Haczyki pytajników.
Wydać ją czy nie wydać? Taki to dylemat wszystkich chyba ojców. Szczególnie tych z pozycją i zasobnym portfelem. On na pewno leci na forsę. Tylko nikt dotąd nie powiedział o niej tylu pięknych słów. Podoba się mu? Naprawdę? Nie jest przecież zbyt ładna. Z drugiej strony...
Może z nią być, jak ze starszą. Zmyliły mnie piękne słowa. I co? Więdnie gdzieś w milczeniu za mało kochana. Cóż, nie dopytuję, nie nalegam, by coś zmieniła. Czasem jednak należy odrobinę pomóc, bo brzydkie córki bogatych ojców mogłyby nigdy nie wyjść z zaklętego kręgu nieistnienia. Żeby nie zwiędły zanim rozkwitną w czyichś sławach zachwytu i rozpromienią się rumieńcami. Każda przecież pragnie raz w życiu przejść w białej sukni przez cały kościół, oparta na męskim ramieniu. I żeby wszyscy wtedy patrzyli na nią z podziwem, nawet zazdrością. Która panna młoda za mgiełką welonu nie wydaje się piękna? Szczególnie gdy u jej boku kroczy przystojny młodzian, jakiego każda inna pragnęłaby mieć dla siebie. Uwodzicielski, czarujący. Uwierzyć zatem w łatwo rzucane przez takiego słowa? Jak poprzednio?
Później on może się zmienić. Odsłonić inne oblicze. Nastaną noce cichego płaczu do poduszki. W dzień dobrotliwy puder tylko trochę zatuszuje zapuchnięte oczy. Za kilka przymilnych słów taka cena? Za trochę złudzeń?
Te rozmyślania są pełne pytajników. A każdy taki pytajnik sam jest haczykiem. Coś się za nim kryje...
Nie pozwolić więc, by choć raz serce jej zabiło mocniej, gdy ktoś ją mami złudzeniami, a jej duszę zalewa radość? Mniej złudzeń, to mniej potem łez. Oddać ją zatem od razu do klasztoru? Niech tam więdnie...
Wydać więc, czy nie, kolejną książkę? Ktoś niby jej chce, ale... Trzeba by ją dopracować. Poprawić. Nie jest przecież taka ładna... A, niech na razie więdnie w szufladzie.