Za pięcioma morzami, za pięcioma lasami, w małym przydrożnym lasku, który od biedy można by uznać za las szósty, kwitło sobie jeziorko. W nim to mieszkała rusałka Wandzia o długich czarnych włosach, gdzieniegdzie poprzetykanych zieloną nicią szuwarów. Rusałka mieszkała całkiem sama, jeśli nie liczyć gromady żab, radośnie kumkających o zmierzchu. Uwielbiała zakładać skromne sukienki, które szyła sobie z sitowia i przyozdabiała opadłymi z drzew liśćmi.
Wandzia była przeraźliwie smutna w swej samotności, a ponieważ nie miała zbyt wielu zajęć, całymi dniami siedziała na brzegu jeziorka i opowiadała żabom bajki i historie, które jej przychodziły do głowy. Niejednokrotnie były one wierszowane, gdyż miała bardzo romantyczną naturę. Przed pluskającą z rzadka publicznością rozgrywały się sielankowe sceny z udziałem dzielnych elfów, pięknych księżniczek, wielobarwnych motyli czy też pracowitych pszczółek. Dziewczyna śmiała się i klaskała z radości, gdy żaby nagradzały jej wysiłki chóralnym kumkaniem. I wszystko byłoby pięknie i kolorowo, gdyby nie bagienny potwór Ssaj, mieszkający na pobliskich bagnach. Był to olbrzymi stwór o ociężałych ruchach i niechlujnym wyglądzie, jednak z jego twarzy biła dobrotliwość idioty. Niewątpliwie była to dobrotliwość pozorna, bo gdy pewnego razu usłyszał opowiadającą rusałkę, nie spodobało mu się to za grosz. Z głębiny swego serca wydobył niewyobrażalne pokłady zła i zaczął naśmiewać się z dziewczyny, warcząc "Kicha!" i obrzucając błotem tak słuchające grono, jak i samą opowiadającą. Wandzi zrobiło się przykro i szybko czmychnęła do swego mieszkanka, gdzie długo płakała w poduszkę.
Minęło kilka dni, w czasie których zachowanie potwora było coraz bardziej bezczelne, a kupy błota coraz większe. W końcu we wtorek Wandzia nie wytrzymała i, wymachując piąstkami, zawołała do potwora:
- Nie będę więcej tolerowała obrzucania błotem!
Ssaj zarechotał złośliwie i zanim zniknął z powrotem w bagnie, odkrzyknął:
- I co mi zrobisz, rosiczko?!
Rusałka nie wiedziała. Zaszyła się w swojej kryjówce i płakała cały dzień, całą noc i kolejny dzień. I pewnie płakałaby przez następną noc, gdyby właśnie wtedy nie wydarzył się tragiczny w skutkach wypadek. Otóż krótko po zachodzie słońca rozpętała się straszliwa burza, w trakcie której w jeziorko niespodziewanie uderzył piorun. Wandzia bardzo się przeraziła, lecz bała się wyściubić nosa z bezpiecznej kryjówki, żeby sprawdzić, co się stało. Gdy nad ranem rozpogodziło się, okazało się, że elektryczny szok wywołany wyładowaniem wybił wszystkie żaby. Rusałka stała zszokowana na brzegu i nie mogła uwierzyć w ten koszmar. Gdy nieco ochłonęła, zauważyła, że z jeziorka wystaje metalowy pręt.
- Skąd się to tam wzięło? - zapytała samą siebie. Jakby w odpowiedzi, od strony bagna dobiegł ją złośliwy rechot. Oczy rusałki rozszerzyły się z przerażenia. Jak on mógł? Ten wredny stwór! Było jej strasznie przykro i żal utraconych przyjaciół, a zwłaszcza państwa Rechotów, którym właśnie urodziły się młode.
Kolejne dni i noce mijały w przeraźliwej ciszy, której nie rozbijał nawet szum drzew. Lecz oto pewnej nocy Wandzię obudził jakiś szmer. Otworzyła oczy i jej zdumionemu spojrzeniu ukazał się mały ognik, niewielkie pełgające światełko, które paliło się nieśmiało przed wejściem do domku rusałki.
- Co to? - zdziwiła się dziewczyna.
- Jestem płomyk - odpowiedział niespodziewanie płomyk.
- Och, witaj - powitała go dziewczyna mimo zaskoczenia.
I tak się poznali. Rusałka, początkowo nieco przestraszona niespodziewanym gościem, bardzo szybko się z nim oswoiła i zaprzyjaźniła. Znowu miała towarzysza i słuchacza, któremu mogła opowiadać wierszowane bajki. Dodatkowo, ku zaskoczeniu rusałki, w płomyku była jakaś dziwna moc, która sprawiała, że postaci przez nią wymyślane nabierały realnych kształtów i ożywały. Przed oczami zdumionej i zachwyconej dziewczyny rozgrywały się prawdziwe spektakle pełne magii i miłości. Ta sytuacja skrystalizowała w niej myśl, jak zemścić się na podłym Ssaju.
Tego dnia usiadła wraz z płomykiem na brzegu i, nucąc niewinnie, czekała na okazję. Nie trwało to długo, gdy od strony bagna usłyszała człapanie i pomrukiwanie bestii. Wandzia ożywiła się i zaczęła snuć całkiem nową opowieść o dzielnym rycerzu, który z narażeniem życia bronił białogłowy, walcząc z wszelkiego rodzaju potworami. Na efekty nie trzeba było długo czekać, bo oto dzięki mocy płomyka zaczęła ukazywać się świetlista postać w błyszczącej zbroi, co na tyle zainteresowało Ssaja, że wyszedł zza gęstych szuwarów oddzielających jeziorko od bagna i z głośnym pluskotem począł przeprawiać się przez wodę. Dziewczyna skupiła się na postaci jeszcze mocniej i przyspieszyła słowotok. Gdy bagienny potwór znajdował się już całkiem blisko, dzielny rycerz był w pełni ukształtowany. Wtedy poruszył się na swym koniu, ściągnął lejce i z okrzykiem "Giń potworze!" jednym cięciem miecza rozpłatał rusałkę na dwoje. Ssaj stanął jak wryty i aż rozdziawił paszczę ze zdumienia. Po chwili pozbawiona siły opowieści postać rycerza pobladła i rozpłynęła się, pozostawiając po sobie pustkę, tak jakby nigdy jej nie było.
Ssaj ciągle stał po kolana w wodzie, gdy zauważył wątły, pełgający płomyk, kryjący się wśród traw. Uśmiechnął się niedbale i wyciągnął rękę w jego kierunku. Płomyk z ochotą wskoczył na palec potwora i razem udali się do bagiennego schronienia Ssaja. Nim zniknęli za zasłoną szuwarów, echo poniosło jeszcze po jeziorze ciche słowa płomyka:
- Już miałem serdecznie dość tej nudziary...