Bardzo to mocne, Darksio, ale przez to prawdziwe, aż do bólu.

Chyba najtrudniej wyleczyć rany, które zadano nam w dzieciństwie. Krzywdy tkwią głęboko i czasem chrzanią całe dorosłe życie. Smutne jest to, że z zaklętego kręgu złych genów bardzo trudno się wyrwać.

No, najebałeś się. Wtedy wychodzą z ust, czy spod pióra takie historie. Gro przyjaciół poklepie po ramieniu i powie: Spisałeś się na medal, przezwyciężyłeś.
Ale to nie o to chodzi. Ta zadra siedzi tak głeboko, że żadne poklepywanie nie wyrwie z pamięci bólu, którego bohater doznał. Jest na to skazany do końca życia. Przykre, wiem. Ale prawdziwe. W kilku słowach to uświadamiasz.
Tekst prosty, wyrwany z trzewi. Prawdziwy.

Dosadnie napisane, ale trafiło w samo serce... Takich przeżyć się nie zapomina. Pozostają na zawsze w psychice, ale na szczęście można przerwać ten ciąg...

Nie wiem, co napisać, wiem, że rozumiem, bo to nie raz zdarzyło mi się spotkać człowieka, który miał duszę na wierzchu. Dobrze jest. Trzeba było napisać, za wielu, którzy sami tego nie zrobią.
Pozdrawiam!

Mirando, dziękuję. Ja również nie jestem pasjonatem wulgaryzmów. Na dowód - przeczytaj moje dotychczasowe teksty. Niczego takiego tam nie znajdziesz. Jednak czaem są rzeczy, że nikt nie zaprzeczy. Dziekuję adminom, że to puścili.

Kaero, cóż mogę odrzec? Po prostu dziekuję. Z całego serca.

Nieważne, czy się najebałeś czy nie. Ważne, że dałeś radę opowiedzieć, bo wtedy gdy pisałeś te słowa oddzielałeś się od przeszłości. Załatwiłeś sam ze sobą - nie z innymi - cholernie ważną sprawę.Wiesz, że już teraz będzie mniej boleć?
Jestem poruszona.

Cicha łza spływająca po policzku...coś co już wiem, coś co zawsze było niedopowiedziane i przygnębiające... uderzył mnie ten tekst tak mocno i dosadnie, aż do głębi, aż do bólu... Dziękuję Ci za wszystko tato...

Witaj, Darku. Twojego tekstu nie da się oceniać jako miniaturę, opowiadanie. W gruncie rzeczy to tylko (?!) wyznanie.
Jest jednak tak bardzo prawdziwe, tak mocno rozdzierające, tak porusza, że nie można przejść przy nim obojętnie.

Na przyszłość życzę Ci, byś nigdy więcej nie musiał tak pisać. Pozdrowienia.

Darksio, tekst Twój jest mi z pewnych powodów bardzo bliski. Przeczytaj proszę moje "Z życia wzięte - 1,potem 2, 3 i 4 /4 teksty/.
Tekst Twój jest wspaniały. Pozdrawiam serdecznie

Nie lubię ekshibicjonizmu w literaturze. Niepotrzebnie autor wyznaje, że to jego osobiste przeżycia. W jakim celu? Jak widać po komentarzach wywołuje wspólczucie, chęć pocieszenia, czy o to chodzi na tym portalu? Pod względem literackim tekst taki sobie, a temat przedstawiony streotypowo. Zły ojciec, biedne dziecko i trauma na całe życie. To częsty temat. Może ilość wulgaryzmów jest tutaj pewnego rodzaju oryginalnością.
Moje krytyczne uwagi dotyczą wyłącznie tekstu, proszę nie odbierać osobiście.

Blaszko.
Piszesz, że nie lubisz ekshibicjonizmu w literaturze. To Twój gust. Ja nie lubię fantasy i co z tego? Nie mówię, przecież, że nie należy pisać opowieści z tego gatunku.
Dalej piszesz o wywoływaniu współczucia w czytelnikach. Ale czy to jest passe? Współczucie jest, obok miłości, jednym z najszlachetniejszych uczuć, dostępnych człowiekowi. Cóż zatem w tym złego? Gdyby chodziło o tani poklask, współczucie wywoływane tandetnymi metodami, to jeszcze, ale tego akurat zarzucić mi nie można.
"Czy o to chodzi na tym portalu?" A czy na tym portalu chodzi o setki beznadziejnych tekstów, zupełnie niepodobnych do niczego? A jednak są i mają się dobrze.
Dalej piszesz, że tekst pod względem literackim taki sobie. A jaki ma być? Czy mam wpleść w niego epickie opisy przyrody, okraszone barwną mickiewiczowszczyzną? Gdzie świerzop i gryka jak śnieg biała? A może powinienem wprowadzić liryczny wątek o niespełnionej miłości w przedszkolu? Cholera, ale ja nie chodziłem do przedszkola! To miał być prosty, mocny tekst i taki był. Za mało "artystyczny"? A gdzie zaczyna się sztuka? Jaką miarą mierzyć "artyzm"? Przyznam, że nie wiem, powiem więcej, nie znam nikogo, kto zna odpowiedź na to pytanie. Przepraszam, nie znałem do dzisiaj, bo dziś czytając Twój komentarz już wiem, że jest co najmniej jedna osoba, która to wie.
Piszesz o stereotypach. Zły ojciec, biedne dziecko, trauma do końca życia. Taki natłok tekstów w tym temacie? Nie zauważyłem. Ja pójdę krok dalej; powiem tak:
Wszystkie tematy dotyczące obyczajowości ludzkiej są STEREOTYPOWE! Obyczajowość ludzka nie zmienia się od tysięcy lat, pomimo niesłychanego rozwoju innych dziedzin. Z tego powodu, przez ten czas opowiedziano i napisano dosłownie WSZYSTKO, co dotyczy tego tematu. Wszystko, na wszystkie sposoby i we wszystkich możliwych konfiguracjach. Zatem mam propozycję: zamknijmy temat "obyczajówki", a piszących karajmy przynajmniej zesłaniem. Piszących o miłości nastolatków należy bezwzględnie linczować. Od dziś piszemy tylko SF. Cholera, tam też już wszystko było...
Wyrzucasz mi, że napisałem tekst na podstawie własnych przeżyć. Zapewniam Cię, że robi to KAŻDY autor. Tylko nie każdy ma odwagę pisać w pierwszej osobie. Dlaczego miałem zmyślać kolejną historyjkę, kiedy życie okazało się o wiele bardziej brutalne, niż sam potrafiłbym to wymyślić?
Dlaczego nie pisać o brutalności, przemocy w rodzinie, traumie? Moim zdaniem należy o tym krzyczeć. Nie tylko pisać. Co powiesz o przypadkach zakatowania maluszka, li tylko za to, że płakał, głodny, nieprzebrany i przeszkadzał w libacji alkoholowej, lub orgii seksualnej? Takie przypadki, niestety są nagminne i cóż z tego, że rodzice później odpowiadają za swoje czyny? Za późno. Dziecko już ucierpiało i nic już nie jest w stanie tego zmienić.
Mój tekst opisuje tylko migawkę, ułamek ułamka, z tego co przeżyłem. Gdybym opisał większy fragment mojego dzieciństwa, zarzuciłabyś mi, że jest nierealny, sztucznie wymyślony.
Mój tekst ma więcej płaszczyzn. Chciałem ukazać, że pomimo przemocy, doznanej w dzieciństwie (przemoc rodzi przemoc (każdy psycholog to potwierdzi), bohater potrafi zapanować nad powielanymi genami. Choć odziedziczył pewne cechy charakteru, dodatkowo, przeżywając okropności dzieciństwa, został w jakimś stopniu skrzywiony psychicznie, bowiem wychowywał się w takiej a nie innej rzeczywistości, to jednak ma tego ŚWIADOMOŚĆ. Nie jest ideałem, popełnia błędy, przyznaje się wręcz, ze jest skurwielem, ale jednak ta świadomość każe mu pracować nad sobą, nie dopuścić do powielenia na następne pokolenia tej postawy, reprezentującej przemoc zamiast miłości. Udaje mu się i z tego jest dumny.
Także owa "trauma", którą tak gardzisz, dopada nawet silnych mężczyzn. W każdym wieku. Wyrobiłem w sobie mechanizm obronny: wyrzuciłem z pamięci wszystko, co było złe w moim dzieciństwie i wieku dojrzewania. Możesz nie wierzyć, ale udało mi się to; wyparłem z pamięci złe wspomnienia i dziś naprawdę ich nie pamiętam, tylko, że... moje życie, które pamiętam zaczyna się od dwudziestego roku życia.
Mimo to, jednak, są momenty, że takie "migawki" wylezą skądś i dokuczają jak ból zęba. I nikt, nigdy nie ustrzeże się takich "migawek". Mówię o ludziach dotkniętych tą "stereotypową" traumą.
Przeczytałaś tekst i stwierdziłaś, że jest nędzny, ale nie doszukiwałaś się głębi, a może tylko Ci się nie chciało.
Ja cham, fizol, przepraszam, że mój tekst był za mało artystyczny, żeby zaspokoić Twoje wysublimowane gusta.

Chyba nie uchwyciłeś sensu mojego komentarza. Za bardzo poruszyła Cię wypowiedź Blaszki....

A nie wybaczyć im dla własnego dobra? Myślę o przemocy w czasie przeszłym. Mógłbyś spokojne spojrzeć w przeszłość i zobaczyć swoje dzieciństwo w innym świetle. Nikt nie jest doskonały. Ty też. Może Twój ojciec nie miał takiej siły, jak Ty, żeby walczyć ze złem całego świata i tym najgorszym - w sobie samym...

wiem, że dalsza dyskusja wykracza poza ramy tego portalu. A wiec moje podsumowanie: ja też nie jestem nastolatką, mam pewien bagaż doświadczeń. Chrzanić pierwowzory, chrzanić słabość ludzką. Jest jakaś prawda uniwersalna, bezdyskusyjna. W czym był silny Twój ojciec ? W brutalności wobec słabszych? To przecież jest słabość, a nie siła! Rozumiem Twój bunt, ale niech gniew nie przysłania Ci prawdy. Spróbuj oddzielić subiektywny osąd od obiektywnej, jak sądzę, prawdy. Wybaczenie to siła, a nie słabość. Nie myśl, że mówiąc to nie wiem co to jest ból po przejściach. Wiem. Ale bez zrozumienia, przemyślenia, przebaczenia nigdy nie znajdziesz spokoju.

Blaszko.
Bo to jest wyznanie.
Czy oczekiwałem pocieszania? Nie, pisząc ten tekst oczekiwałem kubłów z lodowatą wodą.Nie generalizowałbym, nie wszystkie komentarze zawierają słowa pocieszenia. I jeszcze jedno: w tekście nigdzie nie ujawniam, że to moje osobiste przeżycia. Wychodzi to, trochę mimowolnie w komentarzach. Jako czytelnik, powinnaś sugerować się tekstem, nie opiniami i dyskusją pod nim.
Nie boję się, że odbiór moich kolejnych tekstów będzie postrzegany poprzez to wyznanie. Napisałem już dość dużo tekstów i nie szufladkują mnie one. Napiszę jeszcze dużo tekstów, lecz któż, czytając je, będzie pamiętał jakiegoś tam Darka i jego jakiś tam tekst, kiedy tych wychodzi codziennie sporo. Nikt. Myślę nawet, że czytając moje następne teksty, mało kto w ogóle będzie kojarzył, kto je napisał. Ponadto, nie zamierzam pisać samych "łzawych" gniotów. Powrócę także do mojej ulubionej humoreski. Nawet mam w planach komedię, taką z prawdziwego zdarzenia, parodie horrorów itd. Nie obawiam się skojarzeń.
Poprzedni komentarz pisałem, faktycznie, bez złośliwości (ten także). A troszkę ironii jeszcze nikogo nie zabiło.
Pozdrawiam, Blaszko i dziękuję za wyrażenie Twojego zdania.

Dziękuję Almari.
Prywatność wyznania wyszła niejako w rozmowach pod tekstem. Nie chciałem tego, ale stało się. Tym niemniej pragnę, aby czytelnik nie sugerował się dyskusją z komentującymi, a odniósł się jedynie do własnych odczuć po przeczytaniu. Jestem zagorzałym wrogiem wulgaryzmów w tekstach literackich, lecz tu sam zgrzeszyłem. Taki paradoks. Albo nie jest to tekst literacki. Jedno z dwóch.
Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam.

Tak, Aniu.
Ale... Po pierwsze pisałem to pod znacznym wpływem... Po drugie, dziś również jestem pod znacznym wpływem, ledwo znajdowałem te cholerne, małe guziczki z literkami, jakże się to nazywa? Aha,klawisze!

Wiem, że pod wpływem... Ale ja patrzę jeno pod wpływem tekstu aktualnie i patrzę, co by tu zmienić ewentualnie. Choć w sumie nie przystoi doczepiać się stylistyki wyznań.
Jutro będzie jaśniejsze, zobaczysz.

Ale, Aniu, nie wszystko dźwiga się wespół. Są ciężke rzeczy, które dźwiga się na własnym grzbiecie.

Blaszko, ale to nie jest miś. To wk... zdenerwowany kot.

I będzie jeszcze zabawniej. Mam zamiar popisać w życiu trochę. Oprócz "smutów", parę śmiesznych rzeczy. Mam nadzieję...

Podobnie jak kilka osób przede mną - nie lubię wulgaryzmów. Wiem jednak, jestem tego pewna, że ten tekst bez nich, nie byłby tak prawdziwy. Mocny, a przez sposób przedstawienia, bez niedomówień. Prosty przekaz, który trafia w sedno.

Pozdrawiam.

Dobry tekst, życiowy. Myślę, że byłby jeszcze lepszy gdyby nadać mu nieco ogłady, zamiast wylgaryzmów można użyć słów innych, równie mocnych, może nawet mocniejszych.

Rozbierasz na części pierwsze- to co, że najebany - siebie, oddzielasz skórę od mięsa (po wódzie nie boli), delikatnie, z właściwym upojeniu pietyzmem preparujesz żyły, tniesz tętnice przy samym ujściu... Czekam na posypanie solą... Świetne.