smocza jesień


w krakowskich zaułkach zatarły się dzieje
czas smoków przeminął i zgasnął
a jednak istnieją gdzieś tam pod Wawelem
i nocą wychodzą na miasto

szurając łapkami po bruku uliczek
w uśpione wpatrują się okna
bo może w pasażach pod bladym księżycem
królewska pojawi się postać

wędrują niespiesznie w cukrowej poświacie
sypanej przez gwiazdy jak manna
wśród cieni na murach gołębi pod dachem
liściastych zakątków na Plantach

i tylko srebrzysty tryl dzwonków w ulicach
zamąca tę ciszę kamieni
to smoki włożyły czapeczki Stańczyka
kołysząc rogami półcieni

a potem zmęczone w kierunku podzamcza
ze świtem skradają się Wiślną
pod niebem dziedzińca chcąc zliczyć na palcach
obrazy zabrane na przyszłość

w Krakowie trwa jesień lecz choć mija z liśćmi
w turkocie dorożek i kroków
ta bajka wawelska wciąż może się przyśnić
ostatnim przechodniom wśród smoków

smocza kołysanka

gdzie w rogi księżyca bieg rzeki się wplata
i cicho poszumem śpią fale
szuwary wraz z nowiem wciąż nucą melodię
wyrytą gwiazdami na skale

śpij smoczku już północ już noc krąży wokół
świat zwija w rogalik pod chustą
więc podwiń ogonek pod snu nieboskłonem
nim świtem nadejdzie znów jutro

przez czerń rozjaśnioną iskrami świetlików
prześwieca srebrzyste smużenie
źdźbło drżące od rosy nakłada na włosy
tańczące blaskami półcienie

śpij smoczku tak późno że czas krąży cicho
w kaletce skrywając sny dzieci
więc przygładź już łuski nim noc do poduszki
rozsypie makowe konfetti

na murach i basztach wiatr sennie kołysze
smugami świetlistych gałęzi
kamienne podsienia noc cicho przemienia
w krużganki baśniowej królewny

śpij smoczku bo północ to pora jest marzeń
pątlikiem ciemności okrytych
świt jeszcze daleko noc płynie wraz z rzeką
w kapturze gwiazdami podszytym