Siadam przed lustrem, patrzę sobie w oczy i na twarz bez wyrazu. Moje rude włosy spływają swobodnie po pulchnych policzkach. Emocje już dawno schowałam pod kamienną maską, żeby nie dać oprawcom satysfakcji ujrzenia lęku w moich oczach. To wcale nie takie trudne, gdy stracisz już wszelką nadzieję na to, że spotka cię w życiu coś dobrego. Chwytam za plecak i w przedpokoju ubieram stare adidasy. Dostałam je pod choinkę 2 lata temu, kto wie, może za rok dostanę nowe, o ile ojciec się ruszy w końcu do roboty. Już chcę wychodzić , ale matka coś do mnie krzyczy!
- Jeśli jeszcze raz dostaniesz pałę za bazgranie po zeszytach, to w pizdu oddam cię do poprawczaka!
Nie wiem, co ona tam się wydziera, słyszę tylko bełkot, nie potrafię zrozumieć zdań, które wykrzykuje. Jak małe dziecko nad którym mama wylewa kolejny potok słów, których i tak ono nie rozumie. Z tą różnicą, że ono będzie się ich uczyć, a ja... ja chcę zapomnieć o mowie, która potrafi tak bardzo ranić. Wychodząc trzaskam drzwiami i nie specjalnie, nie ze złości - sama nie wiem, czemu to robię.


Idąc ulicą do szkoły, mijam grupkę rozbawionej młodzieży i nie muszę się nawet zastanawiać, co ich tak śmieszy. To jasne!
- Patrzcie! To gruba Zocha, nawet adidasy niewytrzymały jej ciężaru i spłaszczyły się, jak placki!
- Ty Zocha ależ ty się, kurwa, spasłaś!
- Borys patrz! Jebana ma dziury między nogami he he!
- A co ty się dziwisz? Ma takie potężne uda to i spodnie się przetarły, ja w ogóle się zastanawiam na jaki chuj oni jeszcze produkują takie rozmiary!
Idę dalej, patrze niewzruszonym wzrokiem przed siebie. Nie chcę rozumieć tych slow, nie chcę widzieć ich twarzy. Po drodze mijam jeszcze kościół, jakiś ministrant rozdaje na ulicy ogłoszenia parafialne, również wręczył mi jedno do reki - Boga niema! - pomyślałam i wyrzucam świstek na ziemie. Dochodzę w końcu do szkoły.


Na boisku panuje gwar, dzieciaki grają w kosza, zbijaka, a jakieś damulki siedząc na ławce, chwalą się kolejną nową parą jeansów. Przechodząc holem, zauważam sprzątaczkę zamiatającą korytarz, która spojrzawszy na mnie kiwa głową z niezadowoleniem. Nie przywiązując do tego wagi, ruszam schodami ku mojej klasie.
Sala nr cztery, pierwsza lekcja to religia - bosko! Nie ma to, jak stek bzdur i gówno wartych morałów na początek dnia - mówię w myślach i otwieram drzwi. Już na wstępie obrywam gumką w czoło. Nic sobie z tego nie robiąc, zajmuje swoje miejsce w ostatniej ławce naszej, pomalowanej na pomarańczowo, klasy. Katechetka zaczyna "Ojcze nasz" i wszyscy wstają, ja też, choć nie odmawiam modlitwy już od dawna. Spoglądam do przodu na Edytę, tak zwaną koleżankę z klasy, która siedzi w pierwszej ławce. Zawsze jest ładnie ubrana, dziś ma turkusową spódniczkę do kolan i białą bluzkę z jakimś angielskim napisem "kiss my ass"
- Zosia! Czemu nie odmawiasz modlitwy? Nie znasz słów?
- Nie, ona wpatruje się, jak zawsze, we mnie, proszę pani, bo zazdrości mi ciuchów!
- Zosiu, zazdrość i ciekawość to jedne ze stopni do piekła. Nie wolno tak robić!
Rzuciła do mnie katechetka, a cała klasa wybucha śmiechem - O jakim, kurwa, piekle ona bredzi - myślę sobie -ja mam piekło na ziemi i podejrzewam, że straszniejsze piekło nie istnieje. Dzwonek rozbrzmiał w całej szkole, a dzieciaki ruszyły na przerwę przepychając się miedzy sobą jak chmara rozwścieczonych pszczół, lecących do obrony ula. Wiem, co zaraz się zdarzy, wszystko w moim życiu jest do przewidzenia. I już leżę z twarzą wlepioną w gumoleum szkolnego korytarza, bo jakiś "życzliwy" gnój podstawił mi nogę. Po kilku lekcjach w końcu idę do domu - Dziś nie było najgorzej - pomyślałam - Zaliczyłam tylko gumkę, haka oraz jogurtem na przerwie. Bywało gorzej - Właśnie w ten sposób sama się pocieszam, choć nie wiem po co, bo nie przynosi mi to ulgi.


W drodze powrotnej, pod sklepem, monopolowym widzę grupkę pijaków, jeden z nich jest mi jakoś dziwnie znajomy i nic dziwnego, bo to mój ojciec znów zachlewa pałę.
- Zosiu có... córeczko! Nie mów matce, że mnie widziałaś, bo, bo znów zrobi awanturę.
Co on sobie w ogóle myśli? Przecież ja i tak od dawna nie rozmawiam z mamą, chyba że te jej krzyki, można nazwać rozmową. Skinęłam tylko dla świętego spokoju głową i idę dalej.


Zawsze po szkole chodzę do ruiny starego szpitala koło mojego domu, by chwilę odetchnąć po pierwszym koszmarze, zanim przeżyję drugi. Wchodzę jak zawsze przez dziurę w ścianie. Pomieszczenia na dole okryte są kompletną ciemnością, ponieważ okna zostały zamurowane zaraz po pożarze, ale znam to miejsce na pamięć więc korytarzem idę do starych, ledwo trzymających się schodów, a teraz na piętro, gdzie jest duża dziura w dachu i widać niebo nad lasem przy którym mieszkam. Biorę stary worek po ziemniakach, który kiedyś tu przyniosłam i siadam wpatrując się w obłoki, nie myślę o niczym, nic mi nie przychodzi do głowy, po prostu tak sobie trwam. Na kawałku odkrytej skóry między skarpetką, a końcem nogawki czuje dziwne ciepło, oglądam się na bok i ku memu zdziwieniu widzę szczeniaka, który tuli się do mojej nogi. Śliczny cały czarny z białą łatką koło nosa kulał na prawą nogę. Biedak widocznie wlazł tu i wpadł w jakąś dziurę, a teraz nie może zejść po schodach.


Wezmę go ze sobą, ale nie zapytam o pozwolenie rodziców, bo znam odpowiedź. Zabieram go do garażu z którego już nikt nie korzysta, zrobię mu miejsce ze starych gazet i szmat. Po chwili wahania przytulam roztrzęsionego szczeniaka do siebie, a on dziwnie się uspokaja. Nie wiem czemu, ale łzy samoistnie spływają mi po policzkach. Nie potrafię nawet nazwać tego co teraz czuję. Dam mu na imię Łatka. Spędzam w garażu jeszcze cztery godziny zwierzając się z moich rozterek, a Łatka jak nikt inny słucha, wpatrując się we mnie swoimi małymi, brązowymi ślepiami, jest ona teraz mi najbliższą istotą na świecie, jedyną do której się odzywam i która mnie nie zbeszta, nie skrytykuje, nie wyśmieje i nie upokorzy. Już wieczór, muszę wrócić do domu, ale nie dlatego, że ktoś zauważy moją nieobecność, po prostu robi się chłodno. Zanoszę jeszcze po kryjomu Łatce coś do jedzenia i wracam do domu.


Zazwyczaj kładę się na łóżku nie myśląc o niczym, zasypiam. Dziś jest, jednak inaczej uśmiecham się nawet sama do siebie hmm... dawno tego nie robiłam. Wyciągam z szafy wstążki, które kiedyś kupił mi brat i zrobię łatce kokardkę na szyje. Kiedyś z bratem robiliśmy z nich bransoletki, zanim umarł potrącony przez pijanego kierowcę. Po jego śmierci wszystko się zmieniło, tata zaczął pić, mama popadła w nerwicę i nikogo już nie obchodziło co ja czuje. Z za drzwi zaczęły dobiegać krzyki, pewnie ojciec wrócił pijany
- Zośka! Chodź tu natychmiast!
Dziwi mnie to, mama nigdy mnie nie wołała wieczorem, ale wychodzę sprawdzić o co chodzi.
- Co ty se wyobrażasz gówniaro? Za mało mamy wydatków? Nie dość, że ty pochłaniasz tyle jedzenia, co my wszyscy razem wzięci, to jeszcze mi tu kundla sprowadzasz?
Nie zdążyłam nic mamie wyjaśnić, gdy ojciec zaczął się śmiać
- Elu, nie ma się czym martwic, yc... już po problemie zrzuciłem kundla w worku z cegłą z mostu yc...
Zamarłam na chwile, a łzy cisną mi się do oczu, nienawidzę ich, odebrali mi jedynego przyjaciela. Czuję jak wypełnia mnie dziwna fala gorąca i coś we mnie pęka, chwyciłam za nóż, chcę zabić tego okropnego człowieka, którym stał się mój ojciec, tak jak on zabił Łatkę!, ale nie mogę upuszczam nóż na podłogę, wybiegam z domu.


W nadmiarze emocji nawet nie założyłam butów i ludzie spoglądają na mnie jak na idiotkę, choć mało mnie to obchodzi. Biegnę przed siebie, byle dobiec nad rzekę. Po kilkunastu minutach widzę już małą plażę i wycieńczona siadam przy brzegu. Coś się zmieniło, wszystkie skrywane dotąd uczucia i emocje wylewają się teraz w nadmiarze i zaczynam głośno zanosić się w płaczu. Nie mam już siły, spoglądam w rozgwieżdżone niebo, po chwili wbiegam do wody, płynę po za wyrastającą przy brzegu trzcinę... i jeszcze kawałek póki starcza mi sił, ale czuje jak nasiąknięte wodą ubrania ciągną mnie w dół ciemnej głębi. Już się nie bronię, czując jak woda napływa mi do płuc, myślę o najszczęśliwszych dniach od śmierci brata, a właściwie jednym dniu spędzonym z łatką, która była mi jedyną przyjaciółką w tej szarej rzeczywistości. Mam na imię Zosia, mam 14 lat i odpływam...


W mediach zrobiło się głośno o samobójstwie nastolatki. O przyczyny tego nieszczęścia posądzane jest najbliższe otoczenie, prokurator twierdzi, że można było zapobiec tej tragedii, gdyby ktoś w porę zauważył jakiekolwiek oznaki dziwnego zachowania małoletniej dziewczyny...