Z pamiętnika niekobiety (miniatura) - wodniczka
Proza » Miniatura » Z pamiętnika niekobiety (miniatura)
A A A
Byłam wysoka i dojrzała jak na swój wiek. Stałam pośród innych - w rzędzie, który wyznaczał miejsce dla takich, jak ja - z niepierwszego gatunku. Było nas mało. Stanowiłyśmy nieliczną część. Dopiero co przywiezione tkwiłyśmy w magazynach - pozbawione światła i świeżego powietrza.

Wyprowadzono nas na zewnątrz. Zimne powietrze otulało prawie nagie ciało, ale wolałam większą przestrzeń niż ciemne i ciasne pomieszczenia. Wewnętrznie stałam się na tyle silna, że potrafiłam znosić brutalną rzeczywistość.

Słońce zachodziło ostatnio dość szybko. Podkurczałam ręce, by były jak najbliżej ciała. Tuliłam dzieci, które trzęsły się z powodu chłodu. Niektóre, pąsowe na policzkach, odbierano mi bez pytania. Chciwe ręce wyciągały po coraz to więcej. Targały włosy, raniły skórę. Przystawiały zimne żelastwa do szyi, gdy zaciekle broniłam potomstwa. Nie mogłam nic na to poradzić. Byłam bezbronna. Nie wiem, co dalej się z nimi działo. Pozamykane w skrzyniach jechały na transport. Więcej ich nie zobaczyłam.

Wyglądałam mizernie. Pozbawiona wszystkiego stałam na mrozie. Tylko śnieg tulił policzki. Głaskał puchem głowę pozbawioną włosów. Brzydka i nierozumiana marniałam z dnia na dzień. Patrzyłam na odległe domy. Malowały się ciepłem gdzieś na horyzoncie tego, co niepoznane. Dym unosił się szarą smugą. Codziennie świadczył o tym, że gdzieś tam istnieje inne życie. Wtedy jeszcze nie przekonałam się o tym, czy lepsze. Pewnego dnia zasnęłam. Sen trwał jak wieki.

Nastał początek wiosny. Czas cieplejszych dni sprawił, że zaczęłam się odradzać. Ciało ogrzewane przez wzmożony przepływ krwi przybierało na sile. Ciecz pulsowała w najmniejszych jego częściach. Dotleniałam płuca, wciągając łapczywie powietrze. Chciałam istnieć dalej - walczyć. Obudzić umysł z zimowego letargu.

Szeptałyśmy porozumiewawczo pomiędzy sobą. Skazane na ten sam los dochodziłyśmy do tych samych wniosków - nie było stamtąd ucieczki. Patrzyłam na cmentarzysko obok. Tam już nikt nie był im potrzebny. Stare, wychudzone, z oznakami zanikającego życia dogorywały samotne i opuszczone. Nie chciałam takiego życia - takiego końca.

Zaszumiało. Wiatr delikatnie pogładził moje włosy - już odrosły. Poczułam, że ktoś troszczy się o mnie. Wyprostowałam nogi. Resztką sił wyciągnęłam je z błota, które zalegało wszędzie. Ziemia była wilgotna. Słońce nie zdążyło osuszyć wilgoci zaległej po wiosennych deszczach. Czułam, że to był ostatni moment na ucieczkę. Wiatr zaczął silniej wiać, jakby dawał znak - uciekaj. Pomagał ruszyć z miejsca znieruchomiałym od stania kończynom.

Uciekłam na granicę horyzontu. Czułam, że przecięłam cienką linię pomiędzy niebem a ziemią. Teraz byłam po tej lepszej stronie. Wyprostowałam nogi przed kolejnym zgięciem. Wraz z pierwszym powiewem cieplejszego wiatru wiedziałam, że tu jest miejsce, w którym chcę zapuścić korzenie. Odzyskałam tożsamość i wolność.

Znów jestem jabłonią.
Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
wodniczka · dnia 19.05.2011 21:12 · Czytań: 1252 · Średnia ocena: 4,5 · Komentarzy: 43
Komentarze
JaneE dnia 19.05.2011 21:36
Dla mnie troszkę zbyt oczywiste. Już w połowie wiedziałam o co chodzi.
Nie zaskoczyłaś mnie, ale stylistycznie bardzo ładnie.

Pozdrawiam ciepło.
Almi dnia 19.05.2011 21:41 Ocena: Świetne!
Witam,
Romantyczne, pomysłowe, oryginalne. Czytałam z prawdziwą przyjemnością. Moim zdaniem, potrafisz pisać bardzo sugestywnie.
Pozdrawiam
julass dnia 19.05.2011 21:48
w sumie bez rewelacji... poprawnie napisane ale nie wzbudza żadnych głębszych odczuć czy przemyśleń nad czymkolwiek... po prostu jest tekst... i tyle..
Usunięty dnia 19.05.2011 21:49
Zaskoczyłaś mnie wodniczko. Początkowo myślałam, że chodzi o jakiś obóz pracy, burdel czy coś w tym rodzaju, a tu proszę, takie roślinki...:) Fajny pomysł, delikatnie napisane z polotem i do uśmiechu, więc pozdrawiam z uśmiechem dużym. Fajne.
Azazella dnia 19.05.2011 21:54
również poczułam się zaskoczona, bo tak jak ardo myślałam, że piszesz o obozie pracy, albo czymś takim. Dopiero jak przeczytałam zakończenie wszystko ułożyło się w ładna całość. Przeczytałam drugi raz i zrobiło na mnie lepsze wrażenie. Całkiem przyjemna miniatura
julanda dnia 19.05.2011 22:04
"trzęsły się z powodu chłodu,
jechały na transport,
trwał jak wieki"
W tych miejscach spytałabym "fachowca", czy jest poprawnie.
"sam ...do tych samych"
, ;)


Powiem Ci, że pomysł tak, ale nie jestem przekonana, co do wykonania. Być może dlatego, że mam tyt. mgr inż. w temacie, a dawno temu gnębiłam uczniów nauczaniem sadownictwa. Nogi u roślin, nie umiem zaakceptować aż takiej metafory. Policzki, płuca? Dlaczego odzyskanie wolności nastąpiło w kolejnym sezonie, co się stało? Bajkowo, ale, jw. Pozdrawiam!
green dnia 19.05.2011 22:10
Dla mnie zbyt oczywiste, wszystko pięknie cacy podane na tacy. Poprawnie, ale to nie jest tekst do którego chciałoby się wrócić i szukać kolejnych znaczeń.
wodniczka dnia 19.05.2011 22:21
Witajcie serdecznie

JaneE - czasami gubi mnie wąska przestrzeń interpretacyjna. Chciałam trochę bardziej dwuznacznie - ale również nie chciałam ''za bardzo'' - więc dobrze, że chociaż w połowie;).

Almi - cieszę się, że z przyjemnością:).

julass - niektórych tekstów nie pisze się dla przemyśleń - wiec zamysł jednak udany.

ardo - cieszę się, że udało mi się Ciebie zaskoczyć;)... i że się podobało:).

Azazella - również cieszy aspekt zaskoczenia:). Myślałam, że kompletnie mi się nie udał. Miło mi, że czytanie przyjemne:)

julando - nie mam nic na swoje usprawiedliwienie;). Bo to zwykła personifikacja. Co do ''kolejnego sezonu'' - tekst to po prostu pamiętnik a jabłoń była tam dłużej niż jeden rok:).
Ja ''fachowcem'' nie jestem, na skrupulatnej poprawności się nie znam;). Wydawało mi się, że jest dobrze - a czy jest, to nie wiem;). Ale mam nadzieję, że aż tak bardzo nie razi, bo pomysłu na poprawki nie mam;).

Pozdrawiam Was serdecznie:-)

edyt:)

green - bo to nie jest tekst do odkrywania nowych znaczeń;). Tu jest zwykła metaforyka obrazu. Wystarczy jak przeczyta się raz;). Pozdrawiam!
Tukas dnia 19.05.2011 22:34
Takie tam tam fju-bździu, warsztatowo przyzwoite, ale w gruncie rzeczy nie wiem po co tracić papier (ile to jabłoni taka jedna kartka?... ech...).
wodniczka dnia 19.05.2011 22:38
Witaj Tukas

Gdybym traciła papier, to może i bym się zastanowiła, czy warto. Jednak to elektroniczny zapis wiec czym się przejmować;). Żadnemu drzewku nie zaszkodziłam;P. Ewentualnie Czytelnikowi - ale to miniaturak więc szybko przetrawi i zapomni;).

Pozdrawiam!:)
julanda dnia 19.05.2011 22:40
:D Ech, to chyba musimy zajrzeć do podręcznika, co i jak z sadzeniem, owocowaniem itd. ;)
Tukas dnia 19.05.2011 22:49
Czytelnik przetrawił gładko (zapomni na pewno;-)). Sens w tym, że sensu nie widzę w sztuce, a co dopiero tej dla sztuki. Ale skoro i socrealizm znalazł swoich amatorów, to pewnie każdy może.

Również z pozdrowieniami
wodniczka dnia 19.05.2011 22:50
julando - jak coś źle to napisz:). Może poknociłam ale jakoś nie widzę;). Kiedyś je posadzili - potem upłynął długi czas, by rodziły. Nie mam określeń użytych w kolejności... więc może się zaplątałam;). Pozdrawiam;)

edyt:)

Tukas - Cieszę się, że tak bardzo nie zaszkodziło;). Bo bym Cię jeszcze na sumieniu miała;P a tak ok:):):).
Tjereszkowa dnia 20.05.2011 02:00
Podobnie do Jane domyśliłam się o co chodzi i w tym momencie tekst stracił dla mnie. Pomysł – tak, wykonanie – nie. Czegoś zabrakło. Może tego, o czym sama napisałaś, tzn dwuznaczności? Nadało by to głębi, dodatkowego wymiaru opowiadaniu, a tak, tekst jest tylko ładnie napisaną zagadką, która, jeśli zostaje rozwiązana przed finałem, pozostawia niedosyt. Jeśli wiesz, jaki efekt chciałaś osiągnąć, spróbuj dopieścić utwór.. Pozdrawiam
Usunięty dnia 20.05.2011 06:27
Niestety nie dziś. Jakoś nic tu nie znalazłam dla siebie. Pomysł dobry, ale jako czytelnik jestem rozczarowana. Muchomory są paskudne co?;)
julanda dnia 20.05.2011 08:06
A ja wracam, powiedzieć, że całą noc śniłam tę jabłoń, co oznacza, że Autorka ma zebrać siły i zrobić z tego cacko! Wiem tylko, że oprawianie szlachetnych kamieni, to umiejętonośći i praca, więc trzymam kciuki i pozdrawiam!
Wasinka dnia 20.05.2011 08:58
Hm... nie poruszyło jakoś... ale pomysł całkiem przyzwoity. Jednak niedobrze jest domyślić się w połowie, o co chodzi, jeśli atutem tekstu (a przynajmniej jednym z nich) ma być zaskoczenie. Ale to przecież da się zrobić. Pomysł na pewno jeszcze dojrzeje.
Polki to już chyba tak mają, ze im się z obozem kojarzą takie napomknienia... I zapewne sobie tak to wykoncypowałaś.
Jeśli bierzesz "na warsztat" jakąś metaforę ogólną, w tym przypadku jabłoń, to fajnie jest się zapoznać z tematem dogłębnie, żeby taki kwietna istota, jak julanda, mogły się zgłębić bez świadomości, że coś jest nie tak :)

Ładnie napisane, więc czyta się przyjemnie.

Chciwe ręce wyciągały po coraz to więcej. - tu jednak brakuje "się" albo jeszcze inaczej można rozwiązać

Stare, wychudzone, z oznakami zanikającego życia dogorywały samotne i opuszczone. Nie chciałam takiego życia - takiego końca. - nieco to "życie" powtórzone wpadło na siebie

Ziemia była wilgotna. Słońce nie zdążyło osuszyć wilgoci - tu podobnie: wilgotna/wilgoci

Jak sobie tak myślę nad tym tekstem, to przyszło mi do głowy, że taką jabłonią może być każda kobieta, która miała jakieś paskudne przeżycia za sobą. Tak jakby wziąć tekst od końca po prostu.

Aha, tytuł mi jakoś nie podchodzi...

Pozdrowienia w słońcu się wylegujące.
link a dnia 20.05.2011 09:45
Cytat:
Słońce zachodziło ostatnio dość szybko. Podkurczałam ręce, by były jak najbliżej ciała. Tuliłam dzieci, które trzęsły się z powodu chłodu. Niektóre, pąsowe na policzkach, odbierano mi bez pytania. Chciwe ręce wyciągały po coraz to więcej. Targały włosy, raniły skórę. Przystawiały zimne żelastwa do szyi, gdy zaciekle broniłam potomstwa. Nie mogłam nic na to poradzić. Byłam bezbronna. Nie wiem, co dalej się z nimi działo.


Relacja ludzka matka-ludzkie dzieci, widziana z tego punktu widzenia, zaczyna być raczej niesłodka. Łagodnie mówiąc. Dzieci przecież dojrzały, czyli są dorosłe.
Przekład z języka jabłoniowego na ludzki:

Słońce zachodziło ostatnio dość szybko. Podkurczałam ręce, by były jak najbliżej ciała. Tuliłam dorosłe dzieci, które trzęsły się z powodu chłodu. Niektóre, pąsowe na policzkach, odbierano mi bez pytania. Chciwe ręce wyciągały po coraz to więcej. Targały włosy, raniły skórę. Przystawiały zimne obowiązki i przyjemności, gdy zaciekle broniłam potomstwa. Nie mogłam nic na to poradzić. Byłam bezbronna. Nie wiem, co dalej się z nimi działo.

Ciekawe np. ile kobiet-czytelniczek z PP miało przepimpane z taką mamusią synka. Wolałaby grzeczne pytanie: proszę pani, mogę dotknąć pani jabłuszka? A ona i tak by rzekła: Nie, okrutna babo. A jeśli się dotknęło bez pozwolenia, mamusia tak się obrażała, że nie wiedziała, co było dalej z prostego powodu: za daleko dzieciaki odjechały, żeby w ogóle żyć, a ona nie chciała niczego o nich wiedzieć.
Lub ile miało przepimpane z takim wychuchanym maminsynkiem.
Lub kto z czytelników, już niezależnie już od płci, miał przerąbane z nadopiekuńczością rodziców.

No cóż, świat pożera jabłuszka: żyjąc, tracimy życie - jak u Janion.
I nie wiem, czy anielsko lepsze jest wiszenie na mamusi, marszczenie się, plamy opadowe za życia, dziobanie przez ptaki i spadanie z ramion mateczki w ziemię, żeby tam wreszcie zgnić do pestki.

Dobrego.
wodniczka dnia 20.05.2011 10:21
Witajcie

Piszecie, że wiedzieliście o co chodzi - mogliście. Ale i tak nie mogliście znać zakończenia, chyba że czytaliscie utwór przed opublikowaniem;) i znaliście LOSY jabłoni i wiedzieliście, że to nie grusza czy śliwa;)- równie dobrze mogłam ją ''wyciąć'' i ''zabić'' niż dać jej nowy dom i poczucie wartości. Dlatego nie tylko pod tym zględem należy czytać - bo to nie kryminał;)

Tjereszkowa - no cóż - chciałam inaczej - bez ostatniego zdania i innego tytułu - ale czy wtedy nie zostałby on obozem pracy kobiety albo burdelem? Tak źle, tak niedobrze i czasami sama nie wiem, czy zakręcić Czytelnika, żeby nic nie wiedział, co jest popuryzowane przez niektórych tu na PP czy po prostu stworzyć zwykły sensowny obraz. Nie będe go dopieszczać, bo nie ma to sensu - musiałabym zmienić wszystko;/

MM - trudno się pisze i żyje się dalej;)

julando - mam nadzieję, że śniła Ci się już ta piękna i wolna jabłoń!:). Nie chciałam, abyś miała przeze mnie koszmary nocne!:)

Wasinko - tak jak wspomniałam - domyślanie to jedna sprawa, a śledzenie dalszych losów to druga i nie jest to ze sobą powiązane. Element zaskoczenia w sensie - że kontrastowość oczekiwać.

link - a Ty znów o wszystkim i niczym, pogrążona w ideologicznych rozwiązaniach i bawiąca się konwencją słów we własym zamyśle. Mam wrażenie, że zwężasz wszystko do jednego - a wystarczy odrobina luzu. Może chociaż przyniesie inspiracje wiadome dla wtajemniczonych - a może i nie;)

pozdrawiam wszystkich, rozumiejąc, że niektórzy z przymusu spowodowanego maratonem komentatorskim;). Jednak dziękuję mimo wszystko.;).
bury_wilk dnia 20.05.2011 11:04
A ja nie wiedziałem o co chodzi (strzelałem w jakiś obóz pracy, choć wydawało mi się to bez sensu). Przeczytałem do końca i właściwie nadal nie wiem... Znaczy oczywiście rozumiem tą jabłoń itp, ale po co to było pisać, to już nie bardzo. Widać za cienki Bolek jestem ;)
Za to stylistycznie poprawnie i czytało się bez zgrzytów.
link a dnia 20.05.2011 11:37
wodniczka,

a Ty znów o wszystkim i niczym, pogrążona w ideologicznych rozwiązaniach
Nie. Nie o wszystkim i niczym, tylko o tym, czym Twoja poetyczna metafora może skutkować w przekładzie na jedną, konkretną relację ze stosunków międzyludzkich: matka-dziecko. Jeśli będziesz tak uprzejma i zechcesz mi wskazać, który mianowicie z elementów tej relacji jest wszystkim, a który niczym, będę Ci zobowiązana.

i bawiąca się konwencją słów we własym zamyśle.
Ośmielę się myśleć, że Twój tekst nie robił niczego innego:)

Mam wrażenie, że zwężasz wszystko do jednego - a wystarczy odrobina luzu.
Do jednego, czyli czego konkretnie? Do czego zawężam? Mogłabyś to nazwać?

Może chociaż przyniesie inspiracje wiadome dla wtajemniczonych - a może i nie;)

Sorry, przyjmę, że to żart. Tak bardzo nie trzeba żadnych wtajemniczeń, by spostrzec możliwość analogii miedzy spersonifikowaną jabłonią, przedstawianą jako matka a matką.
wodniczka dnia 20.05.2011 13:06
Witaj bury_wilku - po co pisać - a bo ja wiem - bo była chwila i mi się nudziło;) ale na pewno nie chciałam zanudzać czytelnika;). Ja niestety mam taki specyficzny styl pisania i albo ktoś polubi, albo wręcz znienawidzi;). Nie jestem cienki Bolek - może ja cienka pisarska;).

Witaj link_a - ja wiem, że Ty się lubisz wdawać w takie dyskusje ale ja nie i wbrew temu, że czasami to robię, to nie jest to dla mnie przyjemnością - bo wiadomo co idzie za taką wymianą komentarzy - niechęć do drugiej osoby a niekoniecznie do tekstu.
Na prawdę obraz jabłek jako dzieci nie jest naturalistyczny i ochydny. Te obowiazki i przyjemnosci - po co to wstawiasz? Przecież tam trzeba rozumieć dosłownie - a obraz pozostawić dalej w konwencji przenośni - niekobiety. ''Zwężasz'' - a co tu tłumaczyć - rozbierasz na części pierwsze. Szukasz jakiś znaczeń - realcji matka-dziecko, które zmieściło się u mnie w jednym zdaniu i nie zawierało nic więcej oprócz opisu. iI to nawet nie była relacja. Nie bądź zła ale ja czasami mam mieszane odczucia po Twoich komentarzach i nie wiem jak je rozumieć. Wszędzie można dostrzec błędy - jak nie stylistyczne to nie ta forma, nie ten przekaz, nudne, za długie, za opiosowa, za oschłe, za mało refleksyjne, za banalne, za liryczne, za dosłowne, za mało dojrzałe, itd...
Link - jak się nie podoba ok - ale napisz - nie podoba się albo ujmij to tak, zebym zrozumiala - a nie miała wrażenia osobistego wywodu, który z oceną ma mało wspólnego;). A może źle odbieram Twoje komentarze - nie wiem. Ale tego to nie zroumiałam;). I nie mniej mi tego za złe. Piszę jak czuję, zeby nie było nieporozumień.

Pozdrawiam Was serdecznie!:)
link a dnia 20.05.2011 13:23
wodniczka,
nie mam pojęcia, co też może oznaczać "naprawdę", zważywszy wszechobecną subiektywność:D Jednak nie trzeba, byś trudziła się z wyjaśnianiem. Zła nie jestem ani trochę. Nie widzę żadnego powodu do irytacji czy złości.

Przecież tam trzeba rozumieć dosłownie - a obraz pozostawić dalej w konwencji przenośni - niekobiety

Nie no, sorry. Nie ma żadnego znaczenia metafora, której na życzenie autora nie mogę odnieść do realnego życia lub zaleca się, by ją odnosić do rzeczywistości w zakresach wyznaczanych przez autora w komentach, bo przecież nie przez sam tekst. I, daruj, ale naciągasz sens jak strunkę: uczłowieczasz jabłoń, ale dziwujesz się, jak i po co ktoś może przejść drogę w odwrotnym kierunku:D Czyli ujabłonić człowieka.
Mnie się nie chce już szukać bez przerwy języka dla każdego w jego "guście". Równie dobrze Ty możesz zrobić wysiłek i spróbować zrozumieć, co ja mówię, skoro ja jestem zdolna do wysiłku dociekania, jaki jest sens tego, co Ty mówisz. Sorry, nie widzę niczego złożonego w moim pierwszym komencie tutaj. Jest prosty jak drut babuni. I przypinanie mu etykietki filozofii to jakieś nieporozumienie.

Znickam całkiem. Bo faktycznie nic po mnie przy przenośniach, które mają być tylko ładnymi słowami.
wodniczka dnia 20.05.2011 13:43
Link
Przystawiały zimne żelastwa do szyi, gdy zaciekle broniłam potomstwa.

Ty napisałaś: Przystawiały zimne obowiązki i przyjemności, gdy...

i jak tu nie rzoumieć zimnego żelasta dosłownie??? tylko traktować go jako obowiazek i przyjemność. RATUNKU!:).

I ja nie muszę tłumaczyć tekstu - jedynie odnoszę się do interpretacji. Cały obraz to METAFORA - ale niekoniecznie trzeba szuka ciągle ukrytych znaczeń i odnosić ich do podstaw z życia. Ja czytając o wróżkach i krasnoludkach nie szukam ich w świecie żywych;). Przenosić się jedynie można do innego świata - bez powiązań. Nie muszę niczego tłumaczyć, zeby czytelnik to zroumiał, bo tu nie ma nic do tłumaczenia. Link - cieżki z Ciebie czytelnik;). Tłumaczę a Ty i tak na swoim - niech Ci będzie. Ja wyciągam białą chorągiewkę!!!!!!!!!!!!!!!:). Rozumiem, ze się nie podoba - ok:).
link a dnia 20.05.2011 13:56
Ech. Nie mogłam nie zawrócić na wołanie o pomoc. Idę z ratunkiem:D Może nie łapmy stu srok za ogon. Złapmy metaforę.
Cały obraz to METAFORA
Fajnie. Metafora CZEGO?
wodniczka dnia 20.05.2011 13:59
niekobiety:D
Kushi dnia 20.05.2011 14:23 Ocena: Bardzo dobre
Witaj miło:)
Z ciekawością przeczytałam Twoje opowiadanie:) I przyznam szczerze, że puenta mnie zaskoczyła bo chyba tak jak inni pomyślałam o samotnej...być może na wygnaniu kobiecie:)
A tu proszę...chodziło o jabłoń:)
Pozdrawiam Wodniczko:)
link a dnia 20.05.2011 14:28
Wiesz, gdybyśmy niezobowiązująco flirtowały w jakimś saloniku, z Twoją quasi-konkretnością, pozorowaniem jej byłoby może zabawnie;d W każdym razie przez pięć minut pewnie tak. Jednak gdy wyobrazić sobie realną potrzebność błędnych kół z proponowanej przez Ciebie logiki w co drugim tekście na Liternecie, robi się raczej zimno. Niekobietą jest wszystko, poza niekobietą, np. mężczyzna, filiżanka i kosz na śmieci: nie sposób powiedzieć o nich: są kobietą. Wszystko nią jest we wszystkich słownikach świata:D No bo jest nią to wszystko, co nie jest kobietą i nie jest niekobietą.
To może wiele wyjaśniać z reakcji czytelników na Twój tekst: chyba mało kto wiedziałby, co powiedzieć, kiedy spotyka metaforę jabłoni, mogącą być zdaniem autora metaforą Czegokolwiek udającego jabłoń. Lub jabłoni, która ma być metaforą jabłoni. Swoją drogą, nie wiem teraz całkiem, co Ty masz na myśli, kiedy wypowiadasz słowo "metafora". Jednak po naszej rozmowie bałabym się pytać;d Od błędnych kół zawroty głowy takie, że najszybsza karuzela przy tym to pikuś. Więc ja wysiadam. Nie dla mnie takie zabawy. Na razie masz mnie z głowy:D

Dobrego dnia.
wodniczka dnia 20.05.2011 14:29
Witaj Kushi:)

Dziękuję za przeczytanie. Cieszę się, w jakiś sposób opowiadanie zaskoczyło;).
Pozdrawiam serdecznie!:)

edyt:)

link - ale ja nie twierdzę, że jestem konkretna. Kobieta zmienną jest. Ja również. Ale uwierz mi - teksty są logiczne, bo mam szacunek dla odbiorcy a że czasami sa proste i banalne - to inna sprawa. Mam prawo wyrażać siebie tak, jak chcę a Ty masz prawo, aby tego nie kupić. W kazdym bądź razie również dobrego dnia życzę!:).
Adela dnia 20.05.2011 17:07
Pomysł interesujący, przykuł moją uwagę i spowodował ciekawość: co będzie dalej. Ładna puenta. Jednak czegoś mi w tym tekście brakuje. Być może dlatego, że jest napisany krótki, nieskomplikowanymi zdaniami, co troszeczkę odejmuje (moim zdaniem) tekstowi uroku. No, ale lektura była przyjemna.
Pozdrawiam,
A.
wodniczka dnia 20.05.2011 17:56
Witaj Adelo:)

niestety wyszła kolejna miniaturka;).
Jak piszę metaforyką też jest źle;). Ale podsumowując - jak lektura była przyjemna, to jest dobrze;)
Pozdrawiam serdecznie!:)
MaximumRide dnia 20.05.2011 19:13
,,Ciało ogrzewane przez wzmożony przepływ krwi dobierało na sile,,.

Może powinno być przybierało a nie dobierało?

,,nie było stamtąd ucieczki Patrzyłam,,

po ucieczki- kropka

Tekst bardzo fajny. Podobają mi się takie miniatury. Ciekawe jest to, że autor opowiada i do końca nie wiadomo o co chodzi. A bywa, że gdy przychodzi ostatnie zdanie to daje zupełnie inną odpowiedź niż uważaliśmy. I to jest bardzo fajne. Autor musi tak pisać, żeby nie ujawnić o co chodzi. Bardzo dobra miniatura. Przyjemna i płynnie się czyta. :)
wodniczka dnia 20.05.2011 19:46
Witaj MaximumRide

Masz rację - poprawię na przybierało:). Kropeczkę też wstawię - gapa ze mnie;). Cieszę się, że się podobało i że w jakimś stopniu końcówka zaskoczyła:).

Pozdrawiam serdecznie!:)
Adela dnia 20.05.2011 20:22
Tak lektura była przyjemna. Troszkę brakowało mi no nie wiem- takiego pieprzyka, ale nie narzekam.
Pozdrawiam,
A.
wodniczka dnia 20.05.2011 20:27
Witaj ponownie Adelo
Pisania z pieprzykiek muszę się nauczyć, bo wodniczkom to nie wychodzi;).
Pozdrawiam ciepło:)
Adela dnia 20.05.2011 21:32
Myślę, że wodniczki potrafią nurkować jeszcze głębiej w celu złowienia dawno niewidzianych przez ludzie oko skarbów.
Powodzenia,
Pozdrawiam cieplutko,
A.
wodniczka dnia 20.05.2011 21:48
Adelo - nie dziękuję, żeby choć w części się powiodło;).
Pozdrawiam!:)
Adela dnia 20.05.2011 23:53
Tak, lepiej nie zapeszać. Wiadomo, czarne koty lubią przechodzić przez drogę:)

Trzymam kciuki za podróż w wodniste odchłanie:)
Pozdrawiam serdecznie,
A.
wodniczka dnia 21.05.2011 11:35
:)
mruczol dnia 22.05.2011 07:56
Wodniczko,
podobało mi się bardzo :yes:. Wstyd przyznać, ale ja nie żadne obozy pracy i domy publiczne, ale kosmiczne s-fiction miałam przed oczami :bigeek::bigeek::bigeek:. Coś jakby "Wyspa", albo inne takie...
I mnie zaskoczyło. Może niedorozwinięta jestem, polonistki tak mają.
Fajny tekst, świetnie się czyta. Zaraz sięgnę po następny (Twój, oczywiście).
Pozdrawiam cieplutko,
mruczol :smilewinkgrin:
wodniczka dnia 22.05.2011 09:18
Witaj!

Bardzo mnie cieszą Twoje słowa!:) Aż zabrakło mi słów;). Nie pimyślałam o s-fiction ale spróbuję przeczytać w tej konwencji:). Miło mi Cię gościć i cieszę się, że sie podobało:). Zapraszam zatem do następnego;).

Pozdrawiam serdecznie!:)
KarolaBas dnia 25.05.2011 22:27
Mnie sie podobało. Płynny tekst,aczkolwiek z wielkim zaskoczeniem, co w moich oczach jest plusem. Fajny pomysł, oryginalny. I fajna, dobra ręka do pisania - Twoja! Gratuluję i pozdrawiam serdecznie!
wodniczka dnia 25.05.2011 23:11
Witaj Karola!
Bardzo się cieszę, że utwór się podobał i zaskoczył:).

Również pozdrawiam serdecznie:-)
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Marek Adam Grabowski
29/03/2024 13:24
Dziękuję za życzenia »
Kazjuno
29/03/2024 13:06
Dzięki Ci Marku za komentarz. Do tego zdecydowanie… »
Marek Adam Grabowski
29/03/2024 10:57
Dobrze napisany odcinek. Nie wiem czy turpistyczny, ale na… »
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty