Pewnego pogodnego popołudnia, kiedy się wylegiwałam na trawce przed domem, zapatrzyłam się na niebo. Było tak cudnie błękitne i tak czysty miało kolor. Idealnie się komponowały z tym, co mnie zachwyciło. Ujrzałam na nim piękne obłoki. Były takie śliczne. Wyglądały jak puch... tu więcej, tam mniej. Tu ciapek, tam smug. Jakby ktoś malował białą farbą niepełna chmury na urzekającym błękicie. Patrzyłam i patrzyłam i własnym oczom nie mogłam uwierzyć. Rozmarzyłam. Oddechu nie mogłam złapać. Były takie śliczne i tak pomazały pół nieba. Czułam się jak malarz. Miałam pędzel w ręku i trochę wyschniętą farbą próbowałam namalować pełne obłoki. I co wyszło? Wyszły przeuroczo urzekające smugi imitujące obłoki. Nie do uwierzenia, że natura może stworzyć to, co malarz. Nie do uwierzenia, że malarz może stworzyć tak realną naturę. Natura, ona ma niesamowity talent do kolorowania nieba. Obłoki, tęcza, zorza , zorza polarna. Bogata kolorystyka tak urzeka, że wszyscy piszą o niebie, przez co nam szarym obywatelom ubarwiają życie. Tak patrząc w niebo, oprócz tego co posiada, można dostrzec, to co jeszcze dodaje uroku. Smugi pozostawione przez samoloty, letnie harce na paralotniach, balony i masę innych atrakcji sezonowych... I co nie tęsknisz za takim widokiem??? Nie marzysz, żeby to zobaczyć? Przeżyć... Przecież to takie cudowne doznanie i tak bliskie bogom. Być tak blisko chmur. Tak blisko, że można ich dotknąć, dotknąć tych właśnie obłoków... Chmurek tak białych jak śnieg. Jakby dzieci urządziły sobie zabawę w śnieżki i zbombardowały nimi niebo. Ten widok, jaki by nie był, zawsze zachwyca... Ta biel... na błękicie. Ta biel do której zawsze się porównuje coś nieskazitelnego, tak czystego, jak śnieg, jak mięciutki obłok i lekki jak chmurka... pogubiłam się w doznaniach urzekającego widoku przepełnionego tak boskim pięknem.