Ja też wierzę Magdam, ale wypłynie nie drogą przeklinania, bo to nie ta droga. Przekleństwa wracają do przeklinająceg i zło żyje dalej. Jednak podoba mi się pragnienie Twojej duszy. Pozdrawiam cieplutko Alutka

Przypomniało mi się, jak Zygmunt Kubiak mówił o Archilochu, poecie starogreckim. Ten zakochał się w pięknej Neobuli, ale Likambes, jej ojciec, odrzucił oświadczyny, bo uważał, że z wierszoklety, przy okazji jeszcze żołnierza-najemnika, właściwie trochę włóczęgi, jest gołodupiec niewart zaufania i żona by przy nim zmarniała. Archiloch zaczął więc pisać paszkwile i pamflety, i tak się w nich bosko starał, że niedoszły teść się powiesił.
Kubiak zestawia pragnienie zemsty z nowożytnym romantyzmem, który nazywał je pragnieniem sprawiedliwości:

W podobnej sytuacji poeta romantyczny przeważnie nie usiłuje doprowadzić do tego, żeby ktokolwiek się powiesił, ale zamiast tego robi rzecz inną – wytacza tym, którzy są przyczyną jego cierpienia, proces moralny. Wznosi się ponad nich. Grecy uznaliby takie wznoszenie się za bezprawne; uznaliby, że nie można być w tym wypadku sędzią, ponieważ jest się stroną. Różnica między postawą grecką a postawą romantyczną jest tu bardzo wyraźna. Grecy dawali wyraz namiętnościom, ale rozumieli, że "z pozycji namiętności" – jeśli tak można rzec – nie należy wygłaszać sądów moralnych. Wyrażali swoją pasję, ale zawsze potrafili ustosunkować się do niej jako do czegoś obiektywnego, zajmującego takie a nie inne miejsce; nie przesłaniała im ona wszechświata. [...] Wyrażając namiętność, poeta grecki zawsze stoi w pewnym sensie na zewnątrz niej. W greckim języku bowiem "słowo" (logos) oznacza jednocześnie "rozum". Stan, w którym rozum całkowicie się zaćmiewa i człowiek zupełnie traci panowanie nad sobą, uważali za wielkie nieszczęście [...]

--
Pozdrawiam.

To sobie poczytałam! Zawsze miałam żal do życia, że nie pokierował mnie na polonistykę, zakazując pod groźbą wyrzucenia z domu (humanistów zresztą). Tym razem, jak poczytałam Linkę, to jakieś mnie "ojej" wzięło, a to "ojej", to już kawał życia, które tak czy tak uczy. Nie wiem czy chciałabym dziś (kiedyś może, tak) zdawać egzamin z takiej wiedzy?
Komentarz Linki jest tu jednak wpasowany genialnie! Daje do myślenia po stronie literatury, a przecież jest tyle mądrych nauk, które tym tematem się zajmują, z czarami na czele.
Tu, zastanawia mnie "zatrute mleko", czy było coś takiego, oprócz historii chińskiej? Zatrute źródło - woda, bardziej mi się wydaje prawdziwa... Pozdrawiam!

Nie wiem co to za wiersz.
leje się falą zarazy miękko rozdartą nutą.
nic to dla ciebie, nie brzmi dobrze.
nic to dla ciebie, że łzami mocno zalewa się człowiek - brak rytmu.
ja jednak wierzę - zbyteczny zaimek.
zowie - naciągnięte do rymu.
do treści można mieć zastrzeżenia i złorzeczenie to brzydka cecha.
Ten wiersz nie zasługuje nawet na przeciętny, to słaby wiersz.
Jak można ocenić go na bd.

marionetko - jest to wiersz rymowany /aabb/ , 16-to zgłoskowiec, w klimacie wrogim. o tematyce z życia wziętej. Przykro mi, że Cię nie zadowoliłam, w Twoim odczuciu niektóre frazy nie brzmią dobrze, a wg mnie brzmią tak jak powinny. Właśnie tak a nie inaczej wyraziłam myśl.
Poza tym

Nieprawda - rytm jest, może Ty inaczej akcentujesz wyrazy, jest pełne 16 sylab i czyta się dobrze. Po ja jednak wierzę przecinka nie ma i nie było, jest natomiast na końcu wersu, ponieważ dalej jest że.
Piszesz naciągnięty rym - zowie, moja droga! ja nigdy rymów nie muszę naciągać, mam takie a nie inne w danym momencie słowo na uwadze, podoba mi się to je wkładam do wersu. Dalej - filozofujesz, że złorzeczenie to brzydka cecha. Przyznaję Ci rację, nawet bardzo brzydka. I tu mogłybyśmy dyskutować kilka dni na temat tej cechy, ale Czytelnik ma oceniać wiersz, jego wady i zalety, a nie zbaczać z tematu głównego. Dlatego nie jest moim zadaniem wytłumaczyć Ci się czemu taki wiersz napisałam. Oceniłaś go na słaby, masz do tego prawo i jest ok. Dzięki.