uf... Wreszcie coś do mnie przemówiło. Szczerze powiedziawszy, już wczoraj czytałam ten wiersz, ale zapewne z męczącego mnie przeziębienia, nic nie mogłam zrozumieć.
Cóż, szczerze powiem, że wtedy w ogóle mnie nie ruszył, ale postanowiłam go jakoś przetrawić. I dzisiaj odczuwam efekty.
Coś jest w tym wierszu... Coś ujmującego... Ale kiedy porównam ten wiersz do Twoich poprzednich (przyznam się, że z paroma się zapoznałam) to stwierdzam, iż stać Cię na więcej. Chyba dobrze o tym wiesz. ;P
Wszystko to jednak nie znaczy, że wiersz sam w sobie nie jest czymś ciekawym. Bo jest. Przynajmniej poruszasz tematy i zjawiska, do których rzadko kto się zabiera. No i dostrzegasz w rzeczywistości na ścianie coś, co istnieje, ale dużo dalej.
Jednakowoż sam początek mi strasznie zgrzyta z całą resztą... Zbyt mało komunikacji między pierwszą a drugą częścią..? Nie wiem, może to tylko moje odczucie.
Pozdrawiam

tak tak... kropki zauważyłam...
mimo wszystko, mi zgrzyta... Może to przez to robactwo w zębach

Chyba jeden z ciekawszych komentarzy do tekstu. Miło Cię widzieć, Magda.

Miło, że trafiłem. Dzięki za odwiedziny, pzdr.

Czytając pierwszą zwrotkę czuję ciężkość gorącego powietrza, które podbija od czasu do czasu ciężkim i leniwym podmuchem kurz pod stopami. I jestem na straganie i przypomina mi się dawna sytuacja i klimat. Do czego zmierzam - zbudowałeś portal do indywidualnych wyobrażeń, przenosisz własną myśl i odpowiadające jej uczucia, emocje i stan bycia na czytelnika, który czuje to na własnej skórze, nie musi jednak interpretować, bo wie.

Szczególnie przypadła mi do gustu druga zwrotka oraz zakończenie:


Wiersz poprowadzony maligną i przygaszeniem światła, osobliwe rysy i bruzdy na ścianach składające się w postaci i wyobrażenia, wiersz narkotyczny jakby pisany w oparach opium, szczególnie że ma coś w sobie z poszczególnych faz wchodzenia w odmienny stan świadomości. Ciepło tężeje, coraz bardziej wypełnia czytelnika. Ciężko będzie nie powrócić.

Pozdrawiam!