Niektóre frazy brzmią jakby znajomo. Interesująca kompozycja słów, przy pierwszym czytaniu nieco drażni, bliska aliteracji, ale przy kolejnym okazuje się, że to właśnie ona stanowi o melodii tekstu. A owa melodia wydaje się w tym przypadku ważniejsza, niż cokolwiek innego. Przeczytałam z przyjemnością. Pozdrawiam.

edyt; Chyba wolałabym "do studni" zamiast "w studnię".

SheCat, to właściwie pierwsza moja próba prozy poetyckiej, czy wyszła? Nie wiem, ale rzeczywiście melodyjność zdań, to jedna z cech tej formy, więc jeśli słyszalna, to się cieszę, niemniej ważna od melodii jednak jest treść, którą ten tekst również ma, ale jako, że ja mam tendencję do gmatwania, to może niezbyt czytelną. Chociaż, wyznaję zasadę, że w odbiorze poezji nie jest ważne, co autor miał na myśli, a ważnym jest, co tekst daje Czytelnikowi. W momencie publikacji, tekst zaczyna żyć swoim życiem, a to wy Czytelnicy, go współtworzycie.

Wodniczko, jeśli ciekawie i lekko się czyta, to bardzo mi miło. Tytuł zapowiadał ciężar nie bez powodu, ale to już przemilczę. Niech każdy sobie wyczytuje coś dla siebie.

To się rozgadałam, w każdym razie dziękuję za zajrzenie i ślad widzialny dla mnie, pozdrawiam.

Julando, tak to właśnie jest, że każdy ma subiektywne skojarzenia i to wcale nie oznacza, że jest źle. Gdybyśmy wszyscy mieli takie same, byłoby nudno. Zatem niech sobie chorągwie łopoczą komu chcą i gdzie chcą.

Jeśli chodzi o wskazany fragment z tym podwójnym 'już', to powiem Ci, masz nosa. Bo ja mam z tym miejscem problem i raz mi to powtórzenie 'już' pasuje, a raz nie, i sama już nie wiem, jak lepiej. Może jeszcze musi ostygnąć? No, nie wiem.

Z tym rymowańcem super podpowiedź, poprawiam i dzięki!

I, nie przejmuj się tym, że nie wiesz, może coś kiedyś Tobie się tak w tych oparach absurdu uniesie, wówczas sobie wpasujesz, dziś może to być np. melodia.

Dzięki wielkie za zajrzenie i konstruktywne uwagi, to dla mnie cenne! Pozdrawiam.

Ann, aliteracje nie są środkiem stylistycznym wymyślonym przez Małpicę, a że ona je również stosuje, to pewnie dlatego czujesz podmuchy.

Pozdrawiam.

Esy

Dobry tekst poetycko-prozatorski powinien zawierać tajemnicę, a im więcej w nim niejednoznacznych interpretacji, tym lepiej. Zwłaszcza gdy mowa o oparach absurdu. W odróżnieniu od prozy nastawionej na dotkliwy realizm.

Pozdrowienia z gratulacyjną wisienką

Esy, odnośnie Twojego komentarza, to bardzo mi miło, że napisałaś, iż wyznajesz zasadę jeśli chodzi o poezję: "ważne jest to co tekst daje czytelnikowi, a nie co autor miał na myśli". Bardzo mi się to podoba. I ostatnio zawsze w Twoich tekstach coś odnajduję. Tym razem zobaczyłam grafomana/mankę, i pomyślałam o sobie.
pozdrawiam

Niektóre wiersze podrzucają jakąś myśl istotną - ważną dla autora na tyle, żeby chciał, by została rozpoznana, omotana własną refleksją... Inne wiersze nastawione są na poszukiwania własnego ja w środku, autor pragnie rozbudzić skojarzenia bliskie czytelnikowi, które wychodzą na wierzch podczas dochodzenia sensu. I wtedy autor nie naprowadza, daje wolną rękę.
Tutaj jest tak właśnie. Kiedy zaglądałam tu wczoraj, zobaczyłam znękaną duszę, potem pamięć, dziś rano - ideę, ideologię, teraz - myśl, ogólnie rzecz biorąc... W kontekście tytułu słowa nabierają odpowiedniego kierunku dla wydźwięku całości.
Wyeksploatowanie językowych skojarzeń, pochodnych czy frazeologizmów jest tu bardzo ciekawie rozwiązane. Lubię tak obracać słowa, które pędzą i nabierają znaczeń, ubierają w znaczenia, radują możliwościami, w sensach się wijąc. Wciągając niczym bagna ;-)
Pewnie jeszcze będę grzebać, Esko.
Pozdrawiam księżycowo.

Wracam po długiej przerwie, a tu takie cacko Podoba mi się kompozycja (zawsze lubiłam klamry). Ciekawie zarysowujesz sytuację, rozwijasz motyw, a następnie wracasz do punktu wyjścia. Jest coś muzycznego w takim sposobie pisania. Czytając odniosłam wrażenie, że tekst posiada refren. Widzę, że się rozwijasz, bawisz się frazeologią, wydobywasz sensy i skojarzenia z udanej gry słów - brawo!
Chciałaś, żebym ponarzekała, więc proszę - niniejszym narzekam:
można się przyczepić do

"Zgasły już wszystkie świece i na świecznikach już nie błyszczy najjaśniej"

wiem, że to zabieg świadomy (te świece i świeczniki) ale co niektórzy mogą marudzić na temat tej frazy.
Po drugie: jak śmiesz pisać takie dobre teksty?! Jak Ci nie wstyd publikować je w dodatku w Internecie?! Wstydź się Esy

Twoje tytyuły podobały mi sie zawsze (Ty wiesz) i nadal są świetne.
Środkowa cząstka mówi wszystko, ale byłaby niczym bez pozostałych.
Przez te lata wypracowałaś sobie charakterystyczny stul, który lubię

Pragnę oświadczyć, że podszczuty tytułem, skądinąd zaczepnym nieco,
zagłębiłem się w Twoim utworze.
Jak już o tytule mowa to gratuluję, bo udany, skromnym moim.
A teraz co mnie ubodło.
"w oparach absurdu'' być może konieczne, bo twórca często ma swoją zasadność jednak mnie odrobinę poirytowało...
Po prostu sprawia wrażenie zasłyszanego gdzieś tam kiedyś raz piąty i dziesiąty

A poza tym myślę, że cudownie absurdalny tekst.
Ale coś tam masz extra w nim, coś swojego, być może nie do końca czytelnego.
Dobra to cecha kiedy pole interpretacyjne rozpościera się na szerokiej połaci.


Pozdrawiam Ciebie Esko!
Och! Jakże gorąco pozdrawiam. Buźka