Następnego dnia, po zakończeniu Święta Bożego, wyruszyłam w daleką podróż do Centrali naszego Kościoła. Wiozłam ze sobą nadzwyczaj hojne dary miesiąca samozaparcia, złożone przez naszych wiernych, żyjących w prowincjonalnym okręgu południowo - wschodnim. Nie obawiałam się mieć ze sobą tak dużej sumy pieniędzy. Z okólnika kościelnego doskonale wiedziałam , że nasz kraj jest oazą bezpieczeństwa, a zbrodnia i występek nie były notowane już od wielu długich lat.

Kilka lat temu dorobiłam się dość dużego majątku. Wymyśliłam i opatentowałam nowy, prosty, a jednocześnie sprytny sposób otwierania butelek. Dzięki temu pomysłowi żyję teraz jak królowa, umieszczając coraz większe środki materialne na dobrych lokatach. Do Kościoła Bożego dołączyłam dwa lata temu, zaraz po wizycie trzech bogobojnych i zdecydowanych kobiet w moim domu. W kilku punktach przedstawiły mi zalety bycią wyznawczynią Kościoła Bożego. Albo Bóg i szczęście (także w materialnym tego słowa znaczeniu), albo droga prześladowania i wyobcowania ze społeczeństwa. Wobec takich argumentów każdy wybrałby właściwie, nieprawdaż?

Starałam cieszyć się życiem polegającym coraz częściej na odtrącaniu od siebie nowych wielbicieli, pragnących raczej mojego majątku niż będących mną szczerze zauroczonych.
Z nauki Kościoła Bożego wiedziałam, że każdy prawdziwy mężczyzna żeni się wyłącznie z dziewicą i ja w takim właśnie stanie łona wciąż oczekiwałam na spotkanie Pana Właściwego. Mój wybrany musi być piękny niczym niemiecki nauczyciel wuefu, inteligentny - abym się przy nim nie nudziła. Męski - potrafiący otoczyć mnie murem ochronnym, zabawny - aby potrafił rozśmieszyć do łez. I jeszcze opiekuńczy, wykształcony, znający języki, lubiący dzieci, sam także posiadający pokaźny majątek, mający otwarty i nieprzeciętny umysł, podchodzący do życia z dystansem. Oraz - co najważniejsze - będzie gorliwym wyznawcą Kościoła Bożego. Przecież nie wymagam od kandydata na męża za wiele, prawda? To przecież krok na całe życie!


Spokojna podróż do Centrali miała mi zająć trzy dni. Z umiarkowaną prędkością przejechałam obok pola, na którym rolnik właśnie rozstrząsał gnój…

   Chłop rozrzucał gnój na swoim polu. W pewnym momencie jego czujne ucho wychwyciło strzępki rozmów dobiegające z gęstego zagajnika. Podbiegł w tamtym kierunku cichym truchtem i ostrożnie położył się na ziemi. W gęstwinie drzew niewątpliwie odbywało się - zakazane przez rząd - nielegalne zebranie religijne. Chłop wycofał się w miejsce, gdzie nie mógł być słyszanym przez zgromadzonych. Zza pazuchy wyciągnął najnowszy model telefonu satelitarnego i sprawnie wybrał Numer Alarmowy.
Po niedługiej chwili chrapliwie szeptał do słuchawki:
- Obok mojego pola, w gęstych krzakach odbywa się tajne zebranie religijne, prawdopodobnie niedozwolone. Przyślijcie oddział, aby schwytał to grzeszne paskudztwo.
- Dobrze - odpowiedział operator centrali alarmowej. - Skanujemy właśnie położenie twojego telefonu. A ty, wierny bracie, za swą właściwą postawę zasłużyłeś na dużą zniżkę w płaceniu dziesięcin. Podaj swój PESEL, abyśmy mogli przesłać na twój adres sekretny kościelny kod promocyjny…

Po skończonej rozmowie chłop wyraźnie pokraśniał na twarzy, ukazując swe idealnie białe, równe zęby. Każdy wyznawca Kościoła Bożego musiał takie mieć - nakazywał to oficjalny manuskrypt „O zdrowiu“, tom XLVII, część AA. Wokoło coraz bardziej śmierdziało porozrzucanym na polu gnojem.


Na obiad zatrzymałam się w przydrożnym Barze Bożym, oferującym do jedzenia tylko dozwolone przez Kościół bezmięsne frykasy. Wegetarianizm - jako jedna z głównych zasad wiary - jasno zakazywał spożywania potraw pochodzenia zwierzęcego jako źródła wielu chorób i możliwości niebezpiecznego podniecenia organizmu, utrudniającym przyjmowanie i akceptowanie czystego Słowa Bożego. Bezmięsność starano się zastępować „mięsnymi” nazwami produktów spożywczych. Z obszernej karty dań zamówiłam więc zupę z trawy a la rosół z kury a na drugie danie cielęcinę sojową w trzech smakach. Do tego poprosiłam o kompot z jeżówki i wegański kefir z łąkowego mlecza na deser. Zajęta posiłkiem nie zwróciłam najmniejszej uwagi na czterech wynędzniałych młodych ludzi, siedzących trzy stoliki dalej pod ścianą.

Czterej młodzieńcy siedzący pod ścianą otworzyli swoje woreczki z ziarenkami soi. Należeli do Patriotycznej Organizacji Kościelnej Gejzer (POK Gejzer), w której szeregi werbowano tylko poświęconych i wyjątkowo oddanych Panu młodych ludzi.
Każdy z nich wysupłał po 10 ziarenek poświęconej soi. Uroczyście przysięgali Bogu, że nie spożyją żadnego innego pokarmu, dopóki nie schwytają choćby jednego odstępcy od zasad Jedynego Kościoła. W ich poszukiwaniu wędrowali już od pięciu długich dni.
- Gdzie ci niewierni się pochowali?
- Nie martw się, braciszku, odnajdziemy ich, bo Pan jest z nami!
Spożyli swoje ziarna soi i wolnym z osłabienia krokiem wyruszyli w dalszą drogę. Towarzyszyła im suka wilczyca o imieniu Misja mająca naturalny dar tropienia odstępców wiary. Po kilkunastu minutach powpadali do głębokiego, leśnego jaru, gdzie czekała na nich śmierć z głodu. Pies gdzieś się zawieruszył.


   W miastach i miasteczkach poświęceni wyznawcy Kościoła Bożego budowali ogrodzone Osiedla Wiary, gdzie z radością chwalili Pana w swoim zamkniętym gronie. Były to miejsca samowystarczalne; miały własne służby, piekarnie, elektrownie wiatrowe lub słoneczne i spalarnie śmieci. W zamyśle ich budowy stała idea wychowania społeczeństwa świętego, nienarażanego na grzech, mogący czyhać na zewnątrz.
Ochroniarze gorliwie pilnowali, aby na te tereny nie przedostał się przypadkiem nikt niepowołany.


Wieczorem bez problemów dotarłam do domu mojej starej przyjaciółki Magdy, która zamieszkiwała w jednym z takich miejsc. Po przedstawieniu na wjeździe dokumentów zostałam wpuszczona na ogrodzony teren. Rzuciłyśmy się na siebie, piszcząc niczym nastolatki.

Miała ładne, duże, słoneczne dwupoziomowe mieszkanie z wielkim tarasem, na którym urządzono piękny ogród wzorowany na podobieństwo tego znajdującego się w niebie. Paplałyśmy już z dobrą godzinę - siedząc w wiklinowych fotelach, rozkoszując się naszym spotkaniem i popijając, dozwoloną przez Kościół do spożycia, herbatkę ziołową - gdy do mieszkania wkroczył dumnie mąż mojej koleżanki - Wielki Inkwizytor Krzysztof Ćmuryga ubrany w piękną suknię z rzadkiego bisioru. Ten niegdyś nieśmiały i zakompleksiony młodzieniec postawił w swoim życiu na żarliwą wiarę i nienawiść do wszelkich przejawów grzechu. Natrafił na dobry okres rozwoju Kościoła, który poszukiwał mężów całkowicie oddanych sprawie. Jego poświęcenie znalazło uznanie u braci prowadzących Dzieło.
Moja przyjaciółka dobrze wybrała. Wiele kobiet zazdrościło jej tak bogobojnego i tak ustawionego w hierarchii męża. Brat Krzysztof w swojej misji tropił występek i herezję, nadzorował egzekucje, odwiedzał więzienia, aby tam przekonywać tych, co zbłądzili i nawracać skruszonych przemocą, szantażem czy też obietnicą bez pokrycia. Za swoją pracę był szanowanym obywatelem naszego religijnego społeczeństwa.

Zosia! - powitał mnie z uśmiechem, uprzednio nabożnie całując żonę w czoło.

- Mój panie i mężu, czy Pan ci dziś dobrze pobłogosławił i ilu dziś pojmałeś niewiernych? - pyta moja przyjaciółka, zdejmując buty męża.
- Wyobraźcie sobie świt, drogie moje. Mgły snujące się nad łąkami. I my na wzgórzu: ja oraz dzielni zuchowie: Jasio Alleluja, Franuś Ewangelia, Ludwik Bożych, Aleks Rzeziręczny oraz reszta rozmodlonej drużyny, złożona ze specjalnie wyselekcjonowanych najwierniejszych synów naszego Kościoła.
- Panie! - kontynuuje opowieść Ćmuryga - dałeś nam znaleźć niewiernych, daj więc nam dziś pracować uczciwie w chwale dla Twojego Świętego Imienia!
Na mój znak drużyna atakuje z góry i wdziera się do zaspanych domów niewiernych, heretyków i pozwalających sobie inaczej myśleć. Wywlekamy ich siłą i prowadzimy na plac przy ratuszu. Z piętnaścioro przerażonych ludzi stoi przede mną. Oddzielamy dzieci od rodziców i zaczynam przesłuchanie od najbardziej zatwardziałego grzesznika. Ten jednak dumnie patrzy mi w oczy i nie raczy wcale odpowiadać na moje pytania. Wyciągam więc z teczki kołek inkwizytora i z całej siły wbijam mu w pierś. Upada, krwawiąc obficie, a reszta zebranych zamiera z przerażenia. Po chwili zaczynają błagać o litość, obiecują nawrócenie...

Ale ja dobrze znam takie farbowane lisy. Dokładnie zapoznałem się ze wszystkimi raportami i doniesieniami na ich temat. Dla nich zawsze najważniejsze jest to, co wyczytali w Biblii. Nie są gotowi na żaden kompromis. Za nic mają zasady prawdziwego Kościoła! - Inkwizytor podnosi głos.
Prowadzimy ich na most, gdzie czytam donośnym głosem słowa Ewangelii: „Ten, kto we mnie nie trwa, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. I zbiera się ją, i wrzuca do ognia, i płonie”. Otacza nas duża rzesza mieszkańców tego miasteczka.

Wiążemy odstępcom kończyny i wrzucamy do zimnej rzeki: najpierw niewiasty, a potem mężczyzn. Wiją się przez chwilę w wodzie niczym szatańskie pomioty, po czym jeden za drugim idą grzecznie na dno! Zło pokonane, nikt nie wypłynął! Chwała Panu! Kilkoro heretyckich dzieci kamienujemy dla ostrzeżenia, a resztę zabieramy do Bożego Domu Dziecka. Tam wychowamy je na przykładnych członków naszej religijnej społeczności. W ten sposób wyczyścimy całą herezję w tym kraju! - wykrzykuje głośno Ćmuryga na koniec swego opowiadania.
- Chwała! - odpowiadamy równocześnie, zafascynowane jego pełną wiary opowieścią.
- Tym kołkiem prowadzę niewiernych do Pana - mówi Ćmuryga, wyciągając z teczki zakrwawiony, tępo zakończony drewniany przedmiot. - To jest sprawca wiary i jedyny czyściciel zabobonu! - przesuwa narzędzie tuż przed moimi oczami. - A tu mam fotografie dokumentujące naszą ostatnią, nadzwyczaj udaną eskapadę.

- Czeka na ciebie nagroda, mój mężu! - oświadcza moja przyjaciółka i prowadzi męża do sypialni, skąd po upływie niedługiego czasu słyszę odgłosy nadzwyczaj udanego seksu. Magda to szczęściara i mam nadzieję, że jest szczera i nie udaje w łóżku. Z takim zdecydowanym i bogobojnym mężczyzną każda kobieta byłaby w pełni szczęśliwa!

Dotykam zakrwawionego kołka, który pozostał na półce w przedpokoju. Po moim ciele przebiega zimny dreszcz.

Nie mogę zasnąć. Włączam telewizor i oglądam na Głównym Kanale Bożym skrót dzisiejszych egzekucji innowierców. Nie mogę oderwać oczu od rzeszy przerażonych ludzi prowadzonych na śmierć. Co myślą w ostatnim momencie swojego życia? Co ich pcha do zaparcia się wiary w Kościół Boży? Skąd się bierze ta ich niewiara i odstępstwo?

W pewnym momencie na ekranie zauważam przepiękną męską twarz, znaną mi dobrze z największego kościelnego periodyku. Bije z niej pewność siebie i duma. Znam tego człowieka i jestem pewna, że spotkam go za dwa dni u kresu mojej podróży do Centrali. Zaskoczona stwierdzam, że w dolnej części brzucha zaczynają mi latać motyle miłości. Moje serce zaczyna szybciej bić.