Miesiące zlewają się w lata. Jałowe dni naszej misji przetrwania - zamknięte na pierwszym piętrze bloku, wybudowanego w promocji na szczęście. Mozolnie klecone gniazdko wyrzuca z monotonną sumiennością drobiazgi szarości. Doprowadza do tego, że umieramy co ranek w lśniącej czystością kuchni z gwiżdżącym czajnikiem normalności, a niesamowita częstotliwość zmywania naczyń dobija pragnienia do stadium ustatkowania. Młodzieńcza fascynacja, zamknięta w pas bezpieczeństwa comiesięcznych rachunków, przestała dawać poczucie szczęścia.
Wypowiadane słowa nabierają dla nas odrębnych znaczeń, wyznaczając pokutę zimnego dotyku rąk. Mamy twarze znużone tym samym rodzajem cierpienia, smutku braku grzechu i dobrych uczynków. Wszystko było tylko wyobrażeniem, choć wspomnienie czasem przepaja puls niepokojem, jakby odkrywając przed nami ostateczny sens i tajemnice. Okaleczeni, kierujemy ciepłe spojrzenia już tylko do dziecka, wtłoczeni w monumentalny grobowiec rodzicielstwa.
Straciliśmy dla siebie wszystkie nasze dziwactwa. Dotykając twego nadgarstka czuję, że jesteśmy martwi. Gdy wyciągnęłaś ku mnie dłoń po raz pierwszy, nie wiedziałem, że będę trzymał ją aż do teraz. Odchodzimy. Ciała przykryje kurz zwątpienia. Nie chcę, żeby pamięć o mnie zachował ktokolwiek, poza tobą. Kochaliśmy się, a zostawiliśmy tylko zrujnowane miasto słów. Moglibyśmy okazać sobie litość, ale tego nie czynimy, pewnie ze strachu, by nie kaleczyć dalej oczywistości.

Wzięliśmy ślub nie w obliczu boga, lecz przedsiębiorcy pogrzebowego.