Miała 18 lat. Dzień wcześniej odebrała świadectwo maturalne. Były na nim bardzo dobre stopnie z przedmiotów humanistycznych i języków obcych.
Zmieniła się zewnętrznie i wewnętrznie. Nadal była szczupła i trochę się garbiła. Pewności siebie dodawały jej jednak piękne, długie, jasne włosy. Nie zaplatała już warkoczy, tylko nosiła włosy rozpuszczone. Sięgały poza pas.
Można by powiedzieć, że była bardzo ładna, gdyby nie to, że w oczach miała jakiś smutek. I prawie nigdy się nie śmiała. Uważała się za szarą myszkę.
Zdecydowała, że będzie zdawać na Uniwersytet Warszawski. Złożyła papiery na wydział polonistyki. Egzaminy wstępne miały się rozpocząć na początku lipca.
Usiadła na ławce w pobliżu uniwersytetu i zaczęła rozmyślać. I wtedy wpadła jej do głowy myśl żeby do niego pójść. Pokazać się, pochwalić dobrze zdaną maturą, powiedzieć, że chce studiować. A przede wszystkim zobaczyć go i porozmawiać.
Zanim weszła do jego pracowni przez pół godziny krążyła naokoło budynku. Kiedy wreszcie się zdecydowała natychmiast tego pożałowała. Ale było już za póżno.
Otworzył jej drzwi i zapytał: "Pani do mnie?".
Chciała odpowiedzieć ale nie mogła wydobyć głosu. Stała i patrzyła na niego przez długą chwilę. A on powiedział: "Jaka ładna panienka do mnie przyszła. Czy chce pani mi pozować?"
Wtedy odzyskała głos.
- Jestem Hania - powiedziała.
- Tak? Jaka Hania? Nie pamiętam żeby mi ktoś panią polecał do pozowania. Ale chyba będzie się pani nadawać. Proszę wejść i rozebrać się za parawanem. Zobaczymy.
Wtedy krzyknęła głośno: "Jestem twoją córką!".
I rozpłakała się na głos.
Przez długą chwilę stali naprzeciwko siebie. Wreszcie powiedział: Wejdż.
Weszła i usiadła na małym stołeczku między wysokimi rzeżbami. Usiadł naprzeciwko i zapalił papierosa. Przez długi czas nic do siebie nie mówili.
- Matka cię przysłała? Po pieniądze? - zapytał wreszcie.
- Nie przysłała mnie mama - powiedziała przez łzy. - I nie przyszłam po pieniądze. Przecież nigdy nam nie przysyłałeś pieniędzy. Przyszłam ci powiedzieć, że jestem już po maturze i będę zdawać na polonistykę.
- Tak? - zapytał obojętnie.- A nie masz zdolności plastycznych.? Bo mógłbym ci załatwić miejsce na Akademii Sztuk Pięknych. Umiesz pracować w glinie?
- Nie umiem. Przyszłam cię zobaczyć. Ostatnio cię widziałam jak się od nas wyprowadzałeś. Czy wiesz, że to było 14 lat temu?
Długo nie odpowiadał. Wreszcie zapytał.
- A twoja starsza siostra co robi?
- Skończyła już psychologię.
- No proszę - zaśmiał się - To ja takie mądre córki mam? Szkoda, że zdolności artystycznych nie odziedziczyłyście po mnie.
Wtedy wstała i chciała wyjść. Poczuła, że jeśli tego nie zrobi natychmiast, to rzuci się na niego i zacznie go bić.
Chyba coś wyczuł, bo nagle powiedział:
- Chodżmy na spacer na Stare Miasto. Zapraszam cię na lody. Porozmawiamy sobie spokojnie.
Na rynku Starego Miasta artyści jak zwykle prezentowali swoje obrazy. Wszyscy go tam znali i witali serdecznie.
-Jakąś nową modelką masz? - zapytał jeden starszy malarz. Siedział na krzesełku koło swoich obrazów. Przy jego nodze leżał duży pies.
- Nie - odpowiedział. - Nie uwierzysz, ale to jest moja córka.
- Zwariowałeś? Nigdy nie mówiłeś, że masz dzieci!
- No ale to jest Hania, moja córka.
- Tak, jasne - zaśmiał się malarz. A ta suka - wskazał na leżącego obok psa - to też jest moja córka.
I wybuchnął śmiechem.

Od tego czasu lata świetlne minęły. A ja ją widzę jak biegnie przez rynek, potem przez Plac Zamkowy i płacze na głos. I zatrzymuje się przed domem na Krakowskim Przedmieściu i wali głową o ścianę.