3.
Było już po osiemnastej, gdy czarne auto zatrzymało się na strzeżonym parkingu. O tej porze stało tam zaledwie kilka samochodów. Rodziny z dziećmi przyjeżdżały zazwyczaj dużo wcześniej i teraz parking powoli pustoszał. Starszy pan wychylił się z budki, która chroniła go przed czerwcowym upałem. Przecierając wierzchem dłoni spocone czoło, z nieskrywaną zazdrością przyglądał się czwórce dzieciaków wysiadających ze sportowego i nieziemsko, jak dla niego, drogiego wozu.
- Cztery złote godzina! – krzyknął, gdy przechodzili obok, mimo że tablica powieszona tuż przy bramie wjazdowej informowała o tym wyraźnie.
Weszli na plac prowadzący do wesołego miasteczka. Większość mijających ich ludzi szła już w odwrotnym kierunku. Dzieci z różnokolorową watą cukrową, z zaczerwienionymi od nadmiaru emocji buziami i rodzice - zmęczeni, ale również zadowoleni z kilku chwil przyjemności, które zafundowali pociechom. Powietrze aż drżało od głośnych rozmów, śmiechów i pisków.
Idzie szybko udzieliła się panująca wokół radosna atmosfera. Czuła, że ładnie wygląda. Zielona sukienka idealnie harmonizowała z miedzianym kolorem włosów, które luźno opadały na odkryte ramiona. Całe szczęście, że gdy rano, wybierała się do Rafała, było za gorąco na dżinsy. Już od dłuższej chwili chłopak delikatnie obejmował ją ramieniem. Tym razem nie starała się uciec przed czułym gestem. „Sama nie wiesz, czego chcesz” - zabrzęczały jej w głowie słowa Agaty, powtarzane ostatnio zdecydowanie zbyt często. Szybko zdołała odgonić natrętne myśli. Było jej dobrze, tu i teraz, i jak na razie to wystarczało w zupełności.
Weszli w wir świateł, dźwięków i kolorów. Poprzez skoczne piosenki z repertuaru disco polo co chwilę przedostawały się wrzaski śmiałków, decydujących się na przejażdżkę Rollercoaster-em, najnowszą atrakcją lunaparku.
- Może spotkamy tu naszego znajomego z ogniska. – Agata, która razem z Tomkiem szła z przodu, odwróciła się. – Mówiłeś, że tu pracuje – dodała, patrząc na Rafała.
W jednej chwili cała beztroska, jaką Ida czuła, pękła niczym zbyt mocno nadmuchany balonik. „Pracuje w wesołym miasteczku, tak jak jego ojciec”. Gwałtownie powróciła do nocy sprzed kilkunastu dni. Jak mogła nie pamiętać tego, co mówił wtedy Rafał, i dlaczego właściwie miałaby pamiętać? Co może obchodzić ją ktoś, kogo nawet dobrze nie widziała.
Rafał udając, że nie usłyszał słów Agaty, pociągnął Idę za rękę.
- Chodźcie na samoloty. – Wskazał dużą karuzelę stojącą zaraz naprzeciwko wejścia. – Albo wolisz na coś innego, Ida? – spytał widząc, że dziewczyna trochę nieprzytomnie rozgląda się wokół.
- My idziemy na strzelnicę, obiecałem Agatce różowego słonia. – Tomek z uśmiechem puścił oczko swojej dziewczynie.
Po niefortunnym zakończeniu ostatniej wspólnej imprezy usiłował przymilać się do niej na każdym kroku, co najwyraźniej mu się udawało, bo Agata, mimo że wciąż robiła jeszcze obrażone miny, już dawno przestała się gniewać.
Poszli wszyscy. Przed drewnianą budką, pełną sztucznych kwiatów i różnego rodzaju maskotek, stała spora grupka gapiów. Młody mężczyzna starał się właśnie ustrzelić dużego misia dla stojącej obok dziewczynki, która z przejęciem wpatrywała się w przygotowującego się do kolejnego strzału ojca.
- Niestety, pudło – z przyklejonym do twarzy uśmiechem właściciel kramiku komentował wyczyny strzelca. – Lizak na pocieszenie – dodał, wręczając zasmuconemu dziecku czerwone serduszko na patyku.
- No, Rafał! Choć pokażemy im, jak to się robi. – Tomek z wyraźnym rozbawieniem w głosie poklepał przyjaciela po plecach. – Kto pierwszy?
Ida usilnie próbowała skupić uwagę na popisach chłopców, a jednak co chwilę mimowolnie odwracała głowę w stronę karuzel. Nadal nie umiała pozbyć się dziwnego uczucia podniecenia i strachu, które niespodziewanie wypełniło wnętrze jej brzucha.
„Nienormalna chyba jestem”- myślała, starając się wyglądać na rozbawioną niecelnymi strzałami Tomka. „Kogo ja szukam? Po co? Rafał jest idealny. Każda chciałaby być na moim miejscu, a ja się wygłupiam”.
- Piękna róża dla pięknej kobiety. – Głos Rafała wyrwał ją z zadumy.
Chłopak skłonił się z udawaną powagą, wręczając jednocześnie plastikowy kwiatek. Uśmiechnęła się, obiecując sobie w duchu, że postara się bardziej doceniać jego gesty.
- Przynajmniej od tego nie utyjesz. – Agata obracała w palcach czerwony lizak. – Naprawdę wiedzą, jak to się robi – dodała, lekko wciągając brzuch, tak jakby od samego patrzenia na słodycze mogło przybyć jej kilka kilogramów.
Przez kolejne minuty Idzie z powodzeniem udawało się dotrzymywać danego sobie słowa. Zamiast rozglądać się na boki w poszukiwaniu twarzy, której nie mogłaby rozpoznać, starała się odwzajemniać każdy dotyk, każdy pocałunek. Tak, ten wieczór Rafał z całą pewnością mógł zaliczyć do udanych.
Wokół robiło się coraz spokojniej. Kasy biletowe były już nieczynne, a przez rozwieszone tu i ówdzie megafony ogłaszano, że karuzele i inne atrakcje zostaną zamknięte za trzydzieści minut. Lekko zaróżowione niebo zapowiadało, że po upalnym dniu nadchodzi ciepły, letni wieczór. Tomek i Agata zatrzymali się przed budką z lodami. Ida, która właśnie kończyła wyjadać resztę kupionego przez Rafała popcornu, usiadła na skraju drewnianego podestu, na którym kręciła się staromodna karuzela z konikami. Mechaniczne wierzchowce skakały w górę i dół, w rytm walczyka. Rafał przykucnął obok, ale natychmiast wstał, usiłując wyciągnąć z kieszeni nieco zbyt obcisłych dżinsów, telefon, który zaczął wygrywać „Piosenkę dla pajączka” z repertuaru Czesław Śpiewa. Wzdrygnęła się. Nienawidziła upodobań muzycznych swojego chłopaka.
Próbując przekrzyczeć dobiegającą zawsząd muzykę, Rafał oddalał się w stronę stojącego nieco na uboczu punktu informacyjnego, jednak nie znajdując również tam odpowiednich warunków do przeprowadzenia rozmowy, zniknął w końcu gdzieś za jego zapleczem. Ida uśmiechnęła się pobłażliwie. Przesunęła wzrokiem na stojących w kolejce przyjaciół. Grupa maluchów, przepychających się przy okienku z lodami, nie dawała nadziei, że przyjaciele szybko doczekają się swoich porcji. Oparła głowę o drewniany słup karuzeli. Lekki podmuch wiatru delikatnie uniósł w górę brzeg sukienki. Nie miała ochoty jej przytrzymywać. Gdyby Rafał mógł ją teraz zobaczyć, w jego oczach wyglądałaby zjawiskowo. Westchnęła cicho. Chciała, aby ją zobaczył.
- Tu nie wolno siadać. – Głęboki głos zza jej pleców sprawił, że poczuła na skórze tysiące mrówek.