"Nie mogę…" To pierwsza myśl jaka przychodzi tuż po tym, gdy jej wzrok pada na zmatowiały prostokąt okna. Jak w chińskim teatrze obserwuje gołębie spacerujące tam i z powrotem po parapecie. Co roku obiecuje sobie, że przegoni żarłocznych intruzów, że wymyśli sposób, żeby je na zawsze zniechęcić do brudzenia, żebraczego dopominania się o okruchy. I co roku dokarmia je, podsłuchuje jak miłośnie gruchają, jak walczą o tę czy inną gołębiczkę, podchodzą bez lęku do jej dłoni, wydziobując, bezczelnie co do ziarenka.
Czesanie włosów zajęło jej aż dwadzieścia pięć minut. Kolejne czynności zabierały mniej więcej podobną ilość czasu. Złościła się, że ciało staje się coraz bardziej nieposłuszne, a z drugiej strony odkrywała cichą radość, że jednak wciąż radzi sobie sama… Spojrzała w lustro i westchnęła. On zapomni. Szybko zapomni - tłumaczyła sobie w drodze do kuchni. Pstryknęła włącznik czajnika i otworzyła drzwiczki szafki. Po krótkim namyśle wyjęła dwie filiżanki, dwa talerzyki i dwie łyżeczki. Spojrzała na stół. Gdyby on siedział po drugiej stronie… Nie, to niemożliwe…
Po czterech latach znajomości, bezpiecznych, ciepłych i szczerych rozmów na odległość, wysyłania kartek, zdjęć, wierszy – on powiedział, że kocha. Światłowodami popłynęła wiadomość jak mgnienie oka. Przeczytała ją, wypisaną wielkimi literami na ekranie swojego komputera. „Chcę z Tobą być. Przyjadę.” Ale ona szybko odpisała, że nie odwzajemnia uczuć. Że pragnie tylko przyjaźni. Zaprzeczyła wszystkiemu, co dyktowało serce, ciało spragnione choćby małego, serdecznego dotyku. Dotyku, który oznaczałby coś więcej niż współczucie i źle skrywaną litość. Zalała wrzątkiem kawę. Schowała zbędne naczynia. Stół wydał jej się zbyt wielki. Jak ocean. Z jedną malutką łódeczką białej filiżanki. "Nie mogę go obarczać swoją chorobą. Swoim cierpieniem". Usprawiedliwiała się sama przed sobą. "On na pewno odetchnął z ulgą, kiedy odmówiłam". Kilka łez wpadło do ciemnego płynu. Wsypała cukier i zamieszała kawę. "Nie mogę go kochać…" Gdyby jednak ktoś zapytał: Dlaczego nie możesz? Nie umiałaby dać wiarygodnej odpowiedzi. Bo przecież… Ale już za późno. Za późno Włączyła komputer. Na GG zobaczyła krótką wiadomość: "Szanuję twoją decyzję. M". Ogarnęła ją pustka. Cała otchłań samotności. Jakby ktoś zabrał ściany domu, wyniósł wszystkie meble, zgasił lampę. A ona sama zamieniła się w małą, nic nieznaczącą kropeczkę na końcu zdania: "Boję się kochać, Boję się jego miłości". Ekran zgasł.

Lubiła środy. W środy przychodziła Helenka. Przesympatyczna rehabilitantka, która pomagała jej zapanować nad niepokornym ciałem. Nie spodziewała się nikogo więcej. Z uśmiechem otworzyła drzwi…
- Szanuję twoją decyzję, ale się nie poddaję – powiedział cicho, wręczając zdumionej dziewczynie bukiecik wrzosów. – Na dworze straszny ziąb. Poczęstujesz mnie herbatą?

Kropeczka urosła, zmieniła kolor z ciemnoszarego na niebieski. Ocean zafalował unosząc bez trudu dwie filiżanki, dwa talerzyki, dwie łyżeczki…