Oke Mani

Gwiżdże poprawiłam! dziękuję.

Ostatnie zdanie
„Kiedyś ktoś spojrzy szarymi, zamyślonymi, Twoimi oczami, ale to już nie będziesz Ty."

Od dzieciństwa na ścianie towarzyszy mi portret prapraprababki , mam jej nos, wykrój linii ust i oczy duże piwne, mam identyczne jak ona, ale to już nie jest Franciszka to jestem ja.

Pozdrawiam

Oke_Mani,ten tekst to nie monolog autora do samego siebie, w pierotnej formie był pisany z myślą o konkretnej osobie która była "zagubiona" i potrzebowała "światełka".
Pozdrawiam

Tym razem nie. Chyba za dużo tu emocji, za mało literatury. Ton wysoki, niemal patetyczny. Jakoś nie potrafię się przekonać do tego tekstu.
Pozdrawiam.

Witaj
Teraz widzę, ze pesymizm mojego kasztana mógł Cie nieco przystopować. Tekst poza emocjami tchnie ogromnym optymizmem.
Pierwsza część, to chyba piętno teraźniejszości, brzmi jak hasla wyborcze, tylko jest zmieniona osoba - to takie luźne skojarzenie Czytelnik odbiera tekst z całym swoim bagażem i również tym co widział czytał, przeżył w ostatnich minutach

"Czy jutro spotkasz tych którzy byli dla ciebie naprawdę ważni?" - nie bardzo rozumiem dlazcego jest tu czas przeszły. Czy należy wiązać ten kawalek z Twoim tłumaczeniem o oczach prababci ?

A końcówka, bez Twojego wyjaśnienia rzeczywiście nie jest czytelna.

Czy zdążysz ...? Tak to pytanie ma sens, patrząc w ajkim żyjemy pędzie, i to coraz gorszym, szybszym. Nawet nie mowię już o rzeczach tak ważnych, jak zdążenie, by powioedzieć komuś, że się go kocha. Ostatnio wracalem z poczty przez park, dzień chylił się ku końcowi, słoneczko, złote liście i pusta ławka przy fontannie. I tak sobie pomyslalem, czy znajdę czas by jeszcze tej jesieni tu usiąsć? Straszne
Czy zdążysz - ważne pytanie odpowiedź jeszcze bardzeij, i to może jest ta bardziej filozoficzna i nostalgiczna część Twego tekstu, zagłuszona jednak wykrzyknikami
pozdrawiam

spalonapustka
napisałaś „Mam wrażenie, że krzyczysz…” masz racje wtedy kiedy pisałam ten tekst słowem pisanym krzyczałam, spokojne, ciepłe słowa nie odnosiły skutku.

Szuirad
Twój kasztan dla mnie nie jest pesymistyczny, to że wyładował na ziemi, wykluł się z łupinki to jak wejście w dorosłość.Twój kasztan jest początkiem legendy którą każdy z nas moze snuć. Przepadam za kasztanami, zawsze nosze je w kieszeniach kurtek

do Wszystkich
Wykrzykniki - kilka wykasowałam

mnie się nawet trochę podobało, acz z lekka naiwnością trąci...

pozdro bass... ;-)))

Przejrzałam kilka Twoich tekstów. Jeszcze ich nie zgłębiłam, jak na to zasługują, bo są interesujące. I niezwykłe.
Może tylko dajesz nam do czytania nazbyt małe kęski. Może w niektórych należałoby wyraźniej podeprzeć nastrój, a ogólnikowe refleksje żywszym obrazem.
Ale zanim wyrobię sobie opinię, chciałabym wiedzieć, czym są "Chwile nieistotne"? To zbiór miniatur, pisanych prozą poetycką, czy też masz zarys fabularny całości i dajesz nam z tego niepowiązane fragmenty? Proza poetycka ma swoje prawa, ale czytelnik chce wiedzieć więcej. Pewnie gdzieś mi umknęła ta informacja. Pozdrawiam. KH.

Sokol
Pytasz co to są „Chwile nieistotne”?

Aby znaleźć słowa pisane najpierw musze dotknąć, czasami przeżyć, czasami współodczuwać - empatia, bywa że inspiracją do napisania jest smuga cienia, bywa że jedno zdanie jest przekątną przeżyć wielu lat. Wszystkie moje teksty dotyczą „chwilach nieistotnych”, tak nazwałam te chwile zwyczajne które są w codziennośći kazdego z nas. Życie to przecież zbiór chwil nieistotnych, te „oprawiane w złote ramki” chwile, ich w życiu jest niewiele. O palecie barw życia decydują te chwile zwyczajne, to one laserunkiem kładą cieniutkie warstwy na podobraziu , trzeba położyć tysiące warstw -przeżyć tysiące chwil nieistotnych aby zbudować wizerunek z głębią światła i cienia.

A moje „Chwile nieistotne” to zbiór tekstów różnych w których staram się uchwycić kolory życia, zatrzymać chwilę, szukać odpowiedzi na pytania o wartości.

A dlaczego proza poetycka? może dlatego że najpierw wiersze pisałam, a może dlatego, że zapis bywa na granicy form literackich.

Pozdrawiam i dziekuję za "zgłębianie"