, do którego obecności jej układ nerwowy zdołał się już przyzwyczaić.
- Astor! Astor! – Tym razem głos wydawał się dochodzić tuż zza krzewów.
Rafał zrobił krok do przodu.
- Ostrowski, do cholery, bierz stąd tego kundla! – krzyknął gniewnie.
Tarnina znów gwałtownie się poruszyła, a kilka suchych gałązek pękło pod czyimiś stopami. Chłopak, którego zobaczyli, mógł być ich rówieśnikiem. Mimo blasku ognia, nie byli w stanie przyjrzeć mu się dokładnie - stanął tuż za granicą światła. Strzepując z kurtki drobiny listków, niedbale skinął głową w kierunku Rafała, po czym, nie czekając na odpowiedź, ruszył w stronę psa.
- Co ci strzeliło do łba? – szepnął, pochylając się nad czworonogiem. – Wracamy do domu, już!
Astor, choć nie wydawał się specjalnie zadowolony, bez ociągania poszedł za swoim panem, który zniknął za krzewami tak samo szybko, jak się pojawił.
- Rozmowny to on nie był. – Agata pierwsza przerwała ciszę. – Znasz go, Rafał?
Chłopak, wzruszył ramionami z miną, która miała wszystkim jasno dać do zrozumienia, że wielkim nieporozumieniem jest posądzanie go o znajomość z właścicielem psa. Taka odpowiedź wyraźnie niesatysfakcjonowana Agaty. Nadal wyczekująco wpatrywała się w Rafała. Reszta towarzystwa też z jakiejś przyczyny była obcym wyraźnie zainteresowana. Chłopak milczał jeszcze przez chwilę, umyślnie potęgując napięcie. W końcu westchnął głośno.
- Ojciec wynajmuje im mieszkanie w naszej kamienicy na Podmiejskiej. – Skrzywił się z obrzydzeniem, wskazując na widoczne w oddali familoki. – Naprawdę nie mam pojęcia, po co mój stary babrze się jeszcze w tym szambie.
Omiótł spojrzeniem pozostałych. Niektórzy sprawiali wrażenie nieco zdziwionych.
- Spadek po dziadku – dodał, wybuchając sztucznym śmiechem. – Walące się chałupy, a w środku sami recydywiści.
- Ten Ostrowski też? – Agata wydawała się dziwnie podekscytowana.
- Pewnie tak. Co prawda, dla kamuflażu pracuje w wesołym miasteczku, tak jak jego ojciec – Rafał nienaturalnie ściszył głos. - Ale prawie co wieczór włóczy się tu razem z tym swoim kundlem. Kto wie czego szuka. - Gwałtownie wyrzucił w przód obie ręce, obejmując rozczapierzonymi palcami szyję Agaty. - A może kogo - zagrzmiał grubym głosem.
Dziewczyna aż podskoczyła.
- Idiota! – wrzasnęła, cofając się o kilka kroków.
Rafał parsknął śmiechem.
- Tomczo – zwrócił się do chłopaka siedzącego na jednej z ławek. – Może zajmij czymś swoją pannę, bo wyraźnie jej się nudzi.
Agata obdarzyła Rafała spojrzeniem, w którym szalała istna nawałnica. Uśmiechnął się do niej pobłażliwie. Podniósł do ust butelkę z piwem, wypił duży łyk, po czym ostatecznie kończąc rozmowę, zajął się nabijaniem na patyk jednego z ostatnich kawałków kiełbasy.
- Ida, a ty co tak stoisz jak kołek? - Agata szturchnęła w bok przyjaciółkę. - Chyba ten pies aż tak cię nie wystraszył?
Faktycznie, Ida zupełnie nie zareagowała ani na opowieść Rafała, ani na głośną reakcje Agaty. Już od dłuższej chwili stała wpatrzona w miejsce, gdzie przed chwilą zniknął pies i jego właściciel.
- Ognisko przygasa – szepnęła, usiłując odgonić myśli, które ze wszystkich sił starały się pozostać w jej głowie. – Może ktoś dołożyłby kilka patyczków?
Czuła, jakby oderwano ją nagle od bardzo wciągającej książki. Powróciła, co prawda, do rzeczywistości, ale jakaś część nadal pozostawała o te kilka chwil w tyle. Usiadła na stojącej najbliżej ognia ławeczce, pocierając dziwnie zmarznięte ramiona, nieprzytomnym wzrokiem błądziła po tym, co działo się wokół niej. Chłopcy na nowo rozpalali ognisko, Agata kłóciła się o coś z Tomkiem, kolejna klasowa para, które pod koniec nauki w liceum tworzyły się w tempie wprost proporcjonalnym do ilości wolnego czasu, całowała się namiętnie, zupełnie nie zwracając uwagi na widownię. Nie zdając sobie z tego sprawy, znów pozwoliła swobodnie płynąć swoim myślom. Przed oczami przesuwały się obrazy z niedalekiej przeszłości. Nieznajomy chłopak pochyla się, aby pogłaskać psa. Ida nie potrafi dostrzec nic prócz zarysu jego postaci, choć teraz, gdy kolejny raz odtwarza ten sam moment, wydaje jej się, że przez chwilę, dosłownie ułamek sekundy, patrzy na nią. Osłonięta mrokiem twarz nadal pozostaje nieodkryta, widzi jedynie oczy, nienaturalnie duże i… wzdycha, gwałtownie przerywając wizje - nie potrafi odnaleźć właściwego słowa.
Około północy miała już dość i jedyne o czym marzyła, to wrócić do domu, położyć się do łóżka i spać, spać, spać. Zaczęła żałować, że w ogóle zdecydowała się tu przyjechać. Czuła narastające zmęczenie, nie miała ochoty na zabawy, a zaloty Rafała drażniły ją coraz bardziej. Kilka wypitych piw przyniosło skutek odwrotny do zamierzonego. Zamiast ją rozkręcić, sprawiły, że teraz musiała bardzo się pilnować, aby nie podzielić losu Tomka, który z lnianą torbą pod głową spał na ławce obok. Generalnie lubiła się bawić. Nigdy nie stroniła od imprez, co zresztą będąc z Rafałem, tak czy tak możliwe nie było. Denerwował ją jednak moment, w którym wszyscy mają już dość alkoholu, papierosów i dusznej atmosfery nocnych nasiadówek. Moment, w którym jedyną rozsądną decyzją byłby powrót do domu. Mimo to, nikt nie kończy zabawy i wszyscy wlewają w siebie jeszcze więcej piwa i drinków, co w rezultacie prowadzi do zupełnego zerwania kontaktu z rzeczywistością większości imprezowiczów. Właśnie tego Ida nienawidziła. Sama nie cierpiała być w stanie, w którym nie miała kontroli nad własnym ciałem. Upicie się na umór było dla niej czymś równie przerażającym, jak poddanie się narkozie.
Z niechęcią spojrzała na Tomka, który właśnie próbował obrócić się na drugi bok, co na chybotliwej ławeczce było nie lada wyzwaniem. Była pewna, że ku ogólnej uciesze pozostałych, chłopak wyląduje wkrótce na trawniku.
- Miałeś nas odwieźć do domu – warknęła z wyrzutem, zdając sobie sprawę, że jej słowa nie dotrą do adresata. – Zarzekałeś się, że nie wypijesz ani kropli.
Wstała niechętnie i omijając kilkoro stojących przy ognisku kolegów podeszła do Agaty. Dziewczyna siedziała na kocu i z nieodgadnionym wyrazem twarzy wpatrywała się w poczynania swojego chłopaka.
- Chce ci się jeszcze tu siedzieć?
Zamglone spojrzenie dało Idzie jasną odpowiedź.
- Acer czy aksówka? – Agata ziewnęła przeciągle. – Transport zawiódł – dodała wskazują brodą na Tomka.
Ida sięgnęła po wsuniętą w kieszeń spodni komórkę. Wybór był przecież oczywisty. Rozmawiając z „halo taxi”, kątem oka zerkała na Rafała. Otoczony grupką słuchaczy opowiadał o czymś, co powodowało u reszty napady spazmatycznego śmiechu. Miała nadzieję, że będąc w swoim żywiole, chłopak nieprędko zauważy zniknięcie dziewczyn. Była pewna, że w innym wypadku, będzie się upierał, aby ją odprowadzić, na co nie miała najmniejszej ochoty. Wsunęła do plecaka bluzę, która nawet teraz w środku nocy okazała się zbędna. Ciągnąc za sobą Agatę, pospiesznie przeszła do wyjścia z polany. Odetchnęła, dopiero gdy znalazły się na ścieżce prowadzącej do willowego osiedla. Teraz pozostali przy ognisku nie mogli już ich dostrzec, krzewy otaczające polankę skutecznie zasłaniały widok. Od osiedlowej uliczki, na której miała czekać taksówka dzieliło je jakiś dwie minuty szybkiego marszu. Mimo ciemności, oświetlona latarniami ulica i jednorodzinne domki były już dobrze widoczne. Dom Rafała stał najbliżej lasku. Mitsubishi, którym przyjechali kilka godzin temu, czekało zaparkowane na brukowanym podjeździe ładnej willi. Tu ładne było wszystko. Równo przycięte tuje wokół ogrodzenia, kuta brama, bordowe dachówki na spadzistym dachu. Wystarczyło jednak odrobinę obrócić głowę w lewo, by dostrzec zarysy starych familoków przy Podmiejskiej. Każdy z mieszkańców miasta wiedział sporo o tej ”złej” ulicy, każdy mógłby opowiedzieć niejedną anegdotę o jej mieszkańcach. Kontrast między dwoma sąsiadującymi ze sobą dzielnicami robił wręcz komiczne wrażenie.
Gdy dziewczyny wyszły na drogę, taksówka już czekała. Tak jak przypuszczała, kierowca, po uzgodnieniu adresu, wybrał najszybszą trasę. Wjechali na Podmiejską. Nieczęsto zdarzało jej się tędy przejeżdżać. Kilka razy taksówką, gdy Rafał nie mógł jej odwieźć, kilka razy z tatą. Z jakiegoś powodu jej chłopak zawsze wybierał inną drogę. Z policzkiem opartym o szybę przyglądała się smutnym domom, boleśnie obdartym z tynku, których główną ozdobą była wulgarna twórczość pseudo-graficiarzy. Ulice wydawały się zupełnie wyludnione, nawet jak na tak późną porę, było tu stanowczo za cicho. Z uporem zaczęła wypatrywać jakiegokolwiek ruchu w zaciemnionych oknach, w bramach, do których nigdy z własnej woli nie odważyłaby się wejść, za witrynami pozamykanych sklepów. On też gdzieś tu mieszkał, spał w którymś z tych martwych domów.
- Okropne miejsce – szepnęła, obracając się do Agaty. – Strasznie smutne – dodała, z ulgą patrząc, jak kierowca skręca na główną ulicę prowadzącą do osiedla, na którym obie mieszkały. – Nie chciałabym przechodzić tędy nawet w dzień.
Agata nie odwróciła wzroku utkwionego w zagłówek fotela kierowcy.
- Oj, nie masz się czym przejmować. – Sarkazmu w tonie jej głosu nie dało się przeoczyć. – Trzymaj się Rafała, a wizyty w takich miejscach ci nie grożą.
Ida ledwie zauważalnie zmarszczyła czoło, nie chciała zaczynać kłótni z przyjaciółką, która wyraźnie nie była w humorze. Zmęczenie, alkohol i śpiący na ławce Tomek, nie był dla Agaty najlepszą mieszanką. Puszczając mimo uszu ciętą uwagę, zaczęła wskazywać taksówkarzowi miejsce, w którym ma się zatrzymać. Po chwili stała już na chodniku przed wejściem do klatki schodowej pięciopiętrowego bloku. Odruchowo pomachała Agacie na pożegnanie. Taksówka odjechała, kierując się na sąsiednią ulicę. Gdy tylko auto zniknęło z widoku, pospiesznie rozpięła zamek w plecaku. Odnalezienie kluczy trwało całe wieki. Gdy w końcu poczuła pod palcami zimny metal, wesoła melodyjka dobiegająca z bocznej kieszonki, zaczęła bezczelnie naruszać panującą wokół ciszę. Ida błyskawicznie wyciągnęła telefon, nie musiała nawet spoglądać na wyświetlacz, aby wiedzieć kto dzwoni.