Zapominie, z Twojego utworu ( msz ) roztacza się gorzki śmiech.
Pozdrawiam.

monotonny krajobraz urozmaicają gury
niedociągnięte do linii ze szczytami
co wsiąkły w podłoże i jak głosi legęda
kryją we wnętrzu wielu chłopców
i wiele dziewczynek

ta najbardziej

....wiesz co ja Ci powiem, jesteś "przewrotnik" w bardzo pozytywnym znaczeniu bravo, Łukaszu,bravo, pozdrawiam

Gorzki, bo prawdziwy, a prawda tu gorzka podana z uśmiechem.

lódź też czuowiek chyba ;P
w moim dziecinnym piórze

też spojrzałam na środkową strofkę
bo tam jeszcze pewnie jakiś ryceż i jakaś krulewna może też...?

małe dziewczynki szukają wielu znaczeń
rozwarstwiają, rozgrzebują i wyciągają ze środka
i patrzą w przeszłość

dzięki za utwór nie-dziecinnie prosty

Zapominku, wygły mi się oczy.
Ale się nie nudziłam, o nie

Pozdrawiam.

Spodobało się. O ile jest to spojrzenie na błędy z dziecięcych zeszytów, jest wesoło. Niestety, dotyczy także kondycji tekstów nieco starszych użytkowników naszego języka. Ale może i nad tym zjawiskiem trzeba się uśmiechnąć, bo... cóż.

Czytając tekst myślę o tym jaki będzie kolejny celowy błąd, nie skupiam się w ogóle na ujęciu sprawy. Nie ujęło mnie.

W swojej intencji bylem daleki od wyśmiewania błędów dzieci. Chciałem pochylić się nad nimi (i nad całym zeszytem) z jakimś wzruszeniem, swoistym nawet zachwyceniem czy zauroczeniem. Takim, z jakim niekiedy przyjmujemy dziecinne neologizmy czy neosemantyzmy. Ten zachwyt owocuje nawet książkami (choćby ostatnia pozycja Damiana Strączka "I kto tak papla".
Tekst przyjęto jako wesoły, ale czy mnie, autorowi, udało się przekazać swoje uczucia (dotyczące dziecięcej ortografii)? Hmmmm.

dziękuje bardzo Pozdrawiam wszystkich