Obudził mnie głos Kuby, rozmawiającego z kimś:

- Więc co mam z nią zrobić? Przecież się tu wykrwawi!

Nie mogłam w to uwierzyć. Otwarłam oczy i rzeczywiście - przed nim, na blacie stołu siedział Dżi:

- Zostaw ją tutaj. Dojdzie do siebie. Przecież ci opowiadała. Zawsze z tego wychodziła. A jeśli jesteś taki dobry, jak ona twierdzi, że jesteś...

Kuba był wściekły. Słyszałam to w jego głosie, bo twarz niewiele wyrażała.

- Co mogę? Zrobię wszystko! Przekonałeś mnie! Ona jest z bajki, tak? Jak mam ją uratować? Gwiazdkę z nieba przynieść? Smoka pokonać? Zeżreć barana wypełnionego siarką?

Dżi wyraźnie z niego kpił:

- To może później... Nie unoś się tak, bo ją obudzisz. Wiesz, że ona je koty? Zabij jednego, żeby mogła się wzmocnić.

Kuba odwrócił się i zobaczył, że nie śpię. Spytałam:

- Gdzie mały?

Mężczyzna podniósł dziecko i podał mi je. Od razu przystawiłam noworodka do piersi i poczułam spokój. Szepnęłam:

- Już mi go nie zabieraj... Dobrze?

Kuba miał łzy w oczach:

- Jasne. Jest też twój. To ty go uratowałaś.

Nie potrzebowałam już żadnego kota. Nie byłam głodna, nic mnie nie bolało, a im dłużej maluch ssał, tym większe siły we mnie wpływały.