Jest rok 2367. Nad Galaktycznym Zjednoczeniem Ras (Galactic Union of Kinds) zawisło widmo kolejnego ataku syntetycznej rasy zwanej „Agresorami”. Pierwsza wojna wybuchła ponad trzysta pięćdziesiąt lat temu i trwała przeszło sto lat, doprowadzając Zjednoczenie do ruiny. Agresorzy zostali pokonani dzięki niespodziewanej pomocy ze strony nieznanej rasy, a raczej dwóch ras. Był to Sojusz Adrian i Ludzi. Wstąpili oni do Zjednoczenia jako bohaterowie, którzy ocalili tę organizację i galaktykę.
W obliczu możliwej inwazji ze strony „Agresorów” Najwyżsi zaczęli szukać sposobu zapobieżenia atakowi. Najpierw próbowano zdobyć trochę informacji, które potwierdzą lub zdementują obawy. Wysłano kilku Cieni – agentów wywiadu Zjednoczenia – do Przestrzeni Agresorów. Niestety to obawy okazały się prawdziwe. Zaczęto, więc rozważać różne możliwości zlikwidowania zagrożenia. Po długich analizach największych speców, jakich posiadało Zjednoczenie, udało się znaleźć rozwiązanie. Bardzo ryzykowne i niepewne, ale jedyne możliwe do realizacji. Analizując dane Agresorów zdobyte po pierwszej wojnie dotarli do informacji, że za całą komunikację i zasoby danych odpowiada gigantyczny kwantowy rdzeń pamięci, który nazwano „Sercem Agresorów”. Jego zniszczenie spowoduje dezorganizację, załamanie szyków i odizolowanie jednostek od siebie, bez możliwości komunikowania się. Konsekwencją tego będzie uniknięcie inwazji i uratowanie życia miliardów istnień, które mogą zginąć, gdy do niej dojdzie. Pierwsza wojna pochłonęła miliardy. Nie chciano do tego dopuścić ponownie.
Najwyżsi zaakceptowali ten plan. Nadali mu kryptonim „Far Way”, czyli „Daleka Droga”', jaką przyjdzie pokonać, by osiągnąć cel i zastopować atak. Rozpoczęli poszukiwania kogoś, kto będzie dowodził całą akcją. Musiał być to ktoś, komu będzie można powierzyć losy całej galaktyki i samego Zjednoczenia. Najwyżsi zbierali się wiele razy. Przedstawiono masę kandydatur. Jedni rezygnowali słysząc o misji samobójczej. Drudzy byli zbyt mało doświadczeni. Kolejnym Najwyżsi nie chcieli powierzyć tak ważnego zadania ze względu na ich różne wyczyny w przeszłości. Często niezbyt szlachetne. Pojawił się problem. Brakowało dowódcy. Kolejne kilka tygodni i spotkań nie przyniosły żadnych zmian. Nie mogli dłużej zwlekać...

Najwyżsi po raz kolejny zebrali się na stacji Lotos w Owalu - wielkim białym budynku, jak sama nazwa wskazuje o owalnym kształcie. W ogromnej sali Zgromadzenia, gdzie przy wielkim niebieskim, jak tafla oceanu stole, zbudowanym z materii światła siedzieli i obradowali Najwyżsi. Dookoła było pełno roślin w donicach okraszonych różnymi symbolami. Głównie z mitologii rasy vakari. Każdy z Najwyższych miał swój wydzielony sektor, wraz z miejscami dla zaplecza, czyli ambasadorów. Tak nazywano dyplomatów działających na Lotosie w placówce danej rasy. Był to wielki jasny pokój, którego białe ściany miały lekką, niebieskawą toń, ponieważ przez wielki, przeźroczysty dach wpadało błękitne światło gwiazdy, na której orbicie krążyła stacja. Próbowano osiągnąć konsensus, ale Najwyższy Nuurian nie ułatwiał sprawy proponując, jak zwykle nie do końca przemyślane rozwiązanie siłowe:
- Więc co? Mamy tak siedzieć i czekać, aż nas zniszczą? - pytał zdenerwowany Najwyższy Nuurian. – Zaatakujmy ich pierwsi. Weźmy sprawy w swoje ręce! - wykrzykiwał, mocno gestykulując.
- To jeszcze gorsze od czekania – parsknął Najwyższy Ludzi. – Atak na nieznaną przestrzeń? Oszalał pan? - pytał ironicznie Gradon. - Nie posiadamy żadnych map ich przestrzeni. Jeśli wyślemy tam flotę, to będziemy mieć... kupę złomu! - zdecydowanie zaznaczył siadając.
- Mamy czekać? Brawo! - odpowiedział z ironią nurrianin, odwracając wzrok, by nie słuchać tych smętnych pierdół.
- Olarze. Co według pana mamy zrobić? - dopytywał się ze zdziwieniem Najwyższy Venturan. - Ja wiem... nuurianie najlepiej załatwiliby wszystko działem...
- No ba! - Olar przerwał Vonel'owi od razu się ożywiając.
- … ale nie tym razem! - zaakcentował z lekkim uśmieszkiem. - Musimy wreszcie znaleźć kogoś, kto wykona nasz plan. Poleci w Przestrzeń Agresorów i rozwali ten przeklęty rdzeń pamięci! - dodał zdecydowanie, uderzając ręką w stół.
- Tylko kogo? - pytał, rozkładając ręce Najwyższy Dakarian. – Wszyscy nasi najlepsi agenci stchórzyli. Kto na to pójdzie? - zakończył pytaniem, a na jego twarzy zarysowało się, jakby zdenerwowanie.
To wywołało żywą, energiczną dyskusję. Jednak nic konstruktywnego z niej nie wynikło. Zapanował harmider. Rzucanie nazwiskami, przekrzykiwanie się do niczego nie prowadziło. Jednak nie wszyscy próbowali wywlec swoje na wierzch. Mianowicie Najwyższy Kassian siedział, jakiś markotny, jakby czymś zajęty, intensywnie o czymś myślał. Nawet nie zwracał uwagi na to, co się wokół niego dzieje. Sprawiał wrażenie będącego myślami zupełnie w innym miejscu. Dyskusja trwała jeszcze parę minut, a kassianin przez cały ten czas nie drgnął. Gdy nagle, jakby go piorun strzelił zerwał się i powiedział:
- A może wyślemy Hammera!!! - rzucił znienacka.
Zapanowała grobowa cisza, jak makiem zasiał. Zamilkli wszyscy. Istna konsternacja, bezruch, nawet cząsteczki powietrza przestały się poruszać. Nikt nie wiedział co powiedzieć. Wszystkim zabił ćwieka swą sugestią, ponieważ nikt nie miał pojęcia, gdzie jest Hammer i czy w ogóle uda się go do czegokolwiek namówić. Taka cisza, dziwne spojrzenia, wyczekiwanie kto pierwszy coś powie trwały kilka chwil. Wreszcie wtrącił Najwyższy Dakarian, który krótko wcześniej o mały włos nie spadł z piedestału, gdy to usłyszał:
- Lavaian. To człowiek! - chapnął Harald z wielkim zdziwieniem i niedowierzaniem w jego słowa.
Gdy Gradon usłyszał, że ten znów pije coś do ludzi odburknął:
- Znowu pan zaczyna?... Robalu wstrętny! - rzucił z pogardą, a twarz przeszyła skrzywiona ze złości mina.
Po tym zaczęło się obrzucanie błotem. Miało to związek z tym, że Sojusz, a szczególnie ludzie nienawidzili się z dakarianami. Wszystko spotęgował i zaognił atak dakarian w 2350 r. na sporny system Lei i kolonię Akeros, który Sojusz zajął pierwszy. Kolonia została obroniona po tym, jak zjawiła się 6. Flota Bojowa Sojuszu. Od tego czasu non stop wybuchają spory pomiędzy Sojuszem a dakarianami, a każdy zatarg łagodzą vakari. Już dawno doszłoby do wojny, gdyby nie to, że obie rasy są w Zjednoczeniu. Dakarianie nosili się nawet z zamiarem wystąpienia ze Zjednoczenia, ale zrezygnowali po informacjach, że Sojusz mobilizuje flotę. Gdyby takowa wojna wybuchła, to zostaliby w nią wciągnięci również nuurianie i sadrianie, po stronie dakarian oraz vakari i kassianie, po stronie Sojuszu. Skończyło, by się galaktycznym konfliktem. Może to jest powodem, że tej wojny mimo wszystko nie ma.

Tymczasem na sali zapanował chaos. Zaczęli się ciągać nawzajem, szarpać, sypać wulgaryzmami, epitetami, leciało konkretne mięcho. Były to tak soczyste ochłapy, że żaden zwierz, by tego nie przetrawił. Normalny burdel, nie rada. Doszło do tego, że Gradon rzucił się na Haralda i już chciał obić te jego pajęcze gały, gdy to Najwyższa Vakari strzeliła odbiciem kinetycznym (inokineza), zakrzywiając przestrzeń wokół donicy, a zewnętrzny wektor odbicia spowodował jej rozerwanie. Ziemia i odłamki rozsypały się po podłodze. Echo, które rozbrzmiało zakończyło harmider, a wszyscy na nią spojrzeli. Po czym oburzona i zdenerwowana, podniesionym głosem, prawie wykrzykując, powiedziała:
- Dość! To nie jest burdel! Zachowujecie się, jak pijackie męty, które urządzają bójkę po całonocnej libacji. Tak działają najważniejsze osoby w Galaktyce? - pytała z ironią i wściekłością w oczach. - A wy?! Skończcie to! Mam już serdecznie dość ciągłego rozdzielania was - rzuciła, zwracając się ku Gradonowi i Haraldowi, a jej twarz zakryła złość. – Po nuurianach mogłabym się tego spodziewać. Hmm... bez urazy - powiedziała, spoglądając na Olara, który tylko skinął głową. - Ale to?! Brak słów! - rzuciła z pogardą na to, co się tu działo.

Gradon i Harald rozeszli się. Gdy Najwyższa Vakari trochę ochłonęła i wszyscy byli tam, gdzie mieli być, zwróciła się do Laviana:
- Dlaczego proponujesz Hammera? - zapytała z wyraźnym zaciekawieniem w głosie i trochę pogodniejszą miną.
Lavian wziął się w garść. Wyszedł na środek i zaczął mówić:
- Tylko on wykona tę, co by nie powiedzieć samobójczą misję - odparł z przekonaniem, energicznie zaznaczając to ruchem ręki. - Jak to ludzie mówią „ma jaja”! - zaintonował te słowa mocnym głosem. – Jest zdecydowany, zaradny, posiada inicjatywę. Nie boi się podejmowania trudnych i niewygodnych decyzji. Kogoś takiego nam potrzeba! - zaakcentował kończąc swą wypowiedź, przelatując wzrokiem po pozostałych Najwyższych.
- To świadczy, że jest bezwzględny i nieokrzesany - wtrącił stanowczo Harald, z wykrzywioną z niezadowolenia miną z powodu rozpatrywania kandydatury człowieka.
Lavian i na to miał odpowiedź:
- Czyżby? - zapytał, wrogo patrząc na Haralda. - Podczas Wojny Vactarskiej obronił przed rouganami i akadianami trzy kolonie: należąca do urgu Killram, nuuriańską Tornegę i Panonię Sojuszu. Najpierw zajmował się cywilami, a później rozwalał wroga. Czy tak postępuje ktoś, kto dąży do celu po trupach? - na jego twarzy wymalowało się niezrozumienie, po czym energicznie sam odpowiedział na pytanie - Oczywiście, że nie! Stara się znaleźć najlepsze rozwiązanie, jednak nie zawsze jest to możliwe. Ma on również wady: niezdyscyplinowany, samowolny, zdarza się, że narwany i chamski, ale nikt nie jest ideałem... prawda? - zapytał trochę podstępnie, wywołując lekkie zamyślenie u słuchaczy.
I tu znów swoje trzy grosze wtrącił Harald:
- Może - rzucił z pogardą w głosie. – Ale wspomniałeś o Tornedze. Stracił tam cały oddział.
- Co to ma do rzeczy? - zapytał totalnie zaskoczony.
- A to, czy się nie zmienił? To musiało mieć na niego wpływ - za wszelką cenę chciał zdyskredytować tę kandydaturę. - Krótko po zakończeniu wojny przepadł w Przestrzeni Przewrotu - oznajmił, przelatując wzorkiem po wszystkich.
- Dowiemy się, jak go znajdziemy - rzucił Lavian, wracając na swoje miejsce.
Ale to nie był koniec. Harald nie zamierzał tak łatwo odpuścić:
- Zastanawia mnie dlaczego tak go bronisz? Czy to nie ma przypadkiem związku, aby z tym, że podczas wojny uratował ci córkę z rąk rougan? - dopytywał się z perfidnym uśmieszkiem na swej paskudnej gębie.
- To miało wpływ, ale Najwyższa Vakari również go zna – odparł, trochę zbywając Haralda.
- To czy znam Hammera, czy nie jest moją prywatną sprawą - powiedziała zdecydowanie, wyraźnie nie zadowolona ze słów Laviana.
Przepraszam. Nie chciałem urazić - odparł, z przepraszającym skinieniem głowy.
Thelia skinęła głową pokazując, że przeprosiny zostały przyjęte i spytała:
- Jakieś inne kandydatury? - padły wzajemne spojrzenia, ale nikt nie odpowiedział. - Więc głosujmy.
Trwało to kilka chwil. Wszyscy poparli kandydaturę Hammera, poza Haraldem, Najwyższą Darni oraz co zadziwiło wszystkich sam Najwyższy Ludzi był przeciw.
- A więc postanowione. Ktoś ma jakieś sugestie, jak go znaleźć i kto to zrobi? - zapytała Thelia.
Wstał Najwyższy Adrian proponując:
- Może zrobi to admirał John Hades. Znają się z Wojny Vactarskiej.
- Dobrze - odparła Thelia. - Niech pan go wezwie - po czym zarządziła przerwę.
Sin Lero przytaknął i zwrócił się do Savra Fenix'a, by ten udał się po admirała Hadesa. Savr to wysoki adrianin, o czerwonej skórze. Jego historia służby jest długa i bogata, mimo że dość wcześnie ją zakończył. Bronił między innymi kolonii Akeros. Po niej odszedł w stan spoczynku i został dyplomatą. Miał znajomości i dojścia, więc okazał się bardzo przydatny w placówce Sojuszu. Jest bardzo poważnym graczem na Lotosie i każdy się z nim liczy. Twardy z niego negocjator. Wstał i udał się do Wieży Władców, nazwanej tak przez nuurian. Tam mieściło się Dowództwo Floty Zjednoczenia. Przeszedł przez park „Hannum” - „Zielone Oko”, który otaczał Owal. Po kilkunastu minutach znalazł się na miejscu. Wieża Władców to wysoki, strzelisty, szary budynek, przepasany gzymsami, powodującymi, że wygląda, jak harmonijka. Wszedł do środka, gdzie było dość kolorowo, w stosunku do tej szarości na zewnątrz. Znalazł się w dużym holu z filarami. Z lewej przy ścianie były różnokolorowe kwiatki. Na wprost, na końcu holu znajdowały się windy, a z prawej przejście do bufetu i recepcja. Gdy tylko wszedł zwróciła się do niego recepcjonista, niebiesko skóra vakari imieniem Liva. Wyposażona tak, że mogłaby nauczać anatomii, pytając:
- Czym mogę panu służyć?
Savr stał nie wzruszony, nie mogąc oderwać wzroku od jej dekoltu. Był zapatrzony w te dwa niebieskie arbuzy, dwa błękitne olbrzymy. Liva była przyzwyczajona do takich zachowań i wcale jej to nie przeszkadzało.
Ocknął się dopiero, gdy pomachała ręką:
- Proszę pana. Tu jestem. Dobrze się pan czuje? - spytała, przyglądając mu się ze zdziwieniem.
- Tak, tak... eeee... em... Co to ja... aha. Savr Fenix. Do admirała Hadesa - wreszcie odpowiedział trochę zdezorientowany i z zaskoczonym wyrazem twarzy.
- A tak. Jest u siebie. Proszę tam dalej do wind. Sześćdziesiąte trzecie piętro. Drzwi na wprost. Dam znać admirałowi, że pan idzie.
- Dziękuję.
Ruszył dalej ku końcowi holu, wszedł do windy i wjechał na górę. Gdy srebrne drzwi otworzyły się, zobaczył ciemno zieloną wykładzinę, przypominającą dywan z trawy. Na kremowych ścianach korytarza znajdowały się ekrany wyświetlające obrazy, a u góry na suficie dwa równoległe rzędy małych, białych lampek. Skierował swe kroki ku błękitno białym drzwiom gabinetu admirała Hadesa. Gdy się do nich zbliżył otworzyły się dzięki fotokomórce. W środku panował porządek. Drewniane meble, wśród nich meblościanka z zestawem książek, nie które z nich to prawdziwe unikaty. Widać Hades był kolekcjonerem i lubił wnętrza w starym stylu. Na ścianie drewniana gablotka ze wszystkimi jego odznaczeniami, a było ich trochę. Czarna skórzana sofa, przy niej mały szklany stolik z wodą w czerwonym dzbanku z kolorowego szkła, obok dwie szklanki i wreszcie biurko. Całe wnętrze oświetlało wpadające wprost przez okno światło błękitnej gwiazdy, której Lotos był satelitą.
Hades to wysoki blondyn, o pociągłej twarzy. Ubrany w czarny admiralski mundur Floty Zjednoczenia z dwoma białymi klamrami, które służyły do jego zapięcia. Gdy Savr wszedł Hades siedział za biurkiem, dziwnie sfrapowany. Jak tylko zobaczył Savra od razu wstał, by się przywitać:
- Witam generale Savr - zbliżył się podając rękę.
- Witam admirale - odpowiedział i uścisnął mu dłoń.
- Co cię tu sprowadza? - zapytał siadając z z powrotem za biurkiem.
- Najwyżsi chcą się z tobą widzieć. Chodzi o Hammera – wyjaśnił mu powód jego obecności.
Hades nie kryjąc zdziwienia, które wymalowało się na jego twarzy zapytał:
- W jakim sensie?
- Najwyżsi chcą go wysłać w przestrzeń Agresorów - poinformował, spoglądając w okno.
- On na to nie pójdzie. Nie nakłonię go do zmiany poglądów względem polityki i polityków - mówił trochę rozbawiony tym pomysłem. - Ale, gdyby kogoś z nich znał... może, by się się zgodził - dodał ze spokojem.
- Może tak jest - wrzucił Savr.
Zdziwienie znów przeszyło twarz Hadesa:
- Zna kogoś?
- Podczas tej... debaty... pff, a raczej drobnej bijatyki...
- Znów Harald i Gradon? - przerwał pytając z uśmiechem.
- Jak byś tam był - potwierdził, z wykrzywioną ze śmiechu miną. - Wracając do sprawy... usłyszałem, że Hammer zna Najwyższą Vakari, ale nie jestem pewien, czy to prawda. Z tego co mi wiadomo on nigdy nie był na Lotosie, a ona przybyła tu siedem lat temu i nigdy nie opuszczała stacji.
Ta informacja wprowadziła Johna w zmyślenie. Po chwili odparł:
- Skoro ją zna... to może da się namówić. Niech będzie. Spróbuje go znaleźć.
Obaj opuścili gabinet, weszli do windy i zjechali na dół. Wychodząc admirał zwrócił się Liva:
- Liva. Będę w Owalu. Gdyby ktoś coś chciał, kieruj do wiceadmirał Tali.
- A admirał Shoul Dil'Alla?
- Najwyżsi wysłali go Mgławicy Rotha i mało mnie to obchodzi. To ich decyzja, ale jak coś pójdzie nie tak, to mi się tyłka uczepią – odburknął poirytowanym tonem. - Jak już powiedziałem kieruj do wiceadmirał Tali.
- Dobrze - kiwnęła głową.
Wyszli z budynku, kierując się ku parku Hannum. Po drodze wstąpili na szklaneczkę, trochę się od stresować do baru prowadzonego przez urguja - Dula Tika, zlokalizowanego tuż u wejścia do parku, od strony Wieży Władców. Nie był to duży bar, ledwie na kilkanaście osób, ale był znany z jednej potrawy - gulaszu z Ashantu - ryby sprowadzanej z ojczystej planety vakari - Iordeii . Istne niebo w gębie. Usiedli przy jednym ze kilku stolików, zamówili po szklaneczce „K&K Vodki” - to produkt firmy dwóch rąbniętych arabów, którzy prowadzą działalność na Pograniczu Pasa Mrocznych Mgławic, za którym urzędują Agresorzy. Jest to bardzo niebezpieczne miejsce i tylko oni tam działają.
Z tyłu za nimi siedziało dwóch nuurian i wcinało ten słynny gulasz, a przy sąsiednim stoliku sidaq zajadał się rybą. Oni natomiast zajęli stolik blisko wyjścia. Kiedy skończyli wyszli i skierowali się ku Owalowi.
Dotarli tam na czas i w ostatniej chwili weszli do sali obrad Zgromadzenia:
- Witamy admirale Hades - powiedziała Najwyższa Vakari.
- To już piąty raz w tym tygodniu, ale... witam - odparł z niezadowoleniem z powodu częstych wizyt w Owalu, które przeszkadzały mu w pracy.
- Ambasador Savr zapewne panu wyjaśnił o co chodzi? - zapytał Lavian.
- Z grubsza - odparł wzruszając ramionami. - Tylko dlaczego on?
- Jeśli nie on to kto? - Lavian rozłożył ręce. - Nie mamy innej osoby, na którą możemy postawić.
- Uważacie, że na to pójdzie? Wątpię, żeby dał się namówić do czegokolwiek. Po Tornedze nie zaufa żadnej organizacji.
- Wiemy o tym, ale my nie jesteśmy winni tego, że Sojusz pokpił wywiad i zginęli komandosi, którymi dowodził - oświadczyła Thelia.
- Poza, tym pana zadaniem jest go odnaleźć i namówić do spotkania z nami. Kwestię przekonania... niech pan zostawi nam - odburknął, jak zawsze naburmuszony Harald.
- Spróbuję to zrobić, ale nie jestem wstanie nic obiecać.
- To nam na razie wystarczy. Liczymy na szybkie efekty poszukiwań - oznajmiła Najwyższa Vakari.
Hades przy okazji chciał załatwić jeszcze jedną sprawę:
- Jeszcze jedna prośba. Skoro mam go szukać, to nie zawalajcie mnie taką ilością roboty. Jeśli nadal będę miał tyle na głowie, nie będę miał czasu na poszukiwania - oświadczył, próbując zwrócić na to uwagę. - Chyba ktoś zapomniał, że mam podwładnych, zastępców, którzy mają na tyle duże uprawnienia, że połowę z tego co dostaję mogliby załatwić sami.
- Dobrze - uspokajała. - Tymczasem dostanie pan pełen dostęp do archiwów Cieni. Może znajdzie pan tam coś, co podsunie jakiś trop. Na teraz to wszystko - podsumowała Thelia.
Wszyscy zaczęli wychodzić... cdn...