Vesper - cz.14 - Ramirez666
Proza » Długie Opowiadania » Vesper - cz.14
A A A
Sektor B, pokład wewnętrzny, HSC Vesper

22 styczeń, 3:06


Balan przerwał swój mroczny obrzęd, wyrwany z hipnotycznego transu odgłosem gwałtownej wymiany ognia, dobiegającym od strony rufy. Wyszedł z galerii, gdzie pozostawił swoje niedokończone dzieło najwyższej klasy okultyzmu. Stał teraz sam pośrodku pustego, ciemnego korytarza, nasłuchując uważnie odgłosów walki. Echo kanonady, choć przygłuszone przez ściany okrętu i załomy korytarzy, było stosunkowo wyraźne. Czarownik przyklęknął. Wyjął z kieszeni cztery asymetryczne, drewniane kostki, potrząsnął je w dłoni i wyrzucił na podłogę. Ułożyły się w kształt okręgu. Balan spochmurniał, gdy tylko zobaczył jakie wypadły runy.
- Niedobrze – pomyślał. – Tak duża koncentracja zła i nieszczęścia w jednym miejscu. Coś musiało pójść nie tak. Ale co? Przecież wydostał ze skarbca trzy czarne diamenty i zniszczył uwięzione w nich istoty. Dzięki swojej olbrzymiej wiedzy zdołał wytworzyć wokół aurę ochronną, która odganiała złe duchy i bóstwa. Chciał zwabić nękającego ich upiora w magiczną zasadzkę, rzucić na niego zaklęcie bariery i zniszczyć, ja te w trzech pozostałych kryształach. Co, jeśli będzie on silniejszy?
Sięgnął po kości i wykonał kolejny rzut. Tym razem niemal wszystkie ułożyły się w równym rzędzie. Wyryte na nich znaki wskazywały wyraźne to, co miało się wkrótce wydarzyć. Czarownik podniósł delikatnie głowę i rozejrzał się uważnie. W korytarzu było ciemno. Pomyślał, że woda musiała zalać część generatorów w siłowni okrętowej, odcinając pokład od zasilania. Postanowił powtórzyć rzut. Miał nadzieję, że kości się pomyliły. W końcu czasem się to zdarzało. Dlaczego nie spróbować sprawdzić jeszcze raz, tak dla ostatecznej pewności? W głębi duszy bał się powtórzenia wyniku. Czuł, że to ponad jego siły. Zebrał kostki z dywanu. Właśnie wtedy usłyszał potworny ryk, dobiegający tuż zza załomu korytarza. Laurent wstał i spojrzał w nieprzeniknioną ciemność, jaka zaczęła zalewać hol. Zdjął zawieszony na pasku pistolet maszynowy i rzucił go na podłogę. Następnie pozbył się kamizelki kuloodpornej i zaczął rozsuwać zamek w bluzie swojego kombinezonu, która chwilę potem również wylądowała pod ścianą. Odkrytą pierś Balana pokrywały liczne blizny i ślady po zadrapaniach. W słabym świetle lamp zewnętrznego pokładu, wpadającym na korytarz przez niewielkie, okrągłe okienka, na czarnej skórze kontrastowo odbijały się kości i kły z szamańskiego naszyjnika. Balan chwycił go, zerwał z szyi i okręcił wokół lewej dłoni. Ryk powtórzył się. Tym razem głośniejszy i bardziej złowrogi. Ciemność wokół gęstniała z każdą chwilą. Zdawała się przysłaniać okna niczym chmura czarnego dymu. Haitańczyk wydobył z pochwy przy biodrze maczetę. Ostrze wysunęło się z metalicznym zgrzytem. Następnie stanął w rozkroku i rozpostarł ręce, zupełnie jakby chciał złapać spłoszonego konia. Cały czas próbował przeniknąć wzrokiem nienaturalny, wibrujący cień, z którego biły fale nieprzyjemnego chłodu.
- Nie przejdziesz! – warknął w dawno zapomnianym, karaibskim dialekcie. – To ostrze poświęcone przez bokora Embea z Granmaru, uszlachetnione srebrem z jaskiń Mora Soa. Ma moc czterech błogosławieństw i służą mu zaklęcia czterech kapłanów. Odejdź w czeluść!
Ciemność zatrzymała się jakieś pięć metrów od niego. Czarownik nie przestraszył się. Wbijał gniewnie wzrok w przepastną głębię czerni. Nagle wynurzył się z niej długi, gadzi łeb bestii, przywodzący na myśl mięsożerne dinozaury W nikłym blasku lamp zaświeciły dwa rzędy zakrzywionych kłów, łuskowata skóra i dwoje mrocznych oczu. Szaman odruchowo cofnął nogę o krok. Demon tylko na to czekał. Rzucił się na niego z potężnym rykiem. Laurent uskoczył i zdołał ciąć, jednak nie trafił, bowiem Dżinn wykonał szybki unik. Najemnik obrócił się niemal w miejscu i ponowił uderzenie, zadając szybkie cięcie z góry. Cios trafił jednak w pustkę. Szaman zaczął wymachiwać maczetą niczym wytrawny szermierz, choć ciężka i toporna broń była niezbyt wygodna do fechtunku. Wszystkie jego ataki zostały jednak odparte. Zmęczony Balan uskoczył się pod ścianę. Wtedy zobaczył nadlatującą w kierunku jego głowy, szeroko rozwartą paszczę pełną ostrych zębisk. Uchylił się, jednak nie był dość szybki. Puste i ciemne korytarze okrętu wypełnił na moment potworny ryk mordowanego mężczyzny, zakończony głośnym trzaskiem brutalnie miażdżonej czaszki.

* * *


Kraus siedział wygodnie w fotelu, z nogami bezceremonialnie wyłożonymi na blacie biurka panelu kontrolnego w centrum dowodzenia. Za pomocą kamer, rozmieszczonych bardzo dokładnie na głównym pokładzie, uważnie obserwował rozwijające się natarcie nieprzyjaciela. Właśnie w tym momencie, przez oba główne korytarze prowadzące na rufę, żołnierze obcej formacji, która przed niespełna pięcioma minutami dokonała dywersyjnego ataku pod osłoną śmigłowców, zbliżali się do pierwszej linii przygotowanej przez niego obrony. Szturm prowadziło pięciu ciężko uzbrojonych komandosów w zielonych mundurach, z których dwaj byli operatorami kaemów. Z ciemnymi, baniastymi hełmami wyposażonymi w gogle noktowizyjne i nowoczesnymi modyfikacjami broni maszynowej, wyglądali na członków jakiejś elitarnej jednostki. Kraus wiedział, że to zwiastowało jedynie problemy. Taka doborowa elita miała z pewnością solidne wsparcie ciężkiej artylerii. Obliczał, że wszystko potrwa jeszcze maksymalnie kilkanaście minut, dopóki nie dotrą na miejsce należące do marynarki wojennej kanonierki i fregaty. Ale jemu na niczym już nie zależało. Chciał jedynie wypełnić obowiązek dowódcy i godnie komenderować resztkami oddziału, jak najdłużej utrzymując jak minimalne straty. Doskonale rozumiał fakt, że okręty wojenne mają na wyposażeniu potężne działka, zdolne zmieść z powierzchni morza każdą jednostkę pływającą, nawet tak wielką jak Vesper. Jego jedyną kartą atutową byli zakładnicy, którzy stanowili swoistą żywą tarczę. Jednak ze zniszczonym śmigłowcem, brakiem łączności z bazą na lądzie i bez żadnego awaryjnego środka ewakuacji, byli uwięzieni na liniowcu, bez jakichkolwiek szans na ewakuację. Na dodatek na jednym pokładzie z krwiożerczą bestią, której Lipnicki bezczelnie rzucił ich na pożarcie, łżąc w żywe oczy, że mają jakiekolwiek szanse. Kraus westchnął z rezygnacją, odganiając przygnębiające myśli i spojrzał odruchowo na kamerę monitorującą restaurację. Kilkaset skulonych obok siebie osób leżało na podłodze i pod ścianami, błagając przeróżnych bogów o ocalenie z bitwy, której odgłosy dobiegały do nich coraz głośniej i wyraźniej. Choć na chwilę obecną panowała błoga cisza. Była to jednak ta złowieszcza chwila ciszy, która zwykle zwiastuje nadchodzącą burzę. Nikt nie wyobrażał sobie jednak rozmiarów tragedii, jaka czyhała nieubłaganie w ciemnych zakamarkach tonącego statku.
Grupa żołnierzy, która jako pierwsza wdarła się do wnętrza pokładu, zbliżała się coraz szybciej do barykady. Już tylko niewielki, ozdobiony kolekcją antycznych malowideł i kilkoma gipsowymi popiersiami greckich i rzymskich bóstw korytarzyk dzielił ich od mniejszej sali restauracyjnej, którą urządzono z kolei w bogato zdobionym, systematycznym stylu renesansowym, gdzie jego ludzie obsadzili bastion strzelecki, będący pierwszą, najsolidniejszą linią obrony przygotowanej do starcia ze straszliwym demonem. Rosyjski zwiad dotarł pod zdobiony dynamicznymi płaskorzeźbami portyk wieńczący wejście do pomieszczenia z rzeźbami, gdy po wszystkich korytarzach i pobliskich pomieszczeniach statku rozległo się echo potężnego wybuchu. Obraz z kamery umieszczonej nad drzwiami, w który uporczywie wpatrywał się stary pułkownik zgasł, zastąpiony przez zaśnieżoną, bladoniebieską planszę. Eksplozja przeciwpiechotnej miny z zapalnikiem zbliżeniowym zmieliła na krwawy miał całą piątkę zwabionych w pułapkę komandosów. Kraus uśmiechnął się szyderczo.
- Tylko głupcy pozwalają sobie na podobne ataki frontalne – powiedział sam do siebie. – Teraz kolej na nasz ruch.
Wziął do ręki leżącą na biurku krótkofalówkę.
- Sekcja pierwsza! – odezwał się szorstkim, dowódczym głosem, w którym nie czuć już było ani jednej nuty niedawnej depresji czy jakiegokolwiek wahania. – Przygotować się na odpalenie ładunków! Na mój znak!
Kilka sekund po wypowiedzeniu tych słów ujrzał w obiektywie innej z kamer, pilnującej swym szklanym okiem przejścia łączącego miejsce wybuchu z sąsiednim korytarzem, kilka niewyraźnych, wynurzających się z dymu postaci. Rosjanie otrząsnęli się z pierwszego szoku po stracie swojej awangardy i ponowili marsz, tym razem zdecydowanie wolniej i ostrożniej. Minęli zmasakrowane i spopielone szczątki swoich kolegów, sukcesywnie pokonując kolejne metry dzielące ich od oddziału najemników, którzy z palcami na spustach szykowali się do ostatecznej bitwy na śmierć i życie. Przestraszeni niedawną eksplozją członkowie Specnazu, co kilka metrów przystawali i uważnie rozglądali się dookoła w poszukiwaniu ewentualnych pułapek, lustrując dokładnie wszystkie podejrzane elementy otoczenia, każde rozwidlenie korytarzy, nawet każdy zakręt i próg. Kraus zachichotał złośliwie.
- Bójcie się, skurwysyny! Zobaczcie, co potrafi kawaleria powietrzna!
Piętro niżej, za barykadą utworzoną ze sterty przewróconych, dębowych stołów, wzmocnioną dodatkowo po obu bokach grubymi filarami kolumn, które w dwóch rzędach przecinały zapierające dech w piersiach pomieszczenie, czekała w gotowości czwórka podwładnych pułkownika. Sala, w której przyszło im się bronić, była dość wysoka i relatywnie przestrzenna. Wysoka na dwa piętra, długa na około czterdzieści metrów, szeroka na ponad piętnaście, mogła swobodnie pomieścić sporą liczbę ludzi. Ściany i obicia wszystkich ośmiu kolumn wykonano z drogiego, zielonego marmuru, upstrzonego w poszarpane nieregularnie, jaskrawe wzory. Półkolisty, gotycki sufit udekorowano stonowanymi w odcieniach bieli, zieleni i błękitu freskami, przedstawiającymi rozmaite sceny biblijne, których motywem przewodnim były podróż po ogrodzie Edenu, wystąpienie zbrojnych zastępów anielskich przeciw diabelskiemu buntowi, wzniosły sąd nad Ewą, która dała się uwieść złowieszczemu wężowi i wygnanie ludzi z raju. Przecinany systematycznie rzędami białych kasetonów obraz, przypominał do złudzenia zbiór ułożonych obok siebie zdjęć w albumie wybitnie utalentowanego fotografa. Posadzka, którą zrobiono z szarych płyt, okryta była w głównej nawie i między filarami ciemnym materiałem perskiego dywanu. Dekoratorzy wnętrz pracujący na zlecenie właściciela statku z pewnością zapracowali na solidne premie, odwalając kawał dobrej roboty. Utrzymana w tonacji turkusa i bladej szarości komnata idealnie nadawała się na miejsce walnej potyczki między dwiema przeciwnymi stronami, nadając jej przy tym patosu, rozmachu i pewnej dozy tragizmu. Zupełnie jakby wskazujące swym karzącym palcem Ewę, surowe oblicze boskie, gniewało się nie tylko na nią, lecz także na oszalałych w nienawiści ludzi, którzy zamierzają bez wahania wziąć udział w pełnej krwi i przemocy walce, by rozlewać krew innych.
Obecnie większą część podłogi zajmowały przewrócone stoły i krzesła, z których w pośpiechu utworzono przeszkody i sztuczne osłony. Jedna piąta pomieszczenia, która znajdowała się przy wyjściu do głównej części gościnnej statku, została odcięta od reszty barykadą i przerobiona na pozycję strzelecką drużyny najemników. Oddzielona od restauracji ścianą ze sterty przewróconych mebli i ubezpieczona po obu bokach kolumnami, była dosyć solidną osłoną, zwłaszcza, że jedyne wejście, oprócz przygotowanej wcześniej drogi ewakuacyjnej na drugą pozycję, którym mógł wedrzeć się wróg, znajdowało się pośrodku ich pola ostrzału. Przy miarowym i regularnym ogniu, napastnicy nie mieli nawet prawa postawić stopy za progiem restauracji. Goebbels czekał na sygnał od pułkownika z dłonią zaciśnięta na stalowym uchwycie detonatora. Kraus odczekał, aż pierwsza grupa przeciwników minie starannie ukryte bomby. Dzięki dostępowi do monitoringu, mógł na bieżąco analizować sytuację taktyczną. Wydał rozkaz, dopiero, gdy ocenił, że w polu rażenia ładunków znajduje się co najmniej dziesięć osób.
- Teraz! – rzucił krótko do mikrofonu radiolokatora.
Jeden szybki gest kciuka byłego komandosa odpalił zapalniki w pięciu kierunkowych minach przeciwpiechotnych typu Claymore, wcześniej umiejętnie rozmieszczonych w poprzedzającym restaurację holu, gdzie w ciągu sekundy rozgorzała burza płomieni i kłębów dymu. Po chwili rozległy się stamtąd przeraźliwe jęki bólu i rozpaczy oraz krzyki rannych. Zabici nie krzyczeli, ani nie jęczeli. W ogóle nie wydawali z siebie żadnego dźwięku, wyłączając się permanentnie z dalszego przebiegu bitwy. Wójcik, stojąc na najbardziej wysuniętej pozycji umiejscowionej tuż za kolumną mniej więcej pośrodku restauracji, jakieś dziesięć metrów od frontu barykady, dodatkowo poczęstował atakujących pociskiem z podlufowego granatnika, który zniknął w panującej po drugiej stronie progu ścianie ciemnego dymu. Jego kłęby zaczęły powoli wypełzać złowieszczo w kierunku obrońców, przysłaniając przeciwległą do ich stanowiska stronę pomieszczenia. Z oddali, gdzieś ze środka tej okropnej chmury, nadal brzmiały jęki, nawoływania i gorące przekleństwa.
- Sekcja pierwsza, ogień zaporowy! – nakazał Kraus widząc, że gdy jedni z Rosjan odciągają rannych, drudzy już szykują się do ponownego szturmu.
Naraz z kilku luf ciężkiej broni, odezwał się huk wystrzałów i w kierunku otwartych szeroko, dwuskrzydłowych drzwi lunął grad pocisków. Dwóch pierwszych żołnierzy, którzy zdołali wbiec do pomieszczenia, straciło życia w ciągu paru pierwszych sekund ataku, tuż po tym jak ich majaczące w dymie sylwetki ukazały się w kłębach dymu. Kostia, strzelając z sześciolufowego działka Gatling, siał w szeregach wroga prawdziwe spustoszenie. Stojąc przy jednym z filarów, dokładnie osłonięty z trzech stron, prowadził niezwykle skuteczny ogień ciągły, zwłaszcza, że kule z jego broni nie miały problemów z przebijaniem cienkiego materiału okrętowych ścianek. Dlatego nawet ukrywający się na korytarzu weterani z Węża Koralowego musieli uważać, aby przypadkiem nie oberwać podobną kulą, która mogła w każdej chwili wyskoczyć z dowolnego miejsca ściany. Właśnie wtedy spod sufitu lunęły na obrońców gęste strugi wody ze zraszaczy przeciwpożarowych, co tylko pogłębiło chaos i uczucie bitewnego zamieszania.
Po stracie kilku ludzi Rosjanie zrozumieli fakt, że frontowymi drzwiami, wystawionymi na bezpośredni ostrzał, nigdy nie zdobędą pomieszczenia, chyba, że poprowadzą męczącą wojnę na wyczerpania środków, na co jednak nie mieli czasu, zważywszy na to, że statek cały czas szedł na dno. Wysłali więc swoich zwiadowców, by zdobyli boczne wejście od strony kuchni, zwieńczone umieszczonym przy lewej ścianie restauracji niewielką ladą z ozdobnym barkiem, podświetlanym idealnie komponującymi się z resztą otoczenia, oliwkowymi lampami. Ciągły ogień osłabił morale Rosjan i ostudził ich zapał w zdobywaniu statku. Teraz tylko co jakiś czas wychylali się zza progu i wrzucali do środka granaty odłamkowe, które zasadniczo nie mogły w żaden sposób zaszkodzić osłoniętym obrońcom, ani też wpłynąć na przebieg bitwy. Jednak już po paru minutach kilku komandosom Specnazu udało się prześlizgnąć przez kuchnię, w której rozbroili zastawioną przez Goebbelsa minę, i dotrzeć do lady, którą wykorzystali jako całkiem nieźle osłonięte stanowisko ogniowe. Część z nich, która przeskoczyła bar i znalazła schronienie za filarami po lewej stronie jadalni, postanowiła użyć stolików jako elementów szczątkowej obrony. Dzięki podobnemu przyczółkowi, sukcesywnie, metr po metrze i sekunda po sekundzie, zaczęli przejmować restauracje.
- Kostia, lewa flanka! – ryknął Dekert, próbując zorientować się poprzez przypominające ulewny deszcz strugi wody, ilu przeciwników rzeczywiście zdobyło znajdująca się najwyżej piętnaście metrów dalej pozycję.
Olbrzymi Rosjanin kiwnął porozumiewawczo głową, obszedł kolumnę z lewej strony i obrócił się przodem w kierunku Rosjan. Trzymając działko Gatlinga tuż przy biodrze nacisnął spust. Potworna broń zionęła długim strumieniem ognia, wypluwając w kierunku wrogich frontowców grad pocisków, które z łatwością przebijały cienkie drewno lady. Ukrywający się za nią dwaj żołnierze, którzy próbowali desperacko odpowiedzieć ogniem, padli martwi, drastycznie posiekani kilkoma tuzinami kul. Ten sam los spotkał nieszczęśnika, który z karabinkiem wyposażonym w celownik optyczny, wychylił się zza stojącej tuż przy ladzie kolumny i próbował ustrzelić Kostię. Zanim zdołał celnie wymierzyć, pociski z sześciolufowej bestii uderzyły w niego z olbrzymim impetem, trafiając w głowę, ramię i niemal całkowicie odrywając prawą rękę, chlapiąc przy tym dookoła rozbryzgami czerwonej posoki. Przy okazji oderwały od kolumny spore kawałki elewacji, które pofrunęły we wszystkie strony, wybite przez ogromną siłę kinetyczną naboi.
Steinhauser i Dekert pakowali kolejne serie w przejście po przeciwnej stronie pomieszczenia, jednak Rosjanie wpadli na nowy pomysł i używając granatów dymnych, które skutecznie osłaniały ich poczynania, umożliwili kilku swoim żołnierzom prześlizgnięcie się przez próg. Wprawdzie dym został szybko stłumiony przez wodę ze zraszaczy, jednak nim się to stało, trzech szturmowców wroga znalazło się już za jedną z kolumn i właśnie zaczynało formować kolejne stanowisko strzeleckie. Goebbels pochylił głowę do zamontowanego na szynie swojego karabinka celownika optycznego Aimpoint, w którego obiektywie ujrzał poprzez opadający dym sylwetkę jednego z nich. Krótka seria trzech pocisków kalibru 5.56mm trafiła go w tors i w mgnieniu oka uśmierciła, powalając martwego na ziemię. Wtedy komandos usłyszał dochodzący z zamka suchy trzask iglicy trafiające w pustą komorę nabojową, musiał więc przeładować, dlatego też schował się za stołem. Kątem oka zauważył, jak dwóch kolejnych szturmowców przebiega przez próg. Nie zdąży zmienić magazynka, wiedział to. Nim podpiął do karabinu kolejny pojemnik z amunicją, obaj przeciwnicy byli już przy kolumnie, zza której ich koledzy prowadzili w kierunku barykady gęsty ostrzał. Na szczęście operator Gatlinga czuwał. Kostia szybkim ruchem machnął ciężkim działkiem w prawo i długą serią skosił obu Rosjan, nim tamci zdążyli schować się za osłoną.
Dekert uśmiechnął się. Utrzymywali całkiem niezły wynik. Wiedział jednak, że ten stan rzeczy potrwa jeszcze najdłużej dwie minuty. Ich amunicja kończyła się w zastraszającym tempie. Obrócił się w lewo. Steinhauser i Kostia nadal uporczywie ostrzeliwali drzwi. Były legionista ryzykownie wychylił się zza osłony i posłał pocisk z granatnika w kierunku lady, zabijając jednego z nieprzyjacielskich strzelców, próbującego przygwoździć ich ogniem z kaemu. Dekert ostrożnie wychylił głowę zza stołu. Chowający się za kolumną Wójcik był uwięziony na swoim stanowisku, dosłownie przygnieciony ogniem bez możliwości manewru. Nie mógł wychylić się zza lewej strony filaru, gdyż któryś ze Rosjan, prowadzący ogień zza progu drzwi prowadzących na zaplecze kuchenne, nękał go celnie pojedynczymi strzałami, zdrapując z kolumny, za którą chował się młody żołnierz, coraz większe płaty marmuru.
- Niech to wszystko diabli! – zaklął w duchu Goebbels, po czym załadował karabin i ponownie otworzył ogień.


* * *



Adamczyk pojawił się dosłownie znikąd, w ostatniej chwili wychodząc z bocznego korytarza prowadzącego na zamknięty dla gości taras transportowy. Osamotniony Drzazga wysłany w celu zabezpieczenia wschodniego skrzydła liniowca, które obecnie znajdowało się na tyłach pozycji obrońców, z której w razie potrzeby miał dokonać cichego rajdu dywersyjnego na flankę Rosjan, zdziwił się, gdy zobaczył zastępcę dowódcy żywego, zwłaszcza, że wszyscy dawno spisali go na straty. Byli pewni, że kapitan zginął gdzieś na dolnych pokładach, zamordowany okrutnie przez bezlitosnego upiora. Adamczyk stwierdził byłemu komandosowi, że był na patrolu zewnętrznego pokładu, gdy stracił łączność, po czym usłyszał rakietową kanonadę. Na swoje nieszczęście, Drzazga mu uwierzył.
Pułkownik szybko skontaktował się z nimi przez radio i utworzył dwuosobową sekcję wsparcia, która miała wystarczającą siłę ognia nie tylko do obrony, ale również działań zaczepnych, co nieco zwiększało szansę najemników. Planował jak najdłuższą obronę ich prowizorycznych fortyfikacji, po czym zamierzał wycofać się do sektora ewakuacyjnego, gdzie znajdowały się łodzie ratunkowe. Nie pokładał w tym planie zbytnich nadziei, ale na obecną chwilę nie posiadał nic lepszego. Tymczasem obaj komandosi zajęli swoje pozycje za osłoną w postaci dwóch przewróconych w poprzek korytarza szaf, które wyniesiono wcześniej z pobliskich kajut, by stworzyć linię obrony pierwszego pierścienia oporu, skonstruowanego z myślą o walce przeciwko zabójczemu demonowi.
- Sekcja druga – odezwał się przez radio Kraus. – Macie towarzystwo. Paru bardzo złych kolesi zbliża się od was ze strony sektora B.
- Przyjąłem – odpowiedział spokojnie Adamczyk, odbezpieczając taśmowego SAW. – Zajmiemy się nimi.
- W razie problemów odwrót na drugą pozycję i likwidacja pierwszej wedle ustalonej procedury! – przypomniał pułkownik.
- Zrozumiałem – Adamczyk ponownie kiwnął głową.
Rosjanie wyłonili się zza załomu korytarza równo dziesięć sekund później. Od razu spotkali się z ciężkim ogniem dwóch karabinów, na który starali się regularnie odpowiadać, wychylając się i strzelając zza narożników. Przygwożdżeni przez dwóch świetnie wyszkolonych weteranów wojsk specjalnych, atakując z niewygodnych pozycji, wiedzieli, że taktyka szybkiego szturmu zdecydowanie odpada. Byli zmuszeni prowadzić powolną walkę na wyczerpanie, co napawało ich wielkim niepokojem ze względu na fakt, że statek od kilku dobrych minut tonął, a oni mieli jeszcze bardzo ważne zadanie do wykonania. Toteż zdwoili oni swoje wysiłki i mimo ciężkich strat, parli naprzód wzdłuż korytarza. Kanibal, uzbrojony w karabinek HK 416 z granatnikiem, wystrzelił na samym początku pierwszej fali ataku pocisk zapalający, który trafił w sam środek rozwidlenia korytarzy, zabijając trzech napastników i raniąc dotkliwie kilku kolejnych. Później kontynuował ostrzał krótkimi seriami, z rozwagą i chłodną kalkulacją oszczędzając amunicję. Jego krótkie brązowe włosy kleiły się do zroszonego potem czoła, a oczy i nos zaczął drapać ostry zapach dymu po spalonym kordycie, którego kłęby gęsto unosiły się nad ich barykadą. Były gromowiec był jednak maszyną, którą wieloletnie, specjalistyczne przeszkolenie wytarło do perfekcji, więc ignorując ciężkie warunki, strzelał dalej, owładnięty myślą zniszczenia wroga i utrzymania zapasów amunicji na relatywnie przydatnym poziomie. Kapitan Adamczyk nie musiał się o to martwić. Przejęty od zabitego Bułgara ciężki karabin maszynowy M249 SAW miał taśmę długą na dwieście naboi, więc mógł sobie pozwolić na częste prowadzenie ognia ciągłego, bez obaw o rychłą konieczność przeładowania broni. Już po pierwszej fali natarcia, trwającej około minuty, naliczył z Drzazgą czterech zabitych, którzy byli na tyle odważni, by wyskoczyć zza rogu i spróbować frontalnego ataku. Obaj Polacy z satysfakcją odnotowali swoje niepodważalne zwycięstwo. Drzazga skulił się za osłoną, wyjął z ładownicy zapasowy magazynek i przeładował karabin. Rozpoczął się drugi szturm. Obaj z kapitanem zostali niemile zaskoczeni, gdyż Specnaz zaczął wyrzucać zza rogu granaty. Jeden z odłamków trafił byłego gromiarza w bark.
- Wycofujemy się – stwierdził beznamiętnie Adamczyk, nie odrywając wzroku od celownika SAW. – Biegnij! Osłaniam cię!
Gromiarz kiwnął tylko głową i ruszył biegiem w kierunku drugiej pozycji. Kapitan wstał i nie przerywając ognia, zaczął się powoli wycofywać, cały czas ostrzeliwując komandosów wroga obfitymi seriami, starając się, aby nie wychylali się zbytnio zza załomów holu. Pięć sekund po wydaniu rozkazu odwrotu Kanibal znalazł się kilkanaście metrów dalej, przy narożniku korytarza. Mimo paskudnie krwawiącej rany, zdołał podczas biegu zmienić magazynek, po czym przyklęknął, przylegając ciałem do ściany i wymierzył przez lunetę w przeciwległy koniec korytarza, wrzeszcząc na cały głos:
- Gotów! Osłaniam!
Adamczyk nie czekał długo. Obrócił się i nisko pochylony zaczął uciekać, osłaniany cały czas przez celny ogień kompana, który celnym strzałem w głowę zdołał uśmiercić wychylającego się właśnie zza rogu rosyjskiego snajpera. Nad głową Adamczyk co chwila świstały przelatujące kule, przyprawiając byłego oficera kawalerii o nieprzyjemne dreszcze. Tymczasem Rosjanie przejęli inicjatywę. Masowym ostrzałem z automatów zmusili gromiarza i jego dowódcę do ustąpienia. Dali jasno do zrozumienia, że ta część statku, choć okupiona pewnymi, dopuszczalnymi przez nich stratami, jest już w ich rękach. Jeszcze nie wiedzieli, jakie niespodzianki przygotowali dla nich byli polscy wojskowi, którzy słyną z pomysłowości w wynajdywaniu niekonwencjonalnych metod mordowania przeciwników na polu walki. Po wystrzeleniu kolejnej serii, Drzazga ruszył w ślad za kapitanem na drugą pozycję. Była to oddalona o piętnaście metrów od załomu korytarza barykada z dwóch przewróconych biurek, wzmocnionych stołem ze sporym blatem. Adamczyk właśnie wychylał się zza niej i pojedynczymi seriami walił w załom korytarza, by kupić Kanibalowi czas na dotarcie do kryjówki. W pewnym momencie ujrzał, jak zza winkla wyłania się odziana w kominiarkę głowa. Błyskawicznie wystrzelił, ale wystraszony przeciwnik zdążył się schować, a kule trafiły w ścianę, z której wystrzeliła kupka drzazg podziurawionej boazerii. Były dowódca kompanii kawalerii powietrznej nie widział, jak tuż za rogiem sześciu doborowych komandosów jednostki Wąż Koralowy szykuje się do kolejnego, decydującego ataku.
Drzazga dobiegł do pozycji kapitana i długim, zwinnym susem przeskoczył zaporę, runął na podłogę, amortyzując upadek wyćwiczonym przewrotem, po czym przylgnął plecami do blatu biurka.
- Detonuj! – rzucił Adamczyk, chowając się za barykadą. Padł na podłogę, przylegając płasko do czerwonego dywanu korytarza i zakrywał głowę rękami. Jacek wydobył z kieszeni urządzenie sterujące zapalnikami. Pewnym ruchem kciuka przycisnął jeden z umieszczonych na nim czerwonych guzików. Ukryta w jednej z szaf ułożonych na pierwszej barykadzie bomba, złożona z trzech kilogramów trotylu, wytworzyła potężną falę uderzeniową, która zmiotła i spaliła na popiół wszystko w wąskim i długim na ponad dwadzieścia metrów korytarzu. Huk ogłuszył Kanibala, któremu dosłownie zakręciło się w głowie i pociemniało w oczach. Zdawało mu się przez chwile, że eksplozja zawaliła całe piętro. W ciągu kilku sekund wszystko dookoła pokrył gęsty, gryzący dym. Kanibal podniósł się na łokciach, by otrzepać z pyłu i tynku, którego płaty spadły na niego z sufitu w chwili wybuchu. Rozejrzał się nieprzytomnym wzrokiem za Adamczykiem, jednak nigdzie go nie było.
- Sekcja druga, zgłoście się! Drzazga? Adamczyk? Co się stało!? – w słuchawce dudnił przytłumiony głos pułkownika, który zdawał się dobiegać gdzieś zza grubej ściany.
- Mówi Drzazga… – szepnął po dłuższej chwili ogłuszony jeszcze komandos. - Zniszczyliśmy pierwszą pozycję. Przeciwnik odparty. Kapitan gdzieś zniknął, nie wiem co się z nim stało. Czekam na dalsze rozkazy…
- Dołącz do sekcji pierwszej – rzekł po namyśle Kraus. - Potrzebują twojej pomocy. Są w małej jadalni na centralnym poziomie. Tylko szybko! Tam naprawdę robi się gorąco!
- Przyjąłem – odpowiedział Drzazga wstając z podłogi, dalej otrzepując się z pyłu, który pokrył jego kombinezon. – Będę u nich za dwie minuty.


* * *


Kraus z niekrytą dumą oglądał poczynania obrońców. Atak, mimo nieporównywalnej przewagi technicznej przeciwnika, był odparty, a zaplanowana przez niego obrona całkiem nieźle radziła sobie z przeważającymi siłami nieprzyjaciela. Przemknęło mu przez myśl, że wcale nie był takim złym dowódcą, jak mu się do niedawna wydawało. W przypływie entuzjazmu postanowił osobiście dołączyć do reszty oddziału, gdy tylko linia frontu przesunie się na drugi pierścień. Wtedy niepotrzebna już będzie koordynacja radiowa ani wizualny podgląd z kamer, a bardziej przyda się dodatkowa para rąk do prowadzenia ostrzału. Nagle jego wzrok przykuł pewien szczegół na tablicy z ekranami. Podniósł się w fotelu i wbił wzrok w monitor oznaczony numerem H-0025. Zobaczył, jak bocznym korytarzem, znajdującym się zaledwie kilka pomieszczeń od jego obecnej pozycji, przedziera się w kierunku śródokręcia czterech zamaskowanych napastników. Najwidoczniej wdarli się do środka przez taras na wyższym poziomie, znajdującym się tuż nad głównym pokładem. Rozejrzał się po działających jeszcze kamerach. Każdy z jego ludzi był zajęty odpieraniem ataku w odległych sektorach. Został więc sam. Czterech na jednego. Uśmiechnął się smutno. Trudno. Przynajmniej zginie jak żołnierz. Odrobina adrenaliny na sam koniec nie zaszkodzi. Wiedział, że nie może pozwolić tej czwórce dostać się na niższy poziom, bo wtedy jego ludzie zostaną otoczeni z dwóch stron i wróg przygniecie ich ogniem krzyżowym, co gwarantowało pewną klęskę i śmierć. On, pułkownik kawalerii powietrznej, nie mógł do tego dopuścić. Podniósł oparty o biurko karabin HK 416 i sprawdził ilość amunicji w magazynku. Dysponował całkiem sporą siłą ognia i wieloletnim doświadczeniem. W razie problemów miał jeszcze sześciostrzałowy rewolwer. Dawniej przyjąłby wyzwanie z uśmiechem, jednak ten kilkugodzinny pobyt na pokładzie Vesper zdawał się wyssać z niego całą duszę, odwagę i energię życiową. Nigdy się nie dowiedział, jak jego przypuszczenia były bliskie od prawdy.
Podszedł do stojącego pod ścianą stolika, na którym leżało zapasowe uzbrojenie. Do jednej kieszeni kurtki wcisnął dwa dodatkowe magazynki, do drugiej zaś granat obronny. Wtedy poczuł na karku uderzenie przejmującego chłodu. Wiedział, że to w żadnym wypadku nie dreszcz strachu. On już się nie bał. To musiało być coś innego. Chwilę później, mimo zamkniętych drzwi, do pomieszczenia wdarła się fala zimnego powietrza. Mróz zdawał dosłownie przeciskać się przez ściany. Pułkownik obrócił się powoli, przykładając kolbę karabinu do ramienia. Uniósł wzrok i skierował go na sufit. Wisząca nad oficerem lampa zamigotała niewyraźnie. W tym samym czasie obrazy z kamer na ekranie projekcyjnym zaczęły wariować. Wyłączały się jedna po drugiej, aż w końcu całą planszę pokrył zaśnieżony, błękitny obraz. Pułkownik rozejrzał się uważnie po pomieszczeniu, odruchowo cofając się pod ścianę. Zorientował się, że mimo całkiem sprawnego ogrzewania, mróz nie ustaje, a z każdy oddechem z jego ust bucha spory kłąb pary. Nagle drzwi otworzyły się z trzaskiem. W progu stanął zaskoczony Jawduszyn, jak zwykle starannie uczesany i ubrany w swój idealnie skrojony garnitur. Przepaska na oku była dalej niedbale zawiązana, odsłaniając część makabrycznej szramy, prowadzącej spod oka po samą brodę. Cały obraz przywoływał na myśl okrutnego pirata, który przeniósł się w czasy współczesne i odwiedził salon z drogimi ubraniami. Kraus opuścił lufę broni, choć zrobił to wyjątkowo niechętnie. Mając przez chwilę na muszce swojego osobistego wroga, który całkiem niedawno ośmielił się upokorzyć go przed podwładnymi, poczuł odrazę tak wielką, że aż nieopisaną.
- Witaj, Igor – zaczął ironicznie. – Jesteś w samą porę.
- Co tu się dzieje!? – zapytał niespokojnie gangster, ostrożnie wchodząc do pokoju.
- Zaatakowano nas – odparł beznamiętnie Kraus.
- Kto, do cholery!?
- A czy to ważne? – Roman wzruszył ramionami. – Musimy się bronić.
- Musimy się ewakuować! – zaprotestował dramatycznie bandyta. – Ewakuować na stały ląd! Natychmiast!
- Wydałem już stosowne rozkazy, które nie uwzględniają jednak ucieczki.
- Jesteś pozbawiony dowództwa!
- Co zrobisz? Zabijesz mnie!? – Kraus uśmiechnął się szyderczo. Byli sami. Tylko on i ta parszywa, w jego mniemaniu, gnida. Z tym, że teraz on miał broń.
- Najpierw musimy odeprzeć atak! – zaczął ponownie pułkownik, mając nadzieję całkowicie rozjuszyć gangstera. - Wreszcie będziesz miał okazję wykazać swoje męstwo w walce z przeciwnikiem, który strzela, a nie takim, którego możesz swobodnie zgwałcić i udusić – ciągnął ochrypłym głosem oficer, celowo akcentując poszczególne wyrazy, chcąc sprowokować sutenera, który mimo podniesionego tonu zachowywał dziwnie spokojny wyraz twarzy. – Bierz jakąś broń i chodź za mną, chyba, że wolisz zwyczajnie dać się zaszlachtować tym facetom. A może po prostu boisz się tam iść? Boisz się walczyć? Powiedz to, Igor! Powiedz!
Gangster milczał spokojnie, łypiąc wściekle okiem na pułkownika, który czekał na odpowiedź. Nie uzyskał jej jednak. Ukrainiec nie wiedział co powiedzieć. Pułkownik westchnął z satysfakcją, a z jego nozdrzy zionęły dwa kłęby pary. Po chwili bezczynnego czekania odwrócił się i całkowicie ignorując obecność Jawduszyna skierował swe kroki do panelu kontrolnego. Tam skostniałymi z niewytłumaczalnego zimna palcami, przycisnął kilka klawiszy, czym całkowicie zablokował pozostałe grodzie w zalewanym przez wodę poziomie. Chciał kupić sobie i żołnierzom dodatkowe kilka minut kosztem utraty zasilania, które częściowo już padło w kilku ważniejszych sektorach.
- Tak czy inaczej, wszyscy zginiecie – usłyszał za sobą ponury głos sutenera.
Pułkownik obrócił się zdziwiony. Obraz, jaki zobaczył, wypełnił go przerażeniem. Ukrainiec stał metr przed nim. Poluzowana opaska spadła z jego upiornie bladej twarzy, z której zniknęły niedawne blizny i szramy. Patrzył na niego parą zdrowych oczu, choć nie były one do końca normalne. Całe wypełnione złowrogą czernią, błyskały mrocznie niczym wypolerowane kawałki obsydianu. Spod jego warg wystawały dwa rzędy długich, żółtych kłów. Dopiero po chwili sparaliżowany strachem oficer zdołał przywołać na pomoc ćwierć wieku wojskowego doświadczenia i poderwał do góry lufę automatu. Na to było jednak już za późno. Potężny cios pięścią w klatkę piersiową odrzucił go do tyłu, miażdżąc przy tym kilka żeber, które pękły niczym gałązki brzozy trzaśnięte kijem. Kraus poszybował nad biurkiem, przeleciał kilka metrów i z ogromną siłą rąbnął plecami o wielki, płaski ekran. Szklana tafla eksplodowała z hukiem i błyskiem, wystrzeliwując dookoła tysiące ostrych odłamków. Pułkownik opadł z łomotem na podłogę. Całe pomieszczenie w mgnieniu oka wypełniła szara mgiełka gryzącego dymu. Dżinn pod postacią Jawduszyna obszedł biurko i złowrogim wzrokiem spojrzał na swoją upokorzoną i obezwładnioną ofiarę. Roman leżał na brzuchu, czołgając się mozolnie pod ścianę, kalecząc przy tym dłonie na leżących wszędzie kawałkach szkła, którego okruchy głośno trzaskały pod ciężarem jego ciała. Ciężko sapał przy każdym wykonywanym ruchu. Ostre odłamki pogruchotanych żeber wbiły się głęboko w płuca, które zaczęła gwałtownie zalewać krew. Każdy głębszy oddech sprawiał potworny ból. Oficer wiedział, że to już koniec. Miał w zanadrzu ostatni plan, który wprawdzie nie przewidywał dla niego radosnego zakończenia, jednak mógł ocalić pozostałych przy życiu podkomendnych.
- Mieliście czelność nazywać siebie najlepszymi zabójcami świata!? Jesteście niczym w porównaniu potęgi jaką dysponuje! Zaledwie prochem na mych palcach. Zabijałem tysiące lat i będę zabijał przez kolejny tysiąc. Jestem poza zasięgiem waszych najśmielszych osiągnięć. Tym, czym nie możecie się stać nawet w swoich nędznych marzeniach…
Kraus zdziwił się, słysząc w głowie głos demona. Właściwie swój własny głos, który potężna istota wykorzystała by wedrzeć się do jego myśli i obwieścić mu okrutny koniec. A więc mogła niszczyć nie tylko ciała, ale również umysły swoich ofiar. Pułkownik zrozumiał dlaczego jego kilkugodzinny pobyt na Vesper zamienił się w bolesną gehennę. Zrozumiał to, gdy poczuł obecność dżinna w swoim umyśle, dzięki czemu na sekundę sam mógł wejrzeć w jego myśli. Właśnie wtedy ujrzał całą złą aurę tej istoty, która żywiła się ludzkim nieszczęściem. Dlatego celowo brutalnie mordowała jego ludzi, by obniżyć morale pozostałych i zasiać w ich umysłach ziarno strachu, kiełkującego coraz bardziej z każdą chwilą i z każdym kolejnym zabójstwem. Dlatego pozostawiła go przy życiu, by móc delektować się jego lękiem, cierpieniem rodzącym się po każdym straconym żołnierzu i rezygnacją z poczucia wina za klęskę operacji. Pułkownik zrozumiał, że ten demoniczny byt żywi się złem i cierpieniem pod każdą jego postacią. Przypomniał sobie, jak wykorzystał postać Jawduszyna, którego zabił niewyobrażalnie bestialsko i zostawił jego zmasakrowane szczątki jako dowód wyzwania, które rzucił jego oddziałowi. Wykorzystał ją, by dokonać egzekucji na kilku niewinnych cywilach, w dodatku na oczach całej reszty zakładników. To była dla niego prawdziwa uczta strachu i grozy. Zerkając przez ten krótki moment w myśli dżinna, Roman dowiedział się też, że z każdą śmiercią, każdą raną i każdym niemal krzykiem w bitwie, która rozpętała się na okręcie, staje się on coraz silniejszy, wchłaniając ich energię niczym złowieszczy wir. Przerażony oficer zorientował się, że trwająca od kilka minut krwawa bitwa, która osłabia szeregi dwóch ludzkich oddziałów, tylko zasila jego moc. Postanowił więc zniszczyć go raz na zawsze. Ostatkiem sił obrócił się, podciągnął na łokciach i podparł plecami o ścianę. Jego twarz była trupio blada. Oczy miał głęboko podkrążone ciemnymi bruzdami. Z ust ciekła mu po brodzie strużka ciemnej krwi, która skapywała na futrzany kołnierz ukochanej pilotki oficera. Demon stał parę kroków od niego, spoglądając mu w twarz z szyderczym uśmiechem nieludzkiej twarzy, czerpiąc przy tym energię z powoli gasnącego życia. Na krótki moment ich oczy spotkały się.
- Fire in the hole, skurwielu! – warknął wtedy pułkownik, wyjmując z kieszeni niewielką, metalową puszkę granatu. Wyszarpnął zawleczkę i niemal nadludzkim wysiłkiem podrzucił go w kierunku demona, po czym wycieńczony osunął się bezwładnie na podłogę, zostawiając na ścianie makabryczny, krwawy ślad z ran na poszarpanych szkłem plecach. Granat potoczył się tuż między nogi dżinna, który prędko zorientował się w skali niebezpieczeństwa, skoczył na biurko i zwinnym susem rzucił się w kierunku drzwi, przybierając swą szybszą, niematerialną postać. Dwie sekundy później pomieszczenie zalała fala ognia, kończąc żywot wybitnego dowódcy wojska polskiego.

* * *


Zażarta wymiana ognia między obiema stronami bitwy trwała dalej. Dekert zdecydował, że po kolejnej odpartej fali natarcia, gdy tylko zyskają choć krótką chwilę spokoju, wycofa ludzi na drugą pozycję. Gdy to wreszcie nastąpiło, wydał rozkaz. Wtedy został trafiony Wójcik. Osłaniany przez zaporowy ogień kolegów, rzucił się biegiem w kierunku przejścia między ścianą a prawym skrajem barykady, gdy z drzwi do restauracji wychylił się jeden z radzieckich komandosów i wystrzelił. Pojedynczy pocisk z kałasznikowa trafił młodego artylerzystę tuż pod lewą łopatką, dokładnie prosto w serce. Wójcik wrzasnął upiornie, wygiął się nienaturalnie do tyłu, po czym runął najpierw na jedno, potem na drugie kolano. Lewą ręką, wyciągniętą błagalnie w kierunku Dekerta, próbował złapać coś, by powstrzymać się od upadku, zawisł nawet na chwilę w tej pozycji, by po chwili paść twarzą na dywan posadzki. W prawej dłoni kurczowo ściskał uchwyt emki. W momencie trafienia z jego pleców buchnęła czerwona chmura krwi, znacząc wyraźnie ciemny materiał eleganckiej marynarki wokół miejsca trafienia.
- Wójcik! – krzyknął rozpaczliwie Dekert.
Rosjanie nasilili ostrzał, zachęceni śmiercią jednego z obrońców. Wychylali się coraz częściej, najwyraźniej podniesieni na duchu.
- Pułkowniku – zameldował Goebbels przez radio. – Straciliśmy Wójcika. Potrzebujemy wsparcia! Powtarzam, potrzebujemy wsparcia! Pułkowniku, jest pan tam!?
Nikt nie odpowiadał. Najemnik słyszał jedynie cichy szum fal radiowych. Cały czas czuł na sobie pytające spojrzenia kolegów. Wiedział, że musi im jakoś dodać ducha. Teraz on był ich jedynym dowódcą.
- Kontynuować ostrzał! – wrzasnął wściekle, wychylając się zza osłony i strzelając krótkimi seriami w kierunku atakujących. Jego wyposażony w nowoczesny celownik optyczny karabin M4 był prawdziwie śmiertelną bronią na tym dystansie. Rosjanie zdawali się na chwilę przystopować natarcie.
- Granaty! – zakomenderował, a po chwili na środek sali upadły trzy stalowe szyszki. Eksplodując jeden po drugim, granaty postawiły między nimi a wrogiem solidną ścianę ognia, która jednak nie poczyniła poważnych szkód w szeregach Specnazu, choć na chwilę zahamowała impet natarcia. Najemnicy, mimo nikłych szans na zwycięstwo, bronili się dalej, kierowani instynktowną wolą przetrwania. Gdy tylko echa wybuchów ucichły, ostrzał wroga znów się nasilił. Goebbels wychylił się zza osłony dębowego blatu i krótką serią w tors zdjął komandosa wybiegającego zza bocznego filaru przy lewej ścianie, dokładnie w miejscu, gdzie kończyła się lada baru. Trafiony poślizgnął się na mokrej podłodze, gdzie woda sięgała już niemal kostek i runął twarzą na posadzkę. Front nadal przesłaniały kłęby białego dymu, ustępujące pod naporem wody ze zraszaczy, niczym mgła pod tropikalnym deszczem.

* * *


Czterej żołnierze, których zobaczył w kamerze pułkownik, byli członkami sekcji dywersyjnej, wysłanej do zaatakowania tyłów pozycji obrońców. Rzeczywiście zakradli się oni na górny poziom przez taras, zmierzając konsekwentnie w kierunku centralnej części statku, przez całkowicie czysty wedle ich założeń obszar. Słusznie sądzili, że większość najemników będzie zajęta odpieraniem szturmu w restauracji. Swobodnie przebiegli niewielki, ozdobny ogród botaniczny i salę wypełniona kolorowymi akwariami, po czym znaleźli się w holu przy windach. Przywołali jedną z nich, chcąc dostać się na dolny poziom. Obawiali się podróży przez klatkę schodową, którą uznali za miejsce szczelnie zabezpieczone i zaminowane, postanowili więc uniknąć potencjalnych strat.
Znajdujący się dwa piętra wyżej Kacper wcisnął ostrze noża w szparę między skrzydłami automatycznie sterowanych drzwi windy. Rozepchał otwór i wcisnął głowę do środka. Zerknął na dół. Szyb był ponury i ciemny. Dźwig osobowy zjeżdżał właśnie na dół, najwyraźniej przez kogoś przywołany. Keller uśmiechnął się, podekscytowany pomysłem, jaki właśnie wpadł mu do głowy. Był to dosyć ryzykowny, ale mimo wszystko szybki i taktyczny sposób dostania się na dół, w celu powstrzymania ludzi, którzy wezwali windę. Kimkolwiek byli, stali po przeciwnej stronie. Po jego stronie był tylko on sam i wszystko wokół, co się poruszało, traktował jako potencjalnego wroga przeznaczonego do natychmiastowej likwidacji. Wziął głęboki wdech i napinając mocno mięśnie ramion, rozsunął oba mechaniczne skrzydła wejścia do windy. Przecisnął się zwinnie przez rozepchaną szparę i skoczył w dół, chwytając się solidnej, stalowej liny utrzymującej dźwig. Zaczął powoli opuszczać się w dół, zachowując wszystkie zasady, jakich instruktorzy desantu uczą w marines i wojskach specjalnych. Lewa ręka przytrzymuje linę na wysokości głowy, druga przy biodrze, kontroluje prędkość opuszczania, nogi zaś w szerokim rozkroku, podciągnięte nieco do góry. Kilka sekund później był już dwa poziomy niżej. Gdy lądował delikatnie na cienkim, blaszanym dachu windy, usłyszał tuż pod sobą prowadzoną po rosyjsku, ożywioną rozmowę. Uśmiechnął się demonicznie. W jego wydaniu uśmiech ten zwiastował przeważnie trzy rzeczy. Krew, śmierć i zniszczenie. Przeważnie wszystkie trzy naraz, ogólnie w losowej kolejności. Jego bezduszna natura przestawiła się całkowicie na tryb bojowy, który nie uznawał już żadnych zasad, oprócz reguł pola walki. Pewnym ruchem zsunął z pleców swój karabin szturmowy M4 i ostrożnie opuścił lufę, celując w podłogę. Hamulce windy zgrzytnęły, po czym ruszyła ona powoli w dół. Teraz miał pewność, że wszyscy Rosjanie z grupy byli w już na pewno w środku. Drugim pewnikiem był fakt, że żaden z nich nie miał drogi ucieczki. Byli więc w pułapce. Kacper przycisnął kolbę do ramienia, mocniej zacisnął palce na rękojeści broni, po czym nacisnął spust. Stojąc w szerokim rozkroku strzelał na oślep, nawet przy tym nie celując. Chaotycznie wodził lufą, z której błyskały żółte strugi ognia, po całym suficie windy, który pociski przeciwpancerne przebijały bez najmniejszego problemu. Na blaszany dach dźwigu zaczęły spadać dymiące jeszcze łuski, od których migotliwie odbijał się blask kolejnych wystrzałów. Pod nogami Kellera rozbrzmiała koszmarna litania jęków bólu i agonii. Akcja trwa zaledwie kilka sekund. Chłopak zdążył w tym czasie wystrzelić trzydzieści pocisków, do końca opróżniając magazynek. Szybko przeładował broń, po czym zawiesił ją z powrotem na plecach i dwoma silnymi kopnięciami wybił jedną z pokryw windy. Bezszelestnie zsunął się na dół. Jej wnętrze wyglądało jak pracownia szalonego rzeźnika lub sadystycznego psychopaty. Krew była dosłownie wszędzie. Na podłodze, na podziurawionych kulami ścianach, z których ściekała obficie paskudnymi strugami, na zwłokach zmasakrowanych żołnierzy, których ciała leżały ściśnięte w niewielkiej przestrzeni, poskręcane przedśmiertnymi skurczami. Kacper uśmiechnął się z satysfakcją, po czym spojrzał badawczo na każdego z zabitych. Wpadł na pewien pomysł.

* * *


- Goebbels, odezwij się! – huknął w słuchawce znajomy głos
- Kto mówi? – zapytał podejrzliwe Dekert.
- Keller!
- Kacper Keller? – odezwał się zdziwiony. - Skąd się tu, kurwa, wziąłeś!?
- Nieważne, gdzie jesteście? – przerwał mu dawny przyjaciel.
- Dlaczego mam ci ufać?
- Bo też chce opuścić ten statek żywy, a wygląda na to, że mamy wspólnego wroga. Nie wiem dlaczego, ale statek zaatakowała kompania Specnazu. Poza tym, mam dla ciebie kilka innych, ciekawych wiadomości. Fabio ma dostęp do monitoringu, więc może oszacować nam drogę odwrotu.
- Dlaczego wiedziałem, co zamierzasz zrobić – wtrącił się niespodziewanie Fabian, podsłuchujący pasmo łączności ludzi Goebbelsa. – Czułem, żeby nie dawać ci ich częstotliwości!
- To Górski też tu jest!? – zawołał z niedowierzaniem Dekert, chowając się za stołem. Świszczące mu nad głową serie z broni maszynowej dynamicznie przyspieszały mu myślenie. – No dobra. Widzę, że szykuje nam się niezła wycieczka klasowa. Sala jadalna w sekcji pierwszej sektora B. Centralna część statku.
- Kształt? Wielkość? Topografia? – dopytywał się Kacper.
- Jak, kurwa, topografia!? Jesteśmy na pokładzie liniowca, kretynie! – żachnął się Marcin.
- Wiesz, o co mi chodzi!
- Jakieś piętnaście na czterdzieści! Wysoka na dwa poziomy. Brak antresol i wyższych pozycji. Kolumny co pięć, sześć metrów, po obu stronach. Za każdą nieprzyjemny facet z kałasznikowem. Dodatkowo tylko trzy wejścia. Jedno główne z sekcji pasażerskiej, drugie na klatkę schodową i trzecie na zaplecze kuchenne.
- Nieprzyjaciel?
- Dwudziestu, trzydziestu facetów atakujących od strony rufy – Dekert odruchowo wyjrzał zza osłony. – Wszyscy ciężko uzbrojeni.
- Fabio, słyszysz mnie? – zapytał Kacper. – Pokierujesz mnie na tą pozycję?
- A mam, kurwa, inną opcję? – usłyszał ironiczną odpowiedź.
- Tak. Siedzieć i czekać, aż ruscy przyjdą cię rozwalić.
- Niech ci będzie – parsknął po chwili Górski. – Ale to źle wygląda, Kacper. Żebym potem nie musiał powtarzać, że nie ostrzegałem! Przy okazji, pozdrów ode mnie Marcina.
Keller zignorował zaczepkę. Wiedział, że Fabio obawia się ich konfrontacji. Bądź co bądź ścigali się wzajemnie od prawie roku i popełnili w tym czasie rzeczy, które niełatwo jest zapomnieć, co dopiero wybaczyć.
- Będę za dwie minuty – odezwał się w końcu, podniecony z powodu planu, jaki właśnie opracował. - Wycofajcie się na kolejną pozycję, ale tak, żeby mieć tą knajpę w zasięgu strzału. Pozwólcie im wejść do środka!
- Keller, co ty kombinujesz?! – zapytał zaintrygowany Dekert.
- Zobaczysz – głos w słuchawce był najwyraźniej zadowolony. – Wykonajcie pozorowany odwrót.
Były żołnierz zmarszczył brwi.
- To działa jedynie, gdy masz do dyspozycji wsparcie z powietrza albo ciężkiej artylerii!
- Dostaniesz je! – krzyknął do krótkofalówki Keller. – Zamarkuj ucieczkę i wycofaj stamtąd wszystkich ludzi! Macie dwie minuty. Potem spuszczę tam na nich burzę ognia piekielnego!
- Wiesz, że jesteś zdrowo stuknięty? – mruknął Dekert z sarkazmem.
- Dwie minuty! – przypomniał chłopak i rozłączył się.
Goebbels machnął do Steinhausera.
- Odwrót! – krzyknął, po czym wstał i ponownie otworzył ogień do napastników. Były legionista odskoczył od osłony i dwie sekundy później był już za progiem, Kostia cofał się powoli, szarpiąc na boki lufę Miniguna, przez co miał w polu rażenia całą restaurację.
- Drzazga, Adamczyk? Gdzie jesteście? – krzyczał do radiolokatora Goebbels, wskakując na pozycję Hansa i chowając się bezpiecznie za kolumną.
- Mówi Drzazga – odezwał się w słuchawce słaby głos, w tle słychać było pojedyncze strzały, chyba z pistoletu. – Kapitan zniknął. Jestem w pokładowym kasynie.
- Przeciwnik?
- Położyliśmy co najmniej z dziesięciu, ale nadal jest ich sporo.
- Dasz rade przebić się do sektora B, na drugi krąg obrony?
- Chyba tak – odparł beznamiętnie były gromowiec. – Mam niewielkie problemy, ale jakoś sobie poradzę.
- Biegnij do korytarza głównego w tym sektorze! Będziemy tam za dwie minuty!
Rozmowę przerwała eksplozja kolejnego granatu, który eksplodował po ich stronie barykady. Gdyby nie filar, z pewnością rozerwałby Marcina na strzępy. Odłamek trafił go w ramię, przewracając na plecy. Ogłuszony Dekert rozejrzał się dookoła. Gdzieś za sobą usłyszał głos Kostii, nawołujący do odwrotu. Po chwili pierwszego szoku podźwignął się z mokrej podłogi i rzucił się szczupakiem w kierunku drzwi. Zrobił przewrót, dzięki któremu płynnie przetoczył się po posadzce i moment później był już za drzwiami. Ukradkiem obrócił się za siebie. Zobaczył jak z odległego progu holu wyłania się kilku wrogich żołnierzy. Teraz cała nadzieja była w rękach największego psychopaty, jakiego Dekert poznał w całym swoich życiu. Zdawało mu się, że trafił dosłownie na dno piekła. Czyli dokładnie tam, gdzie zasłużył…
Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
Ramirez666 · dnia 04.02.2011 11:39 · Czytań: 829 · Średnia ocena: 0 · Komentarzy: 2
Komentarze
zajacanka dnia 04.02.2011 23:16
Czytam! Musialam kupic nowa ryze papieru do drukarki:)
Ramirez666 dnia 05.02.2011 13:56
Haha :D doceniam to i ciesze się, że tekst przydał się jako motywacja do konstruktywnego działania :D
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
Zbigniew Szczypek
23/03/2024 20:57
Roninie Świetne opowiadanie, chociaż nie od początku. Bo… »
Marek Adam Grabowski
23/03/2024 17:48
Opowiadanie bardzo ciekawe i dobrze napisane.… »
Darcon
23/03/2024 17:10
To dobry wynik, Zdzisławie, gratuluję. :) Wiele… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty