Siedzę tuż obok i spoglądam w twoje zamknięte powieki. Są jak dwa maleńkie głazy, których już nikt nigdy nie odważy się usunąć ze swoich miejsc. Chciałabym znaleźć się w ich nieobecności i krok po kroku wędrować mostem zabierającej cię śmiertelności, tak po prostu, tak bez żadnego trudu zaciśniętych dłoni. To długi most. A ja nie wiem co jest po drugiej stronie, tam gdzie uparcie dążysz od chwili swojego urodzenia. Gdybym tylko mogła stać się oddechem, tym zamierającym na pobladłych ustach. Czy zatrzymałabym się w tobie? Czy jako twoja część, jako twoja komórka – odeszłabym razem z tobą?

Giniemy wspólnie, zaplątani w ciężkość ludzkiego skafandra.