W klimat wsiąkam. Mam wrażenie, że docieram do drugiego dna
Nie wyprowadzaj mnie z błędu )
Pozdrowienia.

U, nie lubię takiej formy, dla mnie zapis jest be.

Treściowo nawet łapię.
Pozdrawiam,
Ann.

Podobnie jak wyżej odnoszę wrażenie, że zapis trochę odbiera temu wierszowi. Gubię się w tych ścinkach i dopiero po poskładaniu coś zaczyna świtać. Może w tym rzecz, jednak mi to nie do końca odpowiada.

I jest ładnie, ciekawie. Chociaż nie dałam się porwać.

aż się rozmarzyłam do mnie trafia, nawet taki zapis )

Zawsze bardzo miło Cię odkryć w poezji. Czytam i z ogromnym zainteresowaniem obserwuję. <Ha> I już wiem, że będzie bardzo ciekawie, to pewne, bo jak Zawsze coś lubi, to konkretnie Piszę to z humorem oczywiście, - w poprzednim wierszu wiadro było z solą, tutaj pół wiadra ciszy.

Ta miniaturka ma coś w sobie, każe się zatrzymać i zastanowić, wymowne jest to 'podkulanie ogona'.

Mam wrażenie jakby ktoś do tej pory /być może, że w poprzednim związku/ musiał rezygnować z własnego zdania i słuchać bezgranicznie tej drugiej strony, był cały czas podporządkowany. Teraz chce/próbuje zbudować nowe, ale pamięć zaznanej krzywdy powoduje, że zachowuje dystans, w obawie iż tamta historia może się powtórzyć. Ten lęk trudno w sobie przezwyciężyć, dlatego stajemy się ostrożni, odtrącamy innych, nie dając sobie szansy na szczęście. Smutne to, wiele bólu odkrywam w tych wersach.

'Przetrawianie' kojarzy mi się z przetrzymaniem tych trudnych chwil, wytrzymaniem i przełknięciem gorzkiego, to tak jakby powiedzieć tej drugiej osobie - "nie masz wyboru, jeśli chcesz być ze mną, uzbrój się w cierpliwość, chwilowo inaczej nie będzie, aktualnie inaczej nie potrafię, musisz momentami strawić, przemilczeć, zrozumieć, im szybciej tym lepiej. Dlatego bez zarzutów. Ławo z pewnością nie będzie - więc nie utrudniaj, i tak nie raz przyjdzie wspólnie pomilczeć. Takie to moje wędrowanie przez Twoje wersy.

Zmieniłabym tę wersyfikację, to miniaturka, według mnie
taki zapis w słupku nie służy płynności myśli podczas czytania.

Jeśli pozwolisz, ja czytam sobie i zapisuję tak:

weź mnie i lekko milcząc przetraw
mam pół wiadra ciszy. zabraknie
na czasy doczesne. już nie myśl
szczęściem potrafię tylko uciekać
choć ogon zaginął

od podkulania


Oczywiście można też bez interpunkcji, to kwestia przemyślenia.

Z pewnością będę zaglądać i śledzić kolejne!

Pozdrawiam ciepło, serdecznie

Nicki, bardzo mi miło
TiA, czy dobrze odczytujesz - wiesz sama, prawda? Co do wersyfikacji, pierwsza wersja wyglądała bardzo podobnie do Twojej, choć od początku była pozbawiona interpunkcji. Potem zaczęłam bawić się przerzutniami i najwidoczniej przekombinowałam. Przetrawię. Dziękuję i pozdrawiam.

TiA, Twoja nocna interpretacja była bliska mojej!

Zawsze w końcu tu jestem!
Wiersz w pełni intrygujący, zatrzymuje. Z pewnością. Zapis nie zapis, ale brakuje mi tu jakiegoś jasno odstającego haka, abym mogła się nadziać na drugie dno. Wszystko jest tajemnicze, ale ile można żyć w tajemnicy? Martwię się, że jeśli nie pojmę tego tajemniczenia to odejdę. Wiesz, o co mi chodzi...

Ciszy zabraknie

Ależ skąd. Jej jest zawsze (ups, znowu! ) nad wyraz. To Pięknie wyszło. Pointa jest smutna dla mnie.
Całość oceniam jako dobry wiersz, który ma szansę wysoko zajść w górę. Ale nie zmieniaj go. Po prostu pisz ciągle nowe. No i mam nadzieję do zobaczenia! Pozdrawiam!

Podkulona puenta wydrżała ciareczkami na plecach; wiersz przemawia od środka Autorki do środka czytającego...
Pozdrowienia ciszą wieczoru muśnięte.

czy bym zastosował taką samą wersyfikację, nie wiem, mnie ona nie przeszkadza poczuć głębię wiersza z tym podkulonym...
usłyszałem w tym wierszu krzyk, poruszył subtelnością, pozdrawiam.

ooo..i w tym momencie coś się zmieniło ale ja zdania nie zmienię

zawsze,
nie mow, ze zabladzilas.
tez mam na sumieniu cos bardziej poetycznego, niz szara rzeczywistosc
i, mowiac szczerze, wciaz mnie tam ciagnie
buziaczki optymistyczne

Strasznie mi miło to czytać, tym bardziej, że sama zapomniałam już o tym tekście Pozdrawiam!