Siedzę dziś sobie z tym wierszem już kilka godzin i odpływam myślami. Próbuję oswoić, ale on chyba nie pozwoli na to nigdy. Gdzieś mnie wiedzie w ślepe zaułki, prowadzi na rozdroża. I nie mam już do niego siły, bo nie chce dać spokoju. Musiałam go sobie druknąć, żeby mieć w zasięgu wzroku. Żeby poczuć miękkość koca i móc spoglądać przez szerokie okna. Odkryłam w wierszu takie moje małe solaris, deja vu i powrót do przyszłości. Ostatnie cztery wersy chyba najbardziej mi przywaliły po łbie. Zresztą całość, obrazy zestawione z sobą w taki sposób, że człowiek błądzi po różnych kontynentach i krajobrazach. Tancerze na pustyni i tajskie dziewczyny. Różnego rodzaju fale i pasma. Wspominanie. Dotykanie gwiazd. Kamyki i muszle znad morza. Piasek. Jednym słowem podróż. Niekoniecznie piękna, niekoniecznie dobra, ale jednak podróż.

Nawet nie chce mi się doszukiwać do czego można by się przyczepić, przepraszam. Zresztą chyba nawet nie znalazłabym niczego. Odnoszę wrażenie (wy)ważenia każdego słowa, treści, tak żeby było w sam raz. Bardzo się zaczytałam. I to jeszcze nie koniec oswajania, mam wrażenie. Dziękuję za tę możliwość.

Pozdrowienia

Mhm, tak też odebrałam, jako część jakiejś ciągłości. Z polifonii wypada mi się cieszyć, i z tego, że czasem tutaj jeszcze zaglądasz, również.
Przy Twoich wierszach nie da się wpaść w monotonię, z czego również się cieszę.

Lubię to Twoje pisanie. Przyznam, że dość dawno Cię nie czytałam.

Świetnie "opowiadasz", obrazujesz, drążąc wspomnieniami kolorowe, sensualne kadry. Refleksja przedziela te metaforyczne obrazy, żeby nie pognać za szybko przez słowa.

Brawo. Pozdrawiam cieplutko,

z.