Łowcy - SzalonaJulka
Proza » Inne » Łowcy
A A A
Tak, to opowiadanie jest wtórne do bólu, jednak z założenia ma być próbą znalezienia literackiego odpowiednika „Mony Lisy z wąsami” M. Duchampa. Proszę więc Państwa o uważną lekturę, aby nie przeoczyć zarostu, który gdzieniegdzie się już sypie.




- Miałam dziwny sen – w zadumie powiedziała Mary.
- Znowu? – Henry upuścił fajkę, brudząc spodnie popiołem, i z troską spojrzał na swoją narzeczoną. Była blada. Bardzo blada.
Odkąd zaczęły nawiedzać ją niezwykłe, męczące sny, marniała w oczach. Jej z natury jasna skóra stała się wręcz przeźroczysta, a dawniej wijące się pięknie blond włosy, w których tak lubił zanurzać twarz, przypominały teraz skłębione ptasie pierze. Ta zwykle wesoła i ruchliwa dziewczyna osłabła tak bardzo, że prawie nie ruszała się z fotela. Jedynie wieczorne spacery nad staw nieco ją ożywiały.
- Tylko nie to… nie ona… - pomyślał Henry, a jego ścisły umysł, pod naporem faktów, pomału zaczął dopuszczać nieprawdopodobne z pozoru myśli. Nie da się ukryć, jego obawy nie były bezpodstawne…

Nie minęły jeszcze dwa dni od strasznego incydentu, który miał miejsce w domu położonym zaledwie trzy kilometry od miejsca zamieszkania Mary.
Słonecznego poranka, kiedy Henry został wezwany do panny Emily, bardzo się zdziwił, gdyż ta młoda brunetka była słynna ze swego fantastycznego wręcz zdrowia. Nie miewała migren ani waporów, jak przystało, jego zdaniem, delikatnej panience. Aż nazbyt krzepka i rumiana, przywodziła na myśl dorodne jabłuszko pachnące pełnią lata.
Kiedy młody lekarz wszedł do jej pokoju, spotkała go jednak przykra niespodzianka. Blade ciało Emily leżało nieruchomo na łóżku. Prędko złapał dziewczynę za nadgarstek, próbując wyczuć puls, ale w ręce, zimnej i bezwładnej, krew dawno przestała krążyć. Nic już nie można było zrobić…
Henry smutno pokiwał głową. Członkowie rodziny Emily, stojący dotąd w progu i z napięciem obserwujący zabiegi młodego medyka, w milczeniu zaczęli opuszczać pokój. Pozostał tylko starszy brat panienki, Wiliam, który drżącymi rękami wyjął z kieszonki surduta cygaro, machinalnie zapalił je i podszedł do łóżka.
Człowiek ten znany był ze swej awanturniczej natury i różne o nim krążyły historie, niezaprzeczalnie jednak kochał swoją młodszą siostrzyczkę.
- Czułem… – zaczął – czułem, że dzieje się coś złego. Ostatnio była jakby odmieniona. Myślałem, że zakochała się w tym wymuskanym idiocie z sąsiedztwa i zbagatelizowałem sprawę. Nawet jeszcze przed chwilą, kiedy zobaczyłem ślad krwi na poduszce, przyszło mi do głowy, że ten człowiek wkradł się tutaj i zabił ją. Rzuciłem się do okna, szukać śladów włamania… Było uchylone, ale pod nim jak zwykle spokojnie pasły się cyraneczki, grzywienki i reszta tego tałatajstwa, które Emi z taką pasją hodowała…
Wiliam nerwowo chodził po pokoju i najwyraźniej ze zdenerwowania opowiadał o ozdobnym drobiu. Wreszcie wyjąkał:
- Mój Boże, gdybym wpadł na to, że mała jest chora… może dałoby się ją uratować…
- Nie ma pan sobie nic do zarzucania – odparł Henry. – Nikt nie mógł przewidzieć takiego biegu wydarzeń. Zaraz, zaraz… - zreflektował się. – Wspomniał pan coś o śladach krwi…?
Wiliam bez słowa podszedł do zwłok i odwinął zasłaniające je prześcieradło. Rzeczywiście. Na poduszce, tuż koło szyi biednej Emily, widniało kilka czerwonych plamek. Zaintrygowany lekarz przesunął nieco głowę dziewczyny i oczom mężczyzn ukazały się dwa niewielkie, ale wyraźne nakłucia.


Teraz Henry siedział w fotelu i patrzył na swoją ukochaną Mary, a w jego racjonalnym umyśle kłębiły się dziwne i zgoła sprzeczne myśli. Niedorzecznym wydawało mu się to, co powiedział Wiliam. Wampiry nie istnieją, to wiedzą nawet dzieci, nie tylko wykształceni medycy, a brat zmarłej dziewczyny przecież znany jest ze swoich szalonych pomysłów. Z drugiej jednak strony, musiała istnieć jakaś przyczyna śmierci Emily…
Wieści dochodzące z okolicznych miejscowości również były niepokojące. Wszędzie już mówiło się o niespodziewanych zgonach młodych kobiet. Ludzie wykształceni tłumaczyli sobie ten stan rzeczy nieznaną, egzotyczną chorobą, wywołującą w krótkim czasie skrajną anemię. Ciemny lud jednak szeptał o upiorach, wampirach i innych nadprzyrodzonych stworach.
Henry był lekarzem i wierzył jedynie w naukę, niemniej wobec niebezpieczeństwa grożącego jego ukochanej, zaczął się wahać.

- Kochany, co ty czytasz? - Na wymizerowanej twarzy Mary zakwitł blady uśmiech. Znała dobrze poglądy narzeczonego, więc zastawszy go pogrążonego w lekturze starych opracowań dotyczących wampirów, nie mogła zachować powagi.
- Nic ważnego... - Lekarz z zażenowaniem ukrył książkę i objął dziewczynę. - Ty jesteś najważniejsza.


***



- Dziękuję ci, przyjacielu – powiedział Henry. - Pierwszy raz od tak długiego czasu czuję się bezpieczny... to znaczy... – Zawahał się. - Nareszcie wiem, że mojej miłej nic nie grozi. Tak mi przykro, że twojej siostry nie udało się uchronić.
Wiliam, siedzący naprzeciw niego przy małym wiklinowym stoliku, nerwowo sączył kawę.
- Boleśnie odczuwam tę stratę. Jeszcze gorsze jest wspomnienie sprofanowania grobu Emi, ale cóż... dla dobra ogółu warto było podjąć się tej czarnej roboty.
Lekarz widząc wzburzenie młodego człowieka, wyciągnął z kredensu butelkę whisky i napełnił dwie szklaneczki. Wiedział, że nic lepiej nie ukoi skołatanych nerwów Wiliama, z którym ostatnie wydarzenia połączyły go więzami przyjaźni.

W minionym tygodniu owa whisky nie raz dała wsparcie młodym mężczyznom, którzy powziąwszy trudną decyzję, skrupulatnie realizowali szalony plan eksterminacji wampira. Wiedza zaczerpnięta ze starych manuskryptów kazała otwierać groby ludzi, którzy zginęli śmiercią gwałtowną bądź samobójczą, na skutek czego pochowano ich bez właściwych obrzędów. Stare pisma wskazywały również stosowne rytuały, które, choć napawały przyjaciół odrazą, musiały zostać wykonane.

Teraz jednak Wiliam i Henry siedzieli na werandzie, a alkohol pomału rozmywał złe wspomnienia. Promienie słońca delikatnie przebijały przez liście jabłoni, a kojąca cisza prowokowała do drzemki.

- Co to? - Pierwszy ocknął się medyk. - Chyba coś słyszałem...
- Zdawało ci się – uspakajał Will, jednak i on wstrząsnął się, przeszyty nagłym niepokojem.
- Może moja jedyna czegoś potrzebuje? - Henry wstał i przepraszając druha uśmiechem, ruszył w głąb domu.
Wkrótce dobiegł stamtąd jego przerażony krzyk.
Wiliam błyskawicznie zerwał się od stolika i już wkrótce stał obok przyjaciela na progu pokoju panny Mary. Widok był zdumiewający. W otwartym oknie krzywo powiewała częściowo zerwana firanka, a wytworzony przeciąg roznosił po całym pokoju puch wysypujący się z rozdartej poduszki. Dziewczyna, jakby dopiero co wyrwana ze snu, ze zdziwieniem i przerażeniem wlepiała oczy w swojego narzeczonego.
- Ależ kochany, dlaczego tak... brutalnie? - wyszeptała w końcu łzawo.
Henry poczerwieniał, a jego przyjaciel zawrócił na pięcie, nie chcąc być świadkiem dalszej rozmowy.

Udał się pod okno, gdzie dokładnie zbadał ślady, nie zdołał jednak odkryć nic ciekawego.
- Cokolwiek to było, niechybnie odleciało – oświadczył później medykowi, który, nie tracąc czasu na wyjaśnianie sytuacji, ustanowił straże przy swojej najdroższej i pełen desperackich uczuć palił się do czynu.
- Musimy zrobić coś radykalnego – oświadczył teraz. - Na razie kucharka i pokojówka mają na zmianę pilnować Mary, ale nie wiem, na ile się to zda. Pamiętasz, co jeszcze radziły księgi?


***



Ludzie gromadzili się od rana, jednak dopiero w samo południe gromada wyruszyła z miasteczka. W jasnym świetle dnia pochód wyraźnie odcinał się od zieleni łąki, mroczny i groźny. Chłopi obwieszeni czosnkowymi girlandami nieśli pochodnie, noże i różnego rodzaju ostrza. Na przedzie szli Wiliam i Henry, oni też jako jedyni uzbrojeni byli w broń palną.
Pochód ruszył w kierunku gór i już po około dwudziestu minutach marszu oczom zebranych ukazały się pierwsze wzniesienia, a wkrótce po tym słynna Nietoperzowa Góra pełna grot i zagłębień. Spokojnie spały w nich stworzenia, od których skała wzięła swoją nazwę.
Akcja została przeprowadzona bardzo sprawnie. Wkrótce wszystkie większe otwory w skale zatkano chrustem i pakułami, a w głównej jaskini piętrzył się spory stos próchna.
- Podpalać – zdławionym głosem zakomenderował Wiliam.
W blasku słońca ogień nie robił wrażenia, był prawie niewidoczny, jednak po krótkiej chwili w niebo buchnął dym z tlącego się próchna. Czarny słup gryzących oparów skaził jasny błękit.
Większość nietoperzy uśpionych we wnętrzu Góry nie przebudziła się już nigdy, niektóre jednak, przerażone, podejmowały desperackie próby ucieczki. Szczelinami wypełzały na zewnątrz i wzlatywały z piskiem, oślepione blaskiem dnia. Ich szaleńczy lot kończyło jednak uderzenie pałki, lub ostrze noża. Te, którym udało się odlecieć dalej, ginęły od kuli. Niektóre już na starcie skazane na przegraną, spadały same - ogarnięte przez płomienie.
Nierówna walka nie trwała długo.


- Henry, wiesz, że to było konieczne. – Will położył rękę na ramieniu przyjaciela.
- Ja... - młody człowiek zawahał się - jeszcze niedawno byłem medykiem, przyrodnikiem, naukowcem. Teraz już nie wiem, kim jestem. Wierzyłem w naukę. Dziś nie wiem, w co wierzę. Gonię za jakimiś cieniami... Zamiast szukać lekarstwa na chorobę krwi, urządzam rzeź niewinnych zwierząt. Ja... - Henry łkał bezgłośnie, patrząc na pobojowisko pełne trupów.
Cierpiał, gdyż ani wśród nocków dużych, których poszarpane szarobrązowe ciała odsłaniały bezbronne białawe brzuchy, ani wśród niewielkich gacków i mroczków, które jak kawałki spalonego drewna zaścielały ziemię, nie potrafił dopatrzeć się pokonanego niebezpieczeństwa.
Wiliam był jednak dobrej myśli:
- Zrobiliśmy wszystko, najbardziej szalone rzeczy, aby zapewnić bezpieczeństwo naszym bliskim. Przyjacielu, rozumiem twoje wątpliwości, ale nie mogliśmy postąpić inaczej. Pomyśl, że teraz nareszcie Mary jest bezpieczna i rozpogódź się w końcu. Wielka sprawa wymaga ofiar! - wyskandował w oratorskim porywie. - No, nie trzeba płakać nad rozlanym mlekiem – dodał z figlarnym uśmiechem. Tym stwierdzeniem rozproszył wreszcie smutek Henry'ego.


***



Coraz weselsi przyjaciele spokojnie zmierzali w stronę domu, nie omieszkawszy zahaczyć o pub „Aylesbury”.

Powracająca do zdrowia Mary z nieśmiałym rumieńcem na twarzy podniosła się z łoża boleści i zażądała tłustego bulionu.

Pływający po stawie mały, kolorowy kaczorek o opalizujących piórkach, błysnął kłami w szelmowskim uśmiechu, po czym skrył się w trzcinach.
Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
SzalonaJulka · dnia 28.06.2010 08:56 · Czytań: 1273 · Średnia ocena: 4,17 · Komentarzy: 17
Komentarze
Krystyna Habrat dnia 28.06.2010 11:18 Ocena: Bardzo dobre
Ku mojemu zaskoczeniu zachęciłaś mnie do rzeczy odbiegającej od moich literackich upodobań.
Bardzki dnia 28.06.2010 17:59 Ocena: Bardzo dobre
Całkiem dobrze napisane. Co do treść przemilczę, bo nie ona tu była najważniejsza. Udowadniasz natomiast ,że umiesz dobrze pisać Ten tekst czyta się jak fragment książki. Ładnie poprowadzona narracja. Dobrze zbudowane dialogi. Widać ,że umiesz układać klocki, a co z nich zbudujesz to się jeszcze okaże. 5+
SzalonaJulka dnia 28.06.2010 21:36
Dziękuję za wizytę :) cóż, to tylko mój kolejny eksperyment, coraz lepiej się bawię pisząc
Wasinka dnia 28.06.2010 22:39
Jakże sympatycznie i zgrabnie mi się przeczytało! Tematyka nie moja zbytnio, a z wielką chęcią połknęłam. I ten kaczor na końcu, rewelka :D
Parę przecinków bym upomniała... ;) Malutko. Hm??
Pozdrawiam :)
Miladora dnia 28.06.2010 23:20 Ocena: Bardzo dobre
Bardzo sprawnie napisane - gładko się czyta i mimo że temat wyeksploatowany, budzi zainteresowanie i chęć znalezienia śladów prowadzących do tych sypiących się wąsów. :D
Ładne stylistycznie.
Aha:
- brutalnie? - wyszeptała w końcu łzawo. - to "łzawo" jakoś mi zgrzytnęło, może "ze łzami w oczach"?

- No, nie trzeba płakać nad rozlanym mlekiem – dodał z figlarnym uśmiechem. - "z figlarnym" bym zmieniła, ponieważ jakoś nie bardzo pasuje do człowieka, który dopiero co pochował siostrę, a potem musiał w dodatku sprofanować jej grób. Może "z bladym uśmiechem"?

Ale w sumie bardzo udany eksperyment.
Bdb z plusem i buziakiem. :D
jeepnety szakal dnia 29.06.2010 04:07 Ocena: Bardzo dobre
Kaczor z dobrze zakamuflowanym zarostem ? Rozumiem.
Ale kolorowy ?
A tak w ogóle, gdzie jest Donald ?
Poke Kieszonka dnia 29.06.2010 05:23
:)Juleczko Ty całkiem Szalona jesteś;)przez tekst poprowadziłaś mnie gładko poczułam wszystko co chciałam poczuć, błędów wiesz, ze nie widzę, bo ostrość wzroku już nie taka;)Kwa. kwa ja chce jeszcze:)Serdeczności z mojej kieszonki:):):)
SzalonaJulka dnia 29.06.2010 07:59
Wasinko, tematyka również nie moja, ale zdarzają mi się takie hopsztosy...

Miluś, Mary szeptała właśnie łzawo, bo łzy w oczach to już poważna sprawa, a ona raczej focha strzelała ;) a co do Wiliama, to jakoś go upilnować nie mogę - a to drań cygaro pali przy zwłokach siostry, a to głupie żarty się go trzymają - chyba taka jego natura

Jeepniety - tak solidnie szukałeś wąsów, że zabrnąłeś w dziwne skojarzenia... nic dziwnego była czwarta rano... haha, obiecana pobudka o siódmej

Poke, serdeczności :)
Bardzki dnia 29.06.2010 09:00 Ocena: Bardzo dobre
Bo o to chodzi, aby się bawić, i z zabawy coś może się wykluć
pozdrawiam:)
Miladora dnia 29.06.2010 19:14 Ocena: Bardzo dobre
No dobrze, Szalonka... :D
Rozumiem, bo moi bohaterowie także mają tendencję do wymykania się spod kontroli. ;)
Miladora dnia 29.06.2010 19:25 Ocena: Bardzo dobre
Przepraszam, wkręciło mi się podwójnie przez ten znikający net. :(
TomaszObluda dnia 03.07.2010 13:04 Ocena: Świetne!
Jak dla mnie rewelacja, jedno z lepszych opowiadań jakie czytałem w internecie. Zabawne, świetnie napisane, kurczę konstrukcja powala. Tak to wszystko ładnie poskładane, niby skaczesz przeż duże odcinki treści, ale wszystko się ładnie łączy. Poza tym zabawne i to szyderstwo z naszego gatunku. Poraża. Świetne.
SzalonaJulka dnia 03.07.2010 21:31
Serdecznie dziękuję Tomaszu, tym bardziej, że wiem, że nie lubisz wampirków, a ja uwielbiam sprawdzać, czy coś jeszcze się da z nich wydusić ;)
andro dnia 08.07.2010 22:19 Ocena: Bardzo dobre
Czytałem z zapartym tchem, wciągnęła mnie ta opowieść jak wir.
Pewnie za sprawa świetnego stylu, pomysłu, oryginalnie prowadzonej narracji.
Naprawdę, Szalona - przeszłaś tu samą siebie i jeszcze dalej. Każde zdanie dopracowane, wyważone, brak zbędnych "dyrdymałów". Po prostu świetnie - i... no właśnie - jak dla mnie to kolorowy kaczorek wyskakuje niczym Filip z Konopii. :))
Daję bdb - zmienię jeśli mnie przekonasz do kaczorka. Albo jak zniknie.
Pozdrowionka!
SzalonaJulka dnia 09.07.2010 08:11
Andro, ha, tego się nie spodziewałam tzn. zastrzeżeń do kaczorka... bez niego cała historia byłaby kopią klasycznego "Drakuli", a tak... cóż wyjaśniać - cała instrukcja obsługi jest we wstępie - kaczorek nie wyskakuje niespodzianie, pojawia się dyskretnie w wielu miejscach opowiadania, zostawia całkiem wyraźne ślady, a bohaterowie (i czytelnik) mimo to idą po schematach... i o to chodzi :D
andro dnia 10.07.2010 16:50 Ocena: Bardzo dobre
Nie przekonałaś mnie - cóż z tego, że dawał dyskretne znaki swojej obecności? I tak pozostaje komiczne zderzenie dwóch pojęć:
kolorowy kaczorek - tajemniczy zabójca...:)))
Kaczor do utylizacji!
Pozdrowionka, kwa kwa...
SzalonaJulka dnia 11.07.2010 21:56
Andro, i o to właśnie chodziło... to miało być komiczne B) cóż, nie kupujesz takiego dowcipu, Twoje święte prawo... a moje zachować kaczorka :D Pozdówki
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Marek Adam Grabowski
29/03/2024 13:24
Dziękuję za życzenia »
Kazjuno
29/03/2024 13:06
Dzięki Ci Marku za komentarz. Do tego zdecydowanie… »
Marek Adam Grabowski
29/03/2024 10:57
Dobrze napisany odcinek. Nie wiem czy turpistyczny, ale na… »
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty