Dzis niestey tylko to:
a ja
więdnieję w nagości,
nie znając odpowiedzi,
okaleczona delikatnością dłoni
szukających znaku

z poprawką na
więdnieję=więdnę

E tam, miało byc subtelnie, jest ckliwie, momentami patosowato i jakoś nieteges... Poza tym zapis prawie że w słupku, treść banalna - niestety, to słaby tekst. Oczywiscie moim jakze subiektywnym zdaniem. Miłego...

tylko to mi się podoba:

co do reszty to za mało wnosi, jest przewidywalnie, przez co nudno, no i ten patos: ból, nadzieja, krańcowa agonia - czy nie można tego wyrazić inaczej tylko rzucać kawę na ławę? od tego jest poezja, żeby szukać na takie rzeczy środków.

Bereniko - ja patosu nie widzę, nie wiem, może tym razem jestem ślepa. Ale czytając normalnie, bez uniesienia to nie czuć patosu. Tutaj słowa nie są użyte do oddania nastroju sytuacji, pełnią funkcję jedynie informującą. Możliwe, że mi się nie udało. Jednak również staram się być obiektywna w stosunku do tego, co piszę i nie widzę nie wiadomo jakiego patosu. Są tu jedynie emocje. Czy kawa na ławę - nie wiem. Tu chodzi o dwa obrazy a nie o jeden. Pierwszy człowiek, drugi natura. I wszystko to jakoś złożyło się w całość. Nudno - musi być - widok prawie biernej osoby, która obrywa płatki nie wnosi dynamicznosci do obrazu. Co do środków - no niestety - użyłam takich, jakie znalazłam tam gdzieś w srodku siebie... lub na końcu języka ;P. .

SheCat - jakże mi znów miło. Zgodzę się z Tobą co do jednego - mi również najbardziej podoba się zakończenie;P. Fajnie jest słyszeć, ze ktoś kogoś rozpoznaje po literkach.. niezależnie już od jakosci ale od stylu

pozdrawiam Was cieplutko!

Bereniko witaj ponownie
krańcowa agonia - to patos czy stan?. Jak określić stan umierającego? Nie stosuję tu obrazu typu - bohaterskiejagonii, pięknej agonii, w cierpieniach. Agonia to zwykły stan... a kańcowa - czyli podkreślając tu podmiot liryczny -do ostaniego płatka. Ale sama widzisz, ze jakbym napisała do ostatniego płatka, to przestrzeń nie byłaby ''dojrzała''. Nie wiem, może się mylę. A każda osoba w agonii -widząc ją, czy doznając posiada inne emocje - a ja o nich nie piszę - określam tylko stan.
Definicja patosu - ja ogólnie definicji nie lubię, ale wytłumaczyłam powyższym. Choć wcale nie twierdzę, że mam rację. Ja tylko tłumaczę to z mojego punktu widzenia.

pozdrawiam!

witaj julio ponownie
hm... ten patos. Teraz to już nic z tym nie zrobię, bo bym musiała wszystko ''pozmieniać''. A w tym przypadku wydaje mi się, że byłoby to jeszcze na większą niekorzyść niż ten posmak patosu. Ale jak piszesz posmak - to jeszcze chyba aż tak źle nie jest... mam nadzieję.
Julio - ja nie chcę się zmieniać w sensie - pisać coś na siłę czegoś, czego nie czuję.

pozdrawiam!

Z oczywistych względów muszę się wypowiedzieć :
Patos mi nie przeszkadza, uważam że ten zabieg w "czystej postaci" jest potrzebny w poezji. Nie zawsze musi być zawile...
Tekst ładnie poprowadzony, swoisty dynamizm, agonia z wyczuwalnym przeze mnie po trosze masochizmem. Gratuluję ciekawego utworu
Pozdrawiam serdecznie i stokrotkowo!

Witajcie
Ale miodu wlałyście w moje serducho!
Julko - powiem, że troszkę się tym przejęłam... ale Ty mnie troszkę pocieszyłam. Ładnym stwierdzeniem zakończyłaś komentarz. Dziękuję.
anito-stokrotko - no jasne, że z oczywistych powodów nie mogło Cię zabraknąć. Cieszę się, że w tym przypadku przymknęłaś ''jeden płatek'' na patos. Choć zgodzę się z Tobą, że nie zawsze musi być zawile. Dziękuję za ciepłe słowa. Chciałam pokazać agonię natury, bo przecież ona też ''umiera'' kiedy pozbawiamy jej soków. Więdnieje - czasami bez potrzeby... a przecież czasami świat trzeba doceniać w tych najmniejszych szczegółach

pozdrawiam słonecznie, bo troszkę promieni przekazałyście w tych komentarzach

edytowałam

bosski - nawet nie miałam pojęcia, że sprawię Ci tym wierszem radość. Nie dziękuj - to ja Ci dziękuję - że jesteś tu jako czytelnik i czytasz i zostawiasz ślad!
Dziękuję i pozdrawiam stokrotkowo!

Witaj Kushi!
Mi też zrobiło się żal stokrotki - ale to niestety celowy zabieg. Tak jak piszesz - chciałam pokazać, że przyroda również w jakiś sposób ''umiera''.
Dziękuję Ci za miłe słowa!

pozdrawiam serdecznie!

Witaj Iwetko
Cieszę się, że się podoba... i że znalzałaś coś dla siebie.
Dziękuję za odwiedziny i pozostawienie śladu

pozdrawiam serdecznie!

Wiatj ardo!
Nie chciałam aż do tego stopnia meczyć odbiorcy tym dreszczem i zimnem. Ale cieszy mnie to, że wiersz wywołał emocje. co do patosu - staram się. Kiedyś było go wiecej. Wyzbywam się, ale czasem jeszcze jakieś echo może pozostać. Dzięki za uwagę - bo jak ktoś potwierdza komentarze powyzej to cos musi być na rzeczy i wtedy ''można się bardziej ustosunkować i analizować''
dziękuję za odwiedzinki i pozostawienie śladu
pozdrawiam

Witaj MamoMuchomorka
Cieszę się, że chociaż końcówka się spodobała. Dla mnie to dużo.
Nie rozumiem tej ''niepewności'' - wiec nie mogę się odnieść.

również pozdrawiam!

Witaj
Możesz interpretować jak chcesz. Cieszy mnie jak czytelnik odnajduje w wierszu coś dla siebie.
pozdrawiam i dziękuję za miły komentarz

ps. Ładnie to napisałaś - o tej miłości.