_____________ 3


Na dwudziestą był umówiony z Karoliną i Marcinem, jego najlepszymi przyjaciółmi. Karolina zadzwoniła do niego w odpowiedniej chwili, to znaczy gdy nalewał sobie właśnie druga, sporą porcję whisky do szklanki z zamiarem usadowienia się przed telewizorem i mocnym postanowieniem zalania się tego wieczoru w trupa. Jakby wyczuła jego podły nastrój. Zaproszenie na kolację przyjął z wielka ulgą. Nie lubił się upijać, ale nie chciał też zanudzać wszystkich dookoła swoimi problemami. Usiłował wmówić sobie, że sprawa rozwodowa niewiele go obeszła, ale w głębi duszy czuł jakiś żal, że w jego życiu skończył się pewien etap, że nie potrafił pokierować swoim losem we właściwy sposób. Gdyby bardziej kierował się rozumem, a nie emocjami, nie ufał tak bezgranicznie ludziom, nie musiałby teraz myśleć o tych miesiącach spędzonych z Anką jak o miesiącach straconych. A może nie do końca straconych, bo z każdej życiowej porażki można wyciągnąć konstruktywne wnioski. Być może gdyby teraz żenił się po raz drugi, to wziąłby pod uwagę przede wszystkim charakter wybranki, a nie tylko zgrabne nogi i piękną twarz. Być może, bo doświadczenie nigdy nie przeszkadza zrobić tegoż głupstwa po raz drugi, choć robiąc je jesteśmy znacznie smutniejsi.
Kośmińscy mieszkali w Orłowie, tuż nieopodal słynnego „Maxima”, jakieś pół godzinki spa-cerkiem wzdłuż plaży. Chciał jechać samochodem, ale gdy podniósł się z fotela wypity alkohol zaczął działać i świat zawirował mu lekko przed oczami. Miał do wyboru trolejbus lub spacer wzdłuż plaży. Wybrał to drugie licząc, że rześkie powietrze przywróci mu świeżość umysłu tym bardziej, że pod wieczór rozpogodziło się na dobre. Wszystko dookoła parowało w promieniach skłaniającego się ku zachodowi słońca. Po południowej ulewie nie pozostało ani śladu.
Wziął chłodny prysznic, ubrał się na sportowo i niespiesznym krokiem ruszył w stronę Orło-wa. Siódma już dawno minęła, słońce schowało się za drzewami, które rzucały teraz na plażę cień.
Powietrze było świeże, przejrzyste, a lekka bryza wiejąca od wody niosła ze sobą zapach morza. Lubił czuć go w nozdrzach. Rozkoszował się nim przy każdej okazji. Gdy czuł potrzebę głębszego relaksu, szedł na plażę pospacerować. Gdzieś w połowie drogi pomiędzy Redłowem a Orłowem miał takie swoje ulubione miejsce. Mało kto tu zaglądał, bo plażowicze woleli sadowić się bliżej zejścia na plażę. Niewielu wiedziało o tym, że klif ciągnący się wzdłuż plaży opada tu łagodnie i tworzy bezpieczne zejście ku morzu. Można też było odbić ze ścieżki w lewo i wspinając się lekko w górę dojść na skraj klifu. Był on w tym miejscu lekko wysunięty do przodu i tworzył taki mały, wiszący tarasik, usadowiony tuż nad piaszczysta zatoczką, otoczony dookoła krzakami. Nazwał to miejsce ambonką bo stąd właśnie, niczym myśliwy, prowadził obserwacje znajdującej się niemal prostopadle pod nim plaży i opalających się tam kobiet. Niekiedy napotykał tam mocno napalone pary, zatopione w miłosnych uniesieniach, nie zwracające uwagi na to, co dzieje się dookoła. Nazywał ich żartobliwie „ekologami”. Nawet teraz, mimo wieczorowej pory, jakaś dwójka młodych ludzi oddawała się miłosnym uniesieniom. Wcisnęli się pod samo urwisko tak, że musiał się mocno wychylić, żeby ich w ogóle dojrzeć. Obserwował ich prze krótką chwilę, ale coś musiało ich spłoszyć bo dziewczyna leżała nieruchomo na plecach, a jej partner rozglądał się nerwowo dookoła.
Jego przyjaźń z Marcinem datowała się jeszcze z czasów liceum. Chodzili razem do jednej klasy i przez cztery lata edukacji siedzieli w tej samej ławce, połączeni ślepym losem. Ich nazwiska –Kośmiński i Kuśmider figurowały w dzienniku tuż obok siebie, a wychowawca zaraz w pierwszym dniu porozsadzał ich według alfabetu. Później byli mu za to wdzięczni, bo być może gdyby nie ta wspólna ławka, sami nie zawarliby bliższej znajomości i pozostaliby jedynie kolegami. Na początku czwartej klasy Marcin poznał Karolinę swoją obecną żonę. Ich związek obfitował w wiele dramatycznych sytuacji. Marcin był uparty, impulsywny, niekiedy złośliwy i przekorny. Zawsze uparcie dążył do wyznaczonego celu, nie bacząc na konsekwencje swojego postępowania. Niekiedy mocno ranił ją swoim postępowaniem i kilka razy wydawało się, że ich związek się rozpadnie. Ale Karolina musiała być w nim mocno zakochana, bo z uporem maniaka wracała do niego. Niekiedy odnosił wrażenie, że jest chyba masochistką i że gdy ktoś zadaje jej cierpienie, to sprawia jej przyjemność. Przecież nie musiała tkwić w takim toksycznym związku. Była dość bogata, jej rodzice należeli do high society i wielu dobrze sytuowanych kawalerów ostrzyło sobie zęby na jej wianek. Ślub wzięli po sześciu latach znajomości, gdy wszyscy dookoła myśleli, że nie doczekają się już tej uroczystości. Ale jak zwykle Marcin uparł się, że najpierw skończy studia i znajdzie sobie pracę po to, by nie być uzależnionym finansowo od Karoliny.
- Trzeba być twardym i nie dać sobie chodzić po głowie, szczególnie kobiecie. Jak tylko znaj-dzie twój czuły punkt to od razu to wykorzysta i od tej pory będziesz chodził na jej pasku – stwierdził kiedyś Marcin gdy rozmawiali przy piwku o kobietach, jeszcze za kawalerskich czasów.
- A co zrobisz, jeżeli Karolina machnie w końcu na ciebie ręką i znajdzie sobie innego? Przecież to bardzo dobra partia!
- Nie machnie i nie znajdzie – Marcin był pewny swego.- Po pierwsze za bardzo mnie kocha i wiem o tym nie tylko od niej, a po drugie nie jest aż tak majętna jak wskazują na to pozory.
- No, ale jej stary…
- Jej stary to niemalże bankrut. Owszem, kiedyś miał niezłą fortunę, ale prawie wszystko przepuścił w Sopocie na wyścigach. No, szczerze mówiąc, chciałbyś mieć ten kawałek tortu, który mu pozostał. Dla ciebie byłaby to uczta, dla niego są to już tylko okruszki. Co najważniejsze, ja o tym wszystkim wiem, choć jemu i Karolinie wydaje się, że jest inaczej. Dlatego mogę sobie z nią pogrywać bo jestem dobrze zapowiadającym się oficerem marynarki, a to wiąże się z wysokimi apanażami i w miarę dostatnim życiem.
Wbrew twierdzeniom Marcina, jego teść nie był chyba totalnym bankrutem skoro było go stać na podarowanie młodym uroczego domku stojącego niemalże nad brzegiem morza, na niewielkim wzniesieniu w urokliwej części Orłowa. Od wody dzieliła go właściwie tylko plaża. Siedząc na szerokim tarasie, z którego roztaczał się wspaniały widok na morze, miało się wrażenie , że jest się niemalże wśród fal. Jacek chętnie tam przesiadywał przy każdej okazji. Szczególnie lubił oglądać wschód słońca, a miał już ku temu nieraz okazję, gdy biesiada przeciągnęła się do białego rana.
Teraz na tarasie stał Marcin. W ręku trzymał butelkę piwa, którą podniósł do góry w przyja-cielskim pozdrowieniu, gdy Jacek wychynął zza zakrętu.