Dziewczyna nieduża, drobna, zaniedbana nieco, w widocznej ciąży, podała papiery pod szybą, zamocowaną w chromowanej konstrukcji, podzieloną poziomo na trzy części z których środkowa wysunięta była nieco do przodu względem dwóch pozostałych, tak że słowa przechodziły na drugą stronę poprzez swego rodzaju labirynt, zanim dotarły, pozbawione śliny i zapachu , do uszu pani, która papiery odebrała. Wskazówki zegara, zawieszonego niemal pod sufitem wskazywały kwadrans na dziewiątą. Pani też zaniedbana z lekka, w wieki matki dziewczyny, z przetłuszczającymi się włosami ułożonymi jak strzecha, poprzez szkła w złotej delikatnej oprawie spojrzała na papiery, ułożyła na biurku i coś powiedziała. Dziewczyna, wsparta o blat bariery, pokiwała twierdząco głową. Najpierw jednym palcem, potem drugim, pani zaczęła uderzać o klawiaturę i po każdym uderzeniu spoglądała w monitor. Dziewczyna przeniosła ciężar ciała z lewej nogi na prawą a lewą założyła za prawą. Pani stukała. Nagle się ożywiła. Zassała więcej powietrza, wypuściła je, nadymając policzki i do koleżanki czerwonowłosej, rówieśnicy chyba z okularami zwisającymi na obfite piersi uwięzione w za małym staniku, przerywając stukanie w klawisze, powiedziała: „Patrz, ta z drugiego oddziału, poszła sobie na urlop a my tu we dwie musimy obsługiwać dwa miasta.” A koleżanka na to, nieodrywając wzroku od klawiatury: ” Mnie nie możesz liczyć, ja robie sprawozdanie”. „No tak! To ja sama na dwa oddziały” – rzekła pani – i wróciła do stukanie w klawisze. Dziewczyna przeniosła ciężar ciała z prawej nogi na lewą. Na rozmowę z panią już czekało 12 chętnych. „Ale ten system wolno chodzi” – jakby od niechcenia powiedziała pani i szybkim spojrzeniem ponad okularami w złotej oprawie, sprawdziła czy jej komunikat przedostały się przez labirynt szyby i dotarły do oczekujących. Rejestrując grymasy i westchnienia obecnych uznała ze dotarły i powróciła do stukania. Nagle w pokoju, w którym już było dwudziestu chętnych, nie licząc sprzątaczki, która miedzy nogami obecnych wycierała podłogę, zawisło pytanie bez adresu „Co ja mam zrobić?”. „Może kawę!?” ktoś z końca kolejki się wychylił. Koleżanka czrwonowłosa podniosła głowę – „Kogo tam się żarty trzymają?” - zapytała nie oczekując odpowiedzi. Pani nagle się poderwała, wstała, zgarnęła jeden z papierów dziewczyny i energicznym krokiem, za plecami koleżanki czerwonowłosej poszła do kopiarki. Włożyła dokument, nacisnęła guzik, odwróciła głowę i do koleżanki: „A o co chodzi?”. Wyjęła kopie, wyjęła oryginał i pochyliła się nad koleżanką . „Co ja mam tu napisać?” - pyta koleżanka – „Imię dziecka czy imię matki?”. „ Jak to co, prawnym opiekunem dziecka jest matka to napisz imię matki i dopisz ze to dotyczy dziecka”, powiedziała pani. „Ale sprawa dotyczy dziecka. Dane osobowe nie będą się zgadzać. Potem mi to cofną, albo będą dzwonić ze nie zrozumieli” - koleżanka na to. Pani siada na swoim stołku i składa papiery. „Dziecko jest nieletnie to i tak nim się matka zajmuje” rzecze do koleżanki. Dziewczyna zmienia obciążenie nogi. Niektórzy, z końca kolejki rozstawiają złożone krzesła i siadają na nich. Koleżanka nagle, krzyknęła odkrywczo: „Mam!”. Na sali, wśród oczekujących, powstało małe poruszenie, jakby wyraz podziwu dla koleżanki czerwonowłosej że oto w swej urzędniczej mądrości zrozumiała zawiłości formularza osobowego. „Wpiszę imię dziecka a w rubryce imiona rodziców wpiszę imię matki”. Większość oczekujących poczuła się zawiedziona odkryciem koleżanki, ale byli i tacy, u których można było zauważyć uznanie dla niej. Zadowolona, pochyliła się nad klawiaturą, i jakby z większym zapałem sprawozdawała, aż energia z jaką uderzała w klawisze wprawiała w wibrację jej piersi uwięzione w za ciasnym staniku. Jej zadowoloną twarz zasłaniała kartka z napisem „Okienko nieczynne”.
Pani w tym czasie na blacie bariery, pod szybą na trzy podzieloną, składała papiery dziewczyny i coś mówiła do niej dyskretnie . Dziewczyna, przeglądając papiery, cicho powiedziała: „A zmiana adresu?” Koleżanka w tym samym czasie do pani: „Wiesz?! Dorota wróciła. Zadowolona że nachwalić się nie może. Prawie miesiąc tam była!” Pani na to: „Nie mów, szybko przeleciało. To teraz będzie się chwalić co to nie przywiozła, gdzie nie była i co nie widziała. A tak lamentowała jak jej syn wyjeżdżał. A teraz sama korzysta!” Koleżanka: „Widziałam ją. Chwilę rozmawialiśmy. Zaprosiła mnie na kawę. Odpicowana była jak nigdy”. Kiedy szmer na sali stał się na tyle głośny ze przedarł się przez szybę, koleżanka z powrotem się pochyliła nad sprawozdaniem a pani do dziewczyny: „Jeszcze coś? Oddałam pani papiery!”. „Ale jeszcze zmiana adresu” – mówi dziewczyna. „To trzeba było od razu mówić” – pani na to. „Na jakiej podstawie mam zmienić adres?” „Dałam zaświadczenie o zmianie zameldowania” dziewczyna wskazuje niepozorny papierek. Pani usiadła i wpatrując w to zaświadczenie zapytała nie wiedzieć kogo „To co ja tu powypisywałam”. Kiedy usłyszała zbiorowe westchnie oczekujących zrozumiała że innej odpowiedzi nie będzie. Dziewczyna znowu przestąpiła z nogi na nogę. Pani podniosła wzrok i: „Niech pani usiądzie, tam przy stole, jak skończę poproszę”. Dziewczyna, odchodzą by usiąść, odsłoniła napis: „Do okienka proszę podchodzić pojedynczo”.

Polecenie to natychmiast wykonał mężczyzna wysoki, szczupły w mocno sfatygowanej bejsbolówce, zachwalającej jego miasto. Twarz przyozdobiona była trzydniowym zarostem, nosem przetrąconym chyba lewym sierpowy albo bejsbolem i szramą nad okiem. W pół drogi do okienka ochrypłym głosem wołał: „Pani pani! Ja potrzebuję tylko wniosek”. „Jaki wniosek?” – pani pyta. „No wie pani?! No wniosek na zaświadczenie” mówi mężczyzna. „Nie ma wniosków” odpowiada koleżanka z uwięzionym biustem. „A kaj som?” – pyta mężczyzna. „Nigdzie!” odpowiada pani, przerywając wypełnianie papierów dziewczyny. „To co mam zrobić?” – z tym pytaniem chyba się zwrócił do wszystkich obecnych bo wielka wesołość zapanowała w pokoju, kiedy ktoś z tłumu niespodziewanie odpowiedział mężczyźnie „Jak nie wiesz co robić to nastrugaj kartofli. Na obiad jak znalazł będzie”. Ludzie dopiero się uspokoili jak usłyszeli stanowcze:„Cisza! Tu się pracuje!”. Sytuacja wydawała się bez wyjścia kiedy koleżanka czerwonowłosa znowu zabłysnęła: ”Wnioski są niepotrzebne, jak pan przyniesie dokumenty, dostanie pan zaświadczenie”. „To po co ja tu stałem?” zapytał mężczyzna i nie czekając odpowiedzi wyszedł, pozostawiając za są zapach minionych dni.
„Zaś ten system wisi! Co za dziadostwo!” półgłosem mówi do siebie pani a nieco głośniej do koleżanki:„Rano byłam na targu, mówię ci, znowu jajka podrożały, a śliwki chyba już tańsze nie będą. Muszę już je kupić na te powidła. No nareszcie! Niech Pani podejdzie! Teraz chyba wszytko” Dziewczyna podeszła do bariery „Tu proszę podpisać! Czytelnie! I tu! I tu! To chyba wszystko” „Dziękuję! Do widzenia!”- powiedziała dziewczyna - i wolnym krokiem odeszła. Wskazówki zegara wskazywały trzy kwadranse na dziewiątą.

Teraz ja wykonałem polecenie obwieszczone drukiem na szybie i podszedłem do okienka. Kiedy przedstawiłem swoją sprawę i dokumenty konieczne, pani powiedziała „Acha” i podsunęła mi druczek do wypełniania. Pani najpierw jednym palcem, potem drugim zaczęła uderzać w klawiaturę i po każdym uderzeniu spoglądała w monitor. Wypełniając druczek zauważyłem, że każdy z jej palców wskazujących, zanim na właściwy klawiszu wyląduje, nad klawiaturą zatacza małe kółeczko jak by czekał na pozwolenie na lądowanie. Uśmiechnąłem się do swoich myśli i złożyłem czytelny podpis na wypełnionym druczku. Pani przystawiła pieczątkę. Moja sprawa została załatwiona. Zbliżała się godzina dziewiąta. Pani, spod blatu, wyjęła komunikat „Przerwa śniadaniowa od 9.00 do 9.15”