Znowu miałem ten okropny sen. Byliśmy razem na polanie,
a kiedy przyszła północ, zaczęłaś rozdeptywać wszystkie grające świerszcze.
Wtedy, modliłem się do księżyca o jedną, zupełnie ciemną noc, w której
mogłabyś się zagubić i potknąć o powalone drzewo.

Te korzenie są niczym moja wiara. Niektóre jeszcze sięgają wody i łączą
z ziemią, tak jak dzieci ze swoją matką. Wiesz, złudzenia bywają
strasznie realne; czasami zapominam słowa „tato”.

I staje się. Każdej nocy podnoszę cię zagubioną w okolicach
własnych uczuć. Na przemian mieszasz szept z głośnym krzykiem.
Wyrywasz słowa i chcesz się ich pozbyć, ale ta droga prowadzi
do rozerwanych szwów. A przecież tak bardzo nie lubisz prosić o pomoc.

Nie musisz.

***

Świt w końcu położył rozgrzane dłonie na plecach
i przysuwa nas do siebie.