Gabi, Twój tekst wzrusza i potwierdza słowa ks.Twardowskiego - "Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą..."
Podoba mi się. Pozdrawiam

Nie wykrzyczę nigdy żalu na widok czarnosmutnej kartki. - czytając te słowa, poczułam jakby ukłucie w sercu, tak, kłócimy się, obrażamy, trwając w zacietrzewieniu przez miesiące, ba, lata. Najgorsze jest to, że z czasem nie pamiętamy nawet o co poszło…, a potem przychodzi refleksja, opamiętanie, ale jest już za późno na przeprosiny (...), że nie zdążyłam ci powiedzieć, wymawiamy z nadzieją, że może czas cofnie zegary. Nie cofnie, w życiu trzeba się nauczyć wybaczać, a przynajmniej próbować zrozumieć drugą osobę, tak po prostu jest łatwiej żyć.
Można też zinterpretować Twój tekst tak: w pogoni za pieniędzmi, karierą, zapominamy o rodzicach, dziadkach, tłumacząc (sobie przede wszystkim) brakiem czasu, czy zwykłym wygodnictwem ( w sobotę muszę odpocząć, a nie jechać taki szmat drogi do rodziny; zrobię to w następny weekend, potem w następny... aż... nie ma już do kogo jechać).
To takie moje czytanie.
Bardzo dobry tekst; wzrusza, ale jest też przestrogą, jak nie powinno się postępować. Zostawiam świetne i idę zaszyć w kącie z Twoim wierszem, gabi.
Buziak

Wracam i wracam, odczytuję coraz więcej i odczuwam z peelką każdy obraz wielowymiarowo i konkretnie. Jak Miranda, również i ja przypomniałam sobie wiersz "Śpieszmy się". Ile niewypowiedzianych emocji zostaje w środku człowieka, kiedy
przymus ciągłego dreptania
nie pozwalał na przewracanie stronic do przodu. , a później już tylko zostaje
przemówić chociażby tylko kroplą deszczu, śpiewem ptaka -
przykro mi

Wiersz jest wyjątkowy, zaliczyłaś go do prozy poetyckiej, ale pozwól, że dla mnie będzie wierszem. Pozdrawiam w zamyśleniu...

Piękny, uczuciowy wiersz. Tyle w nim szybkiego życia, które niejednokrotnie nie pozwala nam na głębszą releksję - ot, po prostu wszystko przemija, ile osobistego żalu podmiotu lirycznego do samego siebie.
Gdy czytam takie teksty jak ten, mówię sama do siebie - tak, po to są słowa!
Pozdrawiam serdecznie,
A.

potrafisz zawsze pięknem zaskoczyć, myślą ks. Twardowskiego, cieszy tylko to ile ludzi zrozumiało Jego słowa, pięknie Gabrysiu pozdrawiam.

Wiesz Gabi - mi też deszcz uśmiech poranił....czasami umiemy nie zdążyć, a wtedy nasz świat beż poręczy - nie umiemy się trzymać. Piękny wiersz. Pozdrawiam serdecznie.

bosski, Wiolinek, Wasinka - dzięki serdeczne!
Pozdrowienia cieplutkie

Gabuniu:

Piękny, wzruszający tekst. Gratuluję i kajam się za absencję pod nim.
I pod innymi

Cieplutko,

z.

kapitalne! napisałam o tym książkę, o takim :"za późno".
znakomity wiersz. gratuluję.

Tak niewiele słów trzeba, aby oddać smutek za zmarnowaną okazją i żal, że się nie przystanęło, kiedy był jeszcze czas.

Porusza serce.

Pięknie Gabi.

Nie wykrzyczę nigdy żalu na widok czarnosmutnej kartki.
Jednak chciałabym dotrzeć, przeprosić za zwłokę i przemówić
chociażby tylko kroplą deszczu, śpiewem ptaka -
przykro mi

aż mi w sercu zakłuło, tak!

POzdrawiam

Rymiarzu - dziękuję serdecznie za wszystkie komentarze pod wierszami!
Rozpieszczasz mnie

Piękny, uczuciowy wiersz.