Niczym cień - pasieczny14
Proza » Historie z dreszczykiem » Niczym cień
Noc. Mroźna, tajemnicza. I ja stojący na środku betonowej drogi, wzdłuż której rozciąga się gęsty, ciemniejszy od nocy, las. Rozglądam się wkoło i pytam: „Gdzie jestem?!”.
Cisza. Nic nie słychać. Ani szumu wiatru, ani jakichkolwiek przejawów życia w miejscu, przypominającym mi te z najstraszniejszych horrorów.
Pustka przepełniona strachem, moim strachem.
Idę przed siebie, szukam drogi, która byłaby w stanie wyciągnąć mnie z tej mrocznej strefy czarnych myśli. Jednak im dłużej to trwa, tym bardziej wydaje mi się, że nic nie ma sensu. Mam wrażenie, jakby każda ścieżka prowadziła donikąd.
Stoję w miejscu. Boję się. Otaczający mrok zakrył oczy czarną płachtą, odcinając mnie od reszty świata. Nadal jestem w punkcie wyjścia, lecz tak naprawdę nigdzie. Sam, bez nikogo, jedynie z własnymi myślami.
Gdzieś w oddali widzę coś, jakby przez mgłę… To z ciemnej zasłony nocy wyłania się postać młodej kobiety.
- Przepraszam, może mi pani pomóc! – krzyczę, ale ona zachowuje się tak, jakby mnie tam w ogóle nie było. Przechodzi obok, omija. Niczego nie zauważa. Jak gdyby tylko stała tam moja dusza. Bez ciała.
Patrzę. Odchodzi. Czuję, że głowę, umysł, opanowuje kompletna próżnia. Nie. To nicość ogarnia mnie całego. Nie wiem, co mam myśleć. Czy ja… umarłem?
Odwracam się. To koniec. Czarne BMW jedzie prosto w moją stronę. Nie mam szans na ucieczkę. Nie jestem w stanie już nic zrobić. Białe światła iskrzą oślepiającym blaskiem. Palą. Zamykam oczy, a twarz odruchowo przysłaniam dłońmi. Trzy, dwa, jeden…
Czuję silne rozdarcie. Jakby coś przecinało mnie na pół.
Unoszę powieki. Stoję tam, gdzie wcześniej. To niezrozumiałe. Patrzę za siebie. Szalony kierowca pędzi, nie zwracając na nic uwagi. Zniknął za zakrętem. Przez moment znowu cisza. Nagle rozlega się pisk opon. Czy…
Muszę to zobaczyć. Biegnę ile sił w nogach, ale coś mnie hamuje. Wszystko dzieje się w zwolnionym tempie. Podejmuję walkę z własnym umysłem, choć wiem, że jestem zbyt słaby. Przegrywam. Załamany, bez chęci życia, unoszę głowę.
Czarne BMW stoi, a tuż za nim… Ta kobieta… Leży w kałuży krwi. Jej ciało, wygięte w odrażający sposób, przypomina niedbale rzuconą na ziemię marionetkę. Stoję jak wmurowany. Serce wali niczym młot, z nerwów pulsuje całe ciało, a oddech… Nie umiem złapać tchu. Strach mną zawładnął.
- Kto to…? – pomyślałem zdziwiony.
Kim jest ta postać, w czarnej pelerynie, stojąca tuż nad zwłokami? Nie widzę twarzy. Jest zbyt ciemno.
Nieznajomy przykucnął. Ręką sięgnął do kieszeni. Zawahał się. Spojrzał na mnie. Wpił swój ostry wzrok w moje oczy, tak jakby chciał coś powiedzieć. Czuję jak cały drętwieję. Boję się zrobić jakikolwiek ruch. W głowie słyszę otępiający szum, po czym czyjś chrapliwy głos: „Strzeż się. I na ciebie przyjdzie kiedyś kolej!”. To on?! Mam wrażenie, jakby nerwy wchłaniały mnie w swą ciemną otchłań grozy. Po czole spływa kropla potu, chłodząc rozgrzaną skórę.
Zniknął. Biały dym. Tylko to pozostało.
Otworzyły się drzwi samochodu. Serce podeszło mi do gardła…
Nie, to znowu to!
Ktoś próbował się z niego wydostać. Mężczyzna. Wysoki, szczupły.
Odejdź!
Kulejąc, podchodzi do ciała kobiety. Słyszę jego szloch, płacz, który po chwili przeradza się w straszliwe wycie.
- Dlaczego ja?! – krzyczy z całych sił.
Zbliżam się do niego, stawiając kolejno niepewne kroki. Nie wiem dlaczego to robię. Nie umiem się kontrolować. Mężczyzna wciąż kryje twarz w dłoniach.
Nie! To nieprawda!
Podnosi głowę.
Błagam, nie!
Prawą ręką dotyka zwłok.
Proszę!
Przerażony mężczyzna wyciera w białą koszulę brudne od krwi ręce.
Znowu zapomniałeś? Nigdy nie pozbędziesz się tego śladu!
- Przepraszam – mówimy jednocześnie.
Wstał. Ostatni raz patrzy przed siebie, prosto we własne oczy…
- Zostaw mnie!
Budzę się z wrzaskiem. Spocony.
Co noc przeżywam to samo. Nie umiem od tego uciec. Wciąż jestem prześladowany przez ten koszmarny sen, przez to cholerne wspomnienie, które tak bardzo chciałbym wyciąć ze swej pamięci. Ale to niemożliwe. Krew tej kobiety na zawsze pozostanie na moich dłoniach. Nieważne, gdzie będę, wiem, że Śmierć w końcu przyjdzie po zapłatę, a mimo to poczucie winy nadal będzie zżerało moją, już kruchą i nietrwałą, duszę.
Cisza. Nic nie słychać. Ani szumu wiatru, ani jakichkolwiek przejawów życia w miejscu, przypominającym mi te z najstraszniejszych horrorów.
Pustka przepełniona strachem, moim strachem.
Idę przed siebie, szukam drogi, która byłaby w stanie wyciągnąć mnie z tej mrocznej strefy czarnych myśli. Jednak im dłużej to trwa, tym bardziej wydaje mi się, że nic nie ma sensu. Mam wrażenie, jakby każda ścieżka prowadziła donikąd.
Stoję w miejscu. Boję się. Otaczający mrok zakrył oczy czarną płachtą, odcinając mnie od reszty świata. Nadal jestem w punkcie wyjścia, lecz tak naprawdę nigdzie. Sam, bez nikogo, jedynie z własnymi myślami.
Gdzieś w oddali widzę coś, jakby przez mgłę… To z ciemnej zasłony nocy wyłania się postać młodej kobiety.
- Przepraszam, może mi pani pomóc! – krzyczę, ale ona zachowuje się tak, jakby mnie tam w ogóle nie było. Przechodzi obok, omija. Niczego nie zauważa. Jak gdyby tylko stała tam moja dusza. Bez ciała.
Patrzę. Odchodzi. Czuję, że głowę, umysł, opanowuje kompletna próżnia. Nie. To nicość ogarnia mnie całego. Nie wiem, co mam myśleć. Czy ja… umarłem?
Odwracam się. To koniec. Czarne BMW jedzie prosto w moją stronę. Nie mam szans na ucieczkę. Nie jestem w stanie już nic zrobić. Białe światła iskrzą oślepiającym blaskiem. Palą. Zamykam oczy, a twarz odruchowo przysłaniam dłońmi. Trzy, dwa, jeden…
Czuję silne rozdarcie. Jakby coś przecinało mnie na pół.
Unoszę powieki. Stoję tam, gdzie wcześniej. To niezrozumiałe. Patrzę za siebie. Szalony kierowca pędzi, nie zwracając na nic uwagi. Zniknął za zakrętem. Przez moment znowu cisza. Nagle rozlega się pisk opon. Czy…
Muszę to zobaczyć. Biegnę ile sił w nogach, ale coś mnie hamuje. Wszystko dzieje się w zwolnionym tempie. Podejmuję walkę z własnym umysłem, choć wiem, że jestem zbyt słaby. Przegrywam. Załamany, bez chęci życia, unoszę głowę.
Czarne BMW stoi, a tuż za nim… Ta kobieta… Leży w kałuży krwi. Jej ciało, wygięte w odrażający sposób, przypomina niedbale rzuconą na ziemię marionetkę. Stoję jak wmurowany. Serce wali niczym młot, z nerwów pulsuje całe ciało, a oddech… Nie umiem złapać tchu. Strach mną zawładnął.
- Kto to…? – pomyślałem zdziwiony.
Kim jest ta postać, w czarnej pelerynie, stojąca tuż nad zwłokami? Nie widzę twarzy. Jest zbyt ciemno.
Nieznajomy przykucnął. Ręką sięgnął do kieszeni. Zawahał się. Spojrzał na mnie. Wpił swój ostry wzrok w moje oczy, tak jakby chciał coś powiedzieć. Czuję jak cały drętwieję. Boję się zrobić jakikolwiek ruch. W głowie słyszę otępiający szum, po czym czyjś chrapliwy głos: „Strzeż się. I na ciebie przyjdzie kiedyś kolej!”. To on?! Mam wrażenie, jakby nerwy wchłaniały mnie w swą ciemną otchłań grozy. Po czole spływa kropla potu, chłodząc rozgrzaną skórę.
Zniknął. Biały dym. Tylko to pozostało.
Otworzyły się drzwi samochodu. Serce podeszło mi do gardła…
Nie, to znowu to!
Ktoś próbował się z niego wydostać. Mężczyzna. Wysoki, szczupły.
Odejdź!
Kulejąc, podchodzi do ciała kobiety. Słyszę jego szloch, płacz, który po chwili przeradza się w straszliwe wycie.
- Dlaczego ja?! – krzyczy z całych sił.
Zbliżam się do niego, stawiając kolejno niepewne kroki. Nie wiem dlaczego to robię. Nie umiem się kontrolować. Mężczyzna wciąż kryje twarz w dłoniach.
Nie! To nieprawda!
Podnosi głowę.
Błagam, nie!
Prawą ręką dotyka zwłok.
Proszę!
Przerażony mężczyzna wyciera w białą koszulę brudne od krwi ręce.
Znowu zapomniałeś? Nigdy nie pozbędziesz się tego śladu!
- Przepraszam – mówimy jednocześnie.
Wstał. Ostatni raz patrzy przed siebie, prosto we własne oczy…
- Zostaw mnie!
Budzę się z wrzaskiem. Spocony.
Co noc przeżywam to samo. Nie umiem od tego uciec. Wciąż jestem prześladowany przez ten koszmarny sen, przez to cholerne wspomnienie, które tak bardzo chciałbym wyciąć ze swej pamięci. Ale to niemożliwe. Krew tej kobiety na zawsze pozostanie na moich dłoniach. Nieważne, gdzie będę, wiem, że Śmierć w końcu przyjdzie po zapłatę, a mimo to poczucie winy nadal będzie zżerało moją, już kruchą i nietrwałą, duszę.
Poleć
Pobierz
RSS
- Poleć ten artykuł znajomemu
- Znajomy został poinformowany
pasieczny14 · dnia 18.08.2010 08:56 · Czytań: 1010 · Średnia ocena: 3,33 · Komentarzy: 15
Inne artykuły tego autora:
Komentarze
Cytat:
życia w tym, przypominającym mi te z najstraszniejszych horrorów, miejscu.
nie ładniej tak: życia w miejscu, przypominającym te z najstraszniejszych horrorów.
Cytat:
Idę przed siebie, w poszukiwaniu
przecinek zbędny
Cytat:
nie jestem wstanie
w stanie
Cytat:
Ręką sięgnął do kieszeni, z którego wyciągnął…
z której
Cytat:
Czuje jak cały drętwieje.
czuję, drętwieję
Cytat:
Nie wiem czego to robię…
dlaczego
Cytat:
To… nie prawda!
nieprawda
Cytat:
Ale to nie możliwe…
niemożliwe
Interpunkcja szaleje! Za dużo przecinków, przez co tniesz zdania, są jak z karabinu. Zaimki też szaleją, połowę wyrzuć.
A sam tekst bardzo fajny. Tak, temat nienowy, ale mnie się podoba. Ciekawie pomyślany, dobrze zrobiony, czuć emocje, czuć grozę i taką nierzeczywistość jak we śnie, a sen trudno opisać. Tu duży plus. Spróbowałabym jeszcze opisać emocje opowiadacza, nazwać je, co czuł, co się z nim działo. Wtedy byłoby jeszcze lepiej.
Pozdrawiam.
Witaj Elwiro 
Dzięki wielkie za wyłapane błędy. Zaraz to poprawię. Cieszę się, że tekst przypadł ci do gustu. Postaram się jeszcze nad nim popracować i wprowadzić pewne zmiany, o których wspomniałaś, jak o przedstawieniu emocji. Jeszcze raz, dzięki wielkie.
Dzięki wielkie za wyłapane błędy. Zaraz to poprawię. Cieszę się, że tekst przypadł ci do gustu. Postaram się jeszcze nad nim popracować i wprowadzić pewne zmiany, o których wspomniałaś, jak o przedstawieniu emocji. Jeszcze raz, dzięki wielkie.
Sny przypominające o tym, o czym byśmy chcieli zapomnieć, odzwierciedlające to, czego się wstydzimy, rzucające w nas bezustannym poczuciem winy, z którego to właśnie się zrodziły... Tak, temat dobry. Znany, ale ciekawy.
Popracowałabym jeszcze nad niektórymi zdaniami, interpunkcją także dobrze byłoby się nieco zaopiekować.
Subiektywnie - zrezygnowałabym z końcówki (i dała inny tytuł). Zbyt dosłownie wyartykułowana, chociaż przecież i tak wszystko wiadomo. Odbiera tekstowi ulotności i pewnego rodzaju poruszającej grozą senności. Zostawiałabym jedynie ostatnie zdanie z zakończenia. Jednak to tylko moje wyobrażenie.
Z chęcią przeczytałam.
Pozdrawiam.
Popracowałabym jeszcze nad niektórymi zdaniami, interpunkcją także dobrze byłoby się nieco zaopiekować.
Subiektywnie - zrezygnowałabym z końcówki (i dała inny tytuł). Zbyt dosłownie wyartykułowana, chociaż przecież i tak wszystko wiadomo. Odbiera tekstowi ulotności i pewnego rodzaju poruszającej grozą senności. Zostawiałabym jedynie ostatnie zdanie z zakończenia. Jednak to tylko moje wyobrażenie.
Z chęcią przeczytałam.
Pozdrawiam.
Witaj Wasinko
Dzięki za pozytywny komentarz. Jest mi miło, kiedy ktoś mówi, że spodobał się mu mój tekst. Popracuję jeszcze nad udoskonaleniem tego opowiadania i zastanowię się nad twoją radą.
Pozdrawiam.
Dzięki za pozytywny komentarz. Jest mi miło, kiedy ktoś mówi, że spodobał się mu mój tekst. Popracuję jeszcze nad udoskonaleniem tego opowiadania i zastanowię się nad twoją radą.
Pozdrawiam.
Przyjemnie się czyta, a to jest istotne...
Sceneria nieźle opisana, jedynie bym popracowała jeszcze nad emocjami. Pozdrawiam
Sceneria nieźle opisana, jedynie bym popracowała jeszcze nad emocjami. Pozdrawiam
Witaj Mielona219
Ciesze się, że tekst Ci się spodobał. Popracuję jeszcze nad nim i postaram się podkreślić odczuwane emocje przez opowiadacza.
Pozdrawiam
Ciesze się, że tekst Ci się spodobał. Popracuję jeszcze nad nim i postaram się podkreślić odczuwane emocje przez opowiadacza.
Pozdrawiam
Witaj
Gotowy do drogi?
- Noc. Mroźna, tajemnicza… I ja… - nie dałabym wielokropków, bo stwarzają zbyteczny emocjonalizm, a w konwencji tych krótkich zdań rażą.
- Nic nie słychać. Ani szumu wiatru, ani życia – „życia” nie słychać? Może „przejawów życia” raczej
- Głucha cisza… Przepełniona strachem… Moim strachem. – bez wielokropków. Poza tym powtarzasz „cisza”. Może lepiej dać „Pustka”?
- Idę przed siebie w poszukiwaniu drogi, ale im dłużej podążam tą ścieżką, tym bardziej wydaje mi się, że ona prowadzi… donikąd. – ścieżką w poszukiwaniu drogi? Ujmij to inaczej, a wielokropek skasuj.
- Otaczający mrok zakrył me oczy czarną płachtą, odcinającą od reszty świata. – „me” do kosza i zmieniłabym „Otaczający mrok zakrył oczy czarną płachtą, odcinając mnie od reszty świata.” (na przykład)
- Nadal jestem w punkcie wyjścia, czyli tak naprawdę nigdzie. – „czyli” bym usunęła jako zbędne dopowiedzenie albo dała „lecz”. (Nadal jestem w punkcie wyjścia, (lecz) tak naprawdę nigdzie.)
- Sam, bez nikogo, z własnymi myślami, z samym sobą. – powt. sam/z samym
- Gdzieś w oddali widzę, jakby przez mgłę… Z ciemnej zasłony nocy wyłania się postać młodej kobiety. – te dwa zdania są niespójne (Widzę coś w oddali, jak przez mgłę, i z ciemnej zasłony nocy wyłania się postać młodej kobiety.) (na przykład)
- jakby mnie nie widziała. Przechodzi obok, omija, jakby mnie tam w ogóle nie było. Jak gdyby tylko stała tam moja dusza… Bez ciała. – bez wielokropka. Jeżeli chcesz zastosować powtórzenia, zrób to inaczej – „jakby mnie nie widziała. Jakby mnie tam w ogóle nie było. I stała tylko moja dusza. Bez ciała. Przechodzi obok, omija (coś w tym sensie). No i uważaj na przypadkowe rymy „widziała/stała/ciała”
- że moją głowę, mój umysł opanowuje kompletna pustka, nie! To nicość ogarnia mnie całego. – kontroluj zaimki „moją, mój, mnie”
- jedzie prosto na mnie/ oślepiają mnie – powt.
- Jakby coś przecinało moje ciało w pół. – na pół
- Nagle rozniósł się dźwięk pisku opon. – Nagle rozległ się pisk opon.
- Musiałem to zobaczyć. – nie skacz po czasach. Konsekwentnie zastosuj czas teraźniejszy „Muszę to zobaczyć”
- Stoję jak zamurowany. – wmurowany (zamurować można kogoś na leżąco
- Serce wali niczym młot, z nerwów pulsuje całe ciało, a oddech - bardzo niespokojny, nierównomierny. – niezręczne zdanie. Może „Serce wali niczym młot, z nerwów pulsuje całe ciało, oddech mam nierównomierny.” (niespokojny i nierównomierny to prawie to samo)
- Spojrzał na mnie! Wlepiał swój ostry wzrok w moje oczy, tak jakby chciał mi coś – nadmiar zaimków „mnie, swój, moje, mi”
- Mam wrażenie, jakby nerwy pochłaniały mnie w swoją ciemną otchłań grozy. – stylistyka „mnie w swoją” – niezręczne zdanie. „nerwy pochłaniały”?
- Po czole spływa kropla potu, ochładzająca rozgrzaną skórę. – sugeruję „Po czole spływa kropla potu, chłodząc rozgrzaną skórę.”
- Nie, to znowu to/To zawsze powraca! – powt.
- Słyszę jego szloch, śmiertelny płacz, który po chwili przerodził się w straszliwe wycie. – trzymaj się czasu teraźniejszego „po chwili przeradza się”, poza tym „śmiertelny płacz” to niezręczne określenie
- Mężczyzna wciąż krył twarz w dłoniach. Widać, że nie potrafił powstrzymać łez… - konsekwencja czasu „Mężczyzna wciąż kryje twarz w dłoniach. Widać, że nie potrafi powstrzymać łez…”
- Podniósł głowę… - Podnosi głowę
- Prawą ręką dotknął zwłok… - dotyka zwłok
- Wymruczał. – do kosza
- Przepraszam – powiedzieliśmy razem. – mówimy jednocześnie.
- Wstał… Ostatni raz spojrzał przed siebie, prosto w swoje własne oczy… - Wstaje. Ostatni raz spogląda przed siebie. Prosto w swoje oczy.
- Zostaw mnie! – budzę się każdej nocy z wrzaskiem. Cały spocony, przerażony… Bo… - oddziel tę linijkę odstępem od poprzedniej.
- To byłem ja… Ja byłem tym kierowcą… Tym, - powtórzenia (To byłem ja. Tym kierowcą. Kimś, kto uciekł z miejsca wypadku, nie zadzwonił po pomoc. Jak tchórz. Gniję teraz w kryminale, prześladowany przez ten koszmarny sen, przez to cholerne wspomnienie, które tak bardzo chciałbym wyciąć ze swej pamięci. Ale to niemożliwe… - powt. „ten/to/to” i „swojej” nie „swej”
- już nigdy/Już nic – powt.
- Czas odkupić winy. – po co to dopowiedzenie?
W sumie do dopracowania i przemyślenia, w jaki sposób rozwiązać zakończenie. Wielokropki do kosza. Kontroluj zaimki i powtórzenia i nie skacz po czasach. Tekst nie może być zbyt emocjonalny, bo traci wymowę. Krótkie, suche zdania potrafią lepiej oddać klimat grozy, niż nadmierna egzaltacja. Dbaj o spójność zdań.
Pomysł ze snem nie jest odkrywczy, ale gdy umiejętnie go wykorzystasz i ciekawie zakończysz, może mieć swoją wymowę. Potraktuj to jako wprawkę literacką.
Nie czytałam komentarzy – dopiero teraz zajrzę, co inni napisali, bo poprawki nanosiłam do worda, więc pewnie w niektórych miejscach się powtarzam.
No i zostałeś zjedzony na własne życzenie. To się nazywa "rozebranie do rosołu". 
Dla mnie w tej formie tekst przeciętny i tylko od Ciebie zależy, czy coś z niego jeszcze zrobisz. Ale przyznaję, że można.
No i pozdrawiam.
PS. Interpunkcję sprawdź po naniesieniu poprawek.
Gotowy do drogi?
- Noc. Mroźna, tajemnicza… I ja… - nie dałabym wielokropków, bo stwarzają zbyteczny emocjonalizm, a w konwencji tych krótkich zdań rażą.
- Nic nie słychać. Ani szumu wiatru, ani życia – „życia” nie słychać? Może „przejawów życia” raczej
- Głucha cisza… Przepełniona strachem… Moim strachem. – bez wielokropków. Poza tym powtarzasz „cisza”. Może lepiej dać „Pustka”?
- Idę przed siebie w poszukiwaniu drogi, ale im dłużej podążam tą ścieżką, tym bardziej wydaje mi się, że ona prowadzi… donikąd. – ścieżką w poszukiwaniu drogi? Ujmij to inaczej, a wielokropek skasuj.
- Otaczający mrok zakrył me oczy czarną płachtą, odcinającą od reszty świata. – „me” do kosza i zmieniłabym „Otaczający mrok zakrył oczy czarną płachtą, odcinając mnie od reszty świata.” (na przykład)
- Nadal jestem w punkcie wyjścia, czyli tak naprawdę nigdzie. – „czyli” bym usunęła jako zbędne dopowiedzenie albo dała „lecz”. (Nadal jestem w punkcie wyjścia, (lecz) tak naprawdę nigdzie.)
- Sam, bez nikogo, z własnymi myślami, z samym sobą. – powt. sam/z samym
- Gdzieś w oddali widzę, jakby przez mgłę… Z ciemnej zasłony nocy wyłania się postać młodej kobiety. – te dwa zdania są niespójne (Widzę coś w oddali, jak przez mgłę, i z ciemnej zasłony nocy wyłania się postać młodej kobiety.) (na przykład)
- jakby mnie nie widziała. Przechodzi obok, omija, jakby mnie tam w ogóle nie było. Jak gdyby tylko stała tam moja dusza… Bez ciała. – bez wielokropka. Jeżeli chcesz zastosować powtórzenia, zrób to inaczej – „jakby mnie nie widziała. Jakby mnie tam w ogóle nie było. I stała tylko moja dusza. Bez ciała. Przechodzi obok, omija (coś w tym sensie). No i uważaj na przypadkowe rymy „widziała/stała/ciała”
- że moją głowę, mój umysł opanowuje kompletna pustka, nie! To nicość ogarnia mnie całego. – kontroluj zaimki „moją, mój, mnie”
- jedzie prosto na mnie/ oślepiają mnie – powt.
- Jakby coś przecinało moje ciało w pół. – na pół
- Nagle rozniósł się dźwięk pisku opon. – Nagle rozległ się pisk opon.
- Musiałem to zobaczyć. – nie skacz po czasach. Konsekwentnie zastosuj czas teraźniejszy „Muszę to zobaczyć”
- Stoję jak zamurowany. – wmurowany (zamurować można kogoś na leżąco
- Serce wali niczym młot, z nerwów pulsuje całe ciało, a oddech - bardzo niespokojny, nierównomierny. – niezręczne zdanie. Może „Serce wali niczym młot, z nerwów pulsuje całe ciało, oddech mam nierównomierny.” (niespokojny i nierównomierny to prawie to samo)
- Spojrzał na mnie! Wlepiał swój ostry wzrok w moje oczy, tak jakby chciał mi coś – nadmiar zaimków „mnie, swój, moje, mi”
- Mam wrażenie, jakby nerwy pochłaniały mnie w swoją ciemną otchłań grozy. – stylistyka „mnie w swoją” – niezręczne zdanie. „nerwy pochłaniały”?
- Po czole spływa kropla potu, ochładzająca rozgrzaną skórę. – sugeruję „Po czole spływa kropla potu, chłodząc rozgrzaną skórę.”
- Nie, to znowu to/To zawsze powraca! – powt.
- Słyszę jego szloch, śmiertelny płacz, który po chwili przerodził się w straszliwe wycie. – trzymaj się czasu teraźniejszego „po chwili przeradza się”, poza tym „śmiertelny płacz” to niezręczne określenie
- Mężczyzna wciąż krył twarz w dłoniach. Widać, że nie potrafił powstrzymać łez… - konsekwencja czasu „Mężczyzna wciąż kryje twarz w dłoniach. Widać, że nie potrafi powstrzymać łez…”
- Podniósł głowę… - Podnosi głowę
- Prawą ręką dotknął zwłok… - dotyka zwłok
- Wymruczał. – do kosza
- Przepraszam – powiedzieliśmy razem. – mówimy jednocześnie.
- Wstał… Ostatni raz spojrzał przed siebie, prosto w swoje własne oczy… - Wstaje. Ostatni raz spogląda przed siebie. Prosto w swoje oczy.
- Zostaw mnie! – budzę się każdej nocy z wrzaskiem. Cały spocony, przerażony… Bo… - oddziel tę linijkę odstępem od poprzedniej.
- To byłem ja… Ja byłem tym kierowcą… Tym, - powtórzenia (To byłem ja. Tym kierowcą. Kimś, kto uciekł z miejsca wypadku, nie zadzwonił po pomoc. Jak tchórz. Gniję teraz w kryminale, prześladowany przez ten koszmarny sen, przez to cholerne wspomnienie, które tak bardzo chciałbym wyciąć ze swej pamięci. Ale to niemożliwe… - powt. „ten/to/to” i „swojej” nie „swej”
- już nigdy/Już nic – powt.
- Czas odkupić winy. – po co to dopowiedzenie?
W sumie do dopracowania i przemyślenia, w jaki sposób rozwiązać zakończenie. Wielokropki do kosza. Kontroluj zaimki i powtórzenia i nie skacz po czasach. Tekst nie może być zbyt emocjonalny, bo traci wymowę. Krótkie, suche zdania potrafią lepiej oddać klimat grozy, niż nadmierna egzaltacja. Dbaj o spójność zdań.
Pomysł ze snem nie jest odkrywczy, ale gdy umiejętnie go wykorzystasz i ciekawie zakończysz, może mieć swoją wymowę. Potraktuj to jako wprawkę literacką.
Nie czytałam komentarzy – dopiero teraz zajrzę, co inni napisali, bo poprawki nanosiłam do worda, więc pewnie w niektórych miejscach się powtarzam.
No i zostałeś zjedzony na własne życzenie.
To się nazywa "rozebranie do rosołu". Dla mnie w tej formie tekst przeciętny i tylko od Ciebie zależy, czy coś z niego jeszcze zrobisz. Ale przyznaję, że można.
No i pozdrawiam.
PS. Interpunkcję sprawdź po naniesieniu poprawek.
Witaj Miladoro
Przyznam, że mnie zszokowałaś. Ale mimo to dziękuję. Nie wiem co powiedzieć.
Pozdrawiam.
Przyznam, że mnie zszokowałaś. Ale mimo to dziękuję. Nie wiem co powiedzieć.
Pozdrawiam.
No nie jest źle. Zdecydowanie niezły początek. Dobrze budujesz w nim scenerię i atmosferę. Potem jest już gorzej. W środkowej części zamieszanie, trzeba nieźle główkować, kto jest kto. Niepotrzebnie poszatkowanie enterami. Tekst zamiast wyrazisty robi się niezrozumiały. Końcówka położona na łopatki. Ja się już dużo wcześniej połapałem, że kierowcą był narrator, a o mi wali jak pałą w łeb: "To ja byłem tym kierowcą". Poczułem się jakby autor miał mnie za półgłówka i musiał jak dziecku wytłumaczyć o co mu chodziło. Od tego momentu zupełnie przebudowałbym końcówkę. Zamiast opowiadać, że uciekł z miejsca wypadku lepiej to opisać, a na koniec dać coś do przemyślenia. Ogólnie tekst do naprawy, ale można wyciągnąć z niego niezły thriller psychologiczny. Pozdrawiam.
Nie martw się, Pasieczny.
Każdy, kogo po raz pierwszy rozbieram, jest zszokowany.
Buźka na pocieszenie.
Każdy, kogo po raz pierwszy rozbieram, jest zszokowany.
Buźka na pocieszenie.
Dzięki za wskazówki. Dzisiejszego wieczora przysiądę i postaram się jakoś uratować ten tekst.
No i proszę, jaki jesteś szybki, drogi Pasieczny.
Moje gratulacje. Jest znacznie lepiej i teraz Twój tekst nabrał oryginalnego klimatu. Cieszę się.
Ale chyba nikt Cię nie uprzedził, że jestem perfekcjonistką. Wiem, to choroba. Ale swoje teksty też w kółko poprawiam.
Pozwolisz zatem?
- to trwa, tym bardziej wydaje mi się, że to nie ma sensu. - zamień drugie "to" na "nic nie ma sensu"
- Gdzieś w oddali widzę (coś), jakby przez mgłę… - nabiera spójności zdanie, a wielokropek jednak do kosza
- Patrzę… Odchodzi. - bez wielokropka
- Czuję, że głowę, mój umysł opanowuje kompletna próżnia, nie! - rozdziel to "Czuję, że głowę, umysł, opanowuje kompletna próżnia. Nie. - zaimek do kosza
- Nie wiem co mam o tym myśleć. - "Nie wiem, co mam myśleć."
- Co się dzieje? - do kosza
- Odwracam się za siebie. - a można się odwrócić przed siebie? Umknęło mi to wcześniej. Napisz "Odwracam się."
- To koniec… - wielokropek do kosza
- Palą! - kropka zamiast wykrzyknika
- Jakby coś przecinało moje ciało na pół. - "Jakby coś przecinało mnie na pół." (jest lepszy rytm)
- To jest takie niezrozumiałe. - "To niezrozumiałe." (idź na lakoniczną prostotę, pozbywaj się zbędnych dopowiedzeń)
- Przez moment… Znowu, cisza. Nagle rozległ się pisk opon. Czy… - sugeruję "Przez moment znowu cisza. Nagle rozlega się pisk opon."
- Czarne BMW stoi, a tuż za nim… Ta kobieta… Leży w kałuży krwi. - sugeruję "Czarne BMW stoi, a tuż za nim… kobieta. Leży w kałuży krwi."
- Jej ciało, wygięte w odrażający sposób, przypominające niedbale rzuconą na ziemię marionetkę. - sugeruję dla większej spójności "Jej ciało, wygięte w odrażający sposób, przypomina niedbale rzuconą na ziemię marionetkę."
- Serce wali niczym młot, z nerwów pulsuje całe ciało, a oddech jest strasznie niespokojny. - sugeruję "Serce wali niczym młot, ciało pulsuje, brak mi tchu."
- Kim jest ta postać, w czarnej pelerynie, stojąca tuż nad zwłokami? Skąd się tu wzięła? Nie widzę twarzy. Jest zbyt ciemno. - sugestia:
"Kim jest ta postać w czarnej pelerynie, stojąca tuż nad zwłokami? Nie widzę twarzy. Jest zbyt ciemno." (nie zadawaj za dużo pytań. To czytelnikom powinny się one nasunąć)
- Ręką sięgnął do kieszeni, z której wyciągnął… Zawahał się. - sugestia:
"Ręką sięgnął do kieszeni. Zawahał się." (żongluj niedopowiedzeniami)
- Spojrzał na mnie! - kropka, nie wykrzyknik
- Wlepiał swój ostry wzrok w moje oczy, - "Wpił ostry wzrok w moje oczy..."
- Czuję jak cały drętwieję. - "Czuję odrętwienie."
- „Strzeż się… Bo - kropka zamiast wielokropka
- On to powiedział?! - do kosza
- Mam wrażenie, jakby nerwy pochłaniały mnie w swą ciemną otchłań grozy. - "Mam wrażenie, jakby nerwy wchłaniały mnie w ciemną otchłań grozy." (zaimki są czasem jak chwasty)
- Zniknął… Biały dym, tylko to po nim zostało. - sugestia:
"Zniknął. Biały dym. Tylko to pozostało."
- Otworzyły się drzwi od samochodu. - drzwi samochodu
- Serce podeszło mi do gardła… - kropka
- Mężczyzna… - kropka
- stawiając kolejno, niepewne kroki. - bez przecinka
- Nie wiem(,) dlaczego to robię. - (,) oznacza dodanie w tym miejscu przecinka
- Mężczyzna, twarz wciąż kryje w dłoniach. - zmień:
"Mężczyzna wciąż kryje twarz w dłoniach."
- Widać, że nie potrafi powstrzymać łez… - do kosza to zdanie. Zbędne dopowiedzenie.
- To… nieprawda! - "To nieprawda!"
- Błagam, nie… - "Błagam, nie!
- Proszę… - "Proszę!"
- Przerażony mężczyzna wyciera o białą koszulę brudne od krwi ręce. - wyciera w białą koszulę... (lepszy rytm)
- Znowu zapomniałeś(?) Nigdy nie pozbędziesz się tego śladu! - nie lepszy pytajnik?
- Ostatni raz spojrzał przed siebie, prosto w swoje własne oczy… - sugestia "Ostatni raz patrzy przed siebie, prosto we własne oczy." (czas teraźniejszy w tym przypadku podkreśla wagę tego momentu)
- Cały spocony, zlękniony… Bo… - uprość "Spocony." (reszta do kosza)
- Co noc przeżywam to samo. - daj od nowego akapitu, czyli odstęp jednej linijki
- Wciąż jestem prześladowany przez ten koszmarny sen, przez to cholerne wspomnienie, które tak bardzo chciałbym wyciąć ze swej pamięci. - uprość:
"Wciąż prześladuje mnie ten koszmarny sen, cholerne wspomnienie, które tak bardzo chciałbym wyciąć ze swojej pamięci."
- Ale to niemożliwe… - kropka
- Wyrzuty sumienia nigdy nie ustąpią. - do kosza dopowiedzenie
- (A) Krew tej kobiety na zawsze pozostanie na moich dłoniach. - (A) do kosza
- Nie ważne, gdzie będę, wiem, że Śmierć w końcu przyjdzie po zapłatę i mimo to poczucie winy nadal będzie zżerało moją, już kruchą i nietrwałą, duszę. - "nieważne" i sugeruję:
"Nieważne, gdzie będę, wiem, że Śmierć w końcu przyjdzie po zapłatę, a mimo to poczucie winy nadal będzie zżerało moją, już kruchą i nietrwałą, duszę."
Najpierw Cię przeproszę za tę wiwisekcję.
A teraz wyjaśnienia:
Jeżeli pomysł nie jest odkrywczy, to wykonanie musi być nieskazitelne. Zaletą tego tekstu powinna być prostota i niedopowiedzenia.
Napisałeś go krótkimi zdaniami i bardzo dobrze, bo one właśnie stwarzają odpowiedni w tym przypadku klimat. Dlatego wszelkie zbędne słowa i wielokropki idą do kosza.
Jak mówiłam, potraktuj to jako wprawkę literacką. Czasem myślę, że sztuka pisania polega na umiejętności poprawiania tekstu tak, by wydobyć z niego wszystkie niuanse znaczeń. To układanie mozaiki.
Puzzle ze słów. I jak każde z nich wskoczy na właściwe miejsce - otrzymujesz pełny i barwny obraz.
Zaimponowałeś mi tak szybkim poprawieniem tekstu i ambicją uratowania go, dlatego podnoszę na db z plusem lub na bdb z minusem (co wolisz).
Przyjrzyj się moim sugestiom. Ten tekst może być bardzo dobry.
Pozdrawiam serdecznie.
Moje gratulacje. Jest znacznie lepiej i teraz Twój tekst nabrał oryginalnego klimatu. Cieszę się.
Ale chyba nikt Cię nie uprzedził, że jestem perfekcjonistką.
Wiem, to choroba. Ale swoje teksty też w kółko poprawiam.Pozwolisz zatem?
- to trwa, tym bardziej wydaje mi się, że to nie ma sensu. - zamień drugie "to" na "nic nie ma sensu"
- Gdzieś w oddali widzę (coś), jakby przez mgłę… - nabiera spójności zdanie, a wielokropek jednak do kosza
- Patrzę… Odchodzi. - bez wielokropka
- Czuję, że głowę, mój umysł opanowuje kompletna próżnia, nie! - rozdziel to "Czuję, że głowę, umysł, opanowuje kompletna próżnia. Nie. - zaimek do kosza
- Nie wiem co mam o tym myśleć. - "Nie wiem, co mam myśleć."
- Co się dzieje? - do kosza
- Odwracam się za siebie. - a można się odwrócić przed siebie?
Umknęło mi to wcześniej. Napisz "Odwracam się."- To koniec… - wielokropek do kosza
- Palą! - kropka zamiast wykrzyknika
- Jakby coś przecinało moje ciało na pół. - "Jakby coś przecinało mnie na pół." (jest lepszy rytm)
- To jest takie niezrozumiałe. - "To niezrozumiałe." (idź na lakoniczną prostotę, pozbywaj się zbędnych dopowiedzeń)
- Przez moment… Znowu, cisza. Nagle rozległ się pisk opon. Czy… - sugeruję "Przez moment znowu cisza. Nagle rozlega się pisk opon."
- Czarne BMW stoi, a tuż za nim… Ta kobieta… Leży w kałuży krwi. - sugeruję "Czarne BMW stoi, a tuż za nim… kobieta. Leży w kałuży krwi."
- Jej ciało, wygięte w odrażający sposób, przypominające niedbale rzuconą na ziemię marionetkę. - sugeruję dla większej spójności "Jej ciało, wygięte w odrażający sposób, przypomina niedbale rzuconą na ziemię marionetkę."
- Serce wali niczym młot, z nerwów pulsuje całe ciało, a oddech jest strasznie niespokojny. - sugeruję "Serce wali niczym młot, ciało pulsuje, brak mi tchu."
- Kim jest ta postać, w czarnej pelerynie, stojąca tuż nad zwłokami? Skąd się tu wzięła? Nie widzę twarzy. Jest zbyt ciemno. - sugestia:
"Kim jest ta postać w czarnej pelerynie, stojąca tuż nad zwłokami? Nie widzę twarzy. Jest zbyt ciemno." (nie zadawaj za dużo pytań. To czytelnikom powinny się one nasunąć)
- Ręką sięgnął do kieszeni, z której wyciągnął… Zawahał się. - sugestia:
"Ręką sięgnął do kieszeni. Zawahał się." (żongluj niedopowiedzeniami)
- Spojrzał na mnie! - kropka, nie wykrzyknik
- Wlepiał swój ostry wzrok w moje oczy, - "Wpił ostry wzrok w moje oczy..."
- Czuję jak cały drętwieję. - "Czuję odrętwienie."
- „Strzeż się… Bo - kropka zamiast wielokropka
- On to powiedział?! - do kosza
- Mam wrażenie, jakby nerwy pochłaniały mnie w swą ciemną otchłań grozy. - "Mam wrażenie, jakby nerwy wchłaniały mnie w ciemną otchłań grozy." (zaimki są czasem jak chwasty)
- Zniknął… Biały dym, tylko to po nim zostało. - sugestia:
"Zniknął. Biały dym. Tylko to pozostało."
- Otworzyły się drzwi od samochodu. - drzwi samochodu
- Serce podeszło mi do gardła… - kropka
- Mężczyzna… - kropka
- stawiając kolejno, niepewne kroki. - bez przecinka
- Nie wiem(,) dlaczego to robię. - (,) oznacza dodanie w tym miejscu przecinka
- Mężczyzna, twarz wciąż kryje w dłoniach. - zmień:
"Mężczyzna wciąż kryje twarz w dłoniach."
- Widać, że nie potrafi powstrzymać łez… - do kosza to zdanie. Zbędne dopowiedzenie.
- To… nieprawda! - "To nieprawda!"
- Błagam, nie… - "Błagam, nie!
- Proszę… - "Proszę!"
- Przerażony mężczyzna wyciera o białą koszulę brudne od krwi ręce. - wyciera w białą koszulę... (lepszy rytm)
- Znowu zapomniałeś(?) Nigdy nie pozbędziesz się tego śladu! - nie lepszy pytajnik?
- Ostatni raz spojrzał przed siebie, prosto w swoje własne oczy… - sugestia "Ostatni raz patrzy przed siebie, prosto we własne oczy." (czas teraźniejszy w tym przypadku podkreśla wagę tego momentu)
- Cały spocony, zlękniony… Bo… - uprość "Spocony." (reszta do kosza)
- Co noc przeżywam to samo. - daj od nowego akapitu, czyli odstęp jednej linijki
- Wciąż jestem prześladowany przez ten koszmarny sen, przez to cholerne wspomnienie, które tak bardzo chciałbym wyciąć ze swej pamięci. - uprość:
"Wciąż prześladuje mnie ten koszmarny sen, cholerne wspomnienie, które tak bardzo chciałbym wyciąć ze swojej pamięci."
- Ale to niemożliwe… - kropka
- Wyrzuty sumienia nigdy nie ustąpią. - do kosza dopowiedzenie
- (A) Krew tej kobiety na zawsze pozostanie na moich dłoniach. - (A) do kosza
- Nie ważne, gdzie będę, wiem, że Śmierć w końcu przyjdzie po zapłatę i mimo to poczucie winy nadal będzie zżerało moją, już kruchą i nietrwałą, duszę. - "nieważne" i sugeruję:
"Nieważne, gdzie będę, wiem, że Śmierć w końcu przyjdzie po zapłatę, a mimo to poczucie winy nadal będzie zżerało moją, już kruchą i nietrwałą, duszę."
Najpierw Cię przeproszę za tę wiwisekcję.
A teraz wyjaśnienia:
Jeżeli pomysł nie jest odkrywczy, to wykonanie musi być nieskazitelne. Zaletą tego tekstu powinna być prostota i niedopowiedzenia.
Napisałeś go krótkimi zdaniami i bardzo dobrze, bo one właśnie stwarzają odpowiedni w tym przypadku klimat. Dlatego wszelkie zbędne słowa i wielokropki idą do kosza.
Jak mówiłam, potraktuj to jako wprawkę literacką. Czasem myślę, że sztuka pisania polega na umiejętności poprawiania tekstu tak, by wydobyć z niego wszystkie niuanse znaczeń. To układanie mozaiki.
Puzzle ze słów. I jak każde z nich wskoczy na właściwe miejsce - otrzymujesz pełny i barwny obraz.
Zaimponowałeś mi tak szybkim poprawieniem tekstu i ambicją uratowania go, dlatego podnoszę na db z plusem lub na bdb z minusem (co wolisz).
Przyjrzyj się moim sugestiom. Ten tekst może być bardzo dobry.
Pozdrawiam serdecznie.
Witaj ponownie, Miladoro
Ponownie mnie zaskoczyłaś, przyznaję. Ale w pozytywnym sensie. Dzięki za wyłapanie kolejnych błędów. Zaraz przysiądę i poprawię tekst jeszcze raz. Jest mi bardzo miło, że chcesz mi pomóc.
Jeszcze raz wielkie dzięki.
Pozdrawiam
PS. A co do oceny wolę cztery plus. Lubię czuć ten niedosyt. Ale póki co nie stawiaj mi jej. Liczę jeszcze, że zdołam podciągnąć ten tekst do maksimum ;p Heh
Ponownie mnie zaskoczyłaś, przyznaję. Ale w pozytywnym sensie. Dzięki za wyłapanie kolejnych błędów.
Zaraz przysiądę i poprawię tekst jeszcze raz. Jest mi bardzo miło, że chcesz mi pomóc. Jeszcze raz wielkie dzięki.
Pozdrawiam
PS. A co do oceny
wolę cztery plus. Lubię czuć ten niedosyt. Ale póki co nie stawiaj mi jej. Liczę jeszcze, że zdołam podciągnąć ten tekst do maksimum ;p Heh
No i poszybowałeś, drogi Pasieczny.
Z przyjemnością oceniam teraz na bdb, a plusa dodaję za pracę.
I nie znaczy to wcale, że dlatego, iż poprawiałeś swój tekst pode mnie.
Nie musiałeś tego robić, prawda?
I nie wiedziałeś, że mam brzydki zwyczaj sprawdzania efektów swojej skromnej pomocy.
Ostatnia sugestia:
Zmień tytuł, bo w zasadzie mówi wszystko o tekście, eliminując już na wstępie element zaskoczenia. Chociażby na "Prześladowany". Albo na co chcesz...
Pozdrawiam serdecznie - miło się z Tobą współpracowało.
Buźka...
Z przyjemnością oceniam teraz na bdb, a plusa dodaję za pracę.
I nie znaczy to wcale, że dlatego, iż poprawiałeś swój tekst pode mnie.
Nie musiałeś tego robić, prawda?
I nie wiedziałeś, że mam brzydki zwyczaj sprawdzania efektów swojej skromnej pomocy.
Ostatnia sugestia:
Zmień tytuł, bo w zasadzie mówi wszystko o tekście, eliminując już na wstępie element zaskoczenia. Chociażby na "Prześladowany".
Albo na co chcesz...Pozdrawiam serdecznie - miło się z Tobą współpracowało.
Buźka...
Wielkie dzięki Miladora. Mnie również bardzo dobrze się z Tobą współpracowało. Mam nadzieję, że to nie ostatni raz Heh
Pozdrawiam
PS. Pomyślę nad tytułem i go zmienię Jeszcze raz wielkie dzięki
Heh Pozdrawiam
PS. Pomyślę nad tytułem i go zmienię
Jeszcze raz wielkie dzięki Ostatnio dodane recenzje
- Czy guguły mogą być smaczne?
- Samotność Boga – Antoni Grycuk
- „Zabójca w bezpiece”, czyli proza niedoceniona
- Poetycka opowieść o wojnie w Donbasie - recenzja książki S. Żadana "Internat"
- Recenzja książki portalowej koleżanki
- Kazimierz Junosza „Buntownik” - recenzja książki
- Kompot. Trudny powrót do życia - recenzja książki
- Jezioro
- Król
- Pokora
- Sen o stołku
- Kuzynka
- Co to za mundury?
- Marionetki (fragment)
- Saudade - fragment
- Prostytucja w PRL cz. 5
- Na nieznanym globie 20 lat później. cz.2
- Problemy byłego więźnia cz. 4
- Bajka o królu Srulu
- Żydek
- Dykciarze i inni, cz.3/3
- Dykciarze i inni, cz.2/3
- Dykciarze i inni, cz.1/3
- Nieporadnik przed wypłynięciem na szerokie wody pisarstwa
- Na nieznanym globie 20 lat później. cz.1
- FILIPEK CONTRA FILIP. HISTORIA MAŁO ROMANTYCZNA
- COME BACK
- Tęsknota za łzami
- Przedwieczorny seans
- Benek
- Urodziny
- Korzenie
- Młynarz i król
- Odrażający drab
- Jarek wpada w kłopoty, cz. 3
Proza: Dolna Półka
- Mężczyzna z uschniętą różą
- Egzaminator 07
- Domorosły detektyw.
- Wszyscy jesteśmy różami
- Winowanie
- Egzaminator 06
- Sto donośnych słów
- Golda. Rozdział 2 Siedem razy TAK
- Żywoty świętych 2
- O wieczności
- O ludziach
- O nienawiści
- Golda. Rozdział 1. Mgła nad Miastem.
- Umierają nawet cmentarze
- Zamknięty krąg
- Prezent dla Mikołaja
- Egzaminator 05
- Stanik testowy
- Współlokatorzy
- Witch, ty głupia Babo!
- wehikuł czasu (dane wejściowe plus teoria chaosu)
- świątynia
- Rzecz o pisarstwie *
- Nie da rady
- Niedomoga
- Wyrapidlo
- Myśli niezespolone
- Plaśnięcia
- Solarpunk
- Dnoryt
- Fosfeny
- Co słonko widziało *
- Dowody nieobecności
- o zmarłych albo dobrze
- Na wiosenne życia tchnienie
- Ostatni wieczór
- plamy słońca i cienia
- jesteś. jestem
- Poezjo, ty moja..
- jakie to proste
- Zapalniczka
- Taszczyciele wymiarów
- to nie jest wiersz o kasjerce
- Teraz możesz bezpiecznie wyłączyć ogródek
- Nadzabijaj
Poezja: Dolna Półka
- Zabawa
- Marzenie o niebie w gębie
- nic o pokoju
- Serce jak z lawy
- nogami w chmury
- Z optymizmem na garb lat
- Niesamowite
- rozkwitanie
- Niedoskonałe
- kartki z kalendarza
- Niekontrolowane
- Do wytrącenia z oczu
- upadek Ikara
- O przedświątecznym myciu okien
- Żółtoróżowe
- Erotyk o nienasyconym
- pusto tutaj
- O zasłużonym w stanie... spoczynku
- wiosenne kurze
- Ananas czy z wodą ambaras
Galeria
Polecane
Nawigacja
-
Promocja -
Społeczność -
Konkursy -
Przydatne Linki -
Nasze Antologie
Ostatnie komentarze
- d.urbanska
- 15/04/2024 19:06
- Poruszający tekst, świetnie napisany. Skrzący się perełkami… »
- Marek Adam Grabowski
- 15/04/2024 16:24
- Kopiuje mój cytat z opowi: "Pod płaszczykiem… »
ShoutBox
- Leszek Sobeczko
- 02/04/2024 18:12
- Komu po drodze -Zapraszam [link]
- Zbigniew Szczypek
- 01/04/2024 10:37
- Z okazji Św. Wielkiej Nocy - Dużo zdrówka, wszelkiej pomyślności dla wszystkich na PP, a dzisiaj mokrego poniedziałku - jak najbardziej, także na zdrowie ;-}
- Darcon
- 30/03/2024 22:22
- Życzę spokojnych i zdrowych Świąt Wielkiej Nocy. Wszystkiego co dla Was najlepsze.
- mike17
- 30/03/2024 15:48
- Ode mnie dla Was wszystko, co najlepsze w nadchodzącą Wielkanoc - oby była spędzona w ciepłej, rodzinnej atmosferze
- Yaro
- 30/03/2024 11:12
- Wesołych Świąt życzę wszystkim portalowiczom i szanownej redakcji.
- Marek Adam Grabowski
- 30/03/2024 10:46
- Składam wam wszystkim serdeczne życzenia świąteczne
- Kazjuno
- 28/03/2024 08:33
- Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
- mike17
- 26/03/2024 22:20
- Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
- Kazjuno
- 26/03/2024 12:12
- Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
Ostatnio widziani
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty
Najnowszy:Usunięty
© Copyright by Portal Pisarski 2006-2024
Ważne: Regulamin | Polityka Prywatności | FAQ
Polecane: | montaż anten Warszawa | montaż anten Warszawa Białołęka | montaż anten Sulejówek | montaż anten Marki | montaż anten Wołomin | montaż anten Warszawa Wawer | montaż anten Radzymin | Hodowla kotów Ragdoll | ragdoll kocięta | ragdoll hodowla kontakt