Południe Ameryki i czasy niewolnictwa, to rzeczywiście tło tekstu, co widać gołym okiem. A inspiracja ani w książce, ani w filmie, a temacie ostatniego końkursu 'Światło'. Dziękuję za ślad widzialny dla mnie.

Pozdrawiam!

No i jak nie mógł wygrać w konkursie? Brawo. Przyznam, że był moim faworytem dopiero w dogrywce - może potrzebne to było, żebym go zauważył? Naprawdę świetny.

Ks, to zupełnie jak z tą przeszłością, trzeba rzucić światło. Dzięki za wgląd!
Deborah, dziękuję.

Pozdrawiam!

Julando, widzę że podgryzł - to cieszy. Tak, absolutnie możliwym jest, że wśród niewolników zdarzali się piśmienni. Skoro już tak rozgryzłaś warstwę wierzchnią sięgnij teraz w głąb, po uniwersalną prawdę niezależnie od zdarzeń/wydarzeń historycznych, które tutaj tylko tłem.

Miłego!

Ardo, dziękuję za się wczytywanie i owym wczytywaniem się dzielenie! Gorąco, gorąco!

Pozdrawiam okołonocnie!

ps. zapraszam na tę kawę!

Wiesz, Wiolinie..? Myślę, że wiersze są, jak dzieci. Dopieszczamy je, staramy się by je dobrze wychować, nadać charakter i wygląd, aż nadchodzi moment, kiedy wydajemy je światu i wówczas, to on kształtuje je dalej, często, odkrywając nowe jego cechy. A kiedy już idą w świat nie są już tylko nasze, więc nie wstydź się tego, co podpowiada Ci wyobraźnia, bo to ona pozwala na dalszy rozwój, na to co między dzieckiem-wierszem a Czytelnikiem, więc miłego zaczytania.

Pozdrawiam!

Właściwie cały wiersz jest esencją tego że nie ma w wymiarze całkowitym dobra i zła jako takiego. Bardzo mi się podobają zawarte tu obrazy. Czerwień wynikająca z pewnej "historii" ciekawie komponuje z bielą bawełny, jak i spokój nafaszerowany pamięcią z czarną kawą.

Między wersami zobaczyłam czarnoskórą niewolnicę, gwałconą przez białego człowieka:

południe. jak daleko sięgnąć wzrokiem, rozciąga się
bawełniane pole, muskane promieniem słonecznym. rozkwita biel.
gwałtownie przedziera się między udami. (...) Ściskała
drewno - aż bielały kłykcie – nawet nie jęknęło.
zdrętwiała. zaciśnięte pięści i uda ociekały lepko.

A potem chłosta: dłonie czerwienią nieopatrznie zabrudziły biel; teraz obnaży plecy.
za pięćdziesiątym razem zrozumie czym pachnie splamiony kwiat bawełny.

Ciekawa historia, w ciekawej formie. Zasłużone zwycięstwo w konkursie. Podoba się, bardzo.

Pozdrawiam serdecznie

Ardo, i tak i nie, bo co jeśli przewrotnie czerń jest doskonała? Ot, taka moja dywagacja na temat światła. Cieszy, że podobają się zbudowane obrazy, trzeba wciągnąć Czytelnika za nos, niech węszy, szuka, skojarzeń, warstw, etc. Skoro są tacy, co wracają, to chyba mi się udało. A prawdę? Zawsze warto znać i o niej pamiętać. Podoba mi się 'spokój nafaszerowany pamięcią' - wykorzystaj! Dzięki za powroty!

MaMu, dziękuję za gratulejszyny i hmm słowo interpretacji zdaje się, że w tym zagmatwaniu jest światło w tunelu, dobrze tropisz.

Kamyczku, tak się składa, że mi przypasował Twój wiersz w końkursie, chociaż przyznam, że nie on jeden zatrzymał a jednak zdecydowałam się oddać na niego głos, tym bardziej cieszy Twoja wizyta i słowa przychylne, dziękuję!

AnnoG, dziękuję!

Pozdrawiam wieczornie!

No dobra. Esko wróciłam. Historia kobiety, prawdopodobnie zgwałconej"pierwszy raz" i jej wstyd tajemnicza historia, przemilczana czy zmilczana. I potem w bawełnianej bieliźnie siada kobieta być może jej wnuczka z pamiętnikiem. Wracam bo nie rozumiem metaforyki tej czarnej kawy, czy autorka może mnie trochę objaśnić co z tą czarną kawą, bo dla mnie to jak piernik do wiatraka trochę. Bieli czerwień jeszcze widzę i czuję a te kawę? Dlaczego nie coca cola? I jakie ma znaczenie? Czyżby chodziło by pokazać z tamtego pomieszania barw(biel-czerwień) idealny kolor? Nie kapuję już... czarna. Mowa o korzeniach? Pamięci, rodowodzie? Ze splamionej historii wyzwalającej ból i wstyd rodzi się "doskonale czarna"? Byłoby fajnie jakby autor się odezwał i delikatnie rozjaśnił mi bo rzeczywiście teraz to bardzo czarno widzę.

Dziękuję Esko. Właściwie to się pogubiłam przy tym Van Goghu, teraz rozumiem. Widzisz czasem się spieszę, walę mnóstwo komentów, choć w ostatnim już byłam na dobrym tropie no i ogólnie o barwach. Niewolnictwo tak. Tak, ale tylko to Esko, sądzę, bo nie widzę jednak powiązania ze zniewoleniem w sensie ogólnym, ludzkim. Tu ewidentna mowa o pamięci, korzeniach i w tym wymiarze czarna kawa świetnie komponuje z tym wszystkim i ładnie wychodzi. Natomiast w sensie ogólnym nie znajduję, bo niby co? Trzeba rzucić światło na dramatyczną historię, dajmy na to pamiętnik - światło i będzie czarno? No nie bardzo. Niewolnictwo tak, natomiast już do zniewolenia w sensie ludzkim, uniwersalizmu nie znajduję. Wiersz bardzo ładny. Podoba mi się i dziękuję za przygodę, bardzo lubię takie przygody i zabawę

Pozdrawiam cieplutko

Czytałam wcześniej. Zabrakło wtedy czasu na komentarz…
Jednak zapamiętałam i wróciłam
Sporo obrazów i skojarzeń mam przed oczami w czasie czytania tego tekstu. Pobudza wyobraźnię…
Bardzo dobry wiersz i świetna puenta!
Pozdrowionka

Jeden z ulubionych. Zapamiętałam go Mocny jak czarna kawa, trzyma w napięciu. Będę wracać, to jest taki wiersz, którego się nie zapomina. Pięknie jest po prostu, mimo całego dramatyzmu. Pamięć, korzenie, to jest to.