Pełnia

Jego twarz skąpana w poświacie księżyca nie wyrażała nic nadzwyczajnego. Chociaż, gdyby cieszył się sławą poety, mogłaby być to zaduma. Noc pozostawała jasna, ale pomimo tajemniczości lub właśnie przez nią, nosiła miano „ciemnej” i mniej ważnej od dnia. Pora snu, sekretów, cichych zbrodni, a przecież taka piękna i niewinna; jej nieboskłon usiany miliardem gwiazd, których imion nikt nie potrafił spamiętać, mienił się wiecznością.
W taką właśnie noc stał nad brzegiem jeziora, wpatrując się w dal, z dłońmi ukrytymi w kieszeniach długich spodni. Ta część ubioru pamiętała wiele, o czym dobitnie świadczyły okalane bialymi nitkami dziury po upadkach i różnych „potknięciach”, szczególnie tych wspomaganych przez życzliwe nogi czyjejś arogancji, ale i przez drogi, które nie chciały prowadzić prosto do celu.
Ukryte brudne dłonie z czarnymi paznokciami znały prawie każdy rodzaj pracy fizycznej; szrama na nodze przez maszyny; palca u prawej dłoni zabrała robota przy budowie; jedyna skaza na przystojnej twarzy, która szła niebezpiecznie blisko lewego oka, była wynikiem przypadkowego rzutu kamieniem przez kolegę.
Wypadki. Lepsze one niż specjalne działanie.
Wiele „pamiątek” gościło na jego ciele, ale te są mało ważne w porównaniu z tymi, co siedzą w głowie. Ich nie da się zapomnieć, choć tak bardzo się staramy.
Na przykład o matce, która, jak zawsze, wracając późno z pracy do ciepłego domu, wlokła się machinalnie chodnikiem mało ruchliwej drogi, najczęściej w porze wieczornej. Ona znała ją na pamięć, kierowca bmw myślał, że jest tam drugi pas ruchu i tak skrzyżowały się ich szlaki.
Dziewczyna o miodowych włosach wodziła go na najwyższe punkty miasta. Machała rękami, imitując skrzydła ptaka, a dzwoneczki przy jej bransoletce wybijały rozpaczliwy, nieznany mi wtedy rytm. Na szkolnej wycieczce nad Morskie Oko wyrwała się pędem do przodu. Biegła, jakby naprawdę potrafiła latać i przy jeziorze okazało się, że zniknęła. Dwa dni później znaleźli jej martwe ciało u podnóża góry. Chciała odlecieć z najwyższego szczytu ku chmurom, stało się przeciwnie.
Od tego momentu często gościła w jego sercu samotność. Może przez nią w myślach dalej słyszał tę cichą melodię dzwoneczków…
Chłopak westchnął, a jego oddech przetoczył się po lśniącym cudzym blaskiem tafli wody niczym lawina. Wzbudziło to niespokojny wiatr, który zerwał się leniwie, ale ominął szerokim łukiem gościa, odgarniając tylko delikatnie włosy, odkrywając tym samym oczy.
W człowieku najpiękniejsze są właśnie oczy. Może mieć powykrzywiane palce, nie chodzić, być niewidomym; kiedy tylko spojrzysz w „okna duszy” już wiesz, że i tak jest piękny. Bo to tam dostrzeżesz tę iskierkę, może i jedyną, która będzie się odbijać w oczach.
Tak przynajmniej wierzył chłopak.
A on? Jego oczy ukazywały ciemne oceany, po których świeciły gwiazdy, kopie, za to mocne niczym lustro. Lepiły smutek z rozpaczą i kazały pamiętać. Wszystko. Całe życie. A to tak bolało.
Ach, za blisko skarpy. Niby trwał nieruchomo, a jednak pomału zbliżał się do krawędzi jeziora. Niewidzialna siła pchała dalej, nikt nie prosił, by zawracał.
Bo niby kto by to zrobił?
Uciekł z krainy pustki i państwa przepychu. Nie zaznał spokoju w żadnym z nich, nie spotkał bliźniaczej duszy, nie zaspokoił pytań, nie znalazł swojej przystani. Milczał, ponieważ kazano o nic nie pytać, tylko żyć, jak każdy obok. I tak mijał czas i nic się nie zmieniało oprócz wieku, liczby przebytych dni. Nawet pory roku przychodziły tak samo; spadały liście, topił się śnieg, odradzała się przyroda, przychodził żar lata i wszystko od początku. Mechanicznie wstawało słońce, wracał księżyc. Uczył się, pracował. To niby nie koniec, ale to jego zabrakło w tym wszystkim. Życie przejął robot.
Wrócił tak, jak wyruszył: z pustymi rękami. Nie miał nic.
Czy czasem nie on powinien odejść? Ale nic się nie zmieni, świat dalej będzie się kręcić, ktoś inny zajmie wolne miejsce. Karuzela ruszy, a on ma już wykorzystany bilet, więc nie wpuszczą go z powrotem.
I tak auta będą przypadkowo wjeżdżać na ludzi, człowiek odbierać życie drugiemu, a dziewczyny z dzwoneczkami przy bransoletkach spadać, jeśli nikt ich w porę nie powstrzyma.
Właśnie… ten uporczywy rytm wciąż trwał. Ciche „dzyń, dzyń” rozlegało się za jego zbolałymi plecami. Po tylu latach nie zaczynało być irytujące, wbrew przeciwnie, nadludzko uspokajało. Obrócił się.
Dziewczyna uśmiechnęła się, jak za dawnych czasów i znowu zamachała rękami, wzbudzając kojący dźwięk.
Wszystko jasne. Ona każe mu zrobić to samo: nie rozwiązywać wszystkich problemów, po prostu je zostawić i odlecieć!
Zrobił kolejny krok do przodu…
Wpadając do jeziora, czerpiąc hausty wody jak powietrze, cieszył się lotem wraz z dziewczyną o miodowych włosach.