W sumie całkiem zgrabny opis postrzegania osób pracujących fizycznie jako istot nie posiadających żadnych zainteresowań poza tym co dziś w tv. Jednak dla tego kontrastu dałabym nie nauczycielkę wuefu, ale murarza, hydraulika lub stolarza .

Witaj Mila,
czytajac, wyobrazilam sobie Ciebie przy wiosennych porzadkach, jak ze szmatka w jednej i z kamieniem w drugiej rece, zastygasz nieruchomo, wspominajac miejsce znalezienia danego okazu. I po sprzataniu... Jest pomysl na miniaturke! I oto ona. Ale, jak to z historyjkami pedagogicznymi, nie wszyskim sie spodoba.
Pozdrawiam, oderwana od mycia okien

Matadora

Temat, forma, przesłanie, wszystko razem jest jak zwykle wybornie dopasowane do moich odczuć. O myśleniu stereotypami można bez końca. Dlatego wolę myśleć o szewskim wtorku i księciu gubiącym trepa z dyni.

Pozdrowieniowy całusek od eremity

Uśmiechnęłam się szeroko przy puencie opka
Tytuł jednak postrzegam jako totalnie przewrotny - skoro narratorka rezygnuje z poszerzania horyzontów uczniom i skazuje ich na utwierdzanie się w myśleniu stereotypami, to chyba nie do końca pedagogiczne?
A swoja drogą temat mi bliski, no bo śpiewający zootechnik? a fuuu...

Buziek poranno-kawowy

Ostatnia kropeczka przyniosła mi duży uśmiech Bardzo ciekawy tekst, życiowy i właściwie nie mam się, do czego przyczepić.
Pozdrawiam więc tylko cieplutko

Puenta jest boska, droga "Pani od wu-efu". Będę rechotał, za każdym razem, gdy sobie o niej przypomnę.
Ale zrób "cuś" z dwoma, trzema pierwszymi akapitami - trzymają nóżki razem i rączki na kolankach, jak na rozdaniu świadectw.
Buziaczek gimnastyczny.

Nawet dwoma. Wielkanoc za pasem.

Witaj, Darksiu.
Jeżeli pointa ma zaskakiwać, to tekst powinien być spokojny na początku - tak pomyślałam, ale nie znaczy to, że mam rację.
Mnie samej czegoś w tym brakuje i Krzyś słusznie zauważył, że za grzeczne to jest. Pójdzie do przemyślenia od nowa.
Masz rację - do tworzenia stereotypów przyczyniają się liczne jednostki o podobnych cechach, występujące w obrębie danej grupy.
Lecz powinniśmy chyba każdą jednostkę widzieć odrębnie, jako osobnego człowieka. Nie robimy tego, niestety, a przynajmniej sporo ludzi tego nie robi. Z wygody, czy z braku zainteresowania drugim człowiekiem? Różnie bywa, prawda?
Buźka i nie znikaj na długo, dobrze?
Podpisano: "normalna inaczej".

Pani geografka najwyraźniej nie znała Józefa, jakby to "nasza" Ania z ZW określiła.

No taka to właśnie historyjka. Taki anegdotek.
I oczywiście, że napisana sprawnie. Ale...
Na początku zaserwowałabym nieco więcej werwy (czy też jaj wielkanocnych, jak to się marzy Krzysiowi), potem robi się ciekawiej. W "podsumowaniu" myślałam o tym, że bohaterka raczej nie będzie się chciała obnosić z faktem bycia wuefistką, ale poszłaś jednak w innym kierunku.
Pozdrawiam z księżycem w kieszeni

Aha, Milu, i zapomniałam napomknąć, że wpada mi na siebie sądząc/kończąc/sądzę.
I już zmykam. Słonecznego dzionka

Czytam i tylko myślę, że życia nie wystarczy, miejsca i czasu. Smutno mi się zrobiło, chociaż nie było to intencją opowiadania. Za szybko się dziś żyje, w wyścigu donikąd, nie siadam już przy stole, zjadam posiłki w biegu, nadszedł czas wyrzucania i oczyszczania. A tu pamiątki z historią. Co później? Kilka lat temu, gdy odwiedziłam rodziców powiedzieli mi, że już nie będę mieć kłopotu, kiedy odejdą, wyrzucili wszytsko... Łzy stanęły mi w gardle. Tyle drobiazgów, których nie wolno mi było dotykać..., wszystko na śmietniku, tylko po to, abym nie miała kłopotu.
Miladorko, uchyliłaś opowiadaniem drzwi do właśnie takiej refleksji. Przepraszam. Ale, cieszę się, że przeczytałam. Mogłabym wiele takich, czyli książkę.
Pozdrawiam!

Droga Miladoro. dzięki twojemu esejowi przez moment odbyłem podroż w czasie i znowu stanęły mi przed oczami szkolne lat. Pamiętam swojego wuefistę; wysokiego pana w średni wieku. Pewnego rzazu, gdy graliśmy w kosza, jeden z kolegów właśnie podbiegał pod tablicę, by wykonać rzut, gdy nagle od tyłu zaszedł go inny, chcący wytrącić mu piłkę. Gdy ten pierwszy podskoczył do góry, by trafić do kosza, jego ugięte łokcie silnie cofnęły się, uderzając przeciwnika. Ten osunąwszy się na podłogę, złapał się za gardło po czym zaczął zwijać się w bólu, charcząc i siniejąc na twarzy. Zamarliśmy w bezruchu. Zanim ktokolwiek z nas zareagował do leżącego szybko podbiegł wuefista. Ułożył go na plecach, lekko odginając głowę do tyłu. Następnie delikatnie, dwoma palcami złapał go za grdykę i ostrożnie wbitą wyciągnął z tchawicy. Po chwili chłopak doszedł do siebie. Koniec końców wszystko dobrze się skończyło grdyka nie została uszkodzona. Gdy kolega wrócił ze zwolnienia jeszcze jakiś czas miał niezłą chrypkę. Pamiętam , że będąc uczeniem rożnie postrzegałem nauczycieli. Największy szacunek czułem przed nauczycielami matematyki, która mi słabo „szła”, lecz szacunek do tego akurat wuefisty był innego rodzaju.. Niezależnie od tego, że to co zrobił należało do jego obowiązków, a niesienie pomocy było częścią jego wiedzy zawodowej stał się dla mnie bohaterem. Nie wiem czy dobrze opisałem to zdarzenie z punku widzenia fizjologi, ale pamiętam, że wywarło na mnie ogromne wrażenie. Według mnie właśnie nauczyciel WF - u jest najbardziej predysponowany do walki ze stereotypami, bo to on krzyczy do dzieci wyżej, szybciej, nie odpuszczaj przecież dasz sobie radę.

Pozdrawiam Miladoro i gratuluje kolejnego, dającego wiele do myślenia, udanego eseju. Twój wierny czytelnik Rafał.

To wspaniałe jak zaciekawiłaś mnie opowieścią o kamykach . Tak myślałem dopóki nie przeczytałem do końca. Później myślałem jeszcze lepiej.
Pozdrawiam

Za to "Rytuałem" mnie zgnębiłaś.

Żeby zadość uczynić woli wymagającej redaktor, która udoskonala moją pokancerowaną powieść, odpuszczam czytanie powieści Mertseger. Trochę żałuję, bo zaczęła wciągać.
Rozległość twoich, Milu, zainteresowań potwierdza walory terapii, stosowanej, by nie popadać w ponuractwo. Nie tylko starsi wiekiem mogą korzystać z twojej receptury na "wieczną młodość", także młodzi staruszkowie, że tak ich określę. A takich pogubionych pesymistów, dostrzegam wśród młodych obojga płci, niemało.

Przesłanie zawarte w powyższym cytacie jest dość proste: Chcecie żyć z uśmiechem na twarzy? Szukajcie w sobie pasji, a tych życie oferuje nieograniczoną gamę.
Tu skupiłaś się na kolekcjonerstwie. Czemu nie? Fajnie opisałaś kamyczki i inne artefakty, które zapewne zainspirowały Cię do pogłębiania wiedzy o minionych kulturach, religii, wierzeniach, co później było i jest kanwą do pisania różnorodnych utworów literackich, a te wydźwignęłaś na poziom wzbudzający najczęściej respekt. Historyjką pedagogiczną uzewnętrzniłaś, że prapoczątkiem wszystkiego, co skanalizowało się w pasji pisarskiej, mogło być właśnie opowiedziane kolekcjonerstwo (choć jako domorosły psycholog, rzecz jasna, mogę być w błędzie).

Nie byłbym portalowym gadułą, gdybym odmówił sobie opowiedzenia anegdoty o własnych prapoczątkach pisarstwa.

Otóż w ogólniakach byłem nędznym uczniem. Z dwóch liceów wyrzucono mnie i brata za spożywany alkohol i papierosy palone na długich przerwach, używanie wulgaryzmów i różne inne przywary jak nieuctwo, niesubordynację i inne, o których lepiej zapomnieć. Oblaliśmy za pierwszym razem matury (ja pisemną z polskiego).
Jedynymi nauczycielami, którzy nas lubili byli wuefiści, zwłaszcza, że w ostatni ogólniaku na wuefie był boks, a my trenowaliśmy w klubie.
Lecz to nie wuefista odkrył moją pasję, która przyczyniła się do pisania. Powtarzając maturalną klasę, totalnie ignorowałem szkolny program. Moją pasją było uczenie się francuskiego. Chowałem pod ławką podręczniki do nauki tego języka, uczyłem się słówek, robiłem ćwiczonka, pod nosem coś mamrotałem.
Przedmiotu Wiedzę o Polsce i świecie współczesnym nauczał dyrektor szkoły absolwent Uniwersytetu Jagielońskiego - nałogowy alkoholik, były major AK. Prawdopodobnie załamało go ubeckie śledztwo, zaczął "sypać" czyli został zdrajcą i konfidentem. Na pewno przyznał rację dziejową komunizmowi za co awansowano go na dyrektora. - jak się później domyślałem.
Raz w tygodniu odbywała się "prasówka" - polegała, a przynajmniej miała polegać - na analizowaniu artykułów prasowych z Trybuny Ludu (najczęściej) i prezentacji ich doniosłości. Chyba cała klasa miała zeszyty z powklejanymi wycinkami z gazet, bo dyrektor najsurowiej egzekwował wiedzę polityczną. Ja nie miałem nawet takiego zeszytu i spokojnie ucząc się języka, liczyłem, że po pijaku jakoś mnie pominie.
- Junosza Piotrowski do odpowiedzi! - usłyszałem. - No... co tam przygotowałeś?
Poderwałem się i nie było mi do śmiechu. Kurwa, drugi raz oblać maturę? - trochę się wystraszyłem, bo mina dyra nie wróżyła nic dobrego.
Trzymałem pod ławką przyniesiony z Empiku Paris Match - ilustrowany francuski tygodnik z artykułem, który mnie zaciekawił i próbowałem go przetłumaczyć.
Nagle mnie olśniło. Przecież czytam artykuł polityczny!
- Opowiem o artykule z Paris Match'a - "Le Chinois ont la bombe atomic i deux miliones des soldates" (Chińczycy mają bombę atomową i dwa miliony żołnierzy).
W szkole nie uczono francuskiego.
Kiedy dyrektor usłyszał płynną francuszczyzną przeczytany tytuł i później coraz bardziej rozkręcające się moje wymądrzenia, na temat, w istocie braku zagrożenia dla głównych nuklearnych potęg, bo Chińczycy nie dysponowali jeszcze nowoczesnym bombowym lotnictwem ani groźnymi rakietami - rozdziawił zapijaczoną gębę i siedział jak sparaliżowany.
- Stop! - wrzasnął wreszcie. - Bardzo dobrze. Celująco - przerwał mi. - To jest przynajmniej prasówka na poziomie uniwersyteckim.
Z pogardą rozejrzał się po klasie.
- A wy! - wyrzucił z siebie z nienawiścią. - Wystękujecie mi tu jakieś nudne brednie. Ech, że ich nie nazwę...
Od tego czasu, co tydzień musiałem wygłaszać prasówki. Opowiadałem o ciekawostkach z życia Hitlera, działaniach agentów wywiadów . Nigdy się nie przygotowując, trajkotałem jak katarynka i dzieliłem się tym, czym zaraził mnie ojciec, mianowicie, zainteresowaniem wiedzą polityczno - historyczną. Kiedyś podglądnąłem w szkolnym dzienniku w rubryce przedmiotu WOP swoje oceny. Widniał tam rząd ocen "bardzo dobry", jedynych jakie chyba w życiu udało mi się dostać.

Przeto nie dziwota, że pisząc, często skrobię coś o polityce, bo ta wysupłała we mnie pokłady gadatliwych złóż.

No to nagadałem się, że hej. Przepraszam, dzisiaj to przegiąłem. Wszystko przez treściwą pigułkę.

Pozdrawiam serdecznie, Kaz

PS Skłamałbym, jeszcze parę "piatiorek" dostałem na wydz. architektury z rysunku i historii architektury.

Więc dobrze, że asekurancko napisałem o domorosłym dociekaniu psychologicznym:

Na maturze o Wiedzy o Polsce itd. wylosowałem niefortunne pytanie. Coś o organizacji pegeerowskiej spółdzielczości (nie miałem o tym pojęcia). Stałem spocony i coś zacząłem stękać i pieprzyć od rzeczy. Wtedy ocknął się z pijackiej drzemki, siedzący w środku komisji egzaminacyjnej dyro.
- Bardzo dobrze - przerwał krępujące milczenie, bo belfrowie już mieli mnie dość i chcieli się pozbyć mnie ze szkoły, a zasłużyłem na pałę w czarnej obwódce. - Proszę wpisać bardzo dobrą ocenę - zawyrokował pijak.
Dyrektor był jedynym zdrajcą i komunistycznym szpiclem, którego darzyłem szczerą sympatią.

Miłego popołudnia.