Czas
zatrzymał się
na wspomnieniach
i tylko wskazówki plączą się
po codzienności.

To dzięki nim
pamiętam, że jeszcze warto

czekać

Nie sposób odmówić uroku tym wersom, w słowie 'plączą' jest taki potencjał i przekaz, który świetnie oddaje stan takiego wewnętrznego splątania, snucia się z kąta w kąt, zawieszenia, oczekiwania, może nawet niepokoju; myśli, które kołaczą sercem. Ponadto wskazówki mogą mieć kilka znaczeń, z jednej strony jest upływający czas, ale to mogą być przecież takie życiowe wskazówki z przeszłości, które dały nam do myślenia i mogły utwierdzić w przekonaniu, że warto czekać. Tak, jest tutaj ukryta głębia w tych wersach, warto przystanąć i spróbować odczytać. To zdecydowanie najlepszy fragment tego wiersza.

Ale jest jeszcze coś, co przykuło moją uwagę, wyobraziłam sobie owe pozostawione ślady,w których peelka zapisuje własne marzenia, w połączeniu z mgłą która się ściele, kiedy ona delikatnie stąpa po ścieżkach - buduje to taki zwiewny, nieuchwytny nastrój, klimat tajemniczości, ulotności chwili, powiedziałabym rozmarzenia w jakie wpada się przed snem. Mgły z Twojego wiersza przypomniały mi usłane mgłą poranki na łąkach w Gorcach - w okolicach Turbacza, niesamowite widoki i gra tych mgieł w połączeniu z różnorodnością kwiatów i motyli - na zawsze pozostawiły niezapomniane wrażenia, z chęcią wracam wspomnieniami do tych miejsc.

Zwróciłam uwagę na powtórzenie, słowa - pełne: "pełne mgły", "pełne ulotności" - tutaj spróbowałabym to jedno jakoś zastąpić

Przeczytałam z przyjemnością Pozdrawiam słonecznie

Kuschi, nawet bym nie pomyślała, że z takiego banału można zrobić takie cudko. Dobrze, że zmieniłaś avatar, bo ostatnio zgapiam wiersze przez prozę, a tym razem analizowałam Twój avatar, intrygujący w pomniejszeniu jak kot ze złotą głową.
Czemu to "w" w pierwszej strofce tak zostało? (wersja jednen, acha!)
Mogę się pozastanawiać? Tak, jak bym to zrobiła nad swoim wierszem, w trakcie pisania? Zabrałam się za wersję pierwszą, bo je pomyliłam, ale niech zostanie, takie moje myślenie.
ścieżka pełna mgły - jakby miała brzegi, od razu kojarzy mi się czyście...
ulotne motyle - zastanawiam się nad ich ulotnością, raczej pasuje ona metaforycznie, ale i oklepanie do "chwil", może motyl lotny, jaki byłby efekt w tekście?
zatrzymał się - plączę się - tzw. w prozie siejątki, co z tym, myślę, jak uziemić ten czas bez "się". W prozie zrobiłabym tak:
Czas
zatrzymny na wspomnieniach
tylko wskazówki plączą się
po codzienności.

ale to w prozie, tam łatwiej manewrować.
Wwersji ostatniej wszytsko ślicznie, tylko to się, ale, co tam.
Naprawdę nie myślałam, że takie cudko z banału można skleić - pozdrawiam, buziak!

I dlaczego nikt nie lubi motyli! Nie wierzę, to tylko poza, taki trend! Ratujmy motyle w poezji!