Chciałoby się bez celu przemieszczać myśli, ubierać je w zwiewne sukienki, nie zważając na pory roku. Chodzić ponad tym, co niełatwe w kilkudziesięciocentymetrowych szpilkach, nie przyznając przed innymi, że jasny cień za nami to anioł, a szpilki są tylko złudzeniem, które chroni przed zazdrością.

A gdyby tak czasem zmienić na zawsze w miód, czekoladę i watę cukrową?

Szukamy odpowiedzi w gorzkim. Boimy się nadmiaru cukru, a potem i tak wstrzykujemy insulinę. Przychodzi żal, że było tak blisko, o krok, a może dwa iniekcje za późno. Wystarczyło wyciągnąć rękę albo spojrzeć na drugi peron. Po co upierać się ciągle na pierwszy. Wszyscy prędzej czy później odjedziemy tym samym składem.

Powielamy siebie za często i za bardzo. Ciągle ten sam kierunek, wszystko schematyczne: obiad, śniadanie, kolacja. Budzimy się rano, by zasnąć wieczorem. Sięgamy pamięcią zza jutra i widzimy

niesiebie - w powtarzalności.

Za bardzo uwięziliśmy pragnienia. Nadaliśmy im wymiar marzeń. Teraz oddaliły się od teraźniejszości na wymiar niedotępności. Za dużo lęku, by nazwać po imieniu, dotknąć, podejść bliżej. Bezpieczniej biec na skróty ja. A potem mówić, że nie było możliwości, by przemyśleć bardziej. Z dnia na dzień rzadko interpretuje się znaki.

Zapomniana myśl błądzi gdzieś po grzbiecie. Wywołuje ciarki. Porusza mięśnie, chcąc skierować ciało w odpowiednie miejsce. Nie zauważamy, bierzemy tabletkę na ból serca. Tracąc sens, zapisujemy kolejny lęk zamiast spełnienia. Nie umiejąc się wyrwać z kagańca, odczuwamy ucisk na szyi. Przełykamy ślinę na widok nie naszego deseru. Znów idziemy spać głodni. Bez gwiazd na niebie i stolika z lampką,

niepogodzeni z ciemnością.