oto metazagadka
na siódmy dzień tygodnia
byś nigdy nie musiał obudzić się w ósmym
to niesiony nocą płomyk
z całodobowej kapliczki
ode mnie dla ciebie
mój bliźni

chciałbym zobaczyć
jak nad ranem badasz ślady
zakrzepłą w materii miasta uliczną sztukę
w południe zaczynasz pisać powieść o mojej podróży
w przerwie idziesz na spacer
za mostem freuda obok kamienicy
widzisz człowieka który nie wierzył w cień
póki ten spadając nie rozbił mu głowy
możliwe że będzie miał mój telefon
możliwe że czytasz jedyną na nim wiadomość
po przeczytaniu napij się z nim wódki

do wieczora spędź miło czas
(patrz dwa wersy wyżej)
nie czytaj tego co napisałeś
a tym bardziej tego co nie
przed snem pomódl się naiwnie bo

oto metazagadka
przez sen wejdziesz do mojej kapliczki
zastaniesz krajobraz
jak po bombardowaniu wartościami
w świetle neonu kostki cukru rosną
a sześcian pokoju kurczy się
co zrobisz
pewnie spróbujesz ucieczki jednak zaraz spadniesz
do dziury wypalonej w dywanie

wtedy stanę nad nią i zapytam
czy sen jest najwyższą genialnością

w odpowiedzi ściany
ostatecznie pierwszym ruchem
zaczną się do siebie zbliżać
zasypie nas cukier

ostatnie zdanie powieści będzie o przebudzeniu
i o bezużyteczności niesionych świateł
mój bliźni

a teraz idź w noc