Ech, nie jest wcale tak źle. W dodatku to dopiero początek historii, a jak masz coś ciekawego w zamyśle, to trzeba kontynuować. Może to po prostu chwilowe trudności z płynną wypowiedzią... ;-) Ale to też dlatego, że poprzeczka już wyżej zainstalowana w Twoim przypadku.

Tekst Ci się łamie, gdyż zaatakowały go zaimki. Spójrz, już na samym początku masz:

Wystarczało jej to, kim jest. Ot, dziewczyna, jakich wiele. Jak każdy, nie lubiła, gdy świat walił się jej na głowę.
Uczyła się w klasie maturalnej, a wolny czas spędzała z Marcinem, swoim chłopakiem, lub z przyjaciółmi. Tym ciężej jej było przywyknąć do nowych okoliczności.

Później także zdarzają się nagromadzenia. A przez to wydaje się, że opowieść jest uboższa ogólnie, jak się rozprawisz z zaimkami (w tym z "się", które czasem się powtarza gryząco), to i całość wyda się gładsza, bardziej płynna.
Wiem, że to nic nowego, jednak mam wrażenie, że tutaj zaimki naprawdę zaszkodziły ogólnemu wydźwiękowi. Jak je podmienisz, okaże się, że tekst nabierze stylu.
Ostatnie zdanie mi jakoś nie leży, takie ckliwowate za bardzo... Subiektywnie.
I jakoś nie wydaje mi się, że maturzystka przedstawia się z nazwiska, ale może mam mylne wyobrażenie ;-)
Na razie to początek, więc trudno coś konkretnego powiedzieć o treści, ale, jeśli się zdecydujesz pisać dalej, to zajrzę z ciekawości, co wymyślisz.
Pozdrawiam słonecznie.

Aha, fajny tytuł.