W swoim życiu człowiek często poszukuje różnych drogowskazów, często są obok niego niezauważone. Nie zawsze jest świadomy ich potrzeby. Niejednokrotnie błądził, a bliźni próbują go naprowadzić na właściwy tor postępowania.

Świadomość, że w danej chwili osiągnął cel jest wyrazista, w tym momencie czuje się bardzo szczęśliwy. Jednocześnie pojawia się obawa, że w jakiś okolicznościach czas poświęcony na zdobycie celu w jednej chwili zostanie zmarnowany:
„Zjawił się wir
I przetworzył mój sens
W kroplę
Życie płynie, płynie”
[Wstęp] s. 3
podmiot liryczny nie może pogodzi się z utraconym celem, wie jak bardzo została zachwiana równowaga, stopniu zabezpiecza jego bytowanie.
Dominujące jest pragnienie i niemal uzasadnione ratowanie całej pozostałości. W tym celu dokonuje różnych czynności, pojawia się tęsknota za tym co minęło; za wcześniejszymi i nieosiągniętymi celami; sukcesami, co było tego wszystkiego przyczyną? Być może przyczyną był los z jednej strony stworzony przez człowieka człowiekowi.
Często podmiot liryczny zwraca się do nieznanego czytelnikowi adresata:
„Śledziłeś mnie, śledziłeś
Po wietrze, burzy
Kiedy przez życie
Spacerowałam sama”
[ Jesteś mój]s. 10
Wyrażając dzięki temu w czasie przeszłym wszystko to co minęło. Po upływie czasu zauważy, że cały ten proceder odbywał się z miłości, której podmiot liryczny w 50 % nie jest świadomy, dla niego ważne jest, że w trakcie odniesionej porażki może liczyć na bliskiego człowieka. Wie jak bardzo życie pisze nam różne scenariusze, ale człowiek nie wie jaki scenariusz jest jemu przypisany.

Czasami jeden krok może być wielkim sukcesem, a czasami jeden krok może być tylko maleńką cząstką. Zastanawia się jak są postrzegane jego czyny w oczach innych ludzi. Wie, że te czyny są dobre, nieszkodliwe, ale czy takie same odczucia ma inny człowiek? Bardzo ważne jest inne, drugie zdanie bliskiego człowieka.

Niejednokrotnie zakłócał harmonie poprzez swój egoizm i zatracenie się w pieniądzach. Co to miało na celu? Odpowiedź jest jedna – zniewolenie, zawładnięcie jego umysłem. Harmonią o której marzy podmiot liryczny jest ciągle zakłócany pokuj na świecie przez narody. Wie, że jedną z dróg prowadzących do pokoju jest modlitwa.:
„To życie przy modlitwie nabrzmiewa
Słońce przebija obłoki
Morze broni się przed wszystkimi burzami
Jeszcze masz czas podać rękę, zorzy ma wzgórzu”
[Kiedy usłyszysz głos pokoju]s. 20
Podejmuje ogromną wole walki przed panującym złem, ale czy taka ogromną wolę walki podejmie człowiek? Głos pokoju będzie niczym innym jak tylko drogowskazem dla człowieka, ukierunkowującym go na kroki jakie powinien podjąć aby uchronić człowieka przed samym sobą.

Najważniejszą rzeczą dla człowieka jest grunt na którym buduje swój fundament człowieczeństwa – czy jest twardy czy miękki. Wszystko zależy to od czynników, stwarzającego przez człowieka, dla którego liczą się zyski materialne. Podmiot literacki jest świadomy, że jeżeli zbuduje swoje człowieczeństwo na twardej skale to przetrwa. Budowa takiego wnętrza składa się niejednokrotnie z ideologii, którą wyznaje człowiek. W teorii jest świadomy odpowiedzialności za swoje czyny, ale nie jest świadomy w praktyce.
Sięga w swojej wypowiedzi po elementy biblijne np.:
„A ja
Owieczka twa mała
Schodzę po twoim zboczu
Do morza, do wybrzeża”
[Co nas wiąże]s. 24
wie, jak bardzo ważna jest biblia dla całej światowej kultury. Podejmuje całkiem świadomą próbę rozważania tego elementu w oparciu o swoje doświadczenia.

„Światło w ciemności” Vesny Miculnić Prešnjak jest poezją stanowiącą drogowskaz do którego my sami powinniśmy podążać. Ciągle, w zupełniej nieświadomości niszczymy go, albo boimy się podążać we wskazanym kierunku. Nim może być dawany sygnał, znak lub wskazówka.

Krzysztof Graboń


------------------------------------------------------------------------------

Vesna Miculnić Prešnjak „Światło w ciemności” wyd. Alfa 200 Krosno 2008 tłum. Olga Lalić – Krowicka